Vísir - 04.10.1961, Blaðsíða 15

V I S I R
Miðvilxdigur 4, ol__ 1111
Tsl
Ástin sigrar
'&y. i
Mary Bisrchell.
36
— Carol! Og hverju svar-
aðir þú þá?
— Ég svaraði auðvitað full-
um hálsi og sagði að mér væri
hægar um vik en honum að
segja til um hvort ég lygi eða
ekki. Svo minnti ég hann
kurteislega á, að hann væri
ekki húsbóndi minn lengur,
bað hann vel að lifa og labb-
aði áfram.
— Hvernig leit hann út?
Carol? Segðu mér það.
— Svona eins og hann er
vanur. Þungbúinn! svaraði
Carol.
— Áttu við að hann hafi
verið raunalegur? spurði Er-
ica.
— Ja, hann var nú aldrei
vanur að vera glaðlegur,
manstu.
— Ég hef séð hann glað-
an nokkrum sinnum, sagði
Erica. — Glaðan og kátan
eins og ungling. Þegar við
vorum í brúðkaupsferðinni.
Carol sagði ekkert en leit
með vorkunnarsvip á Ericu.
Svo hélt Erica áfram:
— Mér finnst að þú hefðir
átt að segja eitthvað við
hann, Carol — eitthvað sem
hefði getað gefið honum
tækifæri til.. .
— Góða Erica, tók Carol
fram í. — Ef þú vilt endur-
nýja sambandið við Oliver þá
geturðu gert það sjálf — og
hvenær sem þú vilt. Þú get-
ur til dæmis sent honum
skeyti. Ef þú óskar þess ekki,
er betra að skilnaður ykkar
verði alger en að fara að
koma með öll þessi ,,ef“ og
„en“.
Erica svaraði ekki strax.
Svo hallaði hún höfðinu að.
Carol.
— Þú hefur auðvitað rétt
fyrir þér, sagði hún og and-
varpaði. — Ég skal varast
þetta.
Og Erica hélt það loforð,
Næstu mánuði minntist húii
aldrei á Oliver. Þær tölrvðu
aðeins um barnið, um sjálfar
sig, um Sallent lækni og frú
Trentoul. En aldrei um Oliver.
Og Carol var farin að halda
að Erica hugsaði minna um
hann en áður.
Jafnvel þegar hún var bor-
n inn í fæðingarstofuna, sem
ar þarna á barnaspítalanum
ninntist. hún ekki einu orði á
Jliver. Hún þrýsti bara Carol
’.ð sér og sagði:
— Þú skalt engu kvíða, ég
veit a ðþetta gengur vel. Og
þú verður að koma og heim-
sækja okkur undir eins og
bað verður leyft.
En þegar hún lá þarna í
^æðingarhríðunum kallaði
hún aðeins eitt nafn. En fólk-
ið sem hlustaði á hana vissi
ekkert hver Oliver var. —
Það er líklega maðurinn henn
ar, sagði Sallent læknir. —
Veslings konan. Ég vildi óska
að hann kæmi til hennar aft-
ur. En það kann að vera að
hann sé henni einskis virði.
Við skulum vona að barnið
verði henni til meiri ham-
ingju en hann hefur verið.
Síðustu geislar heitrar
septembersólar lagði inn í
stofuna, þegar Erica rankaði
við sér aftur. Henni fannst
hún vera að koma úr lang-
ferð.
— Hvaða einkennilega
hljóð er þetta? spurði hún
allt í einu.
| Hjúkrunarkonan hló. —
| Þetta hljóð er frá syni yðar
og erfingja. Hann er að láta
vita að hann sé til.
| — Lofið þér mér að sjá
hann, systir! Strax, systir!
Og svo var eitthvað heitt
| og volandi lagt við hliðina á
I henni. Hún horfði á drenginn
sinn. Rautt andlit og gisið
hrokkið hár, sem var æði líkt
hárinu á henni.
Nú var hann kominn, litli
drengurinn sem hún hafði
þráð svo léngið. Barnið henn-
ar. Hann var meira að segja
h'kur henni. Hárið var alveg
eins.
SKYTTURIMAR ÞRJÁR
91
Hún þrýsti honum varlega
lega að sér og sælutilfinning
fór um hana.
— Blessað barnið, sagði
hún. — Geturðu ekki hætt
þessum hljóðum, látið vera að
gretta þig svona mikið, svo
að ég geti séð hvernig þú ert.
Og allt í einu hætti orgið.
Augnahárin lyftust og nú sá
hún að augun í drengnum
voru ekkert lík hennar aug-
um. Þau voru stór og dökk
og falleg, eins og Olivers.
— Ó! sagði Erica. Þetta
var eins og langt andvarp, en
hvort það var sorg eða gleði
í því vissi hún varla sjálf.
En eftir dálitla stund
komst hún að þeirri niður-
stöðu að það væri gleðióp, því
að ekkert gat jafnast á við
það að barnið horfði á hana
með augum Olivers.
