Vísir - 04.10.1962, Blaðsíða 15

VIS IR . Fimmtudagur 4. október 1962.
75
EFriedrich Pyrreimiaff
tUNURINiN
O0
Ég fékk bréf frá hr. Leibundgut,
þar sem hann skrifar, að annar
kafli Fausts sé konu hans heil-
agur, og hann geti því miður
ekki gert meira fyrir mig,“
svaraði rithöfundurinn kjökr-
andi.
Bárlach fékk samúð með vesa-
lings manninum. Hann hugsaði
með sér, að hann hefði verið of
harður við hann og spurði loks
út úr mestu vandræðum, hvern
fjárann kona súkkulaðiframleið-
anda hefði með Faust áð gera.
„Og hverjum bjóða þau þá í mat
núna?“ spurði hann loks. „Þó
' ekki tenniskennaranum?“
1 „Bötzingér," svaraði Forts-
chig í hálfum hljóðum.
„Góður tónlistarmaður,“ sagði
Bárlach. „Reyndar ekki hægt að
hlusta á tónsmíðar hans, og
samt er ég vanur alls konar
hræðilegum hávaða síðan í Kon-
stantínópel. En það er allt ann-
að mál. En ég held að ekki líði
á löngu, þar til Bötzinger verð-
ur frú Leibundgut ósammála um
níundu sinfóníu Beethovens. Og
þá tekur hún aftur tenniskenn-
arann og svo koll af kolli. Ég vil
ráðleggja'yður Fortschig að fara
til Grollbach-hjónanna við fata-
verzlunina Grollbach Kúhne. —
Frú Grollbach býr til góðan mat.
Ég held að það ýrði endigaf;
betra en hjá Leibundguts. Groll-
bach-hjónin hafa engan áhuga
á bókmenntum og kæraa sig koll
ótt urn Faust og Goethe. Takið
vindilinn, sem liggur þarna á
borðinu. Það er „Rose of Sum-
atra“. Dr. Hungertobel skyldi
hann þarna eftir. Þér megið vel
reykja í þessu herbergi.
Fortschig kveikti sér strax í
vindlinum.
„Viljið þér fara til Parísar i
tíu daga? spurði Bárlach.
„Til Parísar?“ skrækti litli
karlinn og spratt upp af stóln-
um. „Til Parísar. