Vísir - 14.12.1960, Blaðsíða 150

Vísir - 14.12.1960, Blaðsíða 150
Sumir mesfu ráðamenn þjóð- arinnar voru söludrengir Vísis. Ein úr hópi elzta starfsliðs Visis er frú Ragnhildur Líndal Wiese sem nú býr að Karla- götu 12 i Reykjavik. Ragnhildur er dóttir Hjartar Lindals bónda að Núpi í Miðfirði og hún er systir Margrétar konu Einars Gunnarssonar fyrsta ritstjóra Visis. Frú Ragnhildur er nú nær sjötug að aldri. Hún kom fyrst til Reykjavíkur 17 ára gömul og hefur verið meira og minna viðloða hér siðan. Hún sigldi ung til Danmerkur og giftist þar dönskum útskurðarmeistara, Eivind Wiese, sem nú er starfandi hjá Gamla kompaniinu i Reykjavík. — Ég var rúmlega tvitug þegar mér bauðst vinna sem afgreiðslustúlka hjá dagblaðinu Visi, sagði frú Ragnhildur þegar fréttamaður innti hana eftir störfum hennar hjá blaðinu. — Þér hafið ekki byrjað á afgreiðslustörfum strax og Visir hóf göngu sina? — Nei, blaðið var búið að koma út í 1—2 ár að minnsta kosti þegar ég kom að Visi. Það var annaðhvort árið 1912 eða 1913. — í hverju var starfið fólgið? — Fyrst og fremst algengum afgreiðslustörf- um, telja blöðin til sölu- og útburðardrengj- anna, skrifa niður nöfn þeirra og heimilisföng og taka á móti peningum og blaðaleifum hjá þeim að sölu lokinni. í öðru lagi tók ég á móti auglýsingum hjá fólki og. visaði á ýmislegt sem auglýst hafði verið í blaðinu. Þá var það siður að afgréiðslan visaði á heimilisföng og nöfn þeirra sem aug- lýstu, hvort heldur það var út af týndum eða fundnum munum, einhverju sem átti að selja eða kaupa eða þá i sambandi við leiguhúsnæði. Þetta allt saman var töluverður ábætir á sjálft afgreiðslustarfið. — Voruð þér ein við afgreiðslustörfin? — Stundum og stundum ekki. Margrét systir min, kona Einars ritstjóra, hjálpaði mér oft. Eða kannske var það ég sem hjálpaði henni. — Hvað voru söludrengir Visis margir í þá daga? — Ég man það ekki glöggt, en mig minnir að þeir hafi stundum verið um 60 talsins. — Og hvað seldu þeir mikið til jafnaðar? — Því get ég ekki svarað, enda ákaflega mis- jöfn sala hjá þeim. Sumir voru hörkuduglegir og seldu mikið, þ. á m. man ég sérstaklega eftir þeim Guðjóni Ó. Guðjónssyni nú prentsmiðju- stjóra og Steingrimi Kl. Guðmundssyni, er siðar varð málari. Þeir voru með ötulustu sölu- drengjunum. Aðrir drengir voru linari og seldu minna. En svo fór salan lika eftir veðri og öðr- um aðstæðum. Annars minnir mig að sala hjá einstökum drengjum hafi komizt nokkuð á 2. hundrað þegar vel gekk eða jafnvel meira. — Voru söludrengirnir jafnt höfðingjasynir sem synir fátæklinga. — Já, og var víst enginn greinarmunur á þeim gerður. Dugnaðurinn réð úrslitum hjá hverjum einum. En þess má geta að sumir þeir, sem siðar hafa getið sér nafn í þjóðfélagi voru og jafnvel sumir mestu ráðamenn þjóðarinnar voru söludrengir Visis þegar ég vann þar við afgreiðslustörf. — Hvernig var afgreiðslurýmið? Var það ekki heldur þröngt á þessum árum. — Jú, húsnæðið var í heild litið og af skorn- um skammti, afgreiðslan sem annað. En af- greiðslan var auk þess á ýmsum stöðum á þess- Frú Ragnhildur Wiese var meðal fyrstu starfsmanna blaðsins. um árum og afgreiðsluplássið því ekki alltaf jafn stórt. — Var ekki oft hamagangur og ólæti i strák- nnum á meðan þeir biðu eftir afgreiðslu? — Meir en það. Það ætlaði stundum allt af göflunum að ganga. Þeir æptu og öskruðu hver í kapp við annan og ætluðu alveg að æra mig. Ég var lengi í hreinum vandræðum hvernig ég ætti að venja þá af þessum ósið, en loksins fann ég ráðið. Ég sagði þeim einn góðan veður- dag, að þeir sem hæst æptu, fengju blöðin sið- ast. Ég framkvæmdi þetta og það virtist duga. — Þetta hafa verið miklir ærslabelgir. — Já, vissulega voru þeir það. Þeir flugust stundum á i illu og ætluðu að gera út af hver við annan. Ég man sérstaklega eftir því eitt sinn, en þá var afgreiðslan upp á lofti i Hótel Reykjavik, að ég heyrði óvenju mikil læti frammi á ganginum og fór þangað til að vita hverju það sætti. Þá höfðu þeir orðið eitthvað saupsáttir, réðust á einn strákinn, stungu hon- um i strigapoka, bundu fyrir opið og voru í þann veginn að velta honum niður stigann þeg- ar mig bar að. Ég var vist dálítið tannhvöss i það skiptið, en stráknum bjargaði ég. f annað skipti tók strákur upp skammbyssu þegar ég var ein i afgreiðslunni. Þá leizt mér ekki á blikuna, en ég reyndi að láta stráksa ekki sjá