— Hvernig hefur þér liðið ?
spurði Erica Carol, er þær
höfðu dáðst hæfilega að barn-
inu langa stund.
— Ekki sem verst, sagði
Carol. — En ég hef saknað
þín heima. Ég hlakka til þeg-
ar þið komið heim, bæði tvö.
— Við hlökkum til líka,
sagði Erica. — Og hvernig
gengur það í tízkuverzlun-
inni?
'— Sæmilega. Ég hef að
vísu lent í rifrildi við Ijós-
hærðu sýnistúlkuna, en það
gerist venjulega annan hvern
dag, svo að ég er orðin vön
því. En segðu mér nú hvort
þér hefur hugsast hvað
drengurinn þinn eigi að heita.
— Það hef ég afráðið fyr-
ir löngu, sagði Erica. —
Hann á vitanlcga að heita
Oliver.
Carol hleypti brúnum. —
Mér finnst hann nokkuð lítill
til að heita þriggja samstöfu
nafni, sagði hún.
— Við finnum eitthvað
styttra gælunafn handa hon-
um, svaraði Erica, viðbúin að
verja nafnið.
—< Þú mátt vera viss um
það. Aldrei dettur mér í hug
að kalla aumingja drenginnj
Oliver.
— Hjúkrunarkonurnarj
kalla hann alltaf „Bunny“.i
Mér finnst það í rauninnii
vera gott nafn. J
— Já, það er bjánalegti
nafn en það'er gott samt. j
Og svo var hann kallaður;
Bunny. Ericu datt stundumj
í hug, að ef gamli Leyne hefði
kallað drenginn sinn ein-
hverju líku nafni þegar hann
var lítill, mundi Oliver aldrei
hafa orðið jafn erfiður —
allt mundi hafa farið öðru
vísi.
Bamið og barneignin hafði
orðið kostnaðarsamt fyrir
Ericu, svo að hún varð að
fara að vinna sem fyrst. En
það urðu engin vandræði út
af Bunny. Hann fór með móð-
ur sinni í barnaspítalann.
Sem betur fór var hann á-
kaflega þægur. Hann svaf
allan daginn, meðan Erica
var að vinna. Og allt heima-
fólkið bar hann á höndum
sér, en Erica reyndi eftir
megni að sjá til þess að ekki
væri dekrað of mikið við
hann.
Carol var litlu skárri en
hitt fólkið. Henni þótti skelf-
ing vænt um hann.
— Hann er líkur þér, Erica,
sagði hún einn daginn. —
Alltof indæll. Ég vona að ein-
hver geti kennt honum að
verða síngjarn. Það er þess
konar fólk sem kemst áfram
í veröldinni.
Erica hló. — Þú verður að
hætta svona masi þegar hann
er oi’ðinn nógu gamall til að
skilja.
— Hann skilur mig ofurvel
núna, sagði Carol. — Sjáðu
hvernig hann horfir k mig og
safnar sér lífsreynslu.
— Þú mátt ekki hlusta á
hana Carol, barnið mitt, sagði
Erica hlæjandi og lyfti hon-
um upp. — Hún er óskikk-
anleg og reynir að spilla þér.
Báturinn með böðulinn og hina
dauðadæmdu innanborðs, flaut yf-
ir að hægri árbakkanum, en
Winter lávarður og félagarnir
urðu eftir á þeim vinstri, þar sem
þeir krupu á kné. Á meðan böðull-
inn var önnum kafinn við að róa,
tókst Mylady að losa böndin á fót-
um sér, og er þau komu yfir um,
gat hún auðveldlega sloppið í land
og tók til fótanna. En jörðin var
blaut. Hún rann, og er hún kom
ofar í brekkuna, gafst hún upp og
lá kyrr á hnjánum. Henni fór nú
að skiljast, að hún átti ekki hjálp-
ar að vænta framar. Frá hinum
árbakkanum sáu félagarnir hana
hneigja höfuðið og krossleggja
handleggina. Böðullinn hóf upp
sverðið, glampandi í tunglskininu
og hjó . . . Fórnarlambið gaf frá
sér nístandi vein og féll saman.
Þvi næst tók böðullinn af sér
skikkjuna, breiddi hana á jörð-
ina, iagði iíkið á hana og batt ut-
an um það. Siðan tók hann það
á bakið og hélt aftur ofan í bát-
inn. Er hann kom út á mitt fljót-
ið.stöðvaði hann bátinn, tók upp
líkið og hélt því yfir vatninu og
kallaði hárri röddu. „Réttlætinu
hefur verið fullnægt“. Að svo
mæltu kastaði hann líkinu í ána,
þar sem hún var dýpst og öldurn-
ar umluktu það.
K V I S ¥
Þetta er ekki svo slænxt. Þá stendur liann að minnsta
kosfi ekki á götuhornum í slæmum félagsskap.
i