Vísir - 12.01.1960, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 12. janúar-1960
VÍSIR
1
1. KAP.
Regnið hafði þvegið messinggulan hitabeltishiminin hreinan
og hresst kókóspálmana, sem voru eins og kögur fyrir ofan
sendna fjöruna. Hafið hvíldi sig eftir storminn, litir blómanna
voru orðnir skærir, fjör og gleði var í tágakofunum og gullbrúnt
fókið horfði forvitið á skipið, sem öllum á óvænt hafði lagst
fyrir akkerum við þetta ómerkilega þorp..
En Sherlie var hvorki heit né hugglöð, henni var kalt og hún
var hrædd og vonaði að kraftaverk mundi ske, svo að hún kæmist
til Panleng, hinumegin á Bali.
Síðast i morgun hafði farið hrollur um hana við tilhugsunina
um eldraunina, sem biði hennar í Panleng, en núna er sólin
var að ganga til viðar og hún sá að hún varð að vera nætur-
sakir á þessum ómerkilega stað, var tilhugsunin um að eiga að
hitta föður sinn og nýju konuna hans ekki eins hræðileg og
áður. Þau voru nákomin henni, fjölskylda hennar, og það var
ekki hægt að bera samfundina við þau saman við allar leyndu
hætturnar, sem nóttin hafði i skauti sínu í þessu ókunna þorpi
á hjara þessarar undursamlegu Bali-eyjar.
Hæruskotni maðurinn, sem gekk við hliðina á henni, ýtti
húfunni niður í hnakkann og tók íastar í nettu ferðatöskuna
hennar gráu.
„Þetta er ekki langt, ungfrú Wingate,“ sagði hann, „og það
fer vel um yður þar i nótt — það mun Paul Stewart sjá um. Þér
voruð heppin að hann skyldi vera hérna í Muuabea, annars
munduð þér líklega hafa orðið að gista í tágakofa.“
Og það hefði ekki verið sem skemmtilegast fyrir seytján ára
stúlku, sem var uppgefin eftir ferðalagið. Sherlie fannst að það
gætu eins vel verið sex ár eins og sex vikur síðan hún fór frá
Liverpool, rokdag í marz. Ferðin til þessa dularfulla staðar,
Panleng, þar sem faðir hennar hafði kosið að setjast að, hafði
gengið bæði fljótt og óendanlega seint. Stundum hafði hana
langað til að komast til baka til Englands eins fljótt og hægt
væri, en hitt veifið hafði hún verið gagntekin af eftirvæntingu
í að eiga heima á þessum rómantíská stað, Bali, og eiga foreldra.
Hún tók eftir að fylgdarmaður hennar hafði hægt á sér og
starði á hana. „Þetta gengur allt vel — en eg vona að eg geti
komist áfram á morgun,“ sagði hún og reyndi að brosa.
„Herra Stewart sér um það — yður er vonandi ekki illt?“
spurði hann svo og leit alvarlega á hana.
„Nei, öðru nær,“ flýtti hún sér að svara. „Þér vöruð einstak-
lega vænn að gera yður allt þetta ómak mín vegna, Greig
kapteinn."
„Þér eruð fyrsta hvita manneskjan sem kallar mig kaptein,
síðan eg hætti farþegasiglingum fyrir mörgum árum,“ kumrað'i
hann ánægjulega.
Hún reyndi að brosa til hans, en varð deigari með hverju
skrefinu sem hún steig. Þau voru á forugum stíg milli blómstrandi
hibiscusrunna, og við og við heyrðu þau ósýnilega Bali-menn
pískra saman í kjarrinu. Á einum stað heyrði hún til ungrar
stúlka, sem talaði gegnum nefið og söng og lék undir á strengja-
hljóðfæri. Þarna var ilmur af rísvíni og heitu, dökku sírópi.
Allt í einu birtist laglegur piltur með möndlulaga augu skyndi-
lega, og rétti henni stórt gúmmíblað með fjórum rauðgulum
mangó-ávöxtum, og nú fann Shei'lie að þetta var Bali — drottn-
ing indónesisku eyjanna.
