Vísir - 23.12.1960, Page 3

Föstudaginn 23. desembei- 1960
VÍSIR
Tvö nágrannabörn frá mik-
ilsmegandi liéimilum, piltur og
stúlka, voru látin alast upp
saman í þeirri fagnaðarríku
von, að þau gengju að eigast
siðar, og báðir foreldrarnir
hlökkuðu til væntanlegra
tengda. — Brátt virtist þó aug-
Ijóst, að áform þetta mundi
fara út um þúfur, þar eð undar-
leg óvild spratt milli beggja
barnanna, þótt gædd væru á-
gætum eðliseinkennum. Ef til
vill voru þau hvort öðru of lík.
Báeði hugsuðu sitt ráð, einbeitt
í vilja sínum, óhagganleg í
ásetningi sínum. Hvort um sig
virt og elskað af leikfélögum
sínum, — sífellt mótherjar, ef
þáu voru saman, bjrggðu jafnan
út af fyrir sig, skemmdu hvort
fýrir öðru, ef þau hittúst,
kepptu ekki að neinu vissu
marki, en streittust að koma
fram ásetningi sínum. —- Yfir-
leitt góðlát og vingjarnieg, en
aðeins óvildarfull meii'a að
segja illkvittin, ef eitthvað
varðaði þau gagnkvæmt. —
Jbessi undarlega hegðun kom
þegar fram í barnslegum leikj-
um, hún sýndi sig, er þau uxu
úr grasi. Og þegar drengirnir
skiptu sér í hópa til að leika
styrjöld og efndu til orrustu,
skipáði sér eitt sinn hin þver-
úðarfulla, hugpiúða stúlka í
fylkingarbrjóst annars hersins
óg barðist gegn hinum af því
likum ofsa og heift, að hinn
hefði verið hrakinn á flótta
með sneypu, ef hinn einstæði
mótherji hennar hefði ekki
reynzt mjög vaskur og þrátt
fyrir allt afvopnað andstæðing-
inn og loks tekið stúlkuna til
fanga. — En einnig þá varðist
hún svo heiftúðlega, að hann
,varð að þrífa af sér silkitrefil
og binda með honúm hendur
hennar á bak aftur, til þess að
sleppa óskaddaðuf og meiða
hana þó ekki,
Þetta fyrirgaf hún honum
•aldrei, en hafði leynilegan við-
búnað og tilraunir til að vinna
honum mein, svo að foreldr-
arnir, sem þegar fyrir löngu
höfðu veitt þessum ofsaathygli,
urðú ásátt um og afréðu að
skilja að þessar óvinveittu
mannverur, — þar með kuln-
uðu með öllu út hinar glæsi-
legu vonir þeirra.
Við hinar nýju aðstæður
skaraði pilturinn brátt fram úr.
Hvérs konar fræðsla féll þar í
frjóan jarðveg. — Vildarmenn
og eigin hneigð kaus honum
stöðu i hermannastétt. Hvar
vetna, þar sem hann kom fram,
var hann virtur og vinsæll.
Atorkusemi hans virtist öðrum
iil gleði og hvatningar. — Án
þess að vera sér þess fyllilega
meðvitandi var hann innra með
sér. hamingjusamur að hafa
skilizt við mótherjann, sem for-
sjónin hafði ætlað honum.
