Vísir - 10.12.1960, Qupperneq 7

Laugardaginn 10. desember 1960
TlSIB
Lozania Prole:
W
E6 hem í Luöld
u
33
„Guð minn góður,“ hugsaði hún og óstyrkum höndum greip
hún um íöt sín til að hylja nekt sína.
Hermaður stóð fyrir utan gluggann og gægðist inn. Hún sá
andlit hans, sá hvemig hann hallaði sér fram. Það hafði gieymst
þjónustufólkinu að draga gluggatjöldin fyrir, þegar skyggja tók,
en ástin hafði gripið hana og Francois sliku reginvaldi, að þau
veittu engu athygli, sem i kringum þau var, og nú gat hirðu-
leysi þjónustufólksins teflt þeim í mikla hættu.
Það fór eins og titringur um hana alla af tilhugsuninni um
afleiðingarnar.
„Fjandmenn okkar,“ kveinkáði hún. „Francois, fjandmenn okk-
ar eru hér.“
Hann hafði lagað föt sín í skyndi, og brá nú sverði, hún heyrði,
að það söng i því i hendi hans, en þorði vart að horfa aftur út
aö glugganum, en það var sem kaldur næðingur hefði allt i einu
fundið sér leið inn í herbergið, kertaljósin voru ílöktandi, og er
hún loks leit fram og út sá hún stjörnur á heiðbjörtum himni.
Hún heyrði Francois tala við hermanninn, en ekki reiðilega, og
hún sneri sér við, því að hún óttaðist að heyra það, sem fór
þeirra í milli. Vafalaust hafði Fouché sent hann þangað til að
njósna um hana, eða maddaman, móðir Napoleons, sem 1‘Ange
svo oft hafði varað hana við.
Francois lokaði glugganum á eftir sér, er hann kom inn. Hann
gerði enga tilraun til þess að leyna áhyggjum sínum.
„Napoleon er korninn aftur. Hann reið fyrir herliði inn i París
síðdegis í dag, klukkustundu eftir að þú fórst þaðan. Hann er nú
á heimili þínu við Victoiregötuna og sendi þennan mann eftir
þér. Við verðum að fara héðan þegar.“
„Hann skrifar svo oft — og ég les ekki alltaf bréfin hans,“
og minntist þess nú með skelfingu, að í skrifborði hennar, sem
var ólæst, var stafli af óopnuðum bréfum írá honum. Og nú rann
upp fyrir henni hversu heimskulega hún hagaði sér.
En sælustundin var henni ekki gleymd.
„Eg hefi beðið komu hans i allt sumar — og nú þurfti hann
að koma, þegar ég loks hafði fundið sanna hamingju."
Hann snart við öxl hennar og gat ekki dulið óþolinmæði sina.
„Við höfum engan tíma að missa. Napoleon leitar að þér. Hann
er maður, sem ekki lætur sér neitt fyrir brjósti brenna — og þú
leikur þér að eldi.“
„Eg hefi alltaí verið hugfangin af eldinum."
Hún tók um höfuð hans og kyssti hann af miklum innileik.
Það var skilnaðarkossinn. Og hana skipti engu þótt hetja armée
de 1‘Italie og sigurvegarinn frá Egyptalandi biði hennar og væri
að springa af heiftþrunginni afbrýðisemi, af þvi að hún var
hvergi nærri til þess að fagna honum, er hann kom.
Hún gekk upp stigann snúna til herbergja sinna og bað Ginni
að ná í hatt sinn og yfirhöfn, og enn er hún bjó sig til burtferðar
og batt hattböndin í slaufu yfir gimsteininum, sem Barrat hafði
gefið henni minntist hún kertastjakans þríarma, og hún gerði sér
grein fyrir að því fór fjarri, að hún hafði losnað við hjátrú sína.
Sannast að segja var hún gagntekin af kvíða.
Þegar hún steig inn í vagninn forðaðist hún að lita í augu
Francois og hún lét aka hratt gegnum götumar til hússins við
Victoiregötu. Hún var taugaóstyrk, hún gat ekki haldið höndun-
um kyrrum í kjöltu sér, hjartað barðist um í brjósti hennar og
henni fannst hún vera að springa. Hún 'varð óttaslegnari með
hverju andartakinu sem leið.
