Vísir - 17.10.1961, Blaðsíða 15

Vísir - 17.10.1961, Blaðsíða 15
VtSIR Þriðjudagur 17. október 1961 ÍS Ástin sigrar atlt. IViary Búrchell. sagði Carol storkandi. — Það er þess vegna sem ég held að hún geri sér vonir um að geta trekkt mig upp síðar. — Kannske er þetta ein- tóm hjartagæzka, sagði Er- ica. — Og kannske er ég þel- hærður Hottentotti! svaraði Carol. — En annars verð ég að segja, að þær voru ein- staklega Ijúfar við mig, allar saman. Jafnvel ljóshærða sýnistúlkan sagðist vona að ég yrði hamingjusöm. Ég geri ráð fyrir að hún hafi átt við að ég færi með ólitaða ljósa hárið mitt með mér og kæmi aldrei með það aftur. — Mér finnst að allir hafi verið eipstaklega alúðlegir við þig og Chester undanfarið, sagði Erica. — Já, Bunny er líklega sá eini, sem ekki hefur hlaupið upp til handa og fóta. Ef hann getur staðið á löppun- um þegar dagurinn mikli rennur upp, skal hann verða brúðarsveinninn minn. Carol tók hann upp úr rúminu og horfði á hann með aðdáun. Venjulega skellihló hann þegar hún gerði það. En í þetta sinn hreyfði hann aðeins augnalokin en datt ekki í hug að brosa. — Hvað gpngur að þér, gullið mitt ? Kanntu' ekki að meta glensið í henni Carol lengur? Eða ertu kannske á móti öllum hjónaböndum? — Ég held að honum sé of heitt, Carol, sagði Erica og kom og fór að skoða hann. — Hann hefur verið svo ó- venjulega hægur í dag. Sýn- ist þér nokkuð ganga að hon- K V I S T © PIB CDPfNHRGEN I — Sveinn, ef þú byrjar ekki strax að vinna, verðuröu rekinn. um? — Nei, það er nú eitthvað >.nnað, sagði Carol og vildi 'kki vera alvarleg. — Hann er bara í heimspekilegum hugleiðingum af því að hann er farinn að eldast. Er það 'íkki, Bunny? — Ég vona að þú hafir rétt yrir þér, sagði Erica en leit kvíðin á drenginn er hún tók ’ið honum frá Carol. — Ef hann verður svona daufur á morgun ætla ég að fá Sallent lækni til að lita á hann. Hann er vanur að vera svo sprikl- andi og fjörugur, að það er óeðlilegt að sjá hann svona. — Það gengur ekkert að ! honum, sannaðu til, sagði Carol. En morguninn eftir var Bunny alls ekki eins og hann átti að vera. Hann var heit- ur og óþolinn og alltaf sí- skælandi. Svo gerólíkur því sem hann var vanur, að Er- ica gerði orð á lækningastof- una og sagðist ekki geta kom ið þann daginn. Og á eftir I símaði hún til Sallent læknis. Hún reyndi að telja sér trú I um að þetta væri ekki neitt j alvarlegt. Það þurfti ekki í mikið til að gera barn rellótt. En Erica hafði upplifað svo margt illt síðasta árið, að hún var síhrædd um að eitt- hvað .alvarlegt gæti komið fyrir Bunny. Sallent læknir kom fliótt og Erica varð rólegri undir- eins o.er hún sá hann. Hann skoðaði Bunny ítar- lega, og var jafn rólegur og áður. — Jæia? spurði Erica loks ins, og kviðahreimur var í röddinni. — Ég get ekki sagt neitt með vissu um betta strax. frú Leyni, sagði hann. — Og ég vil ekki heldur vekia kvíða i hiá vður að óhörfu. En mig | langar til að r>4 í starfsbróð- | ur minn til bess að skoða | drenginn. Erica starði á hann — hrædd og orðlaus. Annar læknir til að skoða hann? Þá hlaut það að vera eitthvað alvarlegt. — Þér hafið væntanlega ekkert á móti því? Fyrst nú áttaði hún sig á því að hún hafði ekki svarað lækninum. — Þér skuluð gera það sem vður finnst réttast, hvísl- aði hún. — Róleg . . . sagði Sallent og klannaði benni á öxlina. — Þér meg'ð ^kki æðrast. Drengurbm vða.r nær sér aft ur — en hað er aidrei vert að tefla í tvfsýnu — Nei. nei — Þér megið ekki fnfia í tvíc.fmu Hann skild’ ekki þessa hræðslu Hann vissi ekki hve mikið hafði reynt á