j Alit í einu breyttist hagur
fetúlkunnar. — Viss innri til-
finning seiddi hana, er henni
6x aldur og menntun, brott frá
hinum áköfu leikjum, sem hún
til þessa hafði stundað í sam-
félagi við drengi. — Að öllu
áthuguðu virtist hún þó sakna
einhvers: Ekkert var umhverfis
hana, er væri verðugt þess að
ur, ástsæll í samkvæmum, eft-
irsóttur af konum, felldi til
hennar fölskvalausa ást. — Það
var í fyrsta skipti, sem vinur,
elskhugi, þjónn, sóttist eftir
henni. — Forgangsrétturinn,
sem hann veitti henni fram
yfir margar aðrar stúlkur, sem
voru þroskaðri, menntaðri,
glæsilegri og gjörði meiri kröf-
ur en hún, féll henni mjög vel
í geð. — Sífelld stimamýkt
hans, án þess að gjörast upp á
þrengjandi, traust aðstoð við
ýmis óþægileg atvik, — hóglátt
þó tæpitungulaust, vonglatt
bónorð við foreldra hennar,
þar eð hún var ennþá mjög
ung: Þetta í sameiningu taldi
hún honum til ágætis. — —
Hún hafði svo oft verið nefnd
unnusta, að hún tók loks að
álita sjálf að svo væri, og
hvorki hún né nokkur maður
hugsaði út í það, að ennþá væri
próf nauðsynlegt, áður en hún
Að hans leyti var öllu stillt
í skynsamlegt hóf. — Staða
hans, kringumstæður hans og
metnaðargirni létu hann hafa
nóg að starfa, — svo að hann
naut vinahóta stúlkunnar fögru
með velsæid, sem þakkarverðr-
ar viðbótar, — án þess að skoða
sig þess vegna á nokkurn hátt
háðan henni,- og kenndi ekki
öfundar vegna ástamála henn-
ar, en með honum og unnust-
anum voru auk þess miklir
kunnleikar.
Hjá henni horfði málið allt
öðru vísi við. Henni virtist sem
hún vaknaði af draumi. Bardagi
hennar gegn unga nágrannan-
um forðum hafði vefið fyrsta
ástriða hennar, og þéssi ofsa-
lega baráttu var þó aðeins mót-
spýrna fyrir siðasakir, — áköf,
því sem næst meðfædd hneigð.
í endurminningunni fannst
hertni sem hún hefði ávallt
unnað honum. — Hún brosti að
að að æðri hlutdeild í sérstök-
um tilfellum, þá mátti ef til
vill efast um annan, meðan
hinn bar með sér óbrigðult
öryggi. — Eyrir slíkri hegðun
hafa konur meðfædda einstæða
nærfærni, og þær hafa ástæðu
svo og tækifæri til að þroska
hana.
Því lengur sem unnustan
fagra ól með sér slíkar hugs-
anir algjörlega á laun, — því
síður var yfirleitt. nokkur fær
um að túlka það, sem mætti
verða unnustanum í vil, það,
sem aðstæður og skylda virt-
ust fyrirskipa, það, sem ófrá-
víkjanleg nauðsyn virtist krefj-
ast, — því hlutdrægara var
mat þessa góða hjarta. — Og
þar eð hún var bundin annars
vegar af heiminum, fjölskyld-
unni og órjúfandi eigin heiti,
— á hinn bóginn hinn fram-
sækni ungi maður, sem lætur
eigi neitt uppskátt um fyrir-
NÁGRANNABÖRN
★
jSmÚMya aflir
fiOETHE
deiidi fes t ingar baugum með
þeim manni, sem langan tima
var talinn vera unnusti henn-
ar.
.vekja hatur hennar. Til þessa
bafði henni ekki fundizt neinn
jpiaður. vingjarnlegur.
I Uugur maður, þó eldri - érr ‘ gletfcmsieguv: óvild,
.. •= „ æadSGaaSingur
Málið í heild hafði tekið á
sig hægagang og var því heldur
ekki hraðað, þótt trúlofunin
kæmi til skjalanna. — Og af
hálfu beggja var allt látið sitja
við sama. Málsaðilar vildu enn
njóta til fulls hinnar góðú árs-
tíðar sem vordagar alvarlegri
tíma, sem í vændum væru, og
glöddust yíir tilvonandi sam-
búð.
Meðan hafði pilturinn, sem
brott fór, þroskazt á glæsilegan
hátt og lokið með sæmd áfanga
á námsbraut sinni, og nú kom
hann í orlofi heim til ástvina
sinna. — Á hispurslausan og þó
einkennilegan hátt stóð hann á
ftý frammi fyrir nágrannastúlk-
irnni fögru. Á síðustu tímum
hafði. hún aðeins alið í brjósti
sér vingjarnlegar, ungmeyjar-
legar tilfinningar og var í sátt
og samlyndi við allt og alla í
umhverfinu. — Hún lézt vera
hamingjusöm, og hún var það
einnig á vissan hátt. — En nú
að löngum tíma liðnum stóð á
ný andspænis henni nokkuð:
Það var ekki hatursvert, —
hún var orðin óhæf til að hata.
