Vísir - 07.08.1962, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 7. ágúst 1962.
VlSlk
\ SAKAMÁLASAGA ^
EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSIÓÐURINN
22,
— Ef til vill, en við erum
samhcrjar hvort sem okkur lik-
ar betur eða verr ,og ef annað
»er handtekið, getur hitt engar
vonir gert sér. Þess vegna verð-
ið þér að gera eins og ég segi.
Skiljið þér við hvað ég á?
— Já, ég held að við skiljum
hvort annað, sagði hún.
Þegar ég hafðnlokið við að
baða mig og raka mig fór ég
i ljósar buxur og gætti að koma
veskinu vel fyrir í rassvasan-
um.
Hún var ekki búin að búa um
rúmið sitt, en það skipti mig
engu. Ekki átti ég að sofa í því,
og ef hún kann bezt við að hafa
það óumbúið þá hún um það . . .
Veskið hennar var á kommóð-
unni og ég opnaði það. I því
voru 120 fimmtíu dollara seðlar.
Minna gat það verið. Ég fór með
veskið inn í stofuna.
— Ég get ekki hætt á, að
þér reynið að strjúka, svo að
ég verð að geyma peningana
okkar.
Engin svipbreyting varð á
andliti hennar.
— Jæja, þér ætlið að taka
þetta líka, — ég á að vera al-
veg peningalaus!
— Ég skal ekki sóa þeim í
óþarfa, en það verða einhver
úlgjöld, og þér skuluð fá það,
sem eftir verður, þegar við
skiljum í SanFrancisco.
— Mikið cruð þér nú vel inn-
rættur!
— Alveg rétt, og nú fer ég
og kaupi eitthvað matarkyns
handa okkur.
Ég fór í næstu verzlun og
keypti kaffi, kanilstengur, flesk
og egg og annað og þegar ég
kom upp aftur vár hún að hlusta
á sinfóníurnar í útvarpinu. Hún
hafði sezt á gólfið hjá viðtæk-
inu og ég minntist þess, að þann
ig hafði hún setið, er ég fyrst
sá hana.
Músikin þagnaði og hún leit
upp.
- Það er ljótur tónn í útvarp-
inu yðar.
— Skrúfið þér fyrir. Viljið
þér fá eitthvað í gogginn?
— Já, því ekki það.
Er við höfðum matazt við eld-
húsborðið fórum við aftur inn í
stofuna. Ég reyndi að stilla á
fréttaútsendingu en fann enga,
en klukkan var að verða ellefu,
og nú mátti búast við fyrstu
útgáfu síðdegisblaðanna, en það
mundi ekki verða miklu nýrri
fréttir í þeim en þær, sem frú
Butler þegar hafði heyrt.
— Það er tilgangslaust fyrir
yður að vera að ganga um gólf
fram og aftur. Mig langar ann-
ars til þess að vita, hvort það
er hljóðbært sérna í íbúðinni yð-
ar?
— Þáð getur varla verið, því
að ég het aldrei heyrt neitt í
öðrum leigjendum í húsinu,
enda á allt að vera vel hljóð-
einangrað. En í varúðarskyni
gætuð þér gætt þess að stilla
ekki útvarpið of hátt og gengið
um á ilskóm.
— Kemur enginn hér til þess
að taka til og þess háttar?
— Nei, ekki sem stendur. Það
kom hér kvenmaður einu sinni
í viku, en hún sagði upp fyrir
mánuði. Allir mælar eru í kjall-
aranum. Hér kemur enginn,
nema stundum sendlar, ef mað-
ur biður um að láta senda sér
eitthvað heim úr búð, en þá tek
ég á móti því sjálfur. Ef þér svar
ið ekki í síma og farið ekki til
dyra, ef hringt er, ætti ekki að
vera nein hætta á ferðum.
— Þér eruð líklega kænni en
ég hélt, — hvenær haldið þér,
að ég geti vogað mér út?
— Það fer nú allmjög eftir
því, hvort lögregluþjónninn
heldur lífi. Að sjálfsögðu hættir
lögréglan aldrei að leita að yð-
ur, en áhuginn dvínar smátt og
smátt, það er venjan, en alltaf
verðið þér að gæta varúðar. —
Deyi lögregluþjónninn hyggur
öll lögreglan á hefndir og þá
leggur hún sig fram, megið þér
vita.
— Deyi hann, eruð þér morð-
inginn, en ekki ég.
— Það er aukaatriði í málinu,
því að enginn veit, að ég hafi
nokkurn tíma komið inn í garð-
inn eða húsið. Þeir geta aldrei
fundið og náð mér nema að kló-
festa yður fyrst. En nú verðum
við að láta hendur standa fram
úr ermum. Það, sem við vorum
að tala um, minnir mig á það.
Standið upp.
Hún leit á mig spyrjandi
augnaráði.
— Gerið nú eins og ég segi,
sagði ég. Snúið yður hægt í
hring svo að ég geti gert mér
grein fyrir hvernig fara skuli að.
Hún hlýddi, en hlyklaði brún-
ir, — það sá ég brátt við nán-
ari athugun .Karlmaður gat lát-
ið sér vaxa hökpskegg, barta
eða efrivaraskegg eða alskegg,
og gert sitthvað fleira, til þess
að blekkja menn — en hvernig
í ósköpunum var hægt að leyna
slíkri fegurð sem Madelon Butl-
ers?