Greig kapteinn talaði við piltinn og sneri sér að Sherlie. „Hamx
er sonur höfuðsmannsins hérna, og þetta er rnerki frá honum,
um að þér séuð velkomin. Þetta fólk er afar gestrisið."
Hún muldaði einhver þakkarorð og tók feimin við mangó-
ávöxtunum, og pilturinn hvarf brosandi.
„Þeir eru feimnir meðan þeir þekkja yður ekki, en þetta er
ágætisfólk — hér hendir yður ekkert illt.“
Þau héldu áfram göngunni og í einn beygjunni komu þau auga
i lítið hvítt hús í grænum garði, en kringum hans var limgirðing
úr ponsetta (stór rauð blöð með gulum blómum).
Sherlie varð máttlaus í hnjánum, því að þetta hvíta, ópersónu-
lega hús var ekki nærri eins heimilislegt og litla flutningaskipið,
sem hún hafði verið að yfirgefa.
Sherlie Wingate var engin bleyða, en lengst af æfinni hafði
hún haft á tilfinningunni að sér væri ofaukið, og slík tilvera
ki’efst meira en aðeins líkamlegs þreks. Hún hafði verið hjá
bróður sínum og mágkonu og hafði tamið sér að fara dult með
sínar eigin tilfinningar. Ekki svo að skilja að Roland hefði verið
ónotalegur við hana, en það var ekki hægt að búast við að maður
tæki svari systur sinnar gegn konu sinni, sem honum þótti vænt
um, og Roland hafði gert sitt bezta til þess að vera hlutlaus. Og
Sylvia — Sylvia hafði verið gröm yfir að vei'ða að hafa mágkonu
sína — sem ekki var nema skólastelpa — á heimilinu, og enginrx
gat láð henni það. Það var Sylvia sem hafði skrifað Juliusi
Windgate og sagt honum, að Sherlie gæti verið góður félagi fyrir
konu hans og stjúpdóttur.
Sherlie hafði ekki fengiö að lesa svar föður síns við bréfi
Sylvíu. Hún vissi að hann hafði fallist á að taka á rnóti dóttur
sinni í Panleng, og hafðl sent peninga fyrir fai’miðanum og
nýjum fötum, og hafði beðið Roland um að sjá um, að hún fengi
góða samfylgd. Hún hafði ekki andmælt þessari ráðstöfun, því að
stúlka sem nýsloppin er úr skólanum, er enn háð þeim sem eldri
eru. Og það var meira en lítið spennandi að eiga að flytjast í
hitabeltisparadís og eiga heima hjá föður, sem hún mundi vaila
eftir.
En því meir sem hún hugsaði um þetta því deigari varð hún.
Hún var andvaka á nóttinni og braut heilann um hvernig þessi
stjúpa og stjúpsystir eiginlega væru, þær voru báðar með suð-
rænt blóð í æðum og féll kannske ekki vel við hið óframfærna
engilsaxneska kvenfólk. Eina nóttina fór hún á fætur til að
skoða sig í speglinum — fölt, veimiltítulegt andlit og ljóst, silki-
mjúkt hár, stór fjólublá augu sem voru kvíðandi og minntu hana
á að hún yrði að manria sig betur. Þá hafði hún ekki vitað annað
en að faðir hennar mundi koma til Singapore og taka á móti
henni.
Sherlie andvarpaði, það hefði verið skemmtilegt að alúðlegur
faðir hefði tekið á móti henni á hafnarbakkanum í Singapore.
Þau gengu upp á svalirnar og áður en kapteinninn fékk ráð-
rúm til að drepa á dyr kom ungur maður með afturstrokið gljá-
andi svart hár, brosti til þeirra og sagði á nær lýtalausri ensku:
„Húsbóndinn er ekki heima, en hann langar vafalaust til að
bjóða kapteininn og ungfrúna velkomin. Má ég ekki koma með
eitthvað að drekka?“
„Manstu eftir mér ennþá, Musi? Jú, þökk fyrir — viskí og
sódavatn handa mér, og eitthvað ekki eins sterkt handa ungfrú
Wingate." Kapteinninn gekk inn í stofuna og dró andann djúpt.
