Alþýðublaðið - 06.05.1921, Blaðsíða 4

ALÞYÐUBLAÐIÐ
4
et bi&ð jaíu&ðarmsnna, gefi&a úi
i Ákureyti. Kemur ót vikuiegs
t nokkru stserra broti eu .Vfsir*.
Ritstjóri er Halldór FriðjónssoD
Verzlunarmaður,
góður og áreiðanlegur, getur fengið atvinnu. Um-
sóknir með meðmælum og kaupkröfu sendist á af»
greiðslu blaðsins strax, merkt: K. . JEÍ,.
V e i* kam aðurinn
m btzi ritaður aSSra uorðieuzkra
bíaða, og er ágætt fréttablað.
Aliir Norðlendingar,
ríðsvegar uru hadið, feaupa hann.
Kaupum blikktappa-flöskur.
Sé töluvert á boðstólum, greiðum við hátt verð.
Gosdrykkjaverksmiðjan Mímir. - Bími 280.
Verkamenn kaupið ykkar blðð!
Gerist áskriíendur frá nýjári á
^jgrtiSsk jSijíflitil
Aiþýðnblaðið
ar ódýrasta, fjolbreyttasta og
bezta dagblað landsins. Kaup-
fd paó og Iesið, jtá getið
þið aldxei án þess verið.
Allar vörur seldar með
afar xuLÍkliuxi af íslaetti.
Pess vegna er
bezt að verzla í Patabúðinni.
Sími 269. Hafnarstræti 16.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Ólafar Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
jr&ck London\ Æflntýri.
býður œér, þó hón sé engin uppreisn fyrir særðar til-
finníngar mínar. Slíka hjálp er sérhver hvítur maður
skyldur að veita bágstöddum hvítum manni. Skipbrots-
mönnum er ætið hjálpað áleiðis. I þessu tilfelli er að-
eins það að athuga, að sjómaðurinn þarfnast engrar
hjálpar. Auk þess fer hann ekki til Sidney".
„En hvað ætlar þú þá að gera?"
„Finna þann stað, sem ég get komist hjá þvi, að
verða skipað af hinu drotnandi, ágenga kyni".
„Heyrðu mér nú, þú gerir hér úlfalda úr mýflugunni"
Sheldon hló, en uppgerðarkæruleysið í róm hans eyði*
lagði alveg álirif hlátursins. „Þú veist sjálf hve ómögu-
legt ástandið er",
„Það veit eg' alls ekkert um, herra minn. Og sé
ástandíð ómögulegt, hefi ég þá ekki sætt mig við það?"
„Þessu getur ekki haldið þannig áfram",
„Jú, sem bezt. Hafi eg hingað til sætt mig við þa3_
get eg haldið þvf áfram. Eg hefi í hyggju að halda
kyrru íyrir á Salomonseyjunum, en ekki á Beranda. í
fyrramálið ýti eg hvalabátnum á flot og fer tii Pari-
Suiay. Eg talaði um það við Young skipstjóra. Hann
segir, að þar séu að minstj^kosti fjögur hundruð ekrur
af kostalandi. Af því eyjan er lítil segir hann að eg
þurfi ekki að óttast að nýgræðingurinu verði eyðilagður
af villisvínum. Eg þarf ekki annað að gera, en uppræta
illgresið, unz tréin eru þroskuð. Fyrst ætla eg að kaupa
eyna; því hæst byrja eg með fimmtfu mönhum að ryðja
hana og rækta og jafnframt reisi eg mér timburhús, og
þá skaltu losna við hina óþægilegu nærveru mína —
þú þarft ekki að segja mér, að hún sé það ekki".
„Hún er óþægileg", sagði hann hranalega. „En þú
Ti!t ekki líta á málið frá mínu sjónarmiði, svo eg get
ekki við þig deilt. Gleymdu bar-a þvl, sem eg hefi sagt,
og ifttu svo á sem eg sé reiðubúinn að hjálþa þér það
sem eg get . . . viðvlkjandi fyrirtækinu. Eg þekki kó-
feosrækt löluvert betur en þu. Þú talar eins og þú sért
auðmaður. Eg veit ekki hve mikið fé þú átt, en eg
hygg að þú veltir þér ekki í gulli. En eg veit hvað það
kostar að rækta land. Við skulum segja, að stjórniu
selji þér Pari Suley fyrir eitt pnnd ekruna, ruðningin
mun kosta fjórum sinnum meira, eða s pund ekran,
eða um tíu þúsund pund ræktun fjögur hundruð ekra.
Hefurðu svo 'mikið?"
Hún tók ’vel eftir og hann sá, að deila þeirra rétt
áður var gleymd. Vonbrigði hehnar voru auðsæ, er
hún mælti:
„Nei, eg hefi tæp átta þúsund dollara".
„Við getum líka reiknað þetta öðruvísi. Þú sagðist
ætla að byrja verkið með fimmtíu verkamönnum. Laun
þeirra verða um árið þrjátfu dollarar".
„Eg borga mönnum mínUm nú fimtán á rnánuði",
skaut hún inn f.
„Það er ekki hægt að nota þá við jarðrækt. En sern
sé, laun fimmtíu verkamanna mundi samtals verða þrjú
hundruð pund á ári — eða fimtán hundruð dollarar.
Eftir sjö ár bera tréin ávöxt. Sjö sinnum fimtán hundr-
uð er tíu þúsund og fimm hundruð dollarar — eri það
er meira en allar eigur þlnar, svo vinnulaunin ein éta
alt upp.'Og ekkert er eftir til að greiða með verð íbúð-
arússins ög aunara húsa, verkfæri, kínín, ferðir til
Sidney og margt fleira". Sheldon hristi höfuðið alvar-
lega. „Þú verður að hætta við þá hugmynd",
„En eg vil ekki fara til Sidney", hrópaði hún. „Eg
^er þangað blátt áfram ekki. Eg kaupi hluta f einhverri
plantekrunni, ef eg get, að svo miklu leyti sem efni
mín leyfa. Eg vil kaupa hluta í Beranda!"
„Guð forði mér frá þvf!“ hrópaði hann" með slíkum
hræðslukeim í málrómnum, að hann fór að skellihlæja.
„Eg skal nú ekki stríða þér meira. Þú veist vel, a3
eg er ekki vön að troða mér,. upp á menn. Jú, jú, eg\
veit vel að þú þráir að segja, að eg hafi sezt hér upp,
alveg á móíi vilja þínum, síðan eg sté hér á land. Þó
ert bara of kurteis til þess að segja það, En þú sagðir
sjálfor, að mér væri ómögulegt a3 fara, þess vcgna