Vísir - 02.06.1962, Blaðsíða 15

Laugardagur 2. júní 1962.
/
CECIL SAIN7-LAUREN7
(CAROLINE CHERIE)
ávallt að þvæla um.
En þrátt fyrir allt þetta leidd-
ist Karólínu í Caen. Nú bar svo
við kvöld eitt, er hún var á
gangi, skömmu eftir komu póst-
vagns frá París, að hún kom
auga á konu með tösku í hendi,
og horfði konan kvíðafull í kring
um sig. Karólína gekk til henn-
ar, ávarpaði hana og spurði
hana hvort hún gæti verið henni
hjálpleg.
— Þakka yður fyrir, frú, —
ég ætti kannske að segja kven-
borgari, en maðurinn minn hef-
ur beðið mig að bíða hérna, —
hann fór að reyna að útvega
gistiherbergi, en það lítur ekki
út fyrir, að hann ætli að koma
aftur...
— Eruð þér frá París?
— Já, kvenborgari, við . . .ég
Karólína virti konuna betur
fyrir sér. Hún var fögur, allar
andlitslínur hreinar, augun
dökk og djúp, röddin fremur
dimm en með sérkennilegum
þokkablæ. Konunni til mikillar
undrunar fór Karólína þegar á
hættulegar brautir, því að hún
spurði:
— Þér hafið kannske flúið
ógnarveldið í París?
— Hvernig getur yður dottið
... hver hefur getað ... ?
— Ef nú svo er skuluð þér
ekkert vera að leyna mig því.
Þér þurfið ekkert að óttast hér
í Caen.
— Er það áreiðanlega satt?
— Þér getið reitt yður á mig.
Ég er kona Berthier borgar, en
nafn hans er á svarta listanum
og það þótt hann sé fulltrúi á
stéttarþinginu.
Það var eins og birti yfir and-
liti konunnar.
— O, frú það gleður mig að
heyra þetta nafn nefnt. Ég hefi
oft heyrt vin minn Louvet de
Couveray, sem líka er þingmað-
ur, ræða um mann yðar.
Karólíná var alveg himinlif-
andi yfir þessari-nýju kunningja
konu, sem kynnti sig með ó-
vanalegu nafni, kvaðst heita
Lodoiska. Karólína bauð henni
að koma með sér í gistihúsið,
sem hún bjó í. Á leiðinni trúði
Lodoiska henni fyrir því, að
Louvet sem var einn hinna
fystu, sem flýði frá París,
hefði gerst svo djarfur að'
skreppa aftur til Parísar og fór
þá að vísu huldu höfði. Þar
höfðu þau dvalist með leynd í
3 vikur, og Louvet verið næsta
áhyggjufullur, því að hann hafði
heyrt í Mantes, að Calvados
hefði því flýtt sér á fund vina
Barnasagan
Kalli
09
eldurinn
Furstinn, Kalli og stýrimaðurinn
gengu að giugganum, og þar kom
í ljós Iangur sláni, sem bersýnilega
hafði í hyggju að slökkva eldinn
Stýrimaðurinn rak upr óp. sem
aðvaraði furstann, er þegar i stað
þreif í hálsmálið á þrjótinum. Ætti
ég að gefa honum einn á hann?
spurði Kalli. Nei, svaraði furstinn.
Hegning hans liggur í þvf, að hon-
um misheppnaðist að slökkva eld-
inn. En héðan í frá verð ég að
bægja honum burt frá glugganum.
En þér sögðuð fyrir stuttri stund,
að ekkert væri hægt að gera til
að vernda eidinn, anzaði Kalli. Já,
en þetta er allt annað. Hér er um
að ræða röskun á heimilisfriðn-
um.
VISIR
Tarzan og félagar hans hröðuðu | spenntir aö sjá, hver hinn látni i á brott með kassann. | göptu af undrun, þegar þeir sáu
sér upp á bakkann og biðu þess I var, sem nafði ætlað að stökkvast' t>eir tóku kafarahjálminn af og að þetta var Peggy Platt.