Varðmenn voru þegar búnir að taka sér stöðu við hús hennar
og þríliti fáninn blakti yfir þvi — sigurfáninn, sem hafði blaktað
svo víða yfir Evrópu og í Egyptalandi — og mundi blakta enn
víðar. Nú harmaði hún það ekki, að heimili hennar var gert að
herstjórnarmiðstöð í hvert skipti, sem Napoleon kom heim, því
að hún var kona hins mikla sigurvegara. Hið eina sem hún ótt-
aðist var, að hann væri henni reiður — og það vár ærið nóg til-
efni til ótta.
Hún gekk upp tröppumar og inn í forsalinn og í sömu svifum
sló klukka þar. Það var orðið langt síðan Napoleon hafði sent
hermann eftir henni, en hún var ekki í efa um, að hún mundi
geta skrökvað sig út úr öllu með fagurgala og með því aö vera
Ijúf og góð. Já, í kvöld ætlaði hún að vera honum mjög góð.
„Hvar er hann?“ spurði hún Louise, sem kom á móti henni
dauðskelfd á svip. Hún benti á svéfnherbergisdyrnar.
„Þær eru læstar, frú. Hann hleypir engurn inn.“
„Hann mun hleypa mér inn.“
Hún tók í dyrasnerilinn, en dyrnar voru læstar. Hún varð
undrandi, bjóst við, að hann hefði snúið lyklinum undir eins og
hann heyrði til hennar.
„Napoleon," kallaði hún. „Þaö er Jósefína, Napoleon, Napoleon!"
En hann opnaði ekki.
Hún horfði á Louise i örvæntingu. Hve mikið vissi hann, hugsaði
hún. Hann hafði aldrei efast um tryggð hennar og vegna tak-
markalauss trausts hans hafði hún ekki gert sér grein fyrir hve
hættulegum brautum hún gekk á. Nú var hún ekki viss um neitt.
Hún skók snerilinn og fór að gráta og kallaði:
„Napoleon, Napoleon."
Og er ekkert svar kom sneri hún sér að Louise og sagði:
„Hvað get ég gert?“
Hún sá Eugéne kom upp stigann í nýjum einkennisbúningi,
áhyggjufullan á svip, en svo ungan og fágran. Hve líkur hann
'er mér nú, hugsaði hún, en það fór ekki fi\,m hjá henni hve
áhyggjufullur hann var.
| „Eugéne, hjálpaðu mér. Eg veit ekki hvað hefur gerst. Hann
hlýtur að vera veikur, því aö hann neitar að opna fyrir mér. Biddu
hann að opna fyrir mér.“
Þau reyndu bæði, en hann svaraði engu og opnaði ekki.
Jósefína var náföl orðin og fannst, að allt væri lirundið i rústir
|fyrir sér. Hún hlaut að hafa verið brjáluð að haga sér eins og
, hún hafði gert. Öll París hafði verið viðstödd til þess að fagna
j sigurvegaranum — allir voru þar, nema hún, eina konan, sem
hann elskaði og hafði treyst i blindni. Nú var hann heiftþrunginn
| i hennar garð, örvæntandi og lét sig einu gilda hvað um hana
yrði.
I „Lofið mér að deyja hér,“ kveinkaði hún, „ef hann elskar mig
ekki lengur vegna þess, aö ég hefi ekki alið honum son, ef
hann hatar mig þá lofið mér að deyja hér við dyr hans, því aö
elski hann mig ekki, langar mig ekkert til að lifa.“
Hann hlaut að hafa heyrt til hennar, því að gengið var þung-
um skrefum að dyrunum og þær opnuðúst skyndilega. Hún stóð
grátandi fyrir framan hann og horfði framan í hann, eins og
hún vænti þess, að hann huggaði hana. Henni fannst hann eldri,
gildari, þreytulegri. Hún sá fyrir augurn sér mann, sem aldrei
hafði hlíft sér í baráttunni fyrir land sitt og hafði sigrað, kom
aftur til þess að vera hyltur, en hafði orðið fyrir sárum von-
brigðum. Fálmandi, óstyrkum höndurn gaf hún Louise og Eugéne
merki um að fara. Stóð hún nú þarna áfram titrandi og angistar-
íull og í vafa um hve mikið hann vissi.
