Vísir - 23.10.1961, Blaðsíða 15

Mánudagur 23. október 1961
VÍSIR

TVEIR
ÞRÍHYRNINGAR
Saga eftir kvikmyndinni
„CRACK IM THC MIRROR“
frá 20th Century Fox.
Aðalhlutverk:
Emile Hagolin Orson Welles Lamorciere, hrl.
Eponine Mercadier Juliette Greco Florence
Robert Larnier Bratjford Dillman Claude Lancastre
1 ÚTHVERFI Parísar, þar
sem verið var að grafa fyrir
nýbyggingu, var einmitt ver-
ið að gefa matarhlé, þegar
ung og falleg, en óhrein og
fátæklega klædd kopa flýtti
sér á milli vinnukofanna, þar
til hún fann hinn miðaldra,
feitlagna verkamann, sem
hún leitaði að. Emile Hagolin,
en svo hét verkamaðurinn,
var eins og drykkfelldur svoli
að sjá, og hann hrifsaði ergi-
legur til sín matarkassann frá
ungu konunni.
— Þú kemur of seint á
hverjum degi, Eponine, rumdi
ónotalega í honum. — Ég var
að deyja úr sulti, lata subban
þín!
Gremja hans fór fram hjá
Eponine, hún fylgdist með
unga skóflustjóranum Robert
Larnier, sem var önnum kaf-
inn í stýrishúsinu á hinni
stórvirku vélskóflu, sem mok
aði djúpar holur niður í jörð-
ina fyrir steinplöturnar.
Hagolin hafði setzt á brún-
ina á uppgreftrinum og hám-
aði gráðugur í sig matinn
sinn. En skyndilega missti
hann jafnvægið og steyptist
niður. Unga skóflustjóranum
var ljóst að hið óhugnanlega
þunga innihald skóflunnar
sveif einmitt yfir höfði Hago-
lins. Hann leit spyrjandi á
Eponine, en nokkrir af hin-
um verkamönnunum höfðu
þegar séð, hve geigvænlegt
ástandjð var. Þeir hrópuðu og
kölluðu hástöfum, og á síð-
asta andartaki tókst Larnier
að sveifla skóflunni til hliðar,
svo að innihald hennar féll
með miklum hávaða aðeins
fáeina metra frá Hagolin,
sem titrandi af hræðslu klifr-
aði á öruggan stað.
Eftir vinnutíma sátu þeir
Larnier og Hagolin í íbúð
Eponine og spiluðu á spil og
drukku vín. Hagolin gerði upp
reikningana.
— Þú hefur tapað enn einu
sinni, sagði hann óskýrt og
hló, — en þú getur haldið
peningunum. Ég er ekki bú-
inn að gleyma því að þú bjarg
aðir lífi mínu í dag.
— Það eru nú ekki meira
en tveir frankar, sagði Lar-
nier þóttafullur og hló, en
Eponine, sem stóð á bik við
hann, sagði hæðnislega:
— Það er allt og sumt, sem
líf hans er vert.
Hagolin tæmdi glas sitt og
sagði móðgaður:
— Hvaða hugmyndir hef-
ur þú, skepnan þín ? Ég
borga þér þrjátíu franka á
viku fyrir vesælt rúm í þessu
íbúðargreni þínu. Og svo hef-
ur þú stöðugt af mér peninga
fyrir þennan hund, sem þú
ert að þjóna.
Eponine hló hæðnislega. —j
Já, þú borgar þrjátíu franka
fyrir húsnæði, og svo álítur
þú að þú getir fengið mig í
kaupbæti. En þú getur flutt,
ef þú ert ekki ánægður. Ég
hef ekki þörf fyrir þig og
þessa skítugu peninga þína.
Hagolin hellti aftur í glas
sitt og skolaði rauðvíninu
niður. — Þetta er alvpg eins
mín íbúð og þín, kallaði hann
æstur. — Þú getur flutt, ef
þig langar til þess og tekið
krakkaormana tvo með þér,
en hvert ætlið þið að flytja?
Ætlið þið að sofa á götunni?
Og gleymdu ekki peningun-
um, sem þú hefur fengið lán-
aða hjá mér.
— Þú skalt fá hvern eyri
aftur, öskraði unga konan
utan við sig. — Bara ef þú
hypjar þig.
— Nei, þakka þér fyrir,
sagði hann og hló hátt. Hann
hellti víni í glas Larniers og
sitt eigið, og það helltist yfir
borðið. — Ég verð hér, og ég
hef ekki hugsað mér að
spyrja þig um leyfi, dækjan
þín.
— Ég hata þig! Ég hata
þig! Hata þig! hvæsti hún.
Hann greip í hendina á
henni og þreif hana til sín. —
Og ef ég flytti nú, hvern
mundir þú fá í minn stað?
urraði hann. — Einhvern
ungan spjátrung eins og Lar-
nier, kannski?
Hann þeytti henni að dyr-
unum og ógnaði henni með
krepptum hnefunum. — Ef ég
stend þig að því að vera með
öðrum mönnum, skál ég veita
þér þá ráðningu að þú lítir
ver út en þú þegar gerir.
Eponine leit hatursfull á
hann. Hann var miðaldra og
stöðugt undir áhrifum áfeng-
is, en hann var fílsterkur.
— Ég drep þig einhvern
daginn, sagði hún ógnandi.
Hann hló hásri röddu. —
Þá verður þú að vera snör í
snúingum, annars verð ég
fyrri til að drepa þig. Og ef
þú skiptir þér af öðrum karl-
mapni, skal ég merja hann í
stöppu.