taugarn- ar í Ericu lengi undanfarið. Allt sem hét gæfa hafði ver- ið frá henni tekið smátt og smátt. svo að nú þurfti ekki nema lítið til að gera hana hrædda. Líklega var þeíta ekki ann að en einfaldur bamasjúk- dómur, sem Bunny hafði fengið. En hún gat ekki fengið sig til að trúa því, hvernig sem hún fór að. Og í sífellu endurtók hún í hug- anum: — Ekki barnið mitt, Guð! Ég hef misst allt annað, en láttu mig ekki missa barnið líka. Ég skal aldrei kvarta. En lofaðu mér að hafa Bunnv! Það var heimska af henni að æðrast svona, því að Sal- lent læknir hafði sagt að ekki væri neitt hættulegt að Bunny. Hanrr hafði að minnsta kosti sagt nærri því eitthvað á þá leið. En þegar Sallent og annar læknir skoðuðu drenginn aft- ur síðar um daginn, sagði hann eitthvað allt annað. Er- ica fékk ekki að vera inni hjá barninu meðan Sallent og hinn læknirinn vor-u að tala saman. Svo kom Sallent fram til hennar. Hún þurfti ekki annað en líta framan í hann til þess að verða hrædd. — Þetta er alvarlegt, er það ekki? spurði hún kvíð- andi. — Já .. . því er nú miður, en það er mjög alvarlegt. Það væri rangt að dylja yður þess Það verður að skera dreng- inn sem allra fyrst. Innan sólarhrings i síðasta lagi. — Hver — hver á að gera bað? spurði hún furðanlega róleg. — Það er spurningin. Vinur minn, Prayde læknir, er vitanlega fús til að gera það. Hann er duglegur skurð læknir og hefur mikla reynslu í bama-unpskurðum. En því er ekki að neita. að sá bezti sem hægt værj að fá er sir James Trevant. — Þá verðum við að fáxsir James til að gera bað, sagði hún. — Það er því miður spurn- ing um peninga. sagði Sallent læknir. — Það er of seint að koma Bunny í siúkrahúsið. sem hann starfar í. Það yrði að leggja drenginn í sjúkra- hús sir James sjálfs. — Og það er með öðrum orðum mjög dýrt? — Já, það yrði það, sagði Sallent alvarlegur. Peningar! Alltaf voru það neningar! Hún elskaði Bunny svo heitt að hún var fús til að de-u-ía fvrir hann — eri það var einskis virði í samanburði við þá staðreynd að það kost- aði peninga að veita honum þá hjáln sem þurfti. Og hún hafði neitað að taka við peningum hans vegna Hún hafði sagt Oliver hvorki hún né Bunny þyrftu peninga! En nú þarfnaðist Bunny þessara peninga — svo nauð- synlega að lífi hans varð kánnske ekki bjargað án þeirra. Ást hennar gat ekki bjargað honum. En peningar Olivers gátu það kannske. Hvað sagði málarinn við ráð- leggingum þínum? Og þetta er það nýjasta f rúmþægindum. Peningar frá manninum, sem ætlaði að giftast Dredu. — Viljið þér gera svo vel að ná í sir James, sagði hún þreytulega. — Búið allt und- ir, sem með þarf. Maðurinn minn — maðurinn minn — maðurinn minn . .. Hún gat ekki sagt meira því að varir hennar skulfu svo mikið. — Ég skil, sagði Sallent læknir rólegur. — Látið mig um það. Og sallent og starfsbróðir hans fóru út í bílinn og ör- ,stuttu síðar komu Carol og Chester inn. — Hvað er að ? Hvað er að ? spurði Carol er hún sá fram- an í Ericu. — Það er Bunny, svaraði Erica. — Hann er hættulega veikur. Það verður að skera hann, ef nokkur leið á að verða til að bjarga lífi hans. Og þetta er dýr læknisaðgerð. Ég neyðist til ... að biðja Oli ver . . . um peninga. — Auðvitað lætur hanrt, þig fá peningana. Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af því, sagði Carol og tók utan um hana. —Jú, hann gerir það ef-i laust, sagði Erica og tók báð- um höndum fyrir andlitið. j — Hann hefur alltaf verið að bjóða mér p«uú’"i. En ég hef aldrei þv.rft að þiggja

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.