Vísir - 14.08.1962, Blaðsíða 15
Þriðjudagur 14. ágúst 1962.
VÍSIR
A
SAKAMALASAGA 4
þ EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
28.
fá hana til að muna. Þeir mundu
spyrja liana: Hvar sáuð þér
hann? Hvenær sáuð þér mynd af
honum? Nú verðið þér að hugsa
yður vel um. Kannske það hafi
verið í blaði? Reynið að muna
hve langt er síðan. Kannske get-
ið þér gizkað á það? Þér munið
hvernig lýsingin var: Hár mað-
ur, sterklegur, grófgerður. Hald-
ið þér að hann hafi verið hnefa-
leikakappi? Eða kannske knatt-
leiksmaður? — Þannig myndu
þeir kannske spyrja.
— Frelsi mitt, líf mitt var í
hættu. Ég varð að komast burt.
Þegar í fyrramálið yrði ég að
aka með hana niður í bæ og hún
yrði að fara í hvern bankann
af örðum og sækja peningana.
Ég yrði að vera með gleraugu.
Og hún mátti ekki ná í blaðið.
Ég gat ekki setið kyrr lengur.
Mér fannst ég vera að ganga af
vitinu. Ég fór fram í eldhús og
blandaði tvo sjússa. Ég yrði að
segja henni, að ég hefði endur-
skoðað upphaflega áætlun og
leyna því hve hræddur ég var.
Ég rétti henni annað glasið,
en hún horfði á mig hugsi og,
það var hrukka milli augnanna
á henni, sem ég hafði ekki tekið
eftir fyrr.
— Munið þér, að þér spurðuð
mig hvaða nöfn ég notaði, þegar
ég leigði hólfin?, spurði hún.
Ég var búinn að bera glasið
að vörum mér, en hún sagði
þetta á þann hátt, að. ég lagði
það frá mér aftur,
Hún hikaði dálítið og sagði
svo:
— Þetta hefur kvalið mig. Því
meira sem ég hefi hugsað um
það því óvissari er ég. Ég hafði
skrifað þau niður, skiljið þér.
— Hvað eigið þér við — óviss
ari?
— Um nöfnin vitanlega.
Ég varð æfur af reiði.
— Reynið ekki að telja mér
trú um þetta. Það er óhugsandi,
að þér hafið gleymt þeim, Þér
þurftuð ekkert að hugsa yður
um, þegar ég spurði.
Hún hristi höfúðið.
— Ég man nöfnin, það er
ekki það, — en það eru þrjú
nöfn og þrír bankar, og nú er
ég ekki viss hvaða nöfn eiga við
hvern banka um sig.
Það var eins og hún hefði les-
ið hugsanir mínar og ég gat
ekkert sagt, — sat bara og
starði á hana.
18. kapituli.
Hvað var hún að brugga?
Það var það sem var svo
hræðilegt, að ég hafði enga hug-
mynd um það. Hafði hún heyrt
fréttirnar og var að reyna að
hræða mig til þess að flýja? Nei,
það var ólíklegt, þar sem ég
hafði lyklana, eða var hún kann
ske bara að lama mig og þreyta
og ætlaði að koma með rýting-
inn, þegar ég væri sofnaður.
Hún var í sömu hættu og ég ef
lögreglan kæmi og fyndi hana í
íbúðinni. Biðin var henni eins
hættulega og mér. Hún yrði á-
kærð fyrir mig, en ég ekki.
Kannske hún gerði sér þetta
ljóst en hefði slíkar stáltaugar,
að hún hikaði ekki við að
blekkja mig, láta óttann og bið-
ina vinna með sér, þar til ég
bugaðist, og léti hana fá lykl-
ana til að ná í peingana. Kann
ske hugsaði hún líka, að ég væri
svo heimskur að lofa henni að
sækja peningana og bíða í þeirri
trú, að hún kæmi aftur eftir
mér. Eða var hún bara að kvelja
mig þar til hún segði mér, að
hún hefði ekki áhuga lengur fyr
ir að halda áfram með samning
okkar.
Um eitt aðeins var ég viss:
Hún mundi vel nöfnin og hvaða
nafn átti við hvern banka um
sig. Og ég mátti ekki undir nein-
umukrih^tóhistæðum láta hana
verða þess vara, að taugar mín
ar gátu bilað þá og þegar.
— Jæja sagði ég loks, þetta er
yðar vandamál. Þér munið kann
ske aðvörun mína, sem var sú,
að það myndi bitna á yður
sjálfri ef þér færuð að reyna
blekkja mig. Hvað ætlið þér að
gera?
— Hvað haldið þér? spurði
hún kuldalega. Ekki get ég gert
að því þótt þetta hafi skolazt
til í minni mínu.
— Og hvað lengi haldið þér,
að þér verðið að stritast við að
muna þetta?
— Hvernig ætti ég að vita
það.
— Það eru tveir möguleikar,
sagði ég. Annar sá, að ég taki
fyrir kverkar yðar og þrýsti að
þangað til þér farið að blána f
framan, og er ég viss um, að þeg
ar ég sleppi takinu hafið þér
fengið minnið aftur. Hin aðferð-
in væri vitanlega miklu þægi-
legri — fyrir yður. Hún er sú að
hringja í bankann og spyrja.
— Það lítur ekki út fyrir, að
þér séuð vanir bankaviðskiptum,
svaraði hún. -— Þér haldið kann
ske að ég geti símað bönkunum
og beðið um lista með nöfnum
þeirra, sem hafa hólf á leigu í
þeim. Þér ættuð að vita, að bank
ar láta aldrei slíkar upplýsingar
í té.
