Vísir - 01.08.1962, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 1. ágúst 1962.
\
_ VISIR
SAKAMÁLASAGA ^
^ EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
18.
höfðu ekki lýsingu af mér. Lög-
reglan vissi ef til vill ekki, að;
ég var til, hvað þá meira, svo
að ef ekki væri tekið eftir mér,
gat allt slampast af.
Ég var nýbúinn að kasta frá
mér sígarettustubbnum, þegar
ég heyrði hana kalla lágt. Hún
hafði opnað bflhurðina til hálfs
til þess að sjá betur til og nú
var hún að mála á sér varirnar.
Hún var búin að fara í pils og
blússu og hún horfði kankvís-
lega á mig.
— Hvernig lít ég út?
— Alveg ljómandi. Enginn
skyldi trúa því, að þér væruð
nýbúnar að fremja morð.
— Það væri réttara að segja
útrýma en „fremja ,morð“, þeg-
ar um eiturnöðrur er að ræða.
— Kallið það hverju nafni
sem yður sýnist, yðar tign. Og
svo afhendið þér mér kannske
lyklana þrjá — lyklana að banka
hólfunum.
— Þér hafið engin not af þeim
einir.
— Það er mér fyllilega ljóst,
en þér gætuð haft not af þeim
einar — og ekki get ég gætt
yðar hverja stund. Það er eigin-
lega bara til þess að þér fallið
ekki fyrir freistingu, að ég fer
fram á þetta.
Hún horfði á mig með ögrun-
arsvip og ég brosti.
— Það er hægt að koma sínu
fram með tvennu móti — alveg
sársaukalaust — og svo er líka
hægt að beita hörku.
Hún fékk mér lyklana og ég
stakk þeim í veski mitt
Svo settist ég við stýrið.
— Hvert ökum við nú? spurði
hún.
— Til'hússins nr. 3827 í Davy
Avenue, Samport, -íbúð nr. 303.
Munið það, ef við skildum verða
viðskila. Og ég heiti Lee Scar-
brough.
— Er það yðar rétta nafn eða
nýtt falsnafn?
— Mitt rétta nafn.
’ — Af hverju eruð þér svona
hreinskilinn núna — áður vild-
uð þér ekki segja hvert nafn yð-
ar er?
— Gleymið' ekki, að þá voru
aðrir viðstaddir.
— Jæja, en hvað eigum við að
gera við bílinn, þegar við erum
komin til Sanport?
— Ég ek yður heim fyrst, svo
ek ég honum út að flugvellin-
um — ég get komið í strætis-
vagni eða leigubíl tii baka. Það
gæti þá litið svo út, að sá sem
bílnum ók hafi farið með flug-
vél, eftir að hafa ekið til San-
port, — og það nær til yðar, ef
grunur kviknaði um, að þér hefð
uð verið í þessum bfl. Munið,
að ekki má sjást til ferða yðar
— og verðið þér því að halda
kyrru fyrir í íbúðinni.
— Það verður erfitt að ná í
peningana með því móti.
— Mér er það Ijóst, en við
megum ekki láta neitt á okkur
bera f bili, meðan mesti gaura-
gangurinn er út af hvarfi yðar.
Fyrir hve langan tíma hafið þér
greitt leigu fyrir bankahólfin?
— Fyrir eitt ár frá því í júlí
að telja.
— Þér megið ekki fara út fyr-
ir húss dyr mánaðartíma, það
verður öruggast,, kannske leng-
ur, og á meðan verðum við að
hafa ein hver ráð með að breyta
útilti yðar, og þér klæðið yður
á allt annað hátt en fyrr — ódýr
um fötum. Meðal annarra orða
— hve oft hafið þér farið í bank
ann eftir að þér komuð pening-
unum þar fyrir?
— Bankarnir eru þrír, ég hef
komið í hvern um sig einu sinni
síðan.
— Þá vekur það sennilega
ekki grunsemd, er þér komið að
mánuði liðnum. Menn muna
ekki hvernig þér lituð út áður.
— Nú, en ef ég verð nú ekki
orðin vitskert í eins konar stofu
fangelsi eftir mánuð — og mér
tekst að ná í peningana — hvað
þá? Hvað ætlið þér að gera?
Koma mér fyrir kattarnef og
strjúka úr landi?
— Ég hef þegar lofað að
koma yður vestur á strönd —
til dæmis til SanFrancisco. Þar
gei$5 þpr tekið yður nýtt-nafn
og fengið yður eitthvert starf.
Það kemst aldrei upp um yður,
ef þér bragðið ekki áfengi og
haldið yður saman um fortíðina.
— Kannske sem framreiðslu-
stúlka?
— Sama hvert starfið er, ef
þér getið lifað á því. Og — allt
af verðið þér fagrar — og vafa-
laust mun yður aldrei skorta
biðla, sem munu bjóðast til að
OO09t)ftðÖfiOOÐB®OðCI®88OÖ8l
bera yður á höndum sér.
— Þetta var nú bara vinsam-
lega mælt. Ekki mætti ég vænta
að þér yrðuð í þeirra hópi?
