Vísir - 29.08.1962, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 29. ágúst 1962.
n
VÍSIR
TAKZAN ELU7EP THE 'MNSTEZ'" 5UT
7ANGEK STILL THKEATENEP’ AFTER HE WAS,
CAFTUKEP’ BY THREE STKANGE WHITE A\EN!
Diitr. 'by Únitrd F«»ture Syndlcate, Ine.
Saga eftir kvikmyndinni THE BLACK ORCHID
frá PARAMOUNT-kvikmyndafélaglnu.
Hann settist andspænis henni
og svaraði rólegur:
— Nei, Ralphie hefur ekki
hlaupizt á brott, en það stafar
eingöngu af því að einn af fé-
lögum hans aðvaraði mig í tæka
tíð. Ralphi.t var reiðubúinn til að
flýja í gærkvöldi.
— Og þér trúið því, sem þessi
félagi hans segir? spurði hún á-
köf.
— Þessi félagi hans bjargaði
Ralphie frá því að verða sendur
í unglingafangelsið, sagði Har-
mon ákveðinn.
— Þér verðið að afsaka, sagði
Rose óhamingjusöm. — Ég er
svo hræðilega hrædd.
— Það skil ég mæta vel, frú
Bianco.
— Hann lofaði mér ákveðið,
að hann gerði þetta aldrei fram-
ar. En hann getur ekki að því
gert, hvað hann gerir . . . Hvers
vegna leyfið þér mér ekki að
taka hann heim, hr. Harmon?
Þér haldið þó ekki að hann fari
að stela aftur úr stöðumælun-
um? Hann fékk lykilinn hjá föð-
ur sínum, en nú hefur lögreglan
lykilinn og faðir hans er dáinn
og grafinn.
— En þeir drengir og ungling-
ar, sem Ralphie umgekkst í
hverfinu, eru þeir einnig dauðir
og grafnir, frú Bianco? Við er-
um ekki að reyna að vernda sam
félagið gegn Ralphie, það verðið
þér að skilja. Við reynum að
yernda Ralphie gegn samfélag-
inu og slæmum áhrifum.
— Hvar er hann núna? spurði
Rose áhyggjufull.
— Hann er í stofufangelsi.
— Get ég heimsótt hann?
Harmon stóð á fætur og sagði
brosandi: — Það er ekki leyfi-
legt, svo að þér verðið að gæta
þess að enginn sjái yður læðast
inn til hans!
Ralphie stóð við gluggann,
þegar móðir hans kom inn til
hans. Hún lokaði dyrunum skjót
lega á eftir sér. Hann leit við
og horfði bein framan í hana,
en snéri sér svo við aftur og hélt
áfram að horfa út um gluggann.
Rose lagði ávaxtapokann á
rúmið hans, gekk hægt til hans
©dfr sfrisu>
©ri ai
ieins
kr. 345.-
¥erz8unin
og stóð fyrir aftan hann, án
þess að geta komið upp nokkru
orði. — Byrjaðu bara að skamm
ast, svo að við getum þá lokið
því, sagði hann afundinn.
— Ég kom ekki til að skamm
ast, sagði hún blíðlega.
— Hvað sagði Harmon?
— Hann gerði allt, til að
hjálpa þér ... Hvers vegna held
ur þú áfram að hlaupast á brott
héðan, Ralphie? Hvað vinnur þú
með því?
— Ég kemst út héðan! Það
er það eina, sem ég hugsa um.
Þú ættir heldur að reyna að
hjálpa mér að komast héðan en
að vera með þessar sífelldu á-
minningar. '
Rose fór snögglega að gráta,
hljóðlega en hjálparvana.
— Þú mátt ekki gráta,
mamma, sagði Ralphie vand-
ræðalega. — Ég get ekki séð
þig vera að gráta . .. Mér þykir
fyrir því, sem ég sagði áðan.
Ég reyni að sætta mig við að
vera hérna, en á næturnar ligg
ég í rúminu og get ekki sofið
... og þá hugsa ég um pabba.
— Þú ættir heldur að reyna
að gleyma honum, sagði Rose
ákveðin. — Hann varð þér nógu
mikið til ills á meðan hann var
á lífi.
— Hann pabbi? Ralphie leit
á hana tortrygginn.
Rose þerraði sér um augun
og tók utan um axlir drengsins.
— Hr. Harmon er góður mað-
ur, sagði hún hægt. — Ég er
farin að sjá, að enn eru þó til
góðir menn í þessum slæma
heimi. Eitt kvöldið sat ég heima
og var að búa til blóm eins og
venjulega, og þá heimsótti mig
maður, sem talaði þannig við
mig að ég gleymdi öllu.
— Hvaða maður var það? —
Fellur þér vel við hann?
