Vísir - 09.01.1960, Blaðsíða 7

Laugardaginn 9. janúar 1960
VÍSIB
7
Uivian dornelt:
petlut
s
p
E
N
N
A
N
D
I
s
A
K
A
M
Á
L
A
5
A
6
A
24
„Það er heldur ekki mjög áríðandi." Hr. Pharaoh stóð upp.
„Þetta herbergi er fullt af allskonar hlutum. Eg vil komast út
undir bert loft og eg vil fá mér eitthvað að drekka einhvers-
staðar. Það er betra fyrir yður að ná í sjalið yðar.“ Hr. Pharaoh
lét Sheba-perlurnar í vasa sinn. „Eg bíð eftir yður niðri.“
Hr. Pharaoh opnaði fyrir henni dyrnar, en leit ekki á hana
meðan hún gekk hjá!“
Bompard og Cyningham komu ofan veginn frá lögreglustöðinni
og héldu ofan skemmtigönguveginn. Tungskinið blikaði á sjónum
og er þeir nálguðust Napoleongistihúsið sá Bompard að hr.
Pharaoh var á göngu á veröndinni svona síðla dags.
Hr. Pharaoh tók í hendur þeim báðum og minntist á hversu
fagurt kvöldið væri.
„Já, kvöldið er yndislegt," sagði hr. Bompart, „við höfum góð-
ar fréttir handa yður. Perlubandið er komið aftur.“
,,Ah,“ hr. Pharaoh brosti við honum. „Hvernig fenguð þér þaö
aftur?“
„Við fengum það ekki aftur, hr.“ Bompard þagnaði andartak.
„Eg held það hafi komið aftur sjálfkrafa. Madame fann það í
bréfakassanum í kvöld."
„Aha,“ Hr. Pharaoh brosti aftur. „Cannes er furðulegur staður.“
„Það er-einmitt það, sem eg hefi verið að segja við hann félaga
minn hérna, hr. Pharaoh. Bompard þagnaði andartak. „Og mér
er óhætt að segja að eg er því mjög feginn að þetta mál er út-
kljáð. Eg held að það borgi sig ekki að eltast við demantana.
Og þegar á allt er litið er von að sá, sem stal perlufestinni, eigi
dálítil verðlaun skilið fyrir að hafa skilað festinni aftur.“
„Já, einmitt það. Eg hugsa að það þurfi mikla háttvísi til að
stunda starf eins og yðar hér í Cannes.“ Hr. Pharaoh var mjög
ástúðlegur. „Vinnið þið alltaf svona seint eða eruð þið á heim-
leið?“
„Við förum eftir klukku tízkuheimsins hérna, hr. Pharaoh. En
rétt núna erum við á leiðinni til Barbleu til þess að fá okkur
siðasta konjak fyrir kvöldið."
„Sé svo þá getum við hizt aftur. Eg er að bíða eftir konu og
það getur verið að við komum yfrum.“
„Okkur er heiðurinn,“ sagði Bompard. Þeir tókust aftur í
hendur og ræddu um hvað nóttin væri fögur og kvöldið yndislegt.
Hún kom út í síðri, blárri skikkju, yfir hvítum kjól og hr.
Pharaoh talaði eins og ekkert samtal hefði verið þeirra í millum
fyrr um kvöldið.
„Eigum við að ganga svolítið og fá okkur svo dálitla „nátthúfu"
í Barbleu?“
„Já.“
Hún þagnaði, hallaði sér fram á vegginn um veröndina og horfði
lengi á perlur tunglsins í sjónum. Hr. Pharaoh tók Sheba-perl-
uriiar úr vasa sínum, opnaði krókana á skykkju hennar og festi
perlufestina um háls hennar. Hún hrökk við og flutti sig i burtu.
„Eg — eg þarf hennar ekki.“
„Þess vegna,“ sagði hr. Pharaoh, „geðjast mér að henni um
háls yðar.“
Hún hafði klukknahljóð fyrir eyrunum, ef til vill af kulda og
hr. Pharaoh tók arm hennar á göngunni. Hún var að reyna að
muna eftir því hvort hr. Pharaoh hefði tekið undir arm herinar
fyrr, og þá varð henni á að hlæja og það var alveg eins og
gítarstrengur væri sleginn.
„Eg var að reyna að muna hvort þér hefðuð nokkurn tíma haft
mig við arm yðar áður — og eg get ekki munað það.“
Barbleu var siðasti viðkomustaður skemmtana heimsins á leið-
inni heim frá spilahöllinni, frá Dignonhöll eða öðrum stööum á
bláströndinni. Fillippo brosti við þeim sínu tröllaukna brosi og
kallaði fólkið „morgunvörðinn". Við barinn var maður með
gullslitt skegg.
