Vísir - 02.08.1962, Page 15

Fimmtudagur 2. ágúst 1962.
VISIR
\5
SAKAMÁLASAGA
^ EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
19.
á því, hvað ég var orðinn knapp
ur, fyrr en ég var kominn út
úr bænum.
Meðan dælan var í gangi,
þurrkaði hann og fægði fram-
rúðuna. Otvarpið inni i stöðinni
var í gangi, en truflanir voru
eða illa stillt, og ég heyrði ekki
það, sem sagt var.
— Það er eitthvað um að vera
á yðar slóðum, sagði afgreiðslu-
maðurinn.
Mér fannst allt í einu að
tunga mín væri þurr og allur
munnurinn innan og niður í kok.
— Nú?
— Það er alltaf þessi frú
Butler. Þér kannizt kannske við
hana?
— Nei.
— Nú, ég þóttist viss um það
þar sem bíllinn yðar er úr því
héraði. Lögreglan leitar hennar
um allt ríkið — og þó áræddi
hún að fará heim. Að minnsta
kosti er lögreglan viss um, að |
það hafi verið hún. Það var víst)
karlmaður með henni og hann
barði niður lögregluþjón og i
handjárnaði hann með hans eig- j
in handjárnum. Og svo kveiktu'
þau í húsinu.
— Var allt þetta í fréttun-
um? Ég hef ekkert um það ^
heyrt.
— Við skulum kalla það
„fréttaútsendingu“, en ég stilli
á bylgjulengd lögreglunnar, og
þeir vita það, en láta það gott
heita, af því að ég er afskekkt-
ur — og kannske gæti það kom-
ið sér vel fyrir þá einhvern tíma.
Hver veit?
— Og það er karlmaður með
henni?
— Það halda þeir. Lögreglu-
þjónninn drepst kannske. Hann
hefur verið sleginn bylmings-
höggi — er víst hausbrotinn.
— Það er hörmulegt...
— Já, nú verða þeir víst að
bíða þar til hann fær meðvit-
undina aftur svo að hann geti
sagt frá því, sem gerðist. Skot
heyrðist líka.
— Já, hver skyldi trúa, það
hefur verið líflegt- þarna .. .
— Já, en löggan gómar þau,
megið þér trúa. Það er búið að
setja upp vegatálmanir á öllum
þjóðvegum. Þeir hafa ekki lýs-
ingu á manninum, en konan er
sögð fjári lagleg — og meira en
það, í flokki fegurðardrottninga
ef svo mætti segja. Hafið þér
séð hana?
— Ekki svo ég viti.
— Það var merkilegt — og
þér úr sama bæ.
Það var farið að þykkna í
mér, og ég sagði: '
— Ég er ekki í hennar kunn-
ingjahópi, maður minn. Hve mik
ið skulda ég.
— Fjóra og sextíu.
Gómarnir snertu lyklana í
veskinu mínu þegar ég tók fimm
dollara-seðil til þess að borga
! með benzínið. Snertingin hafði
góð áhrif á mig. Draumurinn
gat orðið að veruleika. Ég hafði
lyklana að hólfunum — en það
var óraunveruleiki, að ég hafði
slegið niður mann, sem ég hafði
aðeins séð sem svarta þústu —
og ekki skipti miklu um meðan
ég lét það ekki ná tökum á mér,
sem gerzt hafði.
Ég hafði veitt athygli kaffi-
stofu í bæ þessum. Ég var orð-
inn þreyttur og syfjaður, ef ég
ætti að þrauka yrði ég að fá
kaffi, hugsaði ég. Ég dokaði að-
eins við og allt í einu var bíl
ekið inn í stöðina og mér rann
sem kalt vatn milli skinns og
hörunds, þegar lögreglumaður
hljóp út úr bílnum og kallaði:
— Hæ, Sammy, — geturðu af-
greitt mig í snarheitum?
Sammy kom brosandi fram í
dyrnar.
— Nú verðurðu einu sinni að
i bíða andartak, Frjádagur undir-
foringi, sagði hann.
Sammy afhenti mér það, sem
ég átti að fá til baka og undir-
foringinn horfði á mig og bílinn,
er ég :ók burt, og hefur það frá-
leitt farið fram hjá honum, að
bíllinn var úr héraði Madelon
Butlers. Annars var ekkert, sem
gat vakið grun. Taskan í aftur-
sætinu gat verið mín. Ég hélt
niðri í mér andanum af spenn-
ingi, en hann yrti ekki á mig
eða gaf í skyn að hann hefði
grun á mér.
— Velkominn aftur, sagði
Sammy um leið og ég ók burt.
— Þökk, ég á sjálfsagt eftir
að koma aftur, svaraði ég.
Ég ók hægt, þorði ekki að
aka hratt, því að það hefði vak-
ið grun, en undir eins og ég var
búinn að ná Madelon inn í bíl-
inn, jók ég hraðann sem mest
ég gat. Nú var vissast að kom-
ast sem fyrst til Sanport — 150 j
km. leið, en við höfðum skilið
við Diönu James dauða, og ef
lögregluþjónninn sálaðist, var
engin von fyrir mig.
Mikil umferð var á þjóðveg-
inum, þegar við nálguðumst
Sanport og ég ákvað að koma
Madelon í íbúð mína hið fyrsta
j — og næsta hlutverk var að
losna við bílinn.