Meira að segja hið barnalega
hatur, sem einungis var óljós
viðurkenning innra manngildis,
lýsti sér nú í gleðilegri undrun,
ánægjulegri athugun, játningu,
— nauðugri viljugri, en þó
óumfiýj anlegri nálgun, og allt
þetta var gagnkvæmt. — Löng
fjarvist gaf tilefni til langra
viðræðna. Hinn mentaði maður
hagnytti sér jafnvel.áðurnefnda
bárnslega fávizku sem spaugi-
iega minningu, og það var sem
hann að minnsta kosti mætti til
að bera í bætifláka fyrir þessa
eins og
vanmat
hinni heiftúðlegu atlögu með
vopn í hönd. Og hana fýsti að
rifja upp þægindakenndina,
þegar hann afvopnaði hana. —
Hún taldi sér trú um, að hún
hefði fundið til mikillar saelu,
þegar hann batt hana og hvað-
eina, sem hún hafði gjört hon-
um til meins og skapraunar,
virtist henni nú sem meinlaus
úrræði til þess að vekja á sér
athygli. — Hún formælti þess-
um aðskilnaði, — hún barmaði
sér yfir svefninum sem hún
hefði fallið í. — Hún bölvaði
hinum silalega, draumkennda
vana, en hans vegna hafði
svona lítilsigldur maður orðið
unnusti hennar. — Hún hafði
breytzt í tvöfaldri merkingu:
fram á við og aftur á bak, —
hvaða skilning sem mönnum
þóknast að leggja í það.
Ef einhver hefði getað skilið
tilfinningar hennar, sem hún
duldi vendilega, og tekið þátt
í þeim með henni, þá mundi sá
hin sami eigi hafa ávítað hana;
af því vissulega stóðst unnust-
inn eigi samanburð við ná-
granna, liti maður þá hlið við
hlið.
Meðan eigi var unnt að
synja öðrum um nokkurt traust,
þá vakti hinn fullkomnustu til-
trú. — Meðan maður valdi
gjarnan annan til samkvæmis,
þá óskaði maður sér hinn að
samferðamanni. Og væri hug-
ætlanir sínar, hugrenningar eða
horfur og reyndist aðeins kær,
ekki einu sinni ástúðlegur
bróðir gagnvart henni, — og
var meira að segja rætt um
afdráttarlausa brottför hans, þá
virtist það svo sem fyrra barns-
lega eðií hennar risi upp á nýj-
an leik með allri illgirni sinni
og ofstoppa og byggi sig út á
hærra þrepi Hfsins með háska-
legri gremju og skaðvænlegri.
Hún ákvað að deyja til þess
að hegna fyrir samúðarleysi
fyrrverandi hatursmanni sín-
um, sem hún lagði nú taum-
lausa ást á, — minnsta kosti
með imyndunarafli' hans og
iðrun skyldu þau sameinast að
eilífu, þar eð henni var fyrir-
munað að njóta hans. — Hann
skyldi ekki losna við svip henn-
ar, — ásökunum hans skyldi
eigi linna fyrir að hafa ekki
kannast við, rannsaka hugar-
þel hennar, virt það að vettugi.
Þessi kynlega sturlun fylgdi
henni hvarvetna. Hún leyndi
henni undir alls konar yfirskini.
Enda þótt hún kæmi mönnum
þegar undarlega fyrir sjónir,
þá var enginn nógu athugull
eða skarpskyggn til að upp-
götva hina innri, sönnu orsök.
Nú höfðu vinir, vandamenn
og kunningjar fengið sig fuil-
sadda af undirbúningi undir
margs konar veizlur. Naumast
hafði liðið svo dágur, að ekki
hefði verið efnt til óvæptra
nýjunga. Trauðla var til í
landslaginu fagur staður, sem
eigi hafði verið skreyttur. og
útbúinn til móttöku margra
glaðra gesta.