Haldið þér að ég varpi mér í faðm
þess fyrsta sem kemur.
mín kynnu að leiða til þess, að
ég yrði leidd að höggstokknum,
en hann hafði skipulagt allt
kænlega, lokkaði mig upp á hey
loft — og loks, skilurðu, kom
hann vilja sínum fram við
vesalings konuna þína.
Georges sleppti höfði hennar
og fór að ganga um gólf með
samanbitnar varir, fölur og fár.
Það var engu líkara en að hann
væri að fá krampa. Allt í einu
greip hann í axlir hennar og
æpti:
— Þetta er ekki satt, Karó-
lína, þú segir þetta aðeins til
þess að kvelja mig, af því að
þér finnst, að ég hafi ekki elsk-
að þig nógu heitt, en ég full-
vissa þig um, að þú ályktar
skakkt. Þegar ég útvegaði þér
skjölin lagði ég mig í svo mikla
hættu, að við lá, að ég yrði
drepinn. Ég gerði allt sem í
mínu valdi stóð — fyrir þig,
Karólína klökknaði við þessi
orð hans. Hún klappaði honum
á kinnina og hugsaði eitthvað á
þá leið, að þrátt fyrir allt þætti
henni líklega dálítið vænt um
hann, og ákjósanlegast væri, ef
hún gæti notið ástar þeirra
beggja, hans og Gastons, en það
var vitanlega ókleift, og mikið
fannst henni erfitt að lifa fyrir
vesalings unga konu í þessum
heimi!
Georges var orðinn er.n ótta-
! slegnari vegna þagnar hennar
j og læsti nöglunum í hörund
j hennar:
— En segðu eitthvað, segðu,
að það sé ekki satt.
Hún svaraði hneigðu höfði:
— En það er satt, Georges.
I Þú hefur sjálfur séð hann, þenn-
| ar þorpara. Það var póstekill-
I inn!
— Ég — ég.
— .Já, og ég er æfust út af
! því, að þessi fantur, sem neyddi
mig til samlags við sig leikur
lausum hala hér í bænum, í ná-
lægð okkar.
Georges gekk að litlu borði
í stofunni.
— Hvað heitir hann?
— Ég veit það ekki, ég sagði
í þér hver hann er. Það var póst-
| ekillinn ....
Á næsta augnabliki var hún
alein á ný. Og langa stund
fannst henni hún heyra óminn
, af skellinum, er Georges rauk
1 út og skellti hurðinni að stöfum
l á eftir sér, ofsareiður í niður-
i lægingu sinni.
— Sefurðu, ó guð sé lof, þú
svafst bara. Ég var svo hræddur
I — óttaðist jafnvel, að þú værir
! dáin — þegar ég sá þig liggja
i þarna hreyfingarlausa með lok-
uð augu.
Karólína ætlaði að fá ofbirtu
í augun, er hún opnaði þau, en
Georges hélt á kertastjaka yfir
höfði hennar. Hún sá af svip
hans að honum var mikið niðri
fyrir og föt hans voru öll úr
lagi gengin. Hann beygði sig
yfir hana.
— Ástin mín, kannske mesti
reynslutími okkar sé nú að baki.
Seinna verður þetta eins og illur
draumur, mara, sem við losnuð-
um undan. Þessi þorpari er ekki
til lengur.
— Við hvað áttu?
— Ég fór til Louvert og ræddi
við hann, tók af honum dreng-
skaparorð að segja engum það,
sem ég segði honum. Og svo
sagði ég honum allt af létta um
það, sem fyrir þig kom. Hann er
hugdjarfur stjórnmálamaður
elskar konur, — hann fylltist
heilagri raeiði sem ég. Við fór-
um á fund Wimmpfens hers-
höfðingja, og sögðum honum, að
við hefðum fengið sannanir fyr-
ir því, að póstekillinn frá París
væri þorpari og njósnari. Hjá
hershöfðingjanum fengum við
vitneskju um bústað hans. Ég
fór þangað ásamt tveimur lög-
regluþjónum til þess að taka
hann fastan. Þegar við komum
inn í herbergi hans gerði hann
sér þegar ljóst hvaða hætta
steðjaði að — hann hafði líka
séð okkur saman, mig og þig.
