Vísir - 14.06.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 14. júní 1962.
VISIR
== CECIL SAINT-LAURENT _
KARÓLÍNA
(CAROLINE CHÉRIE)
55
og Karólína var sem í leiðslu,
enda hafði svifið lítið eitt á
hana, en það rann alveg af
henni er Francoise allt í einu
hvíslaði að henni af mikilli
hrifni:
Þetta gengur alveg skínandi
vel — mín er til, skilurðu? Og
hin segist aldrei hafa hitt eins
elskulegan pilt og þig!
Karólínu þótti hyggilegast að
svara ekki neinu. Hljómsveit lék
skammt frá. Dansað var á bökk-
unum, þar sem blys höfðu verið
kveikt, og þrílitir fánar blöktu.
— Þú ert nú dálítið skrítinn,
sagði Francois, er stúlkurnar
höfðu brugðið sér frá, en það
er kannske í fyrsta skipti, ha?
Hefurður aldrei verið með stelpu
fyr, eða hvað? Vertu bara ekk-
ert feiminn. Ég er yngri en
þú, þegar ég byrjaði. Þarna
koma þær. Vertu ósmeykur, nú
tek ég mína og þú þína, og við
förum í gistihúsið — en ekki
saman skilurðu. Ég er búinn að
skoða herbergið okkar, fyrstu
dyr þegar upp er komið. Við
getum sett upp hlíf milli rúm-
anna, svo að þetta verður nán-
ast eins og við hefðum hvor
sitt herbergi!
Karólína tók undir hönd
Denise, en svo hét mærin, sem
aldrei hafði fyrir hitt elskulegri
pilt, lét sem hún hefði sam-'
þykkt tillögu Francois, og
stefndi í áttina til krárinnar.
Þær mæltu fátt, en ekki gat
Karólína varist brosi, ér hún
fann titringinn í handlegg stúlk-
unnar. Það var áform Karólínu
að vera um stund á göngu með
Denise, og koma sér einhvern
veginn úr klípunni, sem hún var
komin í. Hún gæti þó allt af
sagt við Francois, að feimni
hefði aftrað sér frá, að leita
ástar stúlkunnar. Og þetta fór
nokkurn veginn eftir áætlun.
Hún bauð Denise upp á hress-
ingu, og er þær svo enn höfðu
gengið saman um stund, bjóst
hún til að kveðja hana og segja
henni, að hún vonaði að þær
ættu eftir að hittast aftur, en
í þeim svifum birtist Francois
aftur, og var búinn að koma
sinni stúlku inn, og var nú að
sækja „Charles“ og Denise.
— Jæja, hvernig líður ykkur,
unglingunum? Það er farið að
verða svalt. Við verðum sannar-
lega að fá eitthvað, sem yljar —
er sannast að segja búinn að
sjá fyrir því.
Hann vildi ekki við þær skilja
og fóru þau nú upp í herbergið.
Hlíf var milli rúmanna svo sem
Francois hafði boðað og öðrum
megin hlífarinnar beið stúlka
Francois hans með glas í hendi.
^ Karólína vissi ekki hvað gera
skyldi þegar hún ctóð við hlið
Denise þeirra mcgin hlífarinnar,
Ekki þurfti Karólín að fara !
neinar grafgötur um hvað í að-
sigi var hinum megin og greip
hún til þess ráðs að hella i glas
handa stúlkunni. Stúlkan settist
á rúmstokkinn og hristist glasið
í hendi hennar, og þótt Karólína
væri skemmt undir niðri, var
henni ljóst að hún yrði einhvern
veginn að koma henni í skilning
um, að þessum leik yrði að
hætta. Hún settist hjá henni,
strauk hár hennar og sagði blíð-
lega:
Vina mín, það er dálítið sem
ég verð að segja þér. Ég hefi
ekki þorað að segja þér það„
þú ert svo indæl og góð ....
— Þú þarft ekki að segja
neitt meira, ég er þín, vertu góð
ur við mig og mundu, að ég hefi
aldrei áður ....
Svo tók hún um hálsinn á
Karólínu og kyssti hana, en hún
vissi ekki hvað gera skyldi og
hélt áfram að strjúka hár henn-
ar og klappa henni, og hugsaði
um það, að stúlkan mundi brátt
uppgötva hvernig í öllu lá. Væri
ekkert líklegra en afleiðingin
yrði handtaka Karólínu.
— Við verðum að ná í meira
vín, sagði hún.
— Nei, ég vil ekki meira.
Farðu ekki frá mér.
— Ég kem að vörmu spori.
Karólína var hrædd. Hún hafði
rokið burt — út í bæinn. Og
nú fannst henni skelfilegt til
þess að hugsa, að vera þarna
alein og öllum ókunnug. Nú
skildist henni hver vernd henni
hafði verið að Francois. Hún
ráfaði um göturnar um stund og
loks lagði hún leið sína út úr
bænum. Hún var ekki stöðvuð
á b'orgarmörkunum. Tunglið
varpaði bleikum geislum sínum
á veginn og akrana. Hún var
þreytt. Hana langaði bara til
þess að halla sér út af og sofna,
cn hún vissi hve hættulcgt það
gat verið vegna næturkuldans,
svo að hún þraukaði, hélt áfram
göngunni, og kom í birtingu að
krá nokkurri. Þar hvíldi hún sig
og fékk sér hressingu og maður
nokkur um þrítugt, er þar var
staddur, fór að rabba við hana.
Hann var glæsilegur og vel
klæddur, virtist vera um þrítugt,
svipurinn fjörlegur og góðmann-
legur.
Hann kvaðst vera jarðfræðing
ur að menntun og vera starfs-
maður hins opinbera og vinna
að leit að málmum í jörðu.
Kvaðst hann hafa gert krána að
bækistöð sinni og mundi senni-
lega verða þarna mánuðum sam-
an og spurði hvort hún ætti
ekki neinn kunningja, sem
þyrfti á aukavinnu að halda, því
að hann þyrfti að fá sér að-
stoðarmann.
— Kannske ég gæti dugað?
— Ertu vanur hestum? Dug-
legur reiðmaður?
— Já, borgari, ég er öllu vön.
Maðurinn horfði á hana um
stund rannsakandi augum og
sagði svo:
— Gott og vel, ég ræð þig, þú
ert fjörlegur og gáfulegur pilt-
ur, en þú verður að fá leyfi
foreldra þinna.
Karólína sagði honum þá, að
hún væri frá Mont-de-Marsan,
og hefði strokið að heiman til
þess að komast í vinnu, en ekki
tekizt að fá neitt að gera, af
því að öllum fannst, að hún
væri of ung. En ef hún fengi
vinnu hjá honum eins eða
tveggja mánaða tíma yrði hún
nógu gömul — —
— Jæja, jæja, sagði jarðfræð-
ingurinn, svo að þú ert heilmik-
ill ævintýramaður. Já, því ekki
að láta kyltu ráða kasti. Vega-
bréf mitt gildir fyrir mig „og
þjón“ — sem ég hafði ráðið í
París, en hann laumaðist burt
á seinustu stundu, — hefur víst
ekki langað til að dveljast lang-
R
Z
A
N
by* Uniled"ré«lurf 3,-ndiate, Ine. V/rfb
SOON THESE STPtANSE FEOPLE SW\ZfA OUT EZOW THEIK.
KETKEAT— IT WAS TIWE TO FULPILL FESTINVl 9-25-5Ö59
Tarzan apamaður veiddi sér til
matar í mestu makindum, alls-
endis ugglaus um þá hættu, sem
stafaði frá Zatar og Mongólun-
um. Þeir lögðu á ráðin um að
leggja undir sig landið.
Fyrr en varði héldu þessir ein-
kennilegu menn frá bækistöð sinni
af stað til baráttu og bardaga.
•.V.V.V.V.":
„Þú gamli bölvaði syndaselur,"
hrópaði Kalli, „nú hefurðu Slapzky
húsið út úr munninum á þér. Hvað
skyldi furstinn hugsa?“ „Vertu
hægur,“ sagði þá ókunn rödd, „hér
er pípan þín.“ Þetta var Ruffiano
greifi. „Hvar er eldurinn?" spurði
stýrimaðurinn. „Ha, ha,“ hló greif-
inn, „hvar heldurðu? Eldurinn er
horfinn ,og Slapzky húsið er fall-
ið.“ „Hvað ert þú að segja, vind-
barði landkrabbi,“ hrópaði Kalli
æstur. En þá fann hann skyndilega
kunnuglega lykt og þegar hann
sneri sér við, stóð skegg stýri-
mannsins i björtu báli. „Slapzk-
ynski eidurinn lifir“, hrópaði mann
fjöldinn. Og sannarlega, þessi
slapskyanski eldur virtist ódauð-
legur. Þegar stýrimaðurinn féll,
hafði einn neistinn úr pípunni fok-
ið í skegg hans, sem á svipstundu
blossaði upp.
15
Þetta er eftir uppskrift sem
vinkona mín gaf mér. Hún er
ætluð til þess að eiginmenn
bjóði konunni út.
dvölum uppi i sveit, fjarri Par-
ís. Þú tekur þá að þér hans
handverk.
Næstu daga var ýmsu að
sinna, svo sem að útbúa skot í
herbergi Karólínu til efnarann-
sókna á jarðvegssýnishornum.
Herbergi hennar var við hliðina
á herbergi jarðfræðingsins. —
Hann hét Jean Albancet og hún
minntist þess nú, að hún hafði
heyrt hann nefndan á nafn í
París einhverju sinni. Þriðja dag
inn riðu þau upp til fjallanna.
1 fyrstu veittist Karólínu erf-
itt að ríða í hnakk — hún var
að vísu allvön hestum, en allt
af riðið í söðli, en komst fljótt
upp á að ríða í hnakk og upp-
götvaði um leið, að einnig hér
höfðu karlmennirnir valið fyrir
sig það sem betra var: Það var
léttara að fara á bak og af baki
og maður sat betur og var stöð-
ugri í hnakk en söðli.
Hið eina, sem Karólína kveið
fyrir var návist Albancet á
kvöldin, því að það lá við, að
hann hefði það fyrir vana að
skilja eftir opnar dyrnar milli
herbergjanna og spígspora á
milli herbergjanna, og hann lét
ljósið loga meðan þau háttuðu
sig, og slökkti ekki ljósið fyrr
en þau voru komin upp í. Það
kom enda fyrir, að hann kom
allsnakinn inn í herbergi henn-
ar, og sneri hún sér þá undan
rauð upp í hársrætur og hafði
Albancet gaman af:
— Ég sé það, drengur minn,
að þú ert alinn upp úti á lands-
byggðinni, þar sem prestarnir
tala í eyru ykkar unglinganna
eins og mannlegur líkami væri
eitthvað, sem menn ættu að
skammast sín fyrir. Mannslíkam
inn, drengur minn, er eitt af
undraverkum náttúrunnar og
og ekki til að fyrirverða sig
fyrir.
Hann stríddi henni einnig, er
þau áðu á árbakka, og hann fór
úr öllum fötunum til þess að fá
sér bað í ánni, en Karólínu lang-
aði sannast að segja út í, svo
sem að líkum lætur, en þá yrði
hún að fara upp með á eða nið-
ur með henni, því að ekki mátti
hann sjá hana nakta, — hún bar
því við, að það væri hættulegt
að synda, maður gæti orðið inn-
kulsa, að baða sig allsnakinn,
og það haft slæm eftirköst.
Eitt sinn lá við, að hún kæmi
upp um sig. Albancent hafði
þurft að skreppa eitthvað ríð-
andi og bað hana að bíða eftir
sér á bakkanum, og þá stóðst
hún ekki freistinguna, en hún
var of lengi ofan í, svo að Alban
cen kom áður en hún var kom-