Vísir - 27.05.1962, Blaðsíða 15

Sunnudagur 27. maí 1962.
VISIR
15
FOK. SWl/AWilNG T0WAK7 THÖA
THKOUGH THG AAUKICV 7EPTHS
WAS A /AOWSTKOUS SHÁRKl
uSt^^FytunrSyndlíea&rir
CECIL SAIN7-LAURENT
(CAROLINE CHERIE)
Karólínu varð starsýnt á blett
á annarri kinn konunnar. Hann
minnti hann á blett á landabréfi,
sem hún hafði spurt um, þeg-
ar hún var lítil, og var svarið,
að hann væri eyja, en hún myndi
ekki nafn hennar.
— Ég skal fara, sagði hún í
uppgjafartón, sem sannarlega
hafði ekki á sér blæ uppgerðar.
— Komið yður þá af stað,
hrópaði eldabuskan, hypjið yð-
ur.
Þegar frú de Coigny sá elda-
buskuna ganga að Karólínu með
steyttan hnefann, sagði hún:
— Reyndu nú að vera vin-
samleg, Lucie. — Vesalings kon
an er komin þrjá mánuði á leið,
og þú veizt hvaða afleiðingar
það gæti haft, ef þú slærð hana.
Eldabuskan dró sig í hlé taut-
andi hótunarorð.
Aðrir heimamenn stóðu kyrr-
ir í sömu sporum. Frú de Coigny
tók undir hönd hennar og leiddi
hana að hliðinu og eldabuskan
kom nú aftur og hafði eldasvein
með sér og var tilgangurinn að
sjá eigin augum að hún færi út
og að hliðinu væri lokað á, eft-
ir henni.
— Gerið nú eins og ég hef
sagt, hvíslaði frú de Coigny að
henni að skilnaði.
Karólína gekk niður götuna.
Tunglsljós var og lagði skugg-
ann af trjánum yfir hana. Henni
fannst hún vera langt, langt frá
París. Loftið var hreint, eins og
í sveitinni, en svo heyrði hún
söng, og hún minntist þess, að
hún var í París, sem var full af
Jakobinum. í tvö hundruð metra
fjarlægð eða svo sá hún flokk
Jakobina, sem skemmtu sér við
að syngja Lacarmagnole. Henni
flaug í hug, hvort hún ætti að
reyna að komast til húss tengda
foreldra sinna. Ef allt gengi eins
og í sögu gæti hún verið komin
þangað um miðja nótt. Hún
þyrfti ekki að fara inn í húsið
— hún gæti falizt í skúr garð-
yrkjumannsins. Nei, það var víst
ekki hægt að reyna þetta. Mönn
um var bannað að vera á ferli
vegabréfslausum eftir kl. 10 og
hún gat mætt varðflokki og ver-
ið tekin höndum. En hún var
skelkuð af tilhugsuninni, að fara
að ráðum frú de Ciogny. Hún
þekkti hana ekki og vissi, að
hún hafði ekki minnstu ástæðu
til þess að hafa nokkrar áhyggj-
ur af henni og svo var þessi
andstyggilega eldabuska ...
Karólína nam staðar á miðri
götunni og vissi ekki hvað gera
skyldi. Allt var kyrrt. Hún stóð
þarna eins og lömuð, svo reif
hún sig upp úr þessu andlega
og líkamlega magnleysis ásig-
komulagi og gekk aftur að hlið-
I^VV.V.V.V.’.V.V.V.V.V.V.V.V.V.’.VAV,
inu, en hikaði við að berja. Þá
heyrði hún hvíslað:
— Eruð það þér?
Hún þekkti dyravörðinn, sem
leit varlega í kringum sig og
hleypti henni svo inn.
— Gangi yður nú vel hvíslaði
hann.
Hann benti á smáflöt, sem lá
að bakdyrunum, sem hún átti
að laumast inn um. Karólínu
þótti gott að finna mjúkt grasið
undir fótum sér. Hún sá skugga
bera fyrir í einum glugganum.
Það var einhver þar, sem bar
ljósastjaka í hendi. Hún heyrði
líka óm af mannamáli. Henni
fannst eitthvað vera í húsinu,
sem ógnaði henni. Ósjálfrátt
hægði hún gönguna og rak svo
ásjálfrátt upp skerandi vein,
því að eitthvað silkimjúkt hafði
strokizt við fótleggi hennar. —
Henni varð svo mikið um, að
hún kútveltist á flötinni, en
þetta var þá bara seppatetrið,
sem hún hafði klappað, er hún
kom um morguninn. Hún fór
að klappa honum og strjúka,
því að hún óttaðist að hann
færi að gelta, en hann þefaði
bara af henni og sleikti andlit
hennar. Hún klökknaði við, en
lá kyrr. Það fór svo vel um
hana. Hún ákvað að bíða smá-
stund. Hún rétti úr sér og minnt
ist þess, sem gerzt hafði nóttina
áður. Hún fann enn til vellíð-
unar í öllum líkama sínum, og
er hún minntist hve blíður og
góður Gaston hafði verið, færð-
ist bros yfir varir hennar, þótt
henni þætti sorglegt að hann
skyldi vera farinn. Og þar sem
hann var víðs fjarri og hún gat
því ekki vafið hann örmum lagði
hún handlegginn um hálsinn á
hundinum og klappaði honum,
en henni var farið að verða kalt,
og stóð hún því upp, og gekk
nú í áttina til litlu dyranna.
