Vísir - 04.08.1962, Blaðsíða 6

V'ISIR
Laugardagur 4. ágúst 1962.
55
Nú er ég búinn að fá nóg“
KI. var um 3, þegar
. langferðarbifreiðin stað-
næmdist fyrir utan tjald
búðir landsmóts skáta,
að Leirum í Þingvalla-
sveit.
Við vorum svo heppn-
ir að koma á fyrsta degi
mótsins, sem hinn fasti
dagskrárliður, rigning
milli kl. 1 og 5, hefur
brugðizt. Þess í stað var
glaða sólskin, og geislar
sólarinnar spegluðu sig
í gláfægðri sorphreins-
unarbifreið mótsins,
sem stóð á bifreiðastæð-
inu.
Er við litum til tjaldbúðanna
sáum við, að þar var lítið af
skátum, mest voru það gestir,
sem vöppuðu um svæðið í góða
veðrinu og virtu fyrir sér þess-
ar glæsilegu tjaldborg.
Mikligarður heitir sú tjald-
þyrping, sem hinar svokölluðu
opinberu stofnanir hafa aðsetur
f. Hugsið ykkur önnur eins þæg
indi! í fyrsta tjaldinu, næst inn-
gangnum, er ferðaskrifstofa, því
næst lögregluvarðstofa, verzlan
ir, eldhústjald, banki, einn af
þrem á landinu, er má skipta
erlendum gjaldeyri, sími, skrif-
stofur, birgðatjöld og að síð-
ustu rafstöð. Og þá kemur
spurningin, hvað á að heim-
tækja af öllu þessu. Vic sjáum
að það er ös fyrir utan pósthús-
ið og leggjum þvf leið okkar
þangað.
VAKINN UPP OG BEÐINN
UM 2. KR. FRÍMERKI.
Það var mikið að gera á póst-
húsinu, og við urðum að doka
við smástund til þess að geta
náð tali af afgreiðslumannin-
um, Reyni Ármannssyni, starfs-
manni f pósthúsinu í Reykjavík,
en þeir eru aðeins tveir af-
greiðslumennirnir á þessu póst-
húsi, hinn er Kristinn Jóhanns-
son.
— Hvernig er að .vinna í póst
húsi í tjaldi, Reynir?
— Alveg prýðilegt, svolítib
vont að átta sig á hlutunurr
fvrstu tvo dagana. Annars er
þetta ekki í fyrsta skipti, sem
ég vinn f pósthúsi, sem starf-
rækt er í tjaldi. Ég var t. d.
á skátamóti 1944 og á Skál-
holtshátíðinni.
— Hvers konar þjónustu veit-
ir þetta pósthús?
— Hér er veitt öll 'almenn
póstþjónusta, svo sem frímerkja
sala, greiðsla póstávísana og
stimplun, sending og móttaka
ábyrgðarbréfa, bögglapóstur. Ef
fólk óskar, er sérstakur móts-
stimpill hér, er póststjórnin gaf
út, og með honum er hægt að
fá stimpluð þau bréf, er send
eru héðan.
— Er þetta ekki erilsamt
starf hérna?
— Ég læt það nú allt vera,
það er þó nokkuð mikið að
gera, en þetta virðist allt ganga
sæmilega.
— Kemur mikill póstur hing-
að?
............• • ■ ■ : ■■ ■•■ ■■■■■■• •;
fyrir utan stóð, bað mig bless-
aðan að hjálpa sér um eitt 2 kr.
frímerki. Annars má geta þess,
að bæði þeir erlendu og inn-
lendu eru alveg sérstaklega
kurteisir og almennilegir.
— Mikið um veikindi og slys,
Jón?
— Ég læt það nú allt vera.
Mest er um magapínu ,næst
kemur svo hálsbólga. Svo er
alltaf mikið um smáskeinur og

l'n " ;
Pósthús mótsins. Ljósm. B. G.
í pósthúsið
©i spífalann
á iœitássnéfi
■ sháto
— Já, hingað kemur þó nokk-
uð mikill póstur, þó einkum
bögglapóstur. Við : höfum þann
hátt á að gera viðkomandi við-
vart, og síðan kemur fólkið
hingað til þess að sækja send-
ingarnar.
— Þú sagðir, að það væri
mikið um bögglasendingar, —
hvernig stendur á því?
— Mest eru það hlífðarföt,
sem krakkarnir fá send að heim
an, því að undanfarið hefur
veðrið ekki verið sem bezt.
— Hvað hafið þið sent ’mik-
ið af pósti suður í dag?
— í dag höfðum við sent um
2 y2 kg. af bréfum og meðaltal
þyngdar bréfanna er um 15 gr.
Mér er óhætt að segja, að 90%
þessara bréfa séu með móts-
stimplinum og hátíðarmerkjun-
um.
— Hvað er þetta pósthús op-
ið lengi'.
— Frá 10 til 12 og 14 til 18.