„Stewart kann að hreiðra um sig, finnst yður það ekki?“ Þetta
er eitt allra notalegasta húsið hér á staðnum."
Sherlie þótti gott að geta lagt manaávextina af sér á lítið borð
Svo svipaðist hún um kringum sig, þetta var björt, nýleg tízku-
stofa, með grænum, þægilegum hægindastólum og breiðum bóka-
skápum. Á einu þilinu hengu tvær hollenzkar myndir, og í horn-
inu var skápur, fullur af allskonar óslípuðum steinum, ófrýni-
R. Burroughs — TARZAIM — 3168
TAKZAN'S WiNSE? ABtZUCTOE FLEtV
TOWAIcÞ A A\OUNTAIN FEA< ANF*
THEN 6EGAN A SLOtVv SPIKAL
PESCENT. . ..
PETEKMINEPLX NOW* THE
APE-MAN UNSHEATHE17 HS
K.EEN HUNTINS KNIFE—
FOK HE SAW THAT HE
WAS BEING CAK.KIEP
TOWAPP A NEST,
WHERE WAITEP
SOfAE PAVENOUS
VOUNS PTEKO-
PACTyLS’. 9-27-6036
Vængjaða eðlan flaug með
Tarzan í áttina að háurn
i íírflstind og þar tók hún að
lækka flugið. Tarzan var við
öllu búinn og færði aðra
hendina að hrrifttomftuxu því
hann uppgötvaði að eðlan
var á leiðinni með hann í
hreiður sitt þar sem biðu
han§ hungi'aðir ungar.
7
4^
„ KVOLDVOKUNNI
^ iHMjia-aiigagaaa',!
„Þú hefir orðið fyrir sárri
soi’g, Margrét,“ sagði prestur-
inn við konu sem hafði misst
mánninn sinn. „En eg vona þó
að þú finnir eitthvað þér til
huggunar." I
„Eg er ekki alveg laus við
það,“ sagði Margrét. „Því að
þó að Guð hafi tekið burtu sál
hans, þá er mér mikil huggun
að því að hann hefir tekið á
burt magann í honum líka.“
★
Skotar eru ákaflega sjálf-
stæðir. Þeir berjast fyrir sín«
um rétti. — Allister hinn ungi
hafði verið á gangi um stræti
Lundúnaborgar allan daginn.
Hann leitaði að vinnu en fann
enga. Að lokum settist hann
niður og ætlaði að hvílast urrl
nóttina. Þá réðust tveir öflugip
ræningjar á hann. Alister barði*
ist harðlega við þá, en var að
lokum sigraður.
Ræningjarnir héldu á brotti
með ránsfeng sinn og annar;
hélt honum á loft — það var
vitanlega sex pence — og ræn*
inginn sagði við félaga sinn:
„Svei mér þá, ef dóninrt
hefði átt shilling er eg viss um
að hann hefði drepið okkur.
báða.“
Hakakrossar á
Akureyri.
Frá fréttaritara Vísis.
Akiu’eyri í morgun.
Allmikil brögð hafa verið að
því undanfarið á Akureyri, að
hakakrossar hafa verið málaðir
á hús og bifreiðar á Akureyri.
Krossarnir hafa víðast hvar
verið málaðir með rauðri krít,.
sums staðar inni í húsum, ann-
ars staðar utan á þau, þ. á m. á
hús ýmissa fyrirtækja, opinber-
ar byggingar svo sem barna-
skólann og menntaskólann, og
loks á hús einstaklinga.
Gizkað er á að hér sé ein-
göngu um strákapör og; hrekki
af óvitaskap að ræða en ekki
um skipulagðan félagsskap.
í viðtali við ræðismann Þjóð-
vei’ja á Akureyri kvaðst hann
ekki hafa orðið fyrir þessari á-
reitni og hann taldi ekki líkur
benda til að þarna væri um naz-
istafélag að ræða.
Bezt að auglýsa í Vísi.