Vísir - 15.08.1962, Blaðsíða 7

Miðvikudagur 15. ágúst 1962.
VISIR
„að Dublin væri ólíkt þrifalegri
en Glasgow".
Það er erfitt að tjá nokkuð
þau áhrif sem borgin hafði á
okkur gestina til þess var við-
koman of stutt, til þess vorum
við of lengi lokaðir inni á einu
hóteli.
★
Dublin á sér langa sögu og
verður ekki hirt um að rekja
neitt úr henni hér. Borgin er tvö
þúsund ára gömul, skartar göml
um byggingum og frægum sögu-
stöðum. Þarna búa um 700.000
manns, svo að ekki er hægt að
kalla Dublin milljónaborg. Samt
hefur hún á sér stórborgasniðið,
langar breiðgötur, betlarana og
umferðina. Umferðin er geysi-
mikil enda mikið um ferðamenn
— af hverju sem það stafar.
Nokkuð ber á fátækt, en þó
mun ástandið vera miklum mun
betra en fyrir rétt fáeinum ár-
um síðan. Fólksflóttinn sem þá
átti sér stað hefur að mestu
stöðvazt og fólkið hefur öðlazt
nýja trú á landi og samborgur-
um. Kjarkinn og stoltið hefur
reyndar aldrei skort, það sýnir
bezt sjálfstæðisbarátta þjóðar-
innar.
Einhver minntist stoltur á
það, að í æðum okkar íslend-
inga rynni írskt blóð að hálfu
Ieyti. „Þá hljóta írarnir að vera
ekki nema helmingi betri en við
í knattspyrnunni", bætti þá ann-
ar við. Það sannaðist skemmti-
lega í leiknum (4:2).
Á þeim 30 klst. sem við
dvöldumst í írlandi fyrir Iands-
leikinn, sáum við hina frægu
mynd „West side story“, (saga
vesturbæjarins), öllum KR-ing-
um til ánægju, þáðum boð borg-
arstjóra höfuðborgarinnar og
tókum létta æfingu á laugar-
dagsmorguninn. Æfingin var á
vellinum sem leikið skyldi á,
Dalymont Park. Það er stærsti
og frægasti knattspyrnuvöllur-
inn f Suður-lrlandi, heimavöllur
írsku landsliðanna. Hann rúmar
um 40.000 áhorfendur, og um
þessar mundir blómstrar hann
sfnu bezta. Völlurinn hefur ekk-
ert verið notaður f sumar, enda
rennisléttur og harður.
Það var með nokkurri for-
vitni að við keyptum okkur blöð
in og flettum upp á íþróttasíð-
unum, þvf að bæði lék okkur
hugur á að heyra álit heima-
manna á okkur íslendingum og
svo hafði verið tekin mynd af
okkur á flugvellinum. Það kitlar
hégómagimdina að fá myndir af
sér í útlendu pressunni. Mynd-
ina sáum við ekki, og álitið . . .
„íslendingarnir eru amatörar,
vinna sjaldan sem aldrei lands-
leiki og írskir knattspyrnumenn
sjá sfna sæng útbreidda í milli-
landakeppnum, ef þeir sigra
ekki með minnst fjögurra marka
mun“.
★
Um eftirmiðdaginn þennan
dag, horfðum við á alþjóðlega
keppni í stökki hesta, þar sem
Við brottförina
viðstaddur var forsætisráðherra
íra og tugir þúsunda manna.
Satt að segja gerðum við ís-
lendingarnir okkur ekki háar
hugmyndir um þennan hesta-
leik, en þegar til kom var þetta
hin ágætasta skemmtan, og
spennandi keppni.
Það rigndi nokkuð á laugar-
daginn og völlurinn hafði verið
sleipur og háll, og var það okk-
ur áhyggjuefni, þvf að bæði átt-
um við erfitt með að fóta okkur
á blautu grasinu, og ekki síður
hitt að við vissum að írarnir
kynnu mun betur við sig við
slíkar aðstæður.
Það var því ósegjanlegur létt-
ir, þegar sunnudagurinn rann
upp, þurr og sólríkur. Fyrsta
merki þess að örlagavaldurinn
Lukka væri okkur hliðholl. Það
var glímuskjálfti í mannskapn-
um strax við morgunmatinn, en
hann virtist ekki hafa nein áhrif
á skapið, því brandaramir fuku
og hlátrarnir gullu. Sigurður Sig
urðsson tilkynnti í hádeginu að
hann væri búinn að semja lýs-
inguna vantaði ekkert nema úr-
slitin! „Og svo hef ég hérna afl-
að mér ýmissa upplýsinga um
veðrið, áhorfendur og borgina,
ef þetta verður mikið burst“,
sagði hann hlæjandi.
Við vorum komnir tímanlega
f búningsklefann. — Síðasti
klukkutíminn er ætíð erfiðast-
ur, sérstaklega þegar beðið er.
Mínútumar liðu ein af ann-
arri, skór voru reimaðir, farið
í peysurnar, og taktikin lögð.
Leika þétta vörn, framverðirn-
ir loki teignum og útherjarnir
dragi sig vel til baka. „Svo
reynum við að ná snöggum
upphlaupum", sagði Ríkharður,
sem var allt í senn, skipuleggj-
ari, þjálfari og fyrirliði. Það
þótti Irunum skrítið. Hjá þeim
gegndu þrír menn þessum
hlutverkum Ríkharðar.