— Þér eigið ekki að fara þann
ig að og það vitið þér vel, en
ég skal útskýra það fyrir yður.
Þér hringið í þriðja National
bankann og segið, að þér séuð
Mrs. Hanry L. Carstairs, og svo
að þér munið ekki eftir að hafa
verið rukkuð um leigu á banka-
hólfinu yðar og biðjið um, að
þetta verði athugað. Annað
hvort verður svarið, að leigan sé
greidd þar til í júlí næsta ár —
eða að nafnið fyrirfinnst ekki
þar. Reynist það svo biðjið þér
bara afsökunar og hringið í
Seafordbankann.
Hún kinkaði kolli.
-t-ífíg; YJit mæta .vel, ,a^ það
er hægt að fara svona að, en ef
ég yrði óheppin gæti ég verið til
neydd að hringja í alla þrjá
bankana og það gæti vakið grun
semdir, en það viljum við ekki
og verðum að forðast. Þér verð-
ið að athuga, að ég hefi leigt
T
A
R
£
A
H
Tarzan var leiddur leynivegi og
þrönga stígi — og eftir að hafa
verið hjálpað yfir síðustu hæðina,'
starði hann í undrun þegar hann
sá þorp mikið í hæðardraga fjalls-
Barnasagan
Kalli
og
eldurinr
Þótt Kalli væri ánægður með
þetta allt saman, var hann þakklát-
ur fyrir hlutskipti skipsins.
— Viðskulum stinga af, áður
en það verður of seint, muldraði
hann, en hvernig.
Tækifæri kom um nóttina. Þá
var haldin veizla mikil fyrir aðal-
inn og þar voru svo margir að eng
inn tók eftir þvf þegar Kalli og
hans menn læddust burt. Kalli var
þó leiður yfir þvf að Slapzky
skyldi ekkert minnismerki fá, og
þegar hann kom auga á eftirlík-
ingu af Krák í flösku. Stýrimaður-
inn hafði búið það til. Hann skirf-
aði bréf setti það í flöskuna og
henti henni útbyrðis.
Flaskan fannst næsta dag, það
var farið með hana til furstans og
í því las hann: Yðar hátign. Mér
þykir þetta leitt, en skipið kann
hvergi við sig annars staðar en á
sjónum. Þér fáið þetta í staðinn.
Stýrimaðurinn hefur gert þetta.
Kær kveðja. Kalli.
’7ji hvað riú um minnismerkið?
Við skulum sýrta fólkinu þetta
litla skip við hátfðleg tækifæri og
svo mun áreiðanlega skapast með-
al fólksins sjálfs, saga um skiplð,
sem mun verða bezta minnismcrk-
ið, sagði Ruffiano.
Og hann hafði á réttu að standa.
ENDIR.
75
Anna, komdu og sjáðu, Lifli er
búinn að fá tennur.
hólfin undir fölskum nöfnum, og
ef einhver rekistefna verður get
ég ekki bjargað mér með því að
sýna skilríki. Þar að auki hefur
mynd af mér verið í öllum blöð
unum. Ég get ekki átt á hættu,
að menn þar virði mig tvisvar
fyrir sér.
Það var eins og fyrri dag-
inn. Hún hafði svör á reiðum
höndum.
— Það er betra að hætta á
það en að verða kannske af pen-
ingunum.
— Þér eruð enn að reyna að
hræða mig!
Ég stóð upp og gekk til henn-
ar og hún horfði beint í augu
mér.
— Ég hefi lagt mig í lífshættu
hvað eftir annað vegna þessara
peninga, segi ég — og ég ætla
mér ekki að láta þá ganga mér
úr greipum. Reynið ekki að
hindra mig, því að ég neita að
taka frekar þátt í neinum leik-
araskap.
Ég greip fyrir kverkar henni
og hún gerði ekkert sér til varn
ar. Það hefði líka verið tilgangs
laust. Jæja, hún skyldi fá að
kenna á því, þessi blóðþyrsta
vampýra!
— Ég varð gripinn slíku æði,
að ég gat ekki greint neitt, og
þrýsti bara að og hún fálmaði
með höndunum helblá í framan,
en svo var eins og skynsemin
sem hafði yfirgefið mig, væri
skyndilega komin aftur, og ég
sleppti kverkatakinu á seinasta
augnabliki. Ég rétti úr mér og
reyndi að stilla skjálfandi hend-
ur mínar.
Hamingjan góða! Ég hafði ver
ið að brjálast — ég hafði næst-
um drepið hana, þótt ég vissi,
að ef lögreglan næði mér, gæti
ég því að eins bjargað lífi mínu,
að hún væri á lífi. Og ef ég
dræpi hana næði ég aldrei fjár-
sjóðnum.
En ég mátti ekki láta hana
verða vara við hve hræddur ég
var og þess vegna settist ég og
kvgikti mér í sigarettu. Hún
hafði setzt upp og reyndi að ná
andanum.
— Skiljið þér mig nú?, spurði
ég.
Hún beið með að svara þar til
hún var búin að jafna sig og gat
andað eðlilega.
— Mál hótana og ofbeldis er
víst það eina mál, sem þér kunn
ið.
Við skiljum það að minnsta
kosti bæði. — Getið þér nú mun
að nöfnin?
— Ég man þau sjálfsagt hvað
líður, en í rauninni liggur ekknt t
á — við höfum heilan mánoð
upp á að hlaupa.
*