Hr. Pharaoh nam staðar við barinn og bauð Bompard og Coyn-
ingham að koma með þeim. Því næst fylgdi hann Jacgues að
borði þar, bað um kampavíri, leit upp og sá að hann stóð and-
spænis Olgu og Miguel.
Olga leit á hr. Phahaoh, hún Var háyær af ,gin“ og sigurhrósi.
Og cvipur hennar sagði: „Þú veizt aö eg missti hana en nú hefi
eg fengiö hana aftur." Og hönd hennar leitaði til perlanna eins
og hugur hennar. Hr. Pharaoh leyndi brosi sínu og sá að Francine
ætlaði að fullvissa sig um það að skikkja hennar væri krækt að
henni. Hún var rjóð í andliti eins og Sheba-perlUrnar brynnu á
hálsi hennar undir skikkjunni. Þá leit hann í kringum sig og sá
að Dante var að borða bacön og egg ásamt madame Lorelie, sem
var glæsilegri í rauðum reiðkjól heldur en stúlka í peysu frá Dior
við næsta borð.
„Nú, hvað er þetta,“ sagði hr. Pharaoh. „Við erum hérna öll
í hóp.“
Bompard og Coyningham komu þegar Jacques hafði opnað
kampavínsflöskuna.
Bompard leit yfir til Olgu, svaraði dálítilli hneigingu frá Miguel
og brosti við hr. Pharaoh.
Olga leit yfir til Dante og hún dökknaði í andliti þegar madame
Lorelei hló og hristi rauðbrúna lokka sína. Síöan leit hún á
Francine og sagði geðvonskulega við Miguel: „Hann hefur helgar-
stelpuna með sér aítur.“
Olga gleymdi því tuttugu sinnum á dag að Miguel var spænskur
höfðingi og aðalsmaður, en Miguel gleymdi því aldrei. Rödd hans
KVÖLDVÖKUNNI
uiiBiaa
Raunir fréttaritarans, og
lítil athugasemd.
Frá fréttaritara Vísis.
' Selfossi 9. jan.
Það getur verið ánægjulegt
að rita í blöðin og dásamlegt að
fá þar nafn sitt annað slagið, en
gamanið getur stundum kám-
að, þegar maður getur ekki
fylgt greinum og fréttapistlum
gegnum prentsmiðju og próf-
arkalestur út í umbrotið.
Sá, sem þetta ritar, á nokkuð
langa reynslu í þessum efnum.
Stundum hefur það flögrað að
mér, að hinir ágætu prentarar
prentsmiðjunnar hafi myndað
öflug samtök á móti mér í þess-
um efnum, svo herfilega finnst
riiér þeir hafa meðhöndlað mín
ágætu handrit á stundum. En
góðvinir mínir, blaðamennirn-
ir, ganga þó stundum feti
lengra, í sambandi við próf-
arkalestur og fréttamóttöku.
Já, sannast að segja taka þeirra
öflugu samtök prentarasamtök-
unum mjög fram, á stundum.
Með hjálp þessara heiðurs-
manna getur framleiðsla
„fréttamannsins“ út á lands-
byggðinni verið gjörsamlega
óþekkjanleg, þegar hún kemur
í blaðinu.
Nýlega kom frétt frá Selfossi
hér í blaðinu. Hún er á þá leið
að drukkinn maður er tekinn
í Selfossbíó á nýársnótt, þar
sem hann svaf á gólfinu að
loknum nýársfagnaði. Lögregl-
an flytur manninn á Litla-
Hraun. Þegar þangað kemur,
dregur maðurinn upp „bréf“
upp á það, að hann sé varnar-
liðsmaður og hafi fengið leyfi
herstjórnarinnar til að stunda
skíða- og skautaferðir á Sel-
fossi yfir áramótin. Misskiln-
ingur! Manninum sleppt!! Hiað
á lögregluna á Selfossi!!!
Frétt þessi er eins langt frá
sannleikanum og hún getur
verið. — Rétt er hún svona:
Oeinkennisklæddur varnar-
liðsmaður lá drukkinn í Selfoss
bíói eftir nýársdansleik. Tveir
félagar hans, annar einkennis-
klæddur voru á bak og burt.
