Vísir - 10.08.1962, Blaðsíða 9
Föstudagur 10. ágúst 1962.
VISIR
TIMI A RAUFARHÖFTN
voru undarlega náin. Við tunnu
stafla fékkst Björk til að taka
sér stöðu við hlið afa sínum.
Allan timann hafði hún verið
merkileg með sig og stórsnúð-
ug eins og sumra telpna á henn
ar reki er háttur. Krafan um
að láta líta á sig sem verðandi
fullorðnar konur samfara tor-
tryggni og feimni er undirrót
þess kyns framkomu.
— Hún lætur svona, litla
heillin, segir afinn með klass-
íska andlitið.
Tátan þaut eins og byssu-
brennd inn í húsið.
— Hvað nefnið þér húsið
yðar?
— Það heitir Bára. Ég byggði
það sjálfur 1926.
— Þér hafið stundað hafið?
— Frá því ég man eftir mér.
— Verið formaður?
— Eiri fjörutíu ár.
— Hvenær fluttuzt þér að
austan?
— Kom á þessar slóðir
nokkru eftir aldamót. Fyrst var
ég inni í sveit við búið hjá
Halldóri Bjarnasyni, presti á
Presthólum; svo var ég ráðs-
maður á Sigurðarstöðum á
Sléttu.
— Hve<rer fluttuzt þér á
Raufarhöfn?
— Árið, sem fyrri heimsstyrj
öldin skall á. Þá gerðist ég for-
maður á vélskipi.
©
þið getið gert fyrir, að ég leyfði
ykkur að mynda mig.
Á leiðinni á bíóið var hún
innt eftir því, hvað pápi henn-
ar væri lengi í bíl frá Reykja-
vík til Raufarhafnar, ef hann
æki sjálfur.
— Hann er tvo daga, bless-
aður góður, hann kann ekkert
að keyra, segir hún og glottir.
Sem alkunna er á faðir hennar
flest hraðamet í bílakstri á ís-
landi.
Það var hazarmynd í bióinu,
hét ljótu nafni: 1 dauðans greip
um.. bang bang.. bang og læti,
en hnáturnar spípsporuðu að
miðasölunni eins og þær ættu
allt sólkerfið, „hvergi smeykar
hjörs í þrá..“. Uppeldi og að-
stæður á Raufarhöfn eru svolít
ið frumstæðs eðlis fyrir ung-
viði, en hvað um það..
©
J^jTÐRI á planinu á Óðni ligg-
ur vestfirzkur nökkvi, Hug
A LLAN tímann,
fór fram, hafði
sem samtalið
Þorfinnur
Jónsson, þessi 77 ára gamli séé-: ‘
fari (hann er fæddur 1885) með
sitt ferska útlit keðjureykt
djúpt ofan f sig Wings-sígarett-
ur eins og ungur nautnamaður.
— Þér reykið enn?
— Ég brúka mikið tóbak.
— En áfengi..?
— Ég hef ekki dundað mikið
við það um ævina.
— Hvenær hættuð þér á sjón
um?
— Fyrir tíu árum —' að heita
má. Síðan hef ég skotizt á
skak annað veifið. Það er nauð-
synlegt.
— Handleikið þér byssu?
— Því verður ekki neitað. Ég
var rjúpnaskytta, tófuskytta,
seldrepur, hnýsubani árum sam
an.
— Eigið þér ennþá byssur?
— Tvær eru í fórum mínum,
riffill, Husquarna, léttur og
Laganna þjónar á Raufarhöfn.
í stígvélið, eins og lítilli meda-
líu eða viðurkenningartákni.
Margar virðast mala af ánægju,
þegar jrær sjá töluna hækka.
Eiginkona á verðlaun skilið
rún ÍS 7. Þar er harður atgang-
ur við upskipun. Nótabassinn
stjórnar aðgerðum, einbeittur,
og öll skipshöfnin hlýðir sjálf-
krafa. Þetta eru vinnubrögð.
Hugrún hafði komið með 1200
mál.
BLAÐAMAÐUR PRÁ VISI
SEGIR FRÁ ATVIKUM
Á RAUFARHÖFN
þægilegur, og að auki einhleypt
haglabyssa svensk. Sæmileg-
ustu vopn.
Þegar sæfarinn með þarann
í húðinni og saltið í hrokknum
hærunum var kvaddur, kom tát
an Björk Guðbjartsdóttir hlaup-
andi.
— Þið akið mér og vinkonu
minni á bíóið.. minnsta, sem
Síldin flæðir bókstaflega á
planinu. Stúlkurnar keppast um
að soga síldina til sín og raða
henni niður i tunnur. Annað
veifið kemur verkstjórinn með
„ m e r k i ð“ Það er lítii málm-
plata með tölustaf, sem táknar
tunnufjöldann sem hver og ein
hefur saltað yfir daginn
„Fagur þykir mér fótur
þinn...“ Hver lipurtáin af ann-
arri réttir'fram fótinn, og verk-
stjórinn laumar merkinu ofan
„Drósir kætast, varir vætast,
draumar rætast...“
Saltberar, vatnsberar, hjól-
börukeyrar, stálarar eru á ferð
inn, dansa í kringum konurn-
ar. Það vantar bara músíkina
— og þó. Það ískrar í talíum,
brakar í svuntunum, hvín I
kutunum. Hvergi sézt hnípinn
svipur á andliti. Allt stefnir að
sama marki, að afla meira,
græða meira, sigra meira.
