Vísir - 10.12.1960, Blaðsíða 7

Vísir - 10.12.1960, Blaðsíða 7
Laugardaginn 10. desember 1960 TlSIB Lozania Prole: W E6 hem í Luöld u 33 „Guð minn góður,“ hugsaði hún og óstyrkum höndum greip hún um íöt sín til að hylja nekt sína. Hermaður stóð fyrir utan gluggann og gægðist inn. Hún sá andlit hans, sá hvemig hann hallaði sér fram. Það hafði gieymst þjónustufólkinu að draga gluggatjöldin fyrir, þegar skyggja tók, en ástin hafði gripið hana og Francois sliku reginvaldi, að þau veittu engu athygli, sem i kringum þau var, og nú gat hirðu- leysi þjónustufólksins teflt þeim í mikla hættu. Það fór eins og titringur um hana alla af tilhugsuninni um afleiðingarnar. „Fjandmenn okkar,“ kveinkáði hún. „Francois, fjandmenn okk- ar eru hér.“ Hann hafði lagað föt sín í skyndi, og brá nú sverði, hún heyrði, að það söng i því i hendi hans, en þorði vart að horfa aftur út aö glugganum, en það var sem kaldur næðingur hefði allt i einu fundið sér leið inn í herbergið, kertaljósin voru ílöktandi, og er hún loks leit fram og út sá hún stjörnur á heiðbjörtum himni. Hún heyrði Francois tala við hermanninn, en ekki reiðilega, og hún sneri sér við, því að hún óttaðist að heyra það, sem fór þeirra í milli. Vafalaust hafði Fouché sent hann þangað til að njósna um hana, eða maddaman, móðir Napoleons, sem 1‘Ange svo oft hafði varað hana við. Francois lokaði glugganum á eftir sér, er hann kom inn. Hann gerði enga tilraun til þess að leyna áhyggjum sínum. „Napoleon er korninn aftur. Hann reið fyrir herliði inn i París síðdegis í dag, klukkustundu eftir að þú fórst þaðan. Hann er nú á heimili þínu við Victoiregötuna og sendi þennan mann eftir þér. Við verðum að fara héðan þegar.“ „Hann skrifar svo oft — og ég les ekki alltaf bréfin hans,“ og minntist þess nú með skelfingu, að í skrifborði hennar, sem var ólæst, var stafli af óopnuðum bréfum írá honum. Og nú rann upp fyrir henni hversu heimskulega hún hagaði sér. En sælustundin var henni ekki gleymd. „Eg hefi beðið komu hans i allt sumar — og nú þurfti hann að koma, þegar ég loks hafði fundið sanna hamingju." Hann snart við öxl hennar og gat ekki dulið óþolinmæði sina. „Við höfum engan tíma að missa. Napoleon leitar að þér. Hann er maður, sem ekki lætur sér neitt fyrir brjósti brenna — og þú leikur þér að eldi.“ „Eg hefi alltaí verið hugfangin af eldinum." Hún tók um höfuð hans og kyssti hann af miklum innileik. Það var skilnaðarkossinn. Og hana skipti engu þótt hetja armée de 1‘Italie og sigurvegarinn frá Egyptalandi biði hennar og væri að springa af heiftþrunginni afbrýðisemi, af þvi að hún var hvergi nærri til þess að fagna honum, er hann kom. Hún gekk upp stigann snúna til herbergja sinna og bað Ginni að ná í hatt sinn og yfirhöfn, og enn er hún bjó sig til burtferðar og batt hattböndin í slaufu yfir gimsteininum, sem Barrat hafði gefið henni minntist hún kertastjakans þríarma, og hún gerði sér grein fyrir að því fór fjarri, að hún hafði losnað við hjátrú sína. Sannast að segja var hún gagntekin af kvíða. Þegar hún steig inn í vagninn forðaðist hún að lita í augu Francois og hún lét aka hratt gegnum götumar til hússins við Victoiregötu. Hún var taugaóstyrk, hún gat ekki haldið höndun- um kyrrum í kjöltu sér, hjartað barðist