Vísir - 22.09.1962, Qupperneq 9

Laugardagur 22. september 1962
VISIR
ÞRIÐJA GREIN
Skápurinn undir björgunar-
belti, björgunarbuxur, kaðla
og aðrar græjur lögreglunnar
er opnaður. \ Aldraði varð-
Stjórinn við kaffigerðina býðst
vtt að sýna þau I framkvæmd
og kallar á ötulan liðsmann sér
til aðstoðar. Yfirleitt er ekki
verið að hampa því, þegar lög-
reglan bjargar mannslífum: frá
drukknun, vegna slysfara,
vegna sjálfsmorðtilrauna, jafn-
vel vegna ölvunar og eitur-
neyzlu. Mannúðar- og góðverk
eru krítuð í aukaliðu hjá mörg-
um þeim, sem halda bókhalds-
reikning yfir starfsemi lögregl-
unnar, og ekki er reiknað með
þeim í yfirlitinu í „höfuðbók-
inni“. Það er önnur saga. ■
©
TT" ALLAÐ í hátalarann og
beðið um að fjarlægja ölv-
aðan lýð við dansstað.
Brugðið við hart. Þrír
stökkva á fætur — blaðamaður
fer með.
Chevrolet ’59 verður fyrir
valinu — R-2003.
— Austurbær kallar -------
Austurbær kallar stöðina.
Þar hafa skapazt vandræði af
d rykk j uskaparlátum.
Tveir menn eru fluttir af
brýnni ástæðu inn í Svörtu
Maríu.
— Austurbær kallar — Aust-
urbær kallar stöðina, segir ek-
iilinn í míkrófóninn.
— Stöðin svarar, stöðin svar-
ar Austurbæ, heyrist í talstöð-
inni.
— Við erum á leiðinni með
tvo menn, sem við tókum á
Röðli.
— Þetta er heyrt, segir í tal-
stöðinni í Pósthússtræti.
— Við gerðum ekkert, segir
annað ungmennið.
— Þið beygluðuð bíí, segir
annar lögreglumannanna aft-
ur í.
— Ég rétti út höndina, af því
þessi vinur minn þama var að
kássast upp á mig. Það var allt
og sumt.
— Þú gerðir meira.
— Það er lygi ... og daman
mín varð eftir ... hleypið mér
út héðan strax.
— Þú kemur með okkur.
Vertu rólegur.
— Þið skuluð þá þurfa að
hafa fyrir því, segir ungmennið,
talsvert drukkið, og hendir sér
á afturhurðina.
Þeir ná í skottið á honum og
halda honum.
— Við verðum að járna þig,
Sakbomingar yfirheyrðir af varðstjóra.
— Þú hér, vinur, segir kenn-
arinn.
Þá fellur gamli nemandi hans
alveg saman. Gamli kennarinn
hans gengur til hans, sezt við
hlið hans og tekur um axlimar
á honum og huggar hann.
Þá brýzt út meiri grátur og
beiskja og sársauki.
stræti, Lækjargötu og sömu leið
og farin var áður, en nú stefnt
upp Suðurgötuna.
Allt í einu segir húnvetnski
lögreglumaðurinn: — Þama era
þeir, sem vora áðan með læti
inni í Eymundsens-sundi.
Furðusamlegir náungar era að
skrönglast inn f kirkjugarðinn
IÖCRECLA 06 FÓLK
— Stöðin svarar .... stöðin
svarar Austurbæ, heyrist í tal-
stöðinni.
— Við erum fjórir í bílnum
og förum nú til að athuga þessa
menn við Röðul, segir ekillinn.
Bílinn setur á sírenur, beygir
suður Lækjargötu, ekur Frf-
kirkjuveg, Sóleyjargötuna, og er
nú kominn á mikla ferð. Beygir
síðan inn á Hringbrautina og
stefnir svo eins og leið liggur
austur á bóginn og nú — eins
og hann kemst úr sporunum, —
sveigir inn á Rauðarárstfg og
þaðan hjá Austurbæjarapóteki
upp í Háteigshverfi, unz komið
er að Röðli.
„Stöðin svarar . .
svarar Austurbæ“.
Stöðin

ef þú lætur svona, segir hinn
lögreglumaðurinn.
— Það verður nógu erfitt
fyrir ykkur, segir sá óeirðasami
og setur fyrir sig lappirnar.
Stympingar aftur í „fatinu".
Pilturinn er orðinn óður og nú
færður f handjárn.
— Ég skal finna ykkur í
f jöru, helv.. (. ykkar. Ég skal
tala við lögfræðing ... ég skal
láta ofsækja ykkur .... þið eruð
skepnur og sadistar, segir ung-
mennið.
— Ætlarðu ekki að láta skrifa
um okkur í Mánudagsblaðinu
eða Nýjum Vikutíðindum, vin-
urinn? segir annar lögreglumað-
urinn.
