Alþýðublaðið - 07.05.1921, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Afgreidsia
■r blaðsins er t Alþýðubúsinn við
lagólfsstræíi og Hvergsgöto.
Slmi &88.
Anglýslagnm eé skilsð þaagað
sða ( Guteaberg ( síðssta lagi kl.
XO árdegis, þaats dag, sém þssr
dga að koma ( biaðið.
Askriftárgjald ein kr. á
mánnði.
AnglýsiagaverS kr. 1,50 em.
aladálkuð.
Utsölumeao beðnir að gera skil
til afgreiðslunnarP að minsta kostl
ársfjórðungslega.
Stjðrnarðeilan.
Fyrsta mál á dagskrá t nd.
war tillaga til þingsáiyktifnar um
að skora á stjóraina að leita uca
sagnar Alþingis um það, hvort
ttUn njóti traust3 þcss eða ekki.
Eiríkur Einarsson hafði fram-
söguna og benti á ósatnræmi það
aem væri i þrásetu stjóruarinnar
og andstöðu þelrri sem ýmis mái
sem hún flytur, rnæta.
Forsætisráðherra varði gerðir
sinar og lýsti þvi hjartnæmlega,
hve mjög sig iangaði til að sitja.
Hélt hann þvi fram, að tillagan
wæri grímuklætt vantraust á stjórn-
ina, en þó kvaðst hann ekki
enundi taka tiilít til hennar þó
hún næði fram að ganga. Kvað
„alt i grænum sjó í þinginu enn
þá," og vildi því ekki fara með-
an svo væri ástatt, eí ske kynni
að lygndi áður eas lyks,
Jak. Möller kvað ekkert van*
Braust felast I tillögunni, en (
fjárhagsnefnd aagði hann að
væru í mesta kgi tveir menn,
sem fylgdu stjórainni, og ef svo
færi að tillögur meirihlutans næðu
íram að ganga æaóti vilja stjórn-
arinnar, væri alíkt hettuiegt land*
iinu.
Háðu þeir jalkob og forsætis-
íráðh. einvfgi aokkra stund
Qg lauk málinu svo, að tiilagan
war feld að viðhöfðu nafnakaiH
með 14 attevæðum gegn xst,
Sýnir það emm mm fyrri, hverjir
dugmenn þingmennirnir eru, að
geta ekki tekið hsreina afstöðu tii
stjórnarinnar. / Þess ska! getið ráð
herrunum til verðugs hróss að
þeir greiddu báðir atkvæði móti
tiliögunni.
Svona er líflð.
Hann ráfaði um göturnar kald-
ur og svangur. Napur norðan-
stormurinn blés í gegnum hann,
svo hann átti bágt m-ð að verjast
skjálfta. Hann hafði heldur enga
yflrhöfn til að skýla sér með (
næðingnum. Forsjónin hafði séð
fyrir því rækiiega. —
Hann sökti sér niður ( endur
minningar um íegurri stundir
æflnnar, þegar ait íék í lyodi.
Hann hét Þórður Jónsson. Hann
hafði farið að heiman fyrir tveim
árum, glaður og vongóður um
íramtíð sína, fuilur af starfslöng-
un og von um að geta orðið
nýtur maður. Hann hafði byrjað
á því að fara ( skóla. Áður hafði
haun 'verið búinu að draga sam
an dálítið af peningum tii að
byrja með. Annars var hann blá-
fátækur, átti fátæka foreldra og
sistkyni, sem voru í ómegð.
Skólaveran hafði gengið ágætlega.
Hann hafði tckið gott próf um
vorið. Svo hafði hann farið í
kaupavinnu um sumarið og byrj-
aði nám aftur annað haustið. —
En um miðjan nóvembermánuð
hafði hann veikst hættulega af
brjósthimnubóigu og legið í 8
vikur.
Nú var komið fram í miðjan
marzmánuð. Þórður var orðinn
allfriskur, en mátti þó ekkert gera
fram efttr vorinu. Skólavera hans
hafði náttúriega farið út um þúf-
ur, Legukostnaðurinn hafði reitt
hann inn að skyrtunní, og með
aðstoð góðra manna hafði hann
haidið i sér iíflmi fram á þennan
dag. Skólabræður hans og kenn-
arar höfðu iiðsint honum við
og við.
En nú faust honum fokið i
flest skjól.
í hér um bii tvo daga hafði
hann hvorki bragðað vott né
þurt. Hann var orðinn stór skuld-
ugur á matsöluhúsinu, þar sem
hann hafði borðað, svo hann
skammaðist s(n fyrir að koma
þar framar, eða biðja um umiíð-
un iengur, þar sem hann sá eng-
an veg til að borga. Hann hafðf
heidur ekki skap til að knýja enn
á dyrnar hjá sfaum gömiu félög-
um. — í vandræðum hafði hanc
( gær leitað á náðir stór-auðugs
manns þar f bænum, sem orð-
iagður var fyrir góðgerðasemi
sím og likn við fátcka, og tjáð
hoaum ástaud sitt. Meðal annars
hafði hann spurt, hvort hann
gæti ekki útvegað sér einhvern
léttan starfa, t. d. á skrifstofu,
eða þvf um ffkt, þar sem hann
fyrst um sinn mætti ekki vinna
algenga vinnu. Maðurinn hafði
tekið honum þurlega og sagt, að
þannig iagaða vinnu hefði hann
enga. Að lokum baíði hann hent
( hann einni krónu, með þeim
orðum, að þetta væri ait og sumt,
sem hann hefði á sér. Hann
mætti eiga það.
Svo hafði Þórður skuudað það-
an á burt, fuilur kvfða og örvænt
ingar um framtfðina.
En hvað kuldinn nýsti hann!
Og hvað hann var svangnrl —
Hann þreifaði ósjálfrátt ofan f
vasa sinn. Jú, þarna var þá krón-
an frá því t gær. Hann hafði
ekkert munað eftir henni fyr en
nú. Hann fór nú mað hana inn á
kaffíhús og fékk sér kaffí til hress
ingar.
Hann settist við eitt borðið.
Þar lá nýtt dagbiað frá þvf um
morguninn. Hann greip það ög
ias. — Ekkert nýtt eða markvert!
Jú, sjáum tii.
ní dag heflr hina mikli öðling-
ur, Jón Jónsson útgerðarmaður,
enn á ný gerzt máttarstólpi fá
tæklinganna. Hann heflr nú gefíð
5000 kr. til að skifta milli fátækra.
Landið á engan hans líka í rausn
og örlæti."-----------
Greinin var lengri, en Þórður
las ekki meira. Jón Jónsson geflð
stórfé til fátækra, cn í gær hafðí
hann ekki tii nema eiua krónu
handa honum! Alveg ósjálfrátt
var hann farinn að hafa yfír með
sjálfum sér ritnigarorðin:
„Hægri hönd þin skal eigi vita
hvað hin vinstri gerir."--------
Hann sat um stund hugsandi
og hrökk upp við háreysti mikia.
Hann Ieit upp, Þar sátu öivaðir
menn við eitt borðið. Hann hafði
sig á burfc hið skjótasta. Þar var
ekki sfcaður fyrir hann.
Nú var ekki nema um eitt að
gera. Haun hafði þó reynt að