Á miðju planinu gengur karl-
maður að einni konunni, kyssir
hana létt og strýkur henni. Svo
dregur hann upp úr pússi sínu
átsúkkulaði með hnetum og rús
ínum greinilega framleiddu af
Lindu á Akureyri. og stingur
upp í hana mola eftir mola.
Hún tekur við eins og hafsjór
og kumrar af vellíðan.
— Þau eru hjón, segir hjól-
börukeyrari úr Reykjavík, —
hann er að verðlauna h^na fyrir
afrek dagsins.
— Dæmalausir riddarar ecu
íslenzkir karlmenn alltaf, segir
skemmtiferðakona úr Eyjafirði,
sem góndi á athöfnina.
o
íyTYRKUR var skollið á. Rauf-
arhöfn er ekki mikið upp-
lýst þorp. Ekki um annað að
ræða en renna á lyktina — ilm-
inn. Var gjört. Dísahöll með
mörgum meyjaskemmum og
kvenpöllum er i Óskarsstöð.
Þar var ráðizt til atlögu, án
þess að spyrja um leyfi eða
gera formleg boð á undan sér..
Þegar inn er komið, verður
manni á að staðnæmast. Hver
skemma ber rómantískt nafn:
Mílanó, Paradís, Hawai,
Draumaland og allt niður í það,
sem ber raunsælegri keim, svo
sem eins og Gúttó.
Caprí laðar að.. Knúð að dyr
um. Ekkert svar fremur en i
kvæði Edgars Alans Poes. Aft-
ur drepið högg. Ekkert svar að
heldur. Við þriðja högg er sagt
flauelsmjúkt: Kom inn! Komu-
menn opna hægt.. og svo upp
á gátt.
Þrýstin ljóska í baby-doll
stendur á miðju gólfi eins og
heima hjá sér. Önnur snót blas-
ir við eins og málverk eftir
Degas: Nakin hvílandi kona.
Hún er með túberað hár eins
og Maria Antoinette og ekki
amaleg. Eldri kona hvílir i
neðri rekkju — — hún er
soldið hneyksluð á innrásinni.
Tvær aðrar koma á vettvang,
í náttklæðum, báðar á bezta
skeiði, hispurslausar með við-
mót, sem minnir á hálft tungl
og stjörnur og vin í eyðimörk
og fíkjusafa.
Sú sjötta er virðuleg, frúar-
leg, og kemur jafnvægi á kring-
umstæður, sem hafa skapazt á
örskotsstundu.
Hafður er hraði á og gefin
skýring á tiltekt og erindi.
Með brosi og glettni æsk-
unnar var öllu mætt með skiln-
ingi af hálfu þeirra af ungkyn-
slóðinni. Þær eldri gáfu sam-
þykki, dræmt fyrst, en svo fékk
kvenleg forvitni yfirhöndina,
og myndataka var gefin frjáls
að vild, en meira var ekki farið
fram á.
Þær eru allar úr Hafnarfirði
og má staðurinn kyrrláti hrósa
happi yfir jafn-ánægjulegum
gleðigjöfum og gestgjaferinn-
um, sem kunna að láta framandi
líða vel við ólíklegustu aðstæð-
ur.
Þetta eru tvennar þokka-
prúðar systur. Af þeim fjórum
eru tvær með gerðarlegri móð-
ur sinni á síld. Þær eru á aldr-
inum 17 til 20 ára, ein vinnur
hjá Bæjarútgerðinni í Hafnar-
firði, önnur á skrifstofu Skipa-
smíðastöðvarinnar, sú þriðja
vinnur í bókabúð og sú fjórða
á skrifstofu Rafveitunnar.
— Hvað gerið þið hér í
skemmunni, þegar ekkert er
dansiballið og ekkert saltað?
— Við syngjum, sagði ein.
— Hafið þið gítar eða annað
hljóðfæri?
— Hárgreiðu — hún er á-
gæt.
__ Takið þið nú dansspor*
fyrir okkur.
Þær fengust út á gólfið og
byrjuðu að sveifla sér, létt-
klæddar og lausbeizlaðar.
__ Haltu Linhofnum stöðug-
um, Kristjanus, segjum vér við
ljósmyndarann, eða notaðu
hraða 1/1000 til öryggis.
Þær trölluðu svolítið og
hreyktu issunum eins og álfa-
meyjar á síðsumarkvöldum
„.... Dansi dansi, dúkkan mín
.... dillidó og dillidó ....“ Hafn-
arfjarðardæturnar voru bráð-
skemmtilegar án þess að þurfa
að segja mikið, og það, sem
þær hjöluðu, sögðu þær svo
sjarmerandi .......
©
Á ÖÐRU svefnlofti f Óskars-
bragga var uppgrip af
stæðilegum konum.
Framhald á bls. 13.
Ein sit ég á stokki . . . .