— Nú erum við brátt komin,
! — það er þriðja hverfi hér frá.
j — Það gleður mig, svaraði
i hún, ég er þreytt — og mig lang-
ar í sjúss. Ég voná, að þér eigið
eitthvað sterkt á heimilinu.
! — Ég býst við því, en munið
Heyrðu Hannes, við viljum ékki að
þú blásir svona miklum reyk á
spilin þegar þú ert að stokka.
anum horfði hún með gagnrýni-
svip í kringum sig:
— Ekki sem verst — miklu
betra en ég bjóst við. Fæ ég nú
þennan sjúss?
— Þér hafið ekkert annaö,
sem þér vilduð minnast á?
Hún yppti öxlum og sagði há-
það sem ég sagði. Þér megið tíðlega en ekki án hæðnivotts:
ekki verða drukknar, ekki _ Herra Scarborough, það
kenndar hvað þá meira. 1 gleður mig að við erum hingað
— Talið ekki eins og fáviti,. komin. Og þér eruð duglegur,
svaraði hún. {ég viðurkenni það, — en dýr.
I Ég ók inn á Day Avenue, en ( _ Ég þakka, en minnizt á-
j varð að aka fram hjá húsinu hættunnar.
þar sem ég bjó og í næsta hverfi j _ Get ég nú fengið whisky
til þess að finna stað til þess og vatn? spurði hún.
að geta lagt bílnum. — Þarna | Ég hugsaði sem svo, að ef
stigum við út og ég bar tösk- hana vantaði ísvatn gæti hún
una hennar. j bara opnað sér æð.
— Það eru tugir íbúða í hús-, _ Bað og svefnherbergi til
inu, svo að koma yðar vekur yinstri, eldhús og borðstofa til
enga grunsemd.
Við fórum í lyftunni upp á
þriðju hæð. íbúð nr. 303 var yf-
ir dyrum skammt frá lyftunni,
en frá henni var langur gangur.
Mínútu síðar vorum við komin
inn í íbúðina — og að baki sú
hætta, að lögreglan næði okkur
— að minnsta kosti var henni
! bægt frá í bili.
I Þegar ég hafði kveikt á lamp-
T
A
R
1
ZATAK SPEEP’EP’ F0£ THE K.ILL-- BUT THE
APE-AAM WAS K.EAFY!
Hestur Tarzans hrasaði og stakst
fram fyrir sig við sverðstunguna,
og við það steyptist knapinn til
jarðar.
Zatar þeystist að honum — en
apamaðurinn var við öllu búinn.
Mennirnir börðust eins og trylltar
skepnur í forinni.
Styrkleiki Tarzans og hin stöð-
uga árás hans, sagði loks til sín
og Zatar hneig til jarðar f dauða-
teygjunum.
Barnasagan
Kalli
09
eSdurinn
Hið kalda vatn í sjónum bjarg-
aði furstanum og hann þurfti ekk-
ert að kvarta. „Eldurinn í lamp-
anum er slokknaður, en slapsky-
anski eldurinn logar glatt í kofan-
um“. Og það var svo sannarlega
rétt. Litli loginn var orðinn að helj
armiklu báli, og allt útlit var fyrir
að hann mundi læsa sig í sjálfa
höllina. Nú var það Ruffiano en
ekki Spazky sem var í hættu. Allt
hans fólk var við dælurnar, en
Kalli og hans menn leituðu að furst
anum og Tomma. Stýrimaðurinn
hijóp í öngum sínum fram og til
baka án árangurs. En hann var
samt sá fyrsti sem fann þá, því að
hann heyrði allt í einu hvíslað út
úr einu skúmaskoti:
„Bill frændi“.
hægri.
— Svefnherbergi, sagði hún
og lyfti brúnum. Hvar ætlið þér
annars að sofa?.
— Ætli ég sofi'ekki á beru
gólfinu fyrir utan svefnherberg-
isdyrnar yðar — yður til vernd-
ar!
—■ Ég vildi bara, að okkur
væri allt fyllilega ljóst.
— Ég skal ekki koma of ná-
lægt yður, þar að auki gæti ég
bezt trúað því, að þér væruð
ólétt.
— Ég þarf ekki is f whiskýið
mitt, sagði hún kuldalega.
Ég fór fram og blandaði tvo
sjússa, —< mjög veikan handa
mér. Ég leit í kæliskápinn. Þar
var ekkert ætilegt nema ostbiti.
Ég yrði að fá mér bita í flug-
' stöðinni, en hún? Jæja, það
skipti mig engu.
Þegar ég kom inn sat hún
ósköp hæversklega á legubekk,
meira að segja þannig, að pils-
faldurinn huldi ekki alveg hnén
hennar — og mikið hafði hún
nú fallega fótleggi.
Ég rétti henni glasið og rétf
aðeins dreypti á mínu. Ég yrði
að komast á stað hið fyrsta, ef
ég gæti komið bílnum undan og
heim aftur áður en nýr dagur
rynni og fjöldi fólks á ferli. En
það var eitt, sem ég ekki gat
botnað í og loks spurði ég:
— Af hverju haldið þér, a&
Diana James hafi brotizt inn 1
hús yðar?
— Það ætti að liggja í augum
uppi. Hjá henni snýst allt um
peninga — hún er að því leyti
að minnsta kosti alveg eins og
þér. Hún hafði heyrt í útvarp-
inu eða lesið í blöðum, að ég
væri á flótta, og svo kom hún
— vafalaust í þeirri von, að mér
hefði ekki tekizt að kornast und
an með peningana. Þetta var
úrslitatilraun hennar til þess að