um í brjósti hennar og henni fannst hún vera að springa. Hún 'varð óttaslegnari með hverju andartakinu sem leið. Varðmenn voru þegar búnir að taka sér stöðu við hús hennar og þríliti fáninn blakti yfir þvi — sigurfáninn, sem hafði blaktað svo víða yfir Evrópu og í Egyptalandi — og mundi blakta enn víðar. Nú harmaði hún það ekki, að heimili hennar var gert að herstjórnarmiðstöð í hvert skipti, sem Napoleon kom heim, því að hún var kona hins mikla sigurvegara. Hið eina sem hún ótt- aðist var, að hann væri henni reiður — og það vár ærið nóg til- efni til ótta. Hún gekk upp tröppumar og inn í forsalinn og í sömu svifum sló klukka þar. Það var orðið langt síðan Napoleon hafði sent hermann eftir henni, en hún var ekki í efa um, að hún mundi geta skrökvað sig út úr öllu með fagurgala og með því aö vera Ijúf og góð. Já, í kvöld ætlaði hún að vera honum mjög góð. „Hvar er hann?“ spurði hún Louise, sem kom á móti henni dauðskelfd á svip. Hún benti á svéfnherbergisdyrnar. „Þær eru læstar, frú. Hann hleypir engurn inn.“ „Hann mun hleypa mér inn.“ Hún tók í dyrasnerilinn, en dyrnar voru læstar. Hún varð undrandi, bjóst við, að hann hefði snúið lyklinum undir eins og hann heyrði til hennar. „Napoleon," kallaði hún. „Þaö er Jósefína, Napoleon, Napoleon!" En hann opnaði ekki. Hún horfði á Louise i örvæntingu. Hve mikið vissi hann, hugsaði hún. Hann hafði aldrei efast um tryggð hennar og vegna tak- markalauss trausts hans hafði hún ekki gert sér grein fyrir hve hættulegum brautum hún gekk á. Nú var hún ekki viss um neitt. Hún skók snerilinn og fór að gráta og kallaði: „Napoleon, Napoleon." Og er ekkert svar kom sneri hún sér að Louise og sagði: „Hvað get ég gert?“ Hún sá Eugéne kom upp stigann í nýjum einkennisbúningi, áhyggjufullan á svip, en svo ungan og fágran. Hve líkur hann 'er mér nú, hugsaði hún, en það fór ekki fi\,m hjá henni hve áhyggjufullur hann var. | „Eugéne, hjálpaðu mér. Eg veit ekki hvað hefur gerst. Hann hlýtur að vera veikur, því aö hann neitar að opna fyrir mér. Biddu hann að opna fyrir mér.“ Þau reyndu bæði, en hann svaraði engu og opnaði ekki. Jósefína var náföl orðin og fannst, að allt væri lirundið i rústir |fyrir sér. Hún hlaut að hafa verið brjáluð að haga sér eins og , hún hafði gert. Öll París hafði verið viðstödd til þess að fagna j sigurvegaranum — allir voru þar, nema hún, eina konan, sem hann elskaði og hafði treyst i blindni. Nú var hann heiftþrunginn | i hennar garð, örvæntandi og lét sig einu gilda hvað um hana yrði. I „Lofið mér að deyja hér,“ kveinkaði hún, „ef hann elskar mig ekki lengur vegna þess, aö ég hefi ekki alið honum son, ef hann hatar mig þá lofið mér að deyja hér við dyr hans, því aö elski hann mig ekki, langar mig ekkert til að lifa.“ Hann hlaut að hafa heyrt til hennar, því að gengið var þung- um skrefum að dyrunum og þær opnuðúst skyndilega. Hún stóð grátandi fyrir framan hann og horfði framan í hann, eins og hún vænti þess, að hann huggaði hana. Henni fannst hann eldri, gildari, þreytulegri. Hún sá fyrir augurn sér mann, sem aldrei hafði hlíft sér í baráttunni fyrir land sitt og hafði sigrað, kom aftur til þess að vera hyltur, en hafði orðið fyrir sárum von- brigðum. Fálmandi, óstyrkum höndurn gaf hún Louise og Eugéne merki um að fara. Stóð hún nú þarna áfram titrandi og angistar- íull og í vafa um hve mikið hann vissi. „Napoleon, hvers vegna opnaðirðu ekki?