Vísir - 03.10.1962, Síða 15

V1SIR . Miðvikudagur 3. október 1962.
T5
Friedrich Diirrenmaft
GRUNURINN
o@
með rusli eins og umferðar lög-
reglu, sporvögnum, hundum, frí-
merkjasöfnun, útvarpsdagskrám,
leikaraþvaðri, bíóauglýsingum
og jazz. Og í þessum skrifum
yðar er slík ákefð og kapp, að
einna helzt minnir á Schiller í
Willhelm Tell. Þessir hlutir eru
svo sannarlega ekki þess virði“.
„Lögreglufulltrúi“, gargaði
gesturinn. „Lögreglufulltrúi. Þér
megið ekki særa skáld og rithöf-
und sem er svo óumræðilega
óheppinn, að þurfa að lifa í
Sviss, sem er tíu sinnum erfið-
ara en að lifa utan Sviss“.
„Svona, svona“, sagði Bárlach
og reyndi að róa Fortschig, en
hann varð enn óðari.
„Svona, svona,“ skrækti hann
og spratt upp af stólnum, hljóp
að glugganum, síðan aftur að
dyrunum og stöðugt þannig eins
og pendúll í klukku. „Svona,
svona, það er auðvelt að segja
það, en hvað verður afsakað
með því? Ekkert. Svo sannar-
lega ekkert. Ég skal viðurkenna,
að ég er orðinn hlægileg fígúra,
næstum eins og Habakuke,
Theobald, Eustache eða hvað
þeir nú annars heita þessir ná-
ungar, sem fylla alla skrýtlu-
dálka dagblaðanna. En hver
verður ekki hlægilegur hér í
þessu landi, þar sem enn er ort
um hvísl sálarinnar, á meðan
heimurinn úti fyrir hrynur sam-
an. Lögreglufulltrúi, lögreglufull
trúi, hvað hef ég ekki reynt til
þess að lifa mannsæmandi lífi
af ritstörfum mínum, en ég hef
bara aldrei haft tekjur á við
meðal sveitakotbónda. Hvert fyr
irtækið af öðru varð ég að gefa
upp á bátinn, hverja vonina af
annarri'. Beztu leikritin, andrík-
ustu kvæðin, glæsilegustu rit-
gerðirnar. Allt var til einskis
unnið. Ekkert nema pjatt og
hrófatildur á - vinsældum að
fagna hér á landi. Sviss gerði
mig að fífli, að Don Quijote, sem
berst gegn vindmyllum og sauða
hjörðum."
„Fortschig," sagði Bárlach
strangur á svip. „Það er gott, að
þér skuluð minnast á Don Qui-
jote. Ég hef nefnilega miklar
mætur á honum. Við verðum
allir meira og minna líkir hon-
um, ef við aðeins höfum hjart-
að á réttum stað og dálitla skyn
semi í kollinum. En við þurfum
ekki að berjast við vindmyllur,
eins og gamli tötralegi riddar-
inn í blikkklæðunum, vinur
minn, heldur við hættulega risa
á ökrunum. Ýmist berjumst við
gegn hræðilegri grimmd og
slægð eða risaófreskjum, með
titlingaheila. Slíkar ófreskjur
eiga sér ekki stað í ævintýrum,
heldur aðeins í raunveruleikan-
um. Það er nú einu sinni skylda
okkar að berjast gegn mannúð-
i arleysi, hvar og hvernig sem það
birtist. En nú er það ekki síður
] mikilsvert, að fara skynsamlega
að í þeirri baráttu. Annars leik-
um við okkur að eldinum. En
það er einmitt það, sem þér ger-
ið, vegna þess að þér eruð ekki
nægilega hygginn í baráttu yð-
ar. Þér eruð eins og slökkviliðs-
maður, sem sprautar olíu í stað
vatns. Við lestur þessa ömur-
lega tímarits yðar, finnst manni
þér helzt vilja afmá Sviss, eins
og það leggur sig. Ég get svo
sannarlega tekið undir þann
söng yðar, að margt, já mjög
margt mætti betur fari í okkar
þ'jóðfélagi, og ég verð einnig
talsvert svartsýnn, þegar ég
hugsa út í það. Hins vegar er
rangt og alls engin kurteisi, að
kasta öllu á glæ þess vegna,
eins og við lifðum í einhverri
Sódómu og Gómorru. Þér hag-
ið yður eins og þér skammist
yðar fyrir að elska þetta land.
Það geðjast mér ekki, Fortschig.