Aðkomumaðurinn okkar úngi
vildi einnig leggja fram sinn
skerf fyrir brottför sína. Hann
bauð ungu hjónaefnunum á-
samt nokkrum nánum skyld-
mennum í skemmtisiglingu. —
Farið var um borð í stórt,
glæsilegt og fagurlega skreytt
skip, eina af þessum lysti-
snekkjum, sem hafa sal og
nokkur smáherbergi og leitast
við það á siglingunni að láta í
té þægindi samskonar og hejma.
Siglt var áfram á hinni miklu
elfi undir hljóðfæraslætti, —
skemmtiferðafólkið hafði safn-
ast saman undir þiljum á heit-
asta tíma dagsins. Hinn ungi
veitandi, sem aldrei gat verið
athafnalaus, hafði setzt undir
stýri, en skipsstjórnarinn aldni
var þegar sofnaður. — En ein-
mitt nú þurfti stýrimaðurinn
að sýna varkárni, þegar hann
nálgaðist stað, þar sem tvær
eyjar krepptu að árfarveginum,
og þar sem þær teygðu út í
áná flöt malárrif sín ýmist
þarna megin éða hinum megiu
og gjörðu siglingaleiðina mjög
viðsjárverða. Næstum því hafði
hinn umhyggjusami, skarp-
skyggni stýrimaður freistast til
að vekja skipstjórann, en hann
dirfðist þó að sigla gegn
þrengslunum. — í sömu and-
ránni birtist óvinakvendið hans
fagra á þilfarinu með blórn-
sveig um hárið. Hún þreif hann
af sér og varpaði honum' til
mannsins, sem við stýrið sat.
— Þiggðu þetta til minningar,
mælti hún. —- Truflaðu mig
ekki, svaraði hann, um leið og
iiann greip kransinn: — Ég
þarf að neyta allrar orku og
beita athygii. — Ég trufla þig
ekki frekar mælti hún: Þú
sérð mig ekki framar. — Þetta
sagði hún og strunsaði fraln á
skipið, þaðan steypti hún sér
útbyrðis. — Nokkrar raddir
hrópuðu: Bjargið! Bjargið! Hún
drukknar! Ungi maðurinn var
í ofboðslegum vandræðum. —
Skipstjórinn aldni vaknaði við
hávaðann, ætlaði að þrífa stýr-
ið, sem ungi maðurinn fékk hon
um. — En það vannst ekki tími
til að skipta um stjórn: Skipið
strandaði. •— í einni svipan
kastaði ungi maðurinn óþægi-
legustu glæðuin steypti sér I
ána og synti á eftir óvina-
kvendinu fagra.
Vatnið er mjög vinsamleg
höfuðskepna fyrir þann, sem
þekkir það og kanrt á því tök-
in. — Það bar hann uppi. og
hinn snjalli sundmaður drottn-
aði yfir því. Brátt hafði hann
náð stúlkunni fögru, sem hrif-
iii hafði verið brott framhii
Framh. á 6. síðu.
K \ö> I> GAR Á .IÓI„„\KHOSM,ÁTI \I
í stö&i, xaætti .nú: eitlti vera án ský-
Ráðning:
Lárétt: 1 Vöiuspá, 8 ranns, 10 L. L., 12 stá,
13 Óa, 14 játa, 16 káms, 18 ósi, 19 tak, 20 tafa,
22 baða, 23 ir, 24 skó,-26 ið, 27 spann, 29
smaiinn.
Lóðrétt: 2 ör, 3 lasa, 4 unt, 5 snák, 6 P.S.,
T hlótir, 9 raskaði, 11 lásar, Í3 ómaði, 15 til,
17 áta, 21 aspa, 22 bóni, 25 kai, 27 S34-.,
28 N.N.
2.
Ráðning:
Lárétt: 1 Orkneyjar, 8 tár, 9 óma, 10 um,
11 Ása, 13 au, 14 æfara, 16 sárr, 17 kiám, 18
sagar, 20 ir, 22 mar, 23 G. G., 24 nóg, 26
sóa, 27 Nikulásar.
Lóðrétt: 1 oturskinn, 2 rám, 3 kr., 4 eisa,
5 jó, 6 ama, 7 rauðmagar, 11 áfram, 12 ark-
ar, ljiærs, J.S alr, 19 gaul, 21 rói, 23 góa, 25»
G.K., 26 S.S. - • .., .. . >