— Finnst mörgum það ekki
stuttur tími?
— Þeir eru nú ekki mjög
margir, sem hafa kvartað. En
það er nokkuð mikið um það,
að leitað sé til okkar utan af-
greiðslutíma, t. d. vaknaði ég
einn morgun um ld. 6 við það,
að tjaldið var hrist, og sá, sem
ÁTTA liggjandi
Á SJÚKRAHÚSI.
Þegar við höfðum lokið heim-
sókninni I pósthúsið gengum við
drykklanga stund um svæðið og
virtum það fyrir okkur. Allt í
einu tókum við eftir stóru
brúnu tjaldi, er stóð þó nokk-
uð langt frá öllum öðrum tjöld-
um, og þá vaknaði forvitni okk-
ar.
Er að tjaldinu kom, sáum við
skilti, er á var letrað bæði á
íslenzku og ensku: Sjúkrahús.
Þegar við höfðum smeygt
okkur hljóðlega gegnum tjald-
dyrnar, komum við beint inn í
sjálfan spítalann og hittum þar
fyrir lækninn, Jón Alfreðsson,
stud. med., og foringja hjúkr-
unarliðsins, Lisilott Hjartarson,
ásamt þeim 8 sjúklingum, er á
sjúkrahúsinu lágu.
skrámur.
— Hver er stærsta aðgerðin,
sem þið hafið þurft að fram-
kvæma á sjúkrahúsinu?
— Ég var að ljúka við að
sauma 7 spor í pilt, er hjó í
höndina á sér með exi, senni-
lega er það það mesta.
— Þarf fólk yfirleitt að liggja
hér lengi?
— Það er auðvitað mjög mis-
jafnt. — Nú grípur sjúklingur-
inn í fremsta rúminu fram f
samtalið: — Á þessum spítala
batnar öllum miklu fyrr en á
öðrum.
k
Næst snerum við okkur að
ljóshærðri stúlku frá Hafnar-
firði, er lengst hafði legið á
sjúkrahúsinu og spurðum hana,
hvað að henni gengi.
— Fyrst leit hún feimin und-
an, en setti í sig kjark og sagð-
ist vera með alveg „svakalega"
magapínu.
—- Svo að þetta er ekki
skemmtilegt mót hjá þér?
— Jú, alveg bráðskemmtilegt,
hér líkar mér sko lífið. Það er
alveg ógurlegt fjör hérnan, —
kvöldvökur stundum og þá er
sungið hástöfum.
— Hefur það ekki góð áhrif
á magaplnuna?
— Nú veit ég ekki. Það hlýt-
ur vera, því að ég er að skána.
Næst snúum við okkur að for
ingja hjúkrunarliðsins, Lisilott
Hjartarson og spyrjum hana,
hvernig sé að hafa fólk af mörg
um þjóðernum á spítalanum.
— Alveg ágætt, mér er al-
veg sama af hvaða þjóðerni
fólkið er. Á kvöldin hefur oft
farið hér fram tungumála-
kennsla, og engin útlendingur
fer héðan út af spítalanum án
þess að geta ekki sagt nokkur
orð á íslenzku.
★
— Hvað eru mörg sjúkrarúm
hjá ykkur?
— Rúmin eru tíu, en eins og
er, liggja hérna átta sjúklingar,
og eitt borð þurfum við að
nota til þess að geta unnið við.
— Hvað hafa margir leitað til
ykkar, Jón?
— Það háfa þó nokkuð marg
ir leitað til okkar, sennilega um
áttatlu manns.
— Og þið eruð baraí tvö,
sem sinnið þessu?
— Nei, við höfum okkur til
aðstoðar annað hvort tvær
stúlkur eða tvo pilta.
— Nokkuð skemmtilegt gerzt
hjá ykkur?
— Það er alltaf eitthvað að
koma fyrir, eins og gengur og
gerist mismunandi skemmtilegt.
1 fyrradag kom hingað ungur
piltur, nokkuð útlendingslegur í
útliti, og þurfti að liggja hjá
okkur í sólarhring. Stúlkurnar,
sem lágu hérna héldu, að þetta
væri Norðmaður og fóru að tala
um hann, auðvitað á íslenzku.
Hvað hann væri sætur o. s. frv.
þar til ein snýr sér að honum
og spyr hann, hvort hann vilji
ekki giftast sér. Allar hlógu auð
vitað og flissuðu. Þá sneri pilt-
urinn sér að þeim og sagði á
íslenzku: „Nú er ég búinn að fá
nóg.“
Stelpurnar urðu steinhissa og
þorðu ekki að líta framan í
hann meir. — p. sv.
Mynd þessi er tekin inni í sjúkrahúsinu og fremst á henni er læknirinn, Jón Alfreðsson,
stud nred, stúlkan ,sem situr á rúminu et foringi hjúkrunarliðsins.
■iSíjs'j<ei-3ííaBnaDEMSH3?S6fQiiauai«