Hún opnaði þær og kom inn í
dimm göng. Hún var enn smeyk
við að hundurinn mundi koma
upp um sig og skildi hann því
#99
- -
©PIB .
— t :.j er rnijsiúlningur hjá yður ef þér haldið að þér getið
unnið mig með gimsteinum og blómum, — en ég hef ekkert á
móti að þér reynið.
eftir fyrir utan. Hún fálmaði sig
áfram í myrkrinu og fann stig-
ann og fikraði sig upp eftir hon-
um varlega.
Þegar hún kom upp hæðina
var dauf birta, því að logandi
kerti hafði verið skilið eftir á
ganginum. Hún flýtti sér að dyr
unum á svefnherbergi frú de
Coigny og barði hægt á þær.
Hún barði hvað eftir annað, en
enginn kom og ekkert hljóð
heyrðist. Loks þrýsti hún snerl-
inum niður. Dyrnar voru ekki
læstar. Dauf birta var í her-
berginu, því að gluggatjördin
höfðu ekki verið dregin fyrir.
Hún sá húsfreyju liggja í
sæng með himni yfir, — sof-
3UT THEY GTOFPEP SUFPENLY,
K.ECOILING IN ALAgAA—
Þegar vatnið tók að flæða inn f I auðveldlega að komast undan. I og fylltust skelfingu — Því að á I hákarl!
musterið, tókst flóttamönnunum I En allt í einu námu þeir staðar | móti kom syndandi hrikalegur I
■AW.V.WiV.V.W.V.V.V,V.V%%VVV%WW.V.%W.V.W.V.V.V.W.V'.V.V.V.V.V.,.Vi
Barnasagan
Kalli
og
eldurinn
Kalli óð æfareiður að brunaliðs-
manninum klunnalega, en stýri-
maðurinn, sem birgði andlitið með
höndunum, heyrði greinilega, þeg-
ar Kalli skamaðist og slóst við
brunaliðsmennina. Svo leit hann
upp og sá að slökkviliðsstjórinn,
sem Kalli hafði slegið niður, var
að standa á fætur og draga sverð
sitt úr slíðrum. Hvernig dirfist þú
að slá Ruffiano greifa? grenjaði
hann. Komdu, ef þú þorir, land-
krabbinn þinn, ég skal kenna þér hallarhliðið og herskár heldrimað-
sitt af hverju smávegis, svaraði ur skreið út, umkringdur af líf-
Kalli. Á-tti ég ekki von á — erfið- verði. Engan uppsteit hér, það verð
leikum og óláni? stamaði stýrimað ur að vera rólegt kringum ríkis-
urinn út úr sér mjög taugaóstyrk- \ stjórn Slapzky, mælti hann með
ur. Á sama augnabliki opnaðist ; 'iátíðleik.
andi að því er virtist. Hún vakti
hana varlega.
— Æ, eruð þér loksins komn-
ar. Ég beið svo lengi og hélt,
að eitthvað hefði komið fyrir og
að þér munduð ekki koma. Ég
var slegin ótta —-
Hún bjóst til þess að kveikja
á lampa, en hætti við það.
— Nei, það er víst öruggara
að vera ekki með ljós.
— Hvaða ákvörðun hafið þér
tekið varðandi mig, frú de
Coigny?
— Enga sérstaka ... þér af-
klæðið yður og við verðum víst
að sofa saman. 1 býtið í fyrra-
málið sendi ég eldabuskuna ein-
hverra erinda til þorpsins, til
þess að losna við hana, og á
meðan hún er fjarverandi verð-
ið þér að hverfa. Þetta er ekki
sérlega flókið.
Frú de Coigny fór hljóðlega
í herbergi, sem innangengt var
úr svefnherberginu, enda ætlað
til snyrtingar, og náði þar í silki
náttkjól handa Karólínu.
Karólína virti hana fyrir sér
og gat ekki annað en dáðst að
fegurð hennar.
— Hve fögur þér eruð, sagði
hún í einlægni.
Frú de Coigny hló.
— Þér eigið við, að tungls-
ljósið geri mig fagra, en það var
fallegt af yður að slá mér gull-
hamra — ekki sízt vegna þess,
að þér hafið sjálfsagt vonað að
ég væri mesta herfa?
Um leið og hún talaði hafði
!hún hjálpað Karólínu að hátta.
I — En þér eruð nærri naktar
undir kjólnum? Er það kannske
vani yðar ... ?
Karólína bar fram þakkir í
hljóði yfir að birtan var dauf í
herberginu, því að frúin mundi
þá síður taka eftir hve hún roðn
aði og varð skömmustuleg á
svip.
— Ég varð að klæða mig í
skyndi í gærmorgun.
— í svo miklum flýti, að þér
gleymduð að fara í fötin?
— Nei, nei, ég gleymdi því
ekki, en ég var í hættu, ég varð
að hafa hraðan á . . .
- Ég held, að mér beri að
endurgjalda yður gullhamr-