Vísir - 20.09.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 20. sept. 1962.
VISIR
15
Friedrich Durrenmatt
GRUNURINN
\
o
Ekki beinlínis vegna þess, aS
nú hefði hann meiri tíma til
að lesa Moliere og Balzac, sem
þó væri ágætt út af fyrir sig,
en aðal ástæðan væri sú, að hið
borgaralega skipulag væri ekki
lengur eins og það ætti að vera.
Honum fyndist hann vera utan-
gátta við hlutina. Mennirnir
væru hinir sömu, hvort sem þeir
færu nú í Soffíu-kirkjuna eða
dómkirkjuna á sunnudögum.
Verstu glæpamennirnir væru
látnir ganga lausir, en hinir mein
lausu eltir uppi. Yfirleitt moraði
allt í afbrotum, sem enginn léti
sig neinu skipta, vegna þess að
þau virtust í fljótu bragði ekki
eins alvarleg og til dæmis morð,
sem blásið er upp í dagblöðun-
um, enda þótt hvort tveggja
stefndi að hinu sama, ef það
væri betur rannsakað og eilítið
ímyndunarafl notað. ímyndunar
aflið, það væri einmitt það.
Oft gerðist það t. d., að góður
kaupsýslumaður fremdi glæp í
sambandi við einhver viðsjál við
skipti, af eintómum skorti á hug
myndaflugi, og engan svo mik-
ið sem grunaði það, og allra sízt
sjálfan kaupsýslumanninn,
vegna þess að enginn hefði í-
myndunarafl til þess að láta sér
detta það í hug. Skeytingarleysi
gerði heiminn vondan, og hann
færi enn versnandi vegna þess.
Þessi hætta væri stærri en nokk
ur Stalin og yfirleitt allir Jósep-
ar samankomnir. Gamll spor-
hundur eins og hann gæti ekki
lengur þjónað ríkinu. Of mikil
áhrezla væri lögð- á sm^muni
og snuðr, en villidýrin sem döfn
uðu vel og ávöxtuðu sín stolnu
pund, og sem ætti að veiða,
stærstu óargadýrin, þeim safn-
aði ríkið saman á eitt allsherj-
ar friðunarsvæði.
Dr. Luzius Lutz var undrandi
á þessari löngu ræðu og sárnaði
að heyra leyniþjónustunni hall-
mælt. Eiginlega fannst honum
óveiðeigandi að mótmæla ekki
svo harðri gagnrýni, enda þótt
gamli maðurinn væri að vísu
sjúkur, og guði sé lof, kominn á
e.llistyrk. En hann bældi niður
reiði sína og hafði ekki orð á
neinu. Hann kvaðst nú þurfa að
fara, þar sem hann þyrfti að
mæta á fundi kl. hálf tólf.
— Mig langar til að biðja
yður að gera mér greiða núna,
þar sem ég ligg veikur og til
einskis nýtur lengur.
— Með mestu ánægju, svar-
aði Lutz.
— Mig langar að fá smáupp-
lýsingar. Ég hef gaman af að
velta fyrir mér ýmis konar gát-
um, þar sem ég ligg hér í rúm-
inu. Gamlir kettir eiga erfitt
með að segja skilið við mýsnar.
Og svo sá ég einn daginn gam-
alt eintak af LIFE, og í því
mynd af fangalækni í Stutthof,
Nehle að nafni. Gætuð þér kom
izt eftir, hvort þessi maður lifir
enn í fangelsi, eða hvað hafi
annars orðið af honum.
Lutz skrifaði þetta hjá sér,
undrandi á duttlungum gamía
mannsins.
Hann kvaðst skyldu spyrjast
fyrir um þetta, og síðan kvaddi
hann.
— Hafið það nú gott og góð-
an bata, sagði hann, um leið og
hann þrýsti hönd lögreglufull-
trúans. — Ég skal gefa yður
svar strax í kvöld, og síðan get
ið'þér haldið áfram með gáturn
ar yðar. Blatter bíður frammi
og langar líka til að heilsa upp
á yður. Ég bíð fyrir utan í bíln-
um.
Síðan fór Lutz, en inn gekk
hinn holdugi Blatter.
— Komdu sæll, Blatter, sagði
Bárlach við lögregluþjóninn,
sem oft hafði verið bílstjóri
hans. — Mikið er gaman að sjá
þig-
— Það gleður mig einnig að
sjá yður. sagði Blatter. — Við
söknum yðar, lögreglufulltrúi,
svo sannarlega söknum við yð-
ar.