Manninum var fengið húsa-
skjól á Litla-Hrauni, rétt eins
og um húsviltan og dauða-
drukkinn íslending hefði verið
að ræða, og þar fékk hann að
sofa úr sér vímuna. í liós kom,
að hermaðurinn hafði levfi her-
stjórnarinnar til skíða- og
skautaferða á Selfossi yíir ára-
mótin (og var það frétt út af
fyrir sig). Síðan var honum
komið í samband við félaga
sína, sem gist höfðu í nágrenn-
inu og hann afhentur þeim,
þegar runnið var af honum, en
látinn greiða „áfallinn kostn-
að“. Mál hans var síðan sent
lögreglustjóranum á Keflavík-
urflugvelli, og mun það í fyllsta
samræmi við allar réttarvenj-
ur hér á landi.
Og þar með lýkur þessari
stórfrétt frá Selfossi.
Fréttaritarinn getur bætt því
við, vegna nokkuð náinna
kynna af sumum störfum lög-
reglunnar í þessu landi, að lög-
reglan á Selfossi er til mikillar
fyrirmyndar á ýmsan hátt, og
mundi aldrei láta henda sig
slíkt vítavert gáleysi eins og
gefið er í skyn í umræddri frétt.
Fréttamanninum, sem sendi
fréttina (eða gerði heiðarlega
tilraun til þess), og blaðamann-
inum, sem tók á móti henni,
mætti e. t. v. virða til vorkunn-
ar, að hún var send í símtali, í
flaustri, og kom aldrei til
greina, sem nein aðalfrétt í víð-
lesnu blaði, enda mun hún hafa
verið látin víkja fyrir öðrum
fréttum, þegar búið var að
prenta nokkur þúsund eintök
af blaðinu.
Aths.: Til þess að fréttaritara
vorum verði vært á Selfossi
framvegis, neyðumst vér til
þess að birta athugasemd hans
— en lofum vitanlega engu um
prófarkalestur eða meðhöndlun
af prentara hálfu. Jafnframt
leyfum vér oss að benda á, að
hið víðfema fréttakerfi Tímans
fann fregnina um hermanns-
hvíldina í Vísi, þótti hún ekki
nógu krassandi og bróderaði
utan um hana. Er Tímamönn-
um nú bent á, að nota leiðrétt-
ingu eins trúverðuglega og
fyrri heimildina. — Ritstj.
tioriP 4PfinS
ÖRuGGA
ÖSKUBAKKA!
Húseigendaféiag
Reykjavíkur
Ungur maður kom til augn-
læknis. Hann prófaði augu hans
og sýndi honum svo mynd.
— Þetta er talan 18, sagði
maðurinn.
— Já, góði minn, — þér þurf-
ið sannarlega á gleraugum að
halda. Myndin sem eg sýndi
yður var af Katharine Hepbum
og Mae West!
★
Lítil stúlka spurði móður
sína: — Er guð mjög veikur,
mamma?
Móðir hennar hrökk við: —*
Hvers vegna spyrðu mig ura
það, barnið mitt?
Litla stúlkan svaraði: — A£
því að Marrel læknir dó í gær-
kvöldi og eg býst við að Guð
hafi sent eftir honum.
★
Abstrakt málarinn og kona
hans ung og yndisleg fóru í
brúðkaupsferð og héldu sig alla
hveitibrauðsdagana í kofa uppi
í sveit, en allan tímann var af-
skaplega vont veður. Og þegar
þau komu til bæjarins spurðí
vinkona brúðarinnar hana:
— Hvernig gátuð þið fengið
tímann til að líða?
— Það gekk ágætlega, svar*
aði brúðurin. — Þorvaldur
málaðd allan daginn og eg bjo
til mat. — Og á kvöldin
skemmtum við okkur við að
geta upp á hvað það væri, sem
hvort um sig hefði búið til.
★
Sjúklingur kom til Ben
Markowits læknis og kvartaða
um að sér væri illt í eyranu.
Læknirinn skoðaði hann og
sagði: — Það sem að yður geng-
ur er otitis media.
— Hvað þýðir það?
— Bólga i miðeyranu.
Sjúklingurinn stóð upp ösku-
reiður. — Hvað haldið þér að
eg sé — einhver vanskapning-
ur? Miðeyra! Það er ekkert til
sem heitir það. Eg hefi tvö eyru
sitt hvoru megin á höfðinu, al*
veg eins og hver annar.
★
Rakarinn var læknir fyrr á
árum og enn eru menn hrædd-
ir við að setjast í rakarastólinn.
Rakarinn spyr: — Vilduð
þér hafa eitthvað eftir á and-
litinu á yður, þegar eg hefi lok-
ið við að raka yður?
Viðskiptavinurinn hristir
höfuðið í vafa. — Eg held ekki.
En eg væri þakklátur ef þér
vilduð skilja nefið á mér eftir.