— Hann heitir Frank Valente,
og hann er fyrsti maðurinn, sem
hefur’ komið mér til að hlæja
í langan tíma. Á leiðinni hingað
í vagninum sagði hann mér . ..
— Tókstu hann með þér hing
að, spurði Ralphie óttasleginn.
— Já, hann langar mjög til
að hitta þig, þegar það verður
hægt. Þar að auki verður þú að
hjálpa mér að taka ákvörðun
um það, hvort ég á að halda
áfram að umgangast hann. Ef
þú mælir með því, er ég ekki
í vafa um, hvað ég á að gera.
— Þetta er stórkostleg hug-
mynd hjá þér, sagði drengurinn
og gretti sig. — Hér kemur þú
með einhvern náunga á uppeld-
isheimilið til mín, til að fá vand
ræðadreng eins og mig til að
viðurkenna hann.
Rose þrýsti honum að sér. —
Eigum við þá að segja næsta
sunnudag? spurði hún.
— Já, ef þú vilt endilega vera
að þessum skrípaleik, þá get ég
ekki komið í veg fyrir það,
sagði Ralphie.
— Vertu nú góði strákurinn,
sagði Rose. — Vertu bless og
við sjáumst á sunnudaginn.
— Vertu bless, mamma, sagði
Ralphie og brosti. — Ég skal
vera svo þægur, að þeir haldi
að ég sé veikur!
Rose og Frank voru á baka-
leið og töluðu saman um dag-
inn og veginn, á meðan vagninn
þaut áfram eftir akbrautinni.
Rose hafði ekki augun af lands-
laginu í kringum þau, og Frank
spurði áhugasamur: — Hafið
þér gaman af að vera uppi í
sveit, Rose?
— Já, það minnir mig á æsku
heimili mitt í Ítalíu, svaraði hún
og lokaði augunum sem snöggv
ast.
— Yður langar þó ekki til að
fara aftur til Evrópu?
•— Nei, ég hef engan til að
fara til, það eru allir látnir...
fjölskylda mín og vinir mínir.
Ef ég hefði áhuga á að heim-
sækja kirkjugarða, gæti ég al-
veg eins gert það hér í Ameríku.
Frank kinkaði kolli. — Ég á
frænda, sagði hann, — sem á
aðeins eitt áhugamál, og það
er að heimsækja legstaði. — Á
hverjum sunnudegi fer hann í
einhvern kirkjugarðinn. En einu
sinni féll á hann þungur leg-
steinn, svo að frændi viðbeins-
brotnaði. Og svo hló Frank dynj
andi hlátri, og Rose hló líka.
-— Þér megið ekki tala svona,
Frank, stundi hún. — Ég er ekki
vön því að hlæja svona.
— Væri það ekki góð hug-
mynd, að þér kæmuð heim með
mér og borðuðuð kvöldmat með
Mary og mér? spurði hann fyrir-
varalaust.
Og svo hló Frank dynjandi hlátri, og Rose hló líka.
WHEN THEy KEACHEP7 A
IS JUAN TOKKES.
CKEATUKE IN
LEAP’EK SKINNEK *AY NAWE
IS A SECE.ET... 5UT THAT
Tarzan missti af „skrimslinu",
en önnur hætta steðjaði nú að,
eftir að hann hafði verið tekinn
til fanga af þremur ókunnum
mönnum.
Þegar þeir loks komu i faiinn
helli, brosti foringinn til Tarzans | es, störf mín, herra, eru leynileg
og sagði: Nafn mitt er Juan Torr-! — en skepnan i snjónum — ha!
Barnasagan
8CALLI
m græm
gciukur-
mn
Nú fór páfagaukurinn aftur af
stað. Sláið þá. Lemjið þá í klessu.
Komið með gimsteinana. James
Tar lætur ekki fara með sig, skrif-
aði Tommi eftir honum. Aðeins
hægar, Jakob. Nú, hvert vorum
við komnir. Holan bak við pálma-
trén þrjú, útskýrði fuglinn og
Tommi endurtók það óþolinmóð-
ur. Ég er búinn að ná því.
Þrjú spor til vinstri, hélt páfa-
gaukurinn áfram, en bætti svo
skyndilega. Tommi stakk blýant-
inum í vasann. Að hugsa sér hvað
þessi fugl hefur lifað og séð, ekki
í kvikmyndahúsum, ekki í bókum
heldur í raunveruleikanum. Hann
hlýtur að hafa lifað dásamlega
..... *.«. .«*> .
tíma. Seglskip, fljúgandi Hollend-
inginn... og Tommi leit dreym-
andi út á hafið. En þar sá liann
nokkuð, sem hann hélt að ekki
væri lengur til. í nokkurri fjariægð
sá hann gamalt seglskip, sem nálg-
aðist óðum Krak.