„Napoleon, hvers vegna opnaðirðu ekki?“
„Vegna þess, að öllu er lokið. Eg sigraði og kom heim — en
stærstu sigurlaunin eru mér glötuð.“
„Það er ekki satt, það er ekki satt. Eg elska þig eins og ég
hefi alltaf elskað þig og ég þrái þig meira en lífið sjálft.“
Hafði hermaðurinn sagt honum frá því, sem hann hafði séð,
þegai- nann gægðist inn um glúggann? Var hinn illi grunur
A
kvOldvokunni
R. Burroughs
-TARZAN-
4720
5UT HE PAJLE17 TO OONSIP’Ee
THE SMOULTEeiMS JEALOJSY
oe vvatezs— 8-3-530?
AN7 THÉ ATF*E.-\eANCE OF A
5EOJZEF GíANT INI THE
NEAKey juNGLel
Adams var ánægður með j
hvernig heilsu hans fór fram i
og kunningskapur hans við j
Betty virtist blómsua, en
hann gleymdi að taka meðj
í reiknlnghm, að áfhrýðisemi';
fööur hennar, Sam Waters| það að sólbrenndur risi var
6x sð sama' .-kapi og einnig-: á leiðinni til búgarðsins.
I‘.=. n u&.ji. .= ju
Maðurinn sem var að borða á
hallaði sér að borði hans og
ostrum, sveppasúpu með rjóma
í, steiktan kola, sneið af steik
með bakaðri kartöflu, blómkáli
og osti og að lokum skorpusteik.
Og svo ætlaði hann að skola því
niður með ríkulegu kaffi.
Maður við næsta borð varð
undi-andi yfir þessum dugnaði,
, hallaði sér yfir að borði hans o£
sagði: — Maður lifandi, þér
hljótið að elska vatn fyrst þér
' getið komið öllu þessu niður.
| — Það er alls ekki það, svar-
aði hinn. — En mér þykir svo
gott að fá mér drykk með mat-
arsóda á eftir.
— Þetta er Jones lögreglu-
maður, frú. Eg hefi sorglegar
fréttir handa yður. Lögreglu-
maðurinn talaði fyrir utan lok-
aðar dyr íbúðarinnar. Og hann
heyrði að einhver var þar inni
að klæða sig í snatri.
— Hvað viljið þér? kallaði
kvenrödd.
— Það er bóndi yðar, frú.
Stór gufuvaltari rann yfir hann
rétt í þessu.
— Nú, standið þér ekki þarna,
maður, hrópaði konan, — rennið
honum undir dyrnar.
Þegar Eisenhower lætur af
störfum verður James Hagerty
atvinnulaus. Enginn þarf 'að
vorkenna honum, því að þó áð
hann hætti að verða blaðafúll-
trúi Bandaríkjaforséta standa
honum ótal vegir opnir. Stórt
fyrirtæki hefir boðið honúm
stöðu upp á 100.000 tali — og
blaðaforlögin dýrka hánn úm
að skrifa endurminningar sín-
ar.
Það er sagt að konur 'geti
ekki bagað um leyndarmál. En
það er þó ein kona sém ér
neydd til þess, annars væri
kaupsýslufyrirtæki hénnar
eyðilagt. Það er frú Mac
Kuir.on, sem á hið mikla líkör-
firma og er sérframleiðsla
hennar hinn heimsfrægi Dram-
buie. Uppskriftin á þessum
líkjör er 214 ára gömul. Char-
les prins, — borinn prins
Charley gaf hana MacKuinon
nokkrum í þakklætisskyni fyr-
ir að hann leyndi honum er
hann var á flótta.
— Nú er eg sú seinasta, sem
þekki leyndarmálið. Og þegar
líkörinn er tilbúinn rek eg alla
út og bæti í þeim dropum sem
þörf er á.
Heilsa okkar er mjög bund-
in mjólkurdrykkjú; því áð
mjólk er álitin hinn h'ollasti
drykkur. En leið til að halda
mjólkinni ósúrri er, að láta
hana vera kyrra í kúnri.
— Hvernig kemur mjólkin?
spurði kennarinn í hcilsufræði
og hollustuháttum.
— Hún kemur í pelum, svar-
aði einn lítill drengur.
— Og hvernig öðru vísi?
spurði kennarirm
— f bunum. svr; aði hann.