Vísir - 22.09.1962, Side 15

f
Laugardagur 22. september 1962
VISIR
15
Friedrich Durrenmatt
GRUNURINN
©
en við vorum ráðþrota. Okkur;
skorti alla reynslu og jafnvel
einnig nægilega þekkingu. Við
vissum að vísu að neyðarupp-
skurður var eina lausnin, en
enginn þorði svo mikið sem að ;
hugsa um það, nema .... Emm- j
enberger. Hann hikaði heldur
ekki við fræmkvæmdina. Hann
rannsakaði Luzernbúann gaum-
gæfilega, sótthreinsaði síðan
vasahníf sinn í sjóðandi vatni
á arninum, og gerði síðan skurð,
sem við köllum Coniotomie, og
oft verður að gera í neyð. Þessi
skurður er þannig, að hnífnum
er brugðið þversum á milli
barkakýlisins og brjóskhringsins
efst á barkanum, til þess að loft
ið komist í gegn. Aðgerðin sjálf
var ekki það, sem vakti hrylling
minn, heldur svipbrigðin, í and-
litum þeirtra beggja og augna-
ráðið, sem þeir sendú hvor öðr-
um. Að vísu var slasaði maður-
inm hálfruglaður af andþrengsl-
um, en samt voru augu hans
galopin, og þess vegna hlaut
hann að fylgjast með því, sem
gerðist, þótt hann kýhni að sjá
það í draumi. Og þegar Emmen-
berger ‘framkvæmdi skurðað-
gerðina, guð almáttugur, Hans.
Augun í honum, voru æðisgeng-
in og andlitið grett. Það var sem
eitthvað djöfullegt lýsti úr and-
litinu, einhver ofboðsleg ánægja
af að kvelja manninn, eða hvað
sem má nú kalla það. Ég fann
óttann grípa mig, en aðeins
andartak. Svo var öllu lokið. Ég
held að enginn hinna hafi fundið
til þessarar skelfingar, því að
enginn þeirra hafði kjark til að
horfa á aðgerðina. Ég held einn-
ig, að þetta sé að miklu leyti
ímyndun mín, vegna þess hve
drungalegt var f kofanum, og
vegna drugnalegrar birtu, sem
lék um andlit mannanna tveggja.
En hins vegar er furðulegt, að
Luzernbúinn, sem Emmenberger
hrifsaði úr helgreipum með snar-
ræði sínu, talaði aldrei við harin
eftir þetta, og þakkaði honum
varla fyrir lífsbjörgun, og álös-
uðu honum margir fyrir það.
Eftir þetta var borin mikil virð-
ing fyrir Emmenberger. Ævi
starf hans kom okkur á óvart.
Við höfðum gert ráð fyrir, að
hann legði fyrir sig skurðlækn-
ingar, en ekki varð úr því. Hann
stundaði námið af mesta kappi.
Lífeðlisfræði, stærðfræði Ekkert
virtist geta fullnægt fróð.eiks-
fýsn hans. Hann sást einnig á
heimspeki og guðfræðifyrirlesrr
um. Prófið var framúrskarandi
Samt sem áður hóf hann ekki
sjálfstætt starf, en vann i eins-
konar íhlaupum, til skiptis við
aðra, og þá meðal annars hjá
mér, og ég verð að viðurkenna,
að sjúklingarnir voru yfir sig
hrifnir af honum, þó að nokkr-
um undanteknum, sem höfðu
andúð á honum. Hann lifði ó-
reglusömu og einmanalegu lífi,
unz hann fór af landi brott. Hann
skrifaði óvenjulegar ritgerðir,
sem hann gaf t\t, einnig rit um
stjörnufræði heimildir, sem er
eitthvað það flóknasta sem ég
hef lesið nokkru sinni. - Svo
fremi ég veit, umgekkst hann
enginn. Hann var líka heldur ó-
skammfeilinn og óáreiðaniegur
náungi, og þeim mun óþægilegri.
vegna þess, að enginn stóð hon-
um jafnfætis að vitsmunum. Við
furðuðum okkur þess vegna á
því, hveru skyndilega hann v'irt-
ist breytast, eftir að hann kom
til Chile. Það hlýtur að hafa or-
sakazt af loftslaginu, eða um-
hverfinu. En nú, eftir að ha»n
hefur snúið aftur til Sviss, er
hann hinn sami, og hann áður
var“.
„Vonandi hefurðu geymt þetta
stjörnufræðirit“, sagði Barlach,
er Hungertobel hafði lokið máli
sínu.
„Jú, ég get fært þér það á
morgun“, svaraði læknirinn.
„Svo að þetta er það sem
skeði“, sagði lögreglufulltrúinn
hugsandi.
„Þú sérð, að ég hef yfirleitt
látið mig dreyma of mikið um
ævina“, sagði Hungertobél.
í „Draumar ljúga ekki“, svaraði
Bárlach.