Hann réðst gegn mér, og það
var það, sem ég hafði vonað,
að hann myndi gera. Ég afvopn-
aði hann og drap hann. Og nú
er hefnt svívirðingarinnar, sem
þér var gerð, ástin mín, blóði
hefur verið úthellt en hefnt fyr-
ir níðingsverk. Við getum búið
saman í hamingju á komandi
tíma. Þú ert mín — að eins mín.
XIII. kapítuli.
Karólína eignast nýja vinkonu.
Ósigur í orrustu. — Nýr flótti.
Karólína vandist fljótt hinni
nýju tilveru. Hún nauðaði á Ge-
orges þar til hann leigði heila
hæð í gistihúsinu, sem þau
bjuggu í. Þar næst réð hún
þernu, sem hún lét sækja allan
mat í eldhús gistihússins, svo
að þau þyrftu ekki að borða
með öðrum gestum. Ekki gat
hún fellt sig við gluggatjöldin
og var á hendingu um allan bæ-
inn, þar til hún gat fengið silki-
efni, sem henni líkaði, í ný
gluggatjöld. Og svo keypti hún
sér hægindastól, sem fór vel við
gluggatjöldin.
Georges reyndi árangurslaust
að fá hana til þess að spara. —
Hann hafði að vísu komizt á
brott með mikið fé, en hann
vissi ekki hvað framtíðin kunni
að bera í skauti sínu, og varð
að fara varlega — eyða ekki
fénu óhóflega, en í stað þess að
fara að ráðum hans keypti Karó
lína sér mikið af nýjum fatnaði.
En þrátt fyrir allt fór nú all-
vel á með þeim. Áhyggjurnar,
1 sem kvalið höfðu Georges, er
hún var ókomin, höfðu þau á-
hrif nú, að hann var enn nær-
gdtnari við hana en áður og
blíðari, en Karólína skildi það
svo, að Georges skammaðist sín
fyrir framkomuna gagnvart
Gaston Salanches, og að hann
hefði ákveðið að láta aldrei af-
brýðisemi í ljós framar. Og hann
hafði sannast að segja vaxið
mikið í áliti hjá henni fyrir það
hve röggsamlega hann hafði
brugðið við og hefnt þeirrar sví-
, virðingar, sem hún hafði orðið
fyrir.
Georges var mestan hluta
dags á viðræðufundum með vin-
um sínum og félögum, sem flest-
I ir höfðu verið þingmenn, en
reknir af þingi vegna skoðana
sinna. Við og við bauð hann
nokkrum þeirra til miðdegis-
| verðar. Allir höfðu þeir orðið að
I flýja í skyndi, en tekizt að koma
1 konum sfnum fyrir úti á landi.
í Caen voru þeir einangraðir og
þegar þeir komu var Karólína
sem drottning þeirra. — Þeir
reyndu að koma sér í mjúkinn
hjá henni. Allir vildu þeir gera
henni allt til geðs og vald henn-
ar var raunverulega mikið, en
henni var ekkert um þessi stjórn
málalegu áform, sem þeir voru
GAEEP IM 7IS5ELIEP. THEK.E,
sl KeroSE,WAS--P£GGyPi-ATT!
I
\»n£ui6nI
JcnJ
TívMrí
THE SUKVIVOKS HURKIEP
OUT OF THE WATEK,
EAGEK TO LEAKM THE
7EAF FEKSON'S IPENTITY.
NE&VOUSLYv WITH FUWSLiNG '
HANRSiTHEy KEWOVEP THE
HEAFSEAg,.. 9-M-WO