— Jæja, Blatter, nú tekur Röt
hlisberger við minni stöðu og
snýr algjörlega við blaðinu,
geri ég ráð fyrir, svaraði gamli
maðurinn.
— Skaði, sagði lögregluþjónn
inti,vRöthli!sberger er sjálfsagt
ágætur út af fyrir sig, ég skal
ekkert um það segja. Bara að
þér verðið nú fljótt hress á ný.
Bárlach spurði hvort Blatter
kannaðist ekki við fornbóka-
verzlunina úti á enginu, sem
gyðingurinn hvítskeggjaði, Feit

Hringduð þér —— ?
elbach, ætti.
Blatter kinkaði kolli: — Með
frímerkin í glugganum?.
Einmitt. Viltu koma þar við í
dag og biðja Feitelbach um að
senda mér „Ferðir Gullivers“
hingað í sjúkrahúsið. Það er
seinasta bónin ,sem ég bið þig.
— Bókina um risann og put-
ana? spurði lögregluþjónninn
undrandi.
Bárlach hló: — Sjáðu til,
Blatter, ég hef einmitt mjög
gaman af ævintýrum.
Eitthvað í hlátrinum kom
lögregluþjóninum kunnuglega
fyrir, en hann þorði ekki að
spyrja neins.
KOFINN.
Þegar sama kvöld lét Lutz
heyra frá sér. Hungertobel sat
einmitt við rúm vinar síns og
T
A
R
Z
A
N
Geysistór björg og ísjakar rudd-1 ust fram. Lunya var farin að gjósa I Tígrisdýrið öskraði hátt meðan
1 ú ný. það barðist um og reyndi að bjarga
sér og komast upp á barm sprung-
unnar.
Barnasagan
KALLI
og græm
páfa-
gaukur-
inn
Þegar Krák varpaði akkerum á
einni af víkunum við Fjársjóða-
eyjuna, fóru hinir vængjuðu íbú
ar frumskóga eyjunnar ákaft að
reeða um, hver tilgangurinn með
þessari heimsókn gæti verið. Þeir
hafði haft með sér kaffibolla til
að hressa sig á, þar sem hann
átti að fara að skera upp sjúkl-
ing. Hann naut þess að hafa vin
sinn „hjá sér“ á sjúkrahúsinu
og nú spjölluðu þeir um daginn
og veginn ,þegar síminn hringdi
og rauf samtal þeirra.
, Bárlach anzaði og hlustaði
spenntur. Eftir stunda stund
sagði hann: „Það er ágætt, Fav-
re, sendið þér mér samt skjöl-
in“, og lagði tólið á. „Nehle er
dauður“, sagði hann.
„Guði sé lof“, hrópaði Hung-
ertobel, „við verðum að halda
upp á það“, og síðan kveikti
hann sér í einni „Rose of Su-
matra“. „Systirin kemur ekki
alveg strax“.
„Hvenær dó Nehle?“ spurði
Hungertobel.
„10. ágúst 1945. Hann framdi
sjálfsmorð á hóteli í Hamborg,
með eitri, að því er álitið var“,
svaraði lögreglufulltrúinn.
„Þarna sérðu“, sagði Hunger-
tobel, „þá eru síðustu leifar
grunsins hrundar um koll“.
Bárlach deplaði augunum
framan í reykskýin, sem Hun-
gertobel blés út úr sér í alls
kyns hringjum. Að lokum svar-
aði hann og sagði, að ekkert
væri eins erfitt að kæfa og slík-
an grun, því að honum gæti svo
auðveldlega skotið upp á ný.
„Lögreglufulltrúinn er ófor-
betranlegur", hló Hungertobel,
sem tók þessu eins og hverju
öðru spaugi.
„Bezta dyggð sakamálamanns
ins“, svaraði gamli maðurinn og
síðan spurði hann: „Samuel, hef-
ur Emmenberger nokkurn tíma
verið vinur þinn?“
fylgdust vel með sjómönnunum,
sem aftur á móti skiptu sér ekki
neitt af fuglunum. Eyjan virtist
vera svo friðsæl, að stýrimaður-
inn opnaði búr Jakobs og hleypti
honum út. Þú flýgur ekki langt,
sagði stýrimaðurinn, — líttu bara
rétt á ströndina. Nú vita aliir að
jafnvel þótt páfagaukar verði
gamlir og gráhærðir, verða þeir
sjáldan góðir, ekki einu sinni sjó-
ræningjapáfagaukar. — Hvers
vegna í ósköpunum látið þér
Hann fljúga burt, hrópaði Kalli
til stýrimannsins.
r r
ODYRT
skólafatnaður
skólatöskur