Við vissum að andstæðing-
arnir voru sterkari, en við vor-
um ákveðnir í að selja okkur
eins dýrt og við gátum. Það
var það eina, sem komst að,
meðan við biðum í búnings-
klefanum, meðan þjóðsöngv-
arnir voru leiknir, og allan leik-
inn. Og baráttan var Iíka eftir
því.
Það sásjt strax að írarnir voru
engir aukvisar. Þeir léku hratt,
fóru beinustu leið að mark-
inu og virtust staðráðnir í að
skora eins mörg mörk og þeir
mögulega gátu.
Ég væri ekkert hissa þótt
þeirra leiktaktik hafi verið að
brjóta niður „þessa óvönu lítt
reyndu áhugamenn“ með hörku.
Öllum til undrunar, ekki sfzt
okkur sjálfum, náðum við mörg
um ágætum upphlaupum og
höfðum betur í fjölda einvígja.
Okkur óx ásmegin við þetta,' í
sjálfstraustið vaknaði.
írarnir skoruðu þó fljótlega,
— og< svo kom vftaspyrnan. Ot-
litið var ekki gott, spádómarnir
virtust á góðri leið með að ræt-
ast. En örlagavaldurinn Lukka
sýndi aftur með hverjum hún
stóð, knötturinn hrökk í stöng-
ina ,og þegar írinn skoraði, var
hann dæmdur rangstæður.
Stuttu síðar skoraði Ríkharð-
ur og einhver kallaði: „Við
vinnum þessa kalla, þeir eru K
ekkert betri en við“ Vonar-
neistinn var kveiktur. Síðustu
15 mínútur hálfleiksins var
markmiðið að halda jafnteflinu,
og það tókst — nærri því. Fyrir
smáóheppni potuðu Irarnir
einu marki rétt fyrir hálfleiks-
lok.
Hléið var búið áður en menn
höfðu kastað mæðinni og aftur
var haldið út í eldinn. Irarnir
settu nú allt í gang, lýðurinn
öskraði af öllum kröftum, þ. e.
a. s. þegar írarnir sóttu. Stund-
um hélt ég að dómarinn væri
búinn að flauta, þegar við vor-
um í upphlaupi, þá heyrðist
ekki hljóð úr barka.
Við þjöppuðum okkur enn
betur f vörn og lengi vel gekk
allt að óskum. Helgi varði eins
Framhald á bls. 5.
Það hefur lengi verið
ríkjandi skoðun meðal
margra manna að utan-
ferðir íslenzka landsliðs-
ins í knattspyrnu séu
mestmegnis skemmti-
reisur, gleðskapur og
vellystingar. Yfirleitt
standa þeir í þessari trú,
sem f jærst eru íþróttinni
og varla ástæða til að
eyða orðum í að afsanna
þessar fullyrðingar. Og
þá sízt, þegar þessar
ferðir eru bæði fyrir und
irritaðan og líklega alla
þá sem fara utan með
landsliðinu hverju sinni,
reglulegar skemmtireis-
ur þótt í öðrum skilningi
sé.
Öllum hlýtur að vera ánægja
f að blanda geði við skemmti-
lega félaga, sjá nýja staði og
verða landi sínu til sóma f íþrótt
sinni. Ekki sízt fyrir þá sök,
þeirrar síðasttöldu, var lands-
liðsförin til írlands samfelld
skemmtireisa fyrir okkur strák-
ana. Þannig er það segin saga
í öllum ferðalögum íþrótta-
manna, árangurinn í keppninni
sjálfri segir til um hvernig ferð-
in heppnast. írlandsförin var
engin undantekning.
En ef satt skal segja, þá komu
úrslitin ekki á óvart, þeim sem
með voru. Allt frá því lagt var
af stað, rfkti mikill og góður
„humör“ í hópnum, það lá í loft-
inu að allt gengi að óskum, ann-
að koma aldrei til greina.
★
Hinn möguleikinn er auðvitað
alltaf fyrir hendi. Þreytandi ferð
í flugvélum, lestum og langferða
bifreiðum, aginn og spenningur-
inn á undan leiknum stóra tekur
á taugarnar og setur ekki
minnsta svipinn á svona ferðir.
Það er í rauninni ekki fyrr en
eftir leikinn, síðustu klukku-
tímana fyrir brottförina sem
losnar um og menn fara frjálsir
ferða sinna. Svo þegar ofan á
þetta bætist slæm útreið í kapp
leikjum, þá verður að finna eitt-
hvað annað heiti en „skemmti-
reisu“.
Nokkrir okkar höfðu áður
komið til Dublin, þeir sem höfðu
verið með í keppnisferðinni
haustið 1960. Þeir könnuðust
fljótt við sig, mundu eftir aug-
lýsingaspjöldunum, leiðinni að
hótelinu og sýndu hinum „búð-
ina sem þeir keyptu fötin í í
hitteðfyrra".
Hinir ' skoðuðu Nelsonstytt-
una, virtu fyrir sér betlarana,
og kváðu upp þann úrskurð,
ELLERT B. SCHRAM:
, Skemmtir eisa4
landsliðsins