Maður á ekki að skammast sín
fyrir ást sína, og föðurlandsást-
in er söríh'Jást. En auðvitað verð-
ur hún að vera kröfuhörð og
gagnrýnin, annars verður hún
apaást. Þannig verða menn að
hafa þolinmæði, til þess að eyða
verstu blettunum og fylla upp í
stærstu skörðin. En hins vegar
er hrein fásinna að rífa allt hús-
ið niður, því að það er erfitt að
— Ég þori að ábyrgjast að þessi vekur yður..
byggja nýtt hús í þessum vesæla
heimi. Til þess þarf heila kyn-
slóð, og þegar það loks er end-
urbyggt, reynist það engu betra
hinu gamla. Það er mikilsvert
að geta sagt sannleikann og geta
barizt fyrir honum. Það getum
við hér í Sviss. Það verðum við
að viðurkenna og vera þakklátir
fyrir. Við þurfum ekki að óttast
neitt stjórnar- eða samband ráð,
eða hvað það nú allt heitir. Auð-
vitað á það sinn þátt í, að sum-
ir menn fara í hundana af leti
og ómennsku. Það verð ég að
viðurkenna. En hinn ósvikni
Don Quijote er stoltur af aumum
búningi sínum. Baráttan gegn
heimsku og eigingirni manneskj-
T
A
JUA>N TOKCES COSITIKIUEF
HIS STORY ASOUT THE
SP’AkílSH SAILOK. ‘APTEIC
ESCAHWS FKOA THE
IKJ7IAKIS—1" 11-?0
‘ALONE AKI7 USIAKMEF, HE
BEGAU A FANTASTIC , f
JOUftMEy 5ACK. TO srAIN--" },
Og Juan Torres hélt áfram
sögunni um spánska sjómanninn:
„Eftir að hann slapp frá Indíánun
um hófst hin æfintýralega ferð
hans heim til Spánar. Hann var
aleinn og óvopnaður, og í þrjú
ár lifði hann hættur frumskóg-
arins, en heilsu hans hrakaði
mjög.
Barnasagan M
SCALLI 1'
-íj græm
páfa- ■S jj
n«9ukur-
inn S7
Dan Dint, Pétur Pinch og þeu
af áhöfn Græna Páfagauksins
sem höfðu gert uppreisn gegn
Jack Tar, rákust einnig á eitthvað
hart um líkt leyti og Kalli og
Tommi. Þegar þeir höfðu grafið
góða stund í einni holunni, hróp-
aði einn þeirra: — Ég er kominn
niður á eitthvað hart. — Hinir
æptu fagnaðaróp. vissir um að
nú væri fjársjóG nn í þeirra
höndum. En Jack iar afkomandi
sjóræningjans rakst einnig á
eitthvað hart á sama tíma. Stuttu
síðar heyrðist aftur fagnaðaróp
á einum hluta eyjarinnar, og þar
létu nú aldeilis Mester og stýri-
maðurinn hendur standa fram úr
ermum. — En Kalli var sá fyrsti
sem fann fjársjóðinn og las á-
letrunina: Hér liggur fjórsjóður
minn.
unnar hefur ætíð verið erfið og
dýr, og háð örbirgð og auðmýk-
ingu. En hún er heilög barátta,
sem skal verða unnin með virð-
ingu og sæmd, en ekki eymd og
volæði. Fortschig, þér beinið bar
áttu yðar að smávægilegum hlut
um. Það er ekki hygginn maður,
sem aðeinc hugsar um brauð-
körfuna, þegar hann ætlar að
tala um réttlætið. Þér megið til
með að losa yður við þunglyndi
yðar og hina gatslitnu brók, sem
þér berið í þessum erjum yðar
við einskisverða hluti. Guði sé
lof fyrir, að margt er mikilsverð-
ara í þessu mheimi en umferð-
arlögregla."
Hinn skorpni líkami Forts-
chigs skreið aftur í sætið. Hann
dró langan hálsinn niður á milli
axlanna. Alpahúfan datt undir
stólinn og sítrónuguli hálsklút-
urinn hékk framan á innföllnu
brjóstinu.
„Lögreglufulltrúi,“ kjökraði
hann. „Þér eruð strangur við
mig. Alveg eins og Móses eða
Jesaias við ísrael, og ég veit vel
að þér hafið rétt fyrir yður. En
í fjóra daga hef ég varla fengið
matarbita, og ég hef ekki einu
sinni efni á að reykja."
Gamli sjúklingurinn spurði
hann hvort hann borðaði ekki
lengur hjá Leibundguts-hjónun-
um og varð hálf vandræðalegur
á svipinn.
„Ég lenti í hálfgerðu rifrildi r
við frú Leibundgut út af Faust
Goethes. Hún er hrifin af öðrum
kaflanum, en ég ekki. Síðan hef-
ur hún ekki boðið mér aftur.
i r
Odýrar
Terryline
drengjabuxur
Vérzlunin
;sTar»nf