Larnier hafði ekki lagt
neitt til málanna á meðan á
þessu stóð. Nú stóð hann upp,
batt klútinn um hálsinn og
gekk að dyrunum.
— Góða nótt, sagði hann.
— Góða nótt, svaraði Ha-
golip, sem hafði kastað sér á
rúmið, þreyttur og ölvaður.
I öðrum hluta Parísar, í
umhverfi, sem tilheyrði öðr-
um heimi, var miðdegisverð-
arboð. Borð var dúkað á svöl-
unum fyrir framan hina glæsi
legu íbúð Lamorcieres, hæsta
réttarlögmanns, og einn af
gestunu mhafði einmitt stað-
ið upp tik að segja nokkur
orð til heiðurs gestgjafanum.
— Dömur mínar og herr-
ar! Mér finnst ég ekki geta
látið hjá líða að óska okkar
mæta gestgjafa til hamingju
með nýjasta sigur hans í
réttarsalnum í dag. Hann var
frábær, en það er hann nú
reyndar alltaf, svo að það er
jengiri nýiunda. Ég raun því
ekki hafa mál mitt lapgt og
ekki endurtaka það, sem ég
hef sagt við svo mörg tæki-
færi, heldur aðeins til að lýsa
viðurkenningu okkar og að-
dáun, biðja yður að tæma
glösin til heiðurs tilkomu-
mesta franska lögfræðingi
vorra tíma, sem jafnframt
er stórkostlegur rithöfundur
og sem áður en langt um líð-
ur, en það hefur lítill en á-
reiðanlegur söngfugl hvíslað
að mér, mun verða viður-
kenndur sem meðlimur
Frönsku Akademíunnar. Gest
gjafi okkar er maður, sem
aldrei hefur farið sneypuför!
Við skulum vona, að hann
megi enn í fjölda ára ganga
sína sigurgöngu áfram.
Allir stóðu á fætur og
drukku skál Lamorcieres,
sem með þreyttum yfirlætis-
svip naut þess sóma, sem
honum var sýndur.
Andartaki síðar sló hann í |
glas sitt og stóð upp við enda \
borðsins og þakkaði orð vinar ,
síns. Hann var svipmikill og
tignarlegur.
— Kæri Michael. byrjaði
hann með sinni djúpu og
skörulegu röddu, sem var
fræg í réttarsölunum, — ég
hef ekki í hyggju að þakka
fyrir mig^með ræðu. Síðustu
tvær vikurnar hef ég ekki
gert annað or ■ ' til að
sanna að saki "ur væri
í rauninni sak! \ það er
nokkuð, sem getir /erið frá-
munalega erfitt. . . Jú, það
er satt. Maður, sem er sekur, ;
hefur venjulega ágæta fjar-
vistarsönnun, sem er stutt
af minnst tólf vitnum, sem
eru reiðubúin að sverja, að
náunginn hafi ekki verið ná-
lægt afbrotastaðnum, þegar
afbrotið var framið.
Hann þagði andartak og
leit með aðdáun og ástúð á
Florencc, sem sat við hinn
borðsendann, ung, ómótstæði
leg og framúrskarandi falleg.
— En að sanna, að saklaus
maður sé saklaus, hélt hann
áfram, — er þvílik raun að
ég er í rauninni svo uppgef-
inn, að ég verð að láta það
nægja að þakka öllum góðum
vinum mínum, sem hafa gert
mér þá ánægju að koma hing-
að í kvöld, sérstaklega ynd-
islegustu og fallegustu kon-
unni í París.
Hann lyfti glasi sínu, og
allir karlmenn, sem viðstadd-
ir voru, drukku skál Florence,
sem um nokkurt skeið hafði
verið óaðskiljanleg vinkona
Lamorcieres, sem þó bersýni-
lega var pokkuð eldri. Síðan
hélt gestgjafinn áfram ræðu
sinpi:
— Það var nefnt áðan, að
ég hafi aldrei farið sneypu-
för, ep ég skal trúa ykkur fyr
ir því leynilega vopni, sem
flytur mér sigurinn. Þið sjáið
hér við borðið þrjá unga og
vel gefna lögfræðinga, sem
í rauninni vinna allt verkið
fyrir mig. Ég Iagfæri aðeins
smávegis, hér og þar, til að
sýnast. Ég vildi gjarnan biðja
þá þrjá að móttaka þeirra
hluta af því hrósi, sem hefur
verið ausið yfir mig hér í
kvöld.
Eji hvað þetta er fallegur
hundur. — Hvaða símanumer
hefur liann?
• Robert aienzjes heíur Iýst stuðn
ing-i sínum við þá tillögu hol-
lenzku stjórnarinnar, að Vest-
ur-Nýja-Guinea, sem Indónesar
ásœlast, verði sett undir vernd-
arvæng Sameinuðu þjóðanna.
Hann sagði, að virða yrði sjúlfs
ákvörðunarrétt landsmanna, og
hið sama gilti með austurhlut-
ann að sjálfsögðu, en j>ar fer
Ástralía með verndargæzlu.
/
Fyrir nokltru varð iyikill eldsvoði í stórborginni Fíla-
dejfíu í Bandaríkjunum. Kom upp eldur í vöruskemmu
og brann hún til kaldra kola, en um 300 manns var
ráðlagt að hverfa úr húsum sínum, sem voru í grennd
við brunastaðinn. Myndin er tekin, þegar hluti af gafli
vöruskemmunnar er að hrynja, en fleiri veggir bygg-
ingarinnar hrandu rétt á eftir, og eyðilögðust við það
þrjú íbúðarhús, tvö bifreiðaverkstæði og tvær bifreiðar.