“ „Vegna þess, að öllu er lokið. Eg sigraði og kom heim — en stærstu sigurlaunin eru mér glötuð.“ „Það er ekki satt, það er ekki satt. Eg elska þig eins og ég hefi alltaf elskað þig og ég þrái þig meira en lífið sjálft.“ Hafði hermaðurinn sagt honum frá því, sem hann hafði séð, þegai- nann gægðist inn um glúggann? Var hinn illi grunur A kvOldvokunni R. Burroughs -TARZAN- 4720 5UT HE PAJLE17 TO OONSIP’Ee THE SMOULTEeiMS JEALOJSY oe vvatezs— 8-3-530? AN7 THÉ ATF*E.-\eANCE OF A 5EOJZEF GíANT INI THE NEAKey juNGLel Adams var ánægður með j hvernig heilsu hans fór fram i og kunningskapur hans við j Betty virtist blómsua, en hann gleymdi að taka meðj í reiknlnghm, að áfhrýðisemi'; fööur hennar, Sam Waters| það að sólbrenndur risi var 6x sð sama' .-kapi og einnig-: á leiðinni til búgarðsins. I‘.=. n u&.ji. .= ju Maðurinn sem var að borða á hallaði sér að borði hans og ostrum, sveppasúpu með rjóma í, steiktan kola, sneið af steik með bakaðri kartöflu, blómkáli og osti og að lokum skorpusteik. Og svo ætlaði hann að skola því niður með ríkulegu kaffi. Maður við næsta borð varð undi-andi yfir þessum dugnaði, , hallaði sér yfir að borði hans o£ sagði: — Maður lifandi, þér hljótið að elska vatn fyrst þér ' getið komið öllu þessu niður. | — Það er alls ekki það, svar- aði hinn. — En mér þykir svo gott að fá mér drykk með mat- arsóda á eftir. — Þetta er Jones lögreglu- maður, frú. Eg hefi sorglegar fréttir handa yður. Lögreglu- maðurinn talaði fyrir utan lok- aðar dyr íbúðarinnar. Og hann heyrði að einhver var þar inni að klæða sig í snatri. — Hvað viljið þér? kallaði kvenrödd. — Það er bóndi yðar, frú. Stór gufuvaltari rann yfir hann rétt í þessu. — Nú, standið þér ekki þarna, maður, hrópaði konan, — rennið honum undir dyrnar. Þegar Eisenhower lætur af störfum verður James Hagerty atvinnulaus. Enginn þarf 'að vorkenna honum, því að þó áð hann hætti að verða blaðafúll- trúi Bandaríkjaforséta standa honum ótal vegir opnir. Stórt fyrirtæki hefir boðið honúm stöðu upp á 100.000 tali — og blaðaforlögin dýrka hánn úm að skrifa endurminningar sín- ar. Það er sagt að konur 'geti ekki bagað um leyndarmál. En það er þó ein kona sém ér neydd til þess, annars væri kaupsýslufyrirtæki hénnar eyðilagt. Það er frú Mac Kuir.on, sem á hið mikla líkör- firma og er sérframleiðsla hennar hinn heimsfrægi Dram- buie. Uppskriftin á þessum líkjör er 214 ára gömul. Char- les prins, — borinn prins Charley gaf hana MacKuinon nokkrum í þakklætisskyni fyr- ir að hann leyndi honum er hann var á flótta. — Nú er eg sú seinasta, sem þekki leyndarmálið. Og þegar líkörinn er tilbúinn rek eg alla út og bæti í þeim dropum sem þörf er á. Heilsa okkar er mjög bund- in mjólkurdrykkjú; því áð mjólk er álitin hinn h'ollasti drykkur. En leið til að halda mjólkinni ósúrri er, að láta hana vera kyrra í kúnri. — Hvernig kemur mjólkin? spurði kennarinn í hcilsufræði og hollustuháttum. — Hún kemur í pelum, svar- aði einn lítill drengur. — Og hvernig öðru vísi? spurði kennarirm — f bunum. svr; aði hann.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.