hvað ég var ofsalega hrædd og sagði hon- um að svo fremi sem hann færi ekki á stund- inni út og afhenti föður sínum vopnið, myndi ég hringja á iögregluna. Strákur lét sér segjast og fór. Þetta var 11—12 ára patti. — Eftir hvaða blaðamönnum munið þér við Visi á þessum frumbýlingsárum hans? — Það var víst litið um fasta blaðamenn eins og nú tiðkast við blöðin. En það voru ýmsir ígripamenn eða hjálparheRur, sem hlupu undir bagga og skrifuðu eitt og annað eftir því sem á stóð og skortur var á efni. Einn þeirra var Rjörn Rlöndal læknir. Hann var þá nokkuð við aldur, en ljúfmenni mikið. Hann fékkst einkum við þýðingar. Annar uppgjafalæknir vann þarna líka annað veifið, Július Halldórsson frá Klömbrum, hressilegur náungi og hreinskilinn, sem átti það til að segja manni vægðarlaust til syndanna, en hreinskilni hans var ævinlega full af velvilja og gerð í því skyni að hjálpa og leiðbeina. Guðmundur skólaskáld Guð- mundsson var dagfarsprúður maður, rólyndur og hægur og loks var svo Magnús Gíslason, hreinn öðlingur, sem öllum þótti vænt um. Þetta voru helztu aðstoðarmenn Einars Gunn- arssonar við ritstjórn Vísis. — Hver safnaði auglýsingum á þessum árum? — Auglýsingastjóri eða auglýsingaskrifstofa var þá ekki til hjá Vísi. Við, stúlkurnar á af- greiðslunni, tókum á móti þeim auglýsingum sem bárust. Stundum tókum við á móti greiðslu fyrir auglýsingarnar, en stundum voru reikn- ingar fyrir þær sendar seinna. Það fór eftir því hvað menn voru ,.múraðir“ hverju sinni. — Hvað var aðallega auglýst i blaðinu? — Það var mest um smáauglýsingar, sem sið- an hafa haldizt við Vísi þrátt fyrir harða aug- lýsingakeppni annarra biaða. Þarna var allt milli himins og jarðar auglýst, það sem fólk vantaði og hlutir sem það viidi selja, ennfrem- ur húsnæði, týndir munir og fundnir. Meira að segja kom það fyrir að fólk auglýsti eftir maka, sem annars mátti heita eindæmi þá, þótt nú sé það algengt orðið. En sérstaklega man ég eftir auglýsingu, sem vakti að vonum mikla athygli á sínum tíma. Hún var svohljóðandi: „Það er ósatt að konan mín, Jóhanna Bjarna- dóttir, hafi gefið mér inn eitur, en úldinn fisk og grút í kaffi lét hún sér sæma að gefa mér ofan í veikan maga“. Viltu lána mér Vísi ... Framhald af bls 146. Gunnarsson, hvort ég mætti kannski gera þetta gagnvart fleiri aðilum, ef þess væri óskað. Hann samþykkti þetta, því að lánsviðskipti þekktust þá á flestum sviðum, og þetta varð til þess, að ég bar blaðið heim til margra manna við Þingholtsstræti, Ingólfsstræti, Laufásveg og Bergsstaðastræti næstu vikur og mánuði. — Lærðu ekki aðrir af þér að þessu leyti? •—• Jú, það voru margir strákar, sem tóku þetta fljótlega eftir mér, og það má víst segja, að kappið i þessu hafi ekki verið minna en í sölunni á götunum. Einkum var það Steindór Árnason, sem var kartinn og hann var svo stórtækur, að hann tók 300 blöð hjá afgreiðsl- unni og hafði siðan stráka í vinnu upp á hlut. Hann fann upp allskonar aðferðir til þess að koma blaðinu út, sem okkur hinum hafði ekki liugkvæmzt. Og það voru margir fleiri, sem voru harðduglegir, og af þeim eru mér minnis- stæðastir þeir Guðjón Ó. Guðjónsson prentari og Aaldimar Þórðarson kaupmaður. — - Og manstu svo ekki eftir einhverju frekar að endingu? — Ég veit ekki, hvað það ætti helzt að vera, því að vitanlega kom margt fyrir hjá olckur strákunum í þá daga, ekki síður en nú. Kann- ski var það merkilegasta fréttin i okkar augum, blaðsölustrákanna, þegar við eignuðumst þjóð- hetju. Það gerðist 12. júni 1913, að "Vísir var heldur siðbúinn i prentsmiðjunni hjá Öst- lund við Kolasund, og vissum við strákarnir í fyrstu ekki, hvað fyrir hafði komið. Blaðið var venjulega komið á þeim tíma, sem tiltekinn liafði verið fyrir löngu. Svo barst skýringin út og hana gaf okkur Björn Steffensen, nú- verandi endurskoðandi. Hann sagði okkur, að íslenzki fáninn, hvítbláinn, sem menn kölluðu, liafði verið tekinn af báti úti á höfninni. Það var Einar Pétursson, sem bátinn átti, eins og menn vita. Við formæltum Dönum vitanlega, því að þetta hleypti öllum í ham, en þá var það að einn úr okkar liópi, Sigurður S. Thor- oddsen, brá sér upp að stjórnarráði og skar niður danska fánann, sem þar blakti. Þá var búið að borga Dönum í sömu mynt, og við eignuðumst hetju i okkar hópi: 150 VÍSIR 50 ÁRA Afmælisblað VÍSIS
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.