„Það gera þeir einmitt”, sagði
Hungertobel. „En þú verður að
afsaka mig, ég á að fara að
skera upp“, og síðan stóð hann
upp.
Bárlach rétti honum höndina.
.n/p.
Ég veit vel hvaða fisk —
„Ég vona að þú gleymir ekki
deyfilyfjunum".
Hungertobel hló. „Nú verð-
urðu að hvíla þig. Skilyrðislaust.
Þú þarfnast einskis frekar en
12 stunda svefns".
GULLIVER.
! Nálægt miðnætti vaknaði
gamli maðurinn við þrusk hjá
| glugganum, og kalt næturloftið
i streymdi inn í herbergið.
Lögreglufulltrúinn kveikti ekki
: strax Ijósið, heldur velti fyrir
sér, hvað gengi á. Loks gerði
j hann sér grein fyrir, að rúllu-
; gardínan var dregin hægt upp.
! Það birti í dimmu herberginu.
Gluggatjöldin blöktu draugalega
; fram og aftur. Síðan heyrði
hann,, að rúllugardínurnar voru
j aftur. dregnar hægt niður, ,Kpl-
! svart miðnæturmyrkrið um-
í kringdi hann að nýju. Samt fann
hann, að einhver vera nálgaðist
hann.
i „Loksins", sagði Bárlach. „Ert
það þú, Gulliver?". Nú kveikti
hann á náttborðslampanum.
! I herberginu stóð risavaxinn
Til allrar hamingju felldi hraun | bundin við, og gerði honum um I Hann náði aftur vopnum sínum i til að komast undan glóandi
straumurinn tréð sem Tarzan var ' leið kleift að losa sig. og hljóp... það var lokatilraunin hraunflóðinu.

•arnasagan
KALLI
j græm
pófo-
inhur-
snn
Meðan Kalli og áhöfn hans |
hrópuðu hástöfum á páfagaukinn, i
hrópaði Jack Tar, sem var um
borð í Græna Páfagauknum, j
alveg eins hátt til shina manna
að varpa nii akkeram á réttan '
hátt. — Erki klaufarnir ykkar,
meðan þið eruð að burðast við |
að varpa einu vesælu akkeri
stingur Kalli af meái fjársjóðinn
okkar. —• Þetta hélt hann, en í
rauninni var öll áhöfnin á Krák
önnum kafin við að reyna að
þekkja páfagaukinn þeirra frá
fjölda annara, sem töluðu alveg
eins vel og Jakob. Það eina sem
þeir gátu þekkt hann á var sjó-
ræningjahatturinn hans. Á sama
andartaki kom Tommi auga á
seglskip Jack Tars, Græna Páfa-
gaukinn, úti á víkinni,
gyðingur í blettóttri, gauðrifinni
skikkju. Ljósið frá lampanum
! sló rauðleitum bjarma á andlit
| hans.
Gamli maðurinn lagðist aftur
I á koddann með hendurnar undir
hnakkanum. „Ég hafði einmitt
búizt við, að þú myndir heim-
sækja mig í nótt“.
„Þú ert vinur minn“, svaraði
j hinn ókunni. „Þess vegna er ég
! kominn".
Hann var sköllóttur og höfuð
stór. Hendur hans tfgulegar, en
allur var hann þakinn hryllileg-
um örum, sem vitnuðu um ó-
mannúðlegar misþyrmingar.
i Samt sem áður gat engum dul-
izt tign og virðuleiki þessa and-
lits og mannsins yfirleitt. Þessi
hávaxni maður stóð hreyfingar-
laus í miðju herberciou og
beygði sig fram, svo að ’durn
ar hvíldu á hnjánum. DraUgd-
leg skugganv vl hans féli á vegg
inn og glv’” Ujöldin. Augnhára-
laus augun, em glömpuðtl eins
og demanta horfðu-írreinskilnis
lega á gamh manninn.
„Hvernig gazt þúyitað^að ég
átti erindi til Beranúna?" Sagði
hann, vandvir'vislegu-ogíöf ná-
kvæmni, sem oinkennSpfffl, sem
kunna hrafl í v rgurtt tungu-
! málum og át' ■ ig ekki strax.
þegar skipt ei , -inu í annað
Þó var enginn a. aiarlegur hreim
ur á máli hans. Munnur hans
var afmyndaður og næstum vara
j laus. „Gulliver skilur engin spor
eftir sig“, sagði hann síðan efbr
jstutta þögn. „Ég starfa ósýni-
lega“.
„Allir skilja eftir spor“/svar-
aði lögreglufulltrúinn. „Og þín
eru þau, að þegar þú ert í Bern
lætur Eeitelbach, sem leynir þér
enp eina auglýsingu í blaðið um,
að hann selji bækur og frímerki.
Þá hefur Eeitelbach gamli nefni-
lega dálitla peninga, held ég“.
Gyðingurinn hló: „Hin mikla
list Bárlachs lögreglufulltrúa
liggur einmitt í smáatriðunum“.
skólofatnoðor
skölatöskar
V