Dálítið hærri en í meðal-
lagi — og fögur, svo að fáar
munu sambærilegar.
— Ég þakka gullhamrana,
svaraði hún háðslega.
— Haldið yður fastri á jörðu
niðri. Ég ætlaði alls ekki að slá
yður gullhamra. Þetta er eng-
inn leikur. Það er engan veg-
inn auðvelt, að breyta yður og
halda yður leyndri, en getum
við það ekki er sýnt hversu
fara muni.
— Þér tókuð þetta að yður.
— En þér verðið að hjálpa til.
Sumu getum við breytt og sumu
ekki. Það er hægt að breyta
háralitnum og hárgreiðslunni en
það er ekki nóg. Helzt þyrfti að
gera eitthvað við augun — þér
getið notað dökk gleraugu, en
það er lítið gagn að því — þér
getið notað smyrsl meira en þér
gerið, — en ekkert af þessu er
fullnægjandi.
Ég þagnaði og er hún virtist
ætla að segja eitthvað gaf ég
henni bendingu um að þagna:
— Bíðið andartak og svo get-
um við hlustað á tillögur yðar.
T
A
R
Z
A
N
, hungur sitt. stóð í leyni og fylgdist með hon-
En hann vissi ekki, að maður um. Þar var önnur tegund hinna
vjlltu þjóðflokka í Afrfku
áni.
Indí-
Barnasagan
KalSÍ
og
eldurinn
Tommi fann furstann, sem var
að klöngrast upp sleipan bakkann.
Tomma til hinnar mestu furðu, var
furstinn ekkert reiður.
V
„Þú átt skilið rós í hnappagat-
ið.“ Aldrei fyrr hefur slapskyznski
eldurinn logað jafn glatt. Snjallt af
þér að kveikja í kofanum." — En
skyndilega hætti hann að tala og
starði á höllina. Þaðan heyrðust
sprengingar og í kjölfarið fylgdu
rakettur og litaðir flugeldar, sem
mynduðu orðin Lengi lifi Ruffio-
ano. Lengi Iifi fall Slapzky!
Furstinn starði mállaus á hin
logandi orð.
}5
Við og við öfunda ég sjúklingá
mína, - þið getið legið kyrrir og
hvilt ykkur meðan við læknarnir ...
Hér eru mínar ,og greinargerð.
Við getum ekki gert yður hvers-
dagslegar, því að það er ekki
hægt. Nú vitum við, að yðar
er leitað, og allir, sem leita, eru
karlmenn, og þar sem við getum
ekki komið í veg fyrir, að karl-
ménn gefi yður gaum, þá skul-
um við búa svo í haginn, að
þeir tæki eftir ýmsu, sem í fljótu
bragði virðist ekki vera mikil-
vægt. Ættum við ekki að byrja
á því að lita hárið yðar dálítið
- til dæmis jarprautt. Svo klipp
um við það og breytum hár-
greiðslunni. Líklega verður ekki
hægt að gera þetta eins vel úr
garði og í fyrsta flokks hár-
greiðslustofu, þar sem ég yrði
að klippa yður og vera hár-
greiðslumeistari, en þegar fram
líða stundir getið þér vafalaust
— það er að segja þegar komið
er vestur á strönd — hætt yður
inn í hárgreiðslustofu og látið
lagfæra þetta. Þér verðið að
farða yður mikið, riota sterkan
varalit og plokka augabrúnirn-
ar. — Gangi þér með brjósta-
höld?
Hún horfði á mig kuldalega:
— Nei, nú er mér nóg boðið!
— Ég spurði bara spurningar.
—r Jæja, þegar ég er sam-
kvæmisklædd.
— Og notið þér fölsk brjóst?
— Þér eruð ósvífinn óþokki.
— Ég get víst aldrei komið
því inn í höfuðið á yður, að
þetta er alvara, en ekki leikur.
Rennir þér ekki grun í hvað
ég er að reyna.- Ég veit, að þér
eruð fögur kona og verðið það
alltaf, en við verðum að breyta
yður svo að þér verðið sem ólík-
astar sjálfri yður. Reynið að líta
út eins og glöð kvinna, gangiðt'
í þröngum kjólum og vaggið
mjöðmunum, það hafa karlmenn
gaman af að sjá, og „löggan“
líka — og engan mun.gruna, að
„gálan“ sé hin fagra frú Butler.
— Ég hef aldrei fyrir hitt
mann, sem hefur annan eins
smekk og þér.
— Gott og vel, líki yður ekki
hugmyndin, þá komið með aðra,
sem er betrí.
— Þér misskiljið mig. Ég er
ekki að gagnrýna hugmyndina
og uppástungur yðar. Það er allt
ágætt. Ég er að gagnrýna á
hvern hátt þér gerið grein fyrir
þeim. Þér .. .
— Fyrirlestur um það, getið
þér haldið einhvern tíma seinna.
Nú skulum við athuga þetta í
einstökum atriðum. Fyrst er það
þá hörundsliturinn. Verðið þér
fljótt brúnar?
/ I l . .! ' 1 I
u m i j n ' v. >
. » i » » \ V > V V K \. I. \ \ .\ \.Vl •, % \ * II. t\ » II
i » » Ut »