— Þú sérð númerin okkar —
þú manst þau, segir hin löggan.
Lögreglubíllinn er nú kominn
að ljósaskiltunum við Lækjar-
torg og bíður nú eftir græna
Ijósinu.
Þögn í bílnum.
Ungi maðurinn er farinn að
snökta, og nú fær hann kast
og fer að hágrenja. Hann græt-
ur og grætur alla leiðina, sem
eftir er niður á stöðina.
TTENNIRNIR tveir eru leiddir
1 1 fyrir varðstjóra.
— Ég er beittur órétti, segir
sá handjárnaði, um leið og hann
sezt á bekkinn.
— Það var farið vel að þér
fyrst, segir önnur löggan, sem
'nandtók hann.
— Þið eruð Gestapómenn,
egir sá handjárnaði.
í þessum svifum kemur inn
lögreglumaður, sem eins og
nokkrir aðrir í liðinu er kennari
að atvinnu á vetrum, en stundar
löggæzlu á sumrin.
Nokkrir lögreglumenn horfa á
þetta og sýna fyllstu háttvísi
við kringumstæður, sem skap-
azt hafa. Hvergi vottar fyrir
glotti á andliti. Þögnin er löng.
Varðstjórinn segir eftir drykk
Ianga stund:
— Ætlið þér ekki að vera
rólegur, þótt þeir taki af yður
handjárnin?
Ungi reiði maðurinn hjúfraði
sig eins og barn eða bróðir í
leik upp að kennara sínum, lög-
reglumanninum, sem hafði nú
algerlega sefað hann og fengið
hann til að átta sig.
Yfirheyrslan varaði stutt. Sak
borningarnir féllust á að borga
tjónið, sem þeir ollu á bílnum
við Röðul. Þeim var svo ekið
heim, og skildu í friði. Ekkert
erft á hvorugan bóginn.
©
ípARIÐ á patról.
Hún vetningur er við stýrið
— sá kann að keyra, líka hægt
Hann ekur Austurstræti virðu
lega á enda fram hjá Hallæris
planinu, þar sem tánungar úlf
hópast á kvöldin, hima í bif
reiðum til að hugsa ekki neitt.
— Þetta er „setuliðið" —
þetta er það, sem landið okkar
erfir eða erfir landið, segir hún-
vetnski keyrarinn í Svörtu
Maríu grænu.
Bílarnir snúa tröntunum fram
að götunni, bæði Austurstrætis-
og Lækjargötu megin. Táning-
arnir, sem sitja í þeim, horfa á
lögreglubílinn fara fram hjá eins
og óvinaher eða táknmynd
pabba og mömmu, þegar þau
eru ströngust, eða kennarann
sinn, sem þau halda að sé á
móti þeim.
Ekið litla hringinn: Kirkju-
rétt fyrir ofan ráðherrabústað-
inn, þa sem Ben Gurion dvelst.
— Talið við menniaa, piltar.
Þeira eiga ekkert að vera að
þvælast hér nú, segir ekillinn.
Þeir eru hirtir af öryggisá-
stæðum. Súran vínþef leggur af
þeim um „fatið“, eins og út úr
bruggþró.
— Við ætluðum að skjóta
Ben Gurion til að hefna Eich-
manns, segir töffaralegur ná-
ungi í Adlonbar-stæl og þykist
nú fyndinn aldeilis.
Einn svallbræðranna er rosk-
inn og segir til nafns síns virðu
lega. Segist vera náskyldur ein-
um slyngasta lögfræðingi lands-
ins.
— Ég á heima á Melunum —
ætlið þið að vera svo elsku-
legir að aka mér þangað? segir
hann.
Þeir voru selfluttir til heim-
kynna slnna eins og hverjir
aðrir vegvilltir borgarar.
©
Tj’FTIR þetta vora dansstöðv-
l j amar kannaðar. Þar voru
lögreglubflar fyrir. Allt með
felldu á yfirborðinu í augnablik-
inu. Nokkrir höfðu verið fjar-
lægðir úr „húsunum" og rennt
með þá inn í Síðumúla til að
panta gistingu á „fína hótelinu".
Þangað hélt nú patróbíllinn til
að sinna ákveðnu erindi. Þetta
er allra geðslegasta bygging, og
dettur manni í hug, fljótt á Iitið,
hvíldarheimili í sveit eða milli-
stéttarhótel í Svíþjóð, þar sem
gigtveikir kontóristar sækja f
sig endumæringu á sál og lík-
ama. Annars er stutt leiðin frá
Grand Hotel utangarðsmanna
Framhald á bls. 10.
. . Nú gefst tímí til að drekka" Jakobs-kaffi.
4/.'s A \ . e
? / r i . *. > .. í . / . V V
• t
\. ú i, x • ‘ •
V » * V f