— Frá mínum bæjardyrum séð
eru þetta bara viðskipti, sem ég
gat hagnazt á um 120 þúsund
dollara. Og svo er þetta, að mér
geðjast bezt að konum, sem
ekki hafa ísvatn í stað blóðs í
æðum — og ekki hafa sömu til-
hneigingu og þér til að þrýsta
á gikkinn.
— Kannske Cynthia hafi ver-
ið í flokki þeirra, sem yður geðj
ast að?
Ég minntist þess, er Cynthia
lá liðið lík á kjallaragólfinu.
— Af hverju kallið þér hana
Cynthiu?
— Hún hét það — Cynthia
Cannon.
— Hvers végna skipti hún um
nafn og fór að kalla sig Diönu
James?
— Sá er stundum háttur
glæpamanna, karla og kvenna.
— Ég hélt, að hún væri hjúkr-
unarkona — eða hefði verið það.
— Það er víst satt.
— Jæja, mér er fjandans
sama um það allt. Ég hef ekki
áhuga á neinu, sem þér hafið
gert. — Mér stendur á sama um
það allt, jafnvel að þér drápuð
manninn yðar — og svo síðar
Diönu.
— Ég þakka.
— Aðeins eitt: Ég hef ekki
áhuga á neinu nema peningun-
um, og ég get fullvissað yður
um, að ef þér reynið að gabba
mig um yður iðra þess beisk-
lega.
— Þér þurfið ekkert að ótt-
ast.
— Það geri ég ekM''heldur,
stúlka litla.
12. kapítuli.
Við settum útvarpsviðtækið í
gang og skemmtilegheitin þar
voru eins og gengur og gerist
á þeim bænum — og ekki var
sagt aukatekið orð um Madelon
Butler.'— Kemur seinna, hugs-
aði ég og skrúfaði fyrir!
— Þér verðið að reyna að
itoiiioitodogniiieii e«
T
A
R
1
A
U
ANP 7KOVE
HIS SLA7E
INTO THE
ANIAAAL'S
CHEST!
,7i«
v«6uew
JOHrJ
CílAW’ó
I miðju einvíginu, reið Zatar aft-1 an að óvini sínum, síðan reið hann | fram fyrir hest Tarzans og stakk I sverði sínu í brjóst skepnunnar.
ieaaasaoa*aacoaaoea«eaa«e*oaa**««eaaaa«««o»aeeKa*«aa*asaseaaaa«ao*eaoQsaeeacisonaao<i«aaea9»»ea«*ss
Öllum til skelfingar sló allt i
einu loga út úr herberginu. „Ég
varaði haan við“, brópaði greifinn.
„ég bað hann um að slökkva ehl-
inn. Slapzkyanski eldurinn hefur
aldrei logað jafn glatt og nú“.
„Gleymið eldinum, tvö mannslíf
eru í hættu." En Kalli hefði ekki
þurft að óttast. Tomma hafði tek-
izt að ná furstanum út úr her-
berginu ð síðasta augnabliki. En
klæði furstans loguðu öll af petrol-
eum, svo að Tomnu . ek'. ann-
að ráð en að hrinda furstanum í
' iinn.
\5
Er ekki komin tími til fyrir þig
að fá þér nýjan rakkúst.
stilla taugarnar, herra Scar-
borough, sagði Madelon bros-
andi og kveikti sér í sígarettu.
Við reynum að bjarga okkur,
og heppnast það, að minnsta
kosti yður. Það er annars dá-
lítið...
— Hvað?
— ... sem væri efni í mynda-
sögu í dagblaði.
— Farið þér fjandans til. y
— Herra trúr, og að eiga að
búa við svona vanstillingu heil-
an mánuð.
— Ef allt slampast af og ég
fæ 120.000 dollara er erfiðið
þess virði og allt taugastríðið
— og þér ættuð að hugga yður
við að losna við að lenda í raf-
magnsstólnum.
— Já, hver veit!
Um klukkan ellefu var benzín
forðinn farinn að verða ískyggi-
lega lítill, en fyrir miðnætti kom
um við að smábæ.
— Látið ekki sjá yður meðan
við ökum gegnum bæinn, sagði
ég.
— En eigum við ekki að fylla
geyminn?
— Jú, en þér megið ekki vera
í bílnum.
Varðmaðurinn stóð við ben-
zíndæluna, er við ókum fram
hjá. Hann glápti á eftir mér, en
ekki þýddi um það að fást. —
Madelon sá hann ekki, því að
hún kraup á gólfinu. Ég ók kipp-
korn út úr bænum.
— Farið út úr hérna, sagði ég.
Ég verð kominn aftur eftir
nokkrar mínútur. Látið ekki sjá
yður — hreyfið yður ekki fyrr
en þér eruð vissar um, að það
er ég, sem er að koma. Ég sknl
gefa yður merki með Ijósunum.
Þegar ég kom aftur að henzín-
geyminum horfði afgreiðflumað
urinn á mig af nokkurri íomtni.
Hann var með .1 néiuvnzm c-g
vissi, að það vnr ég, sem okití
hafði fram hjá ft&w.
— Á ég að 'yha isninrm?
— Já.'hann . T-g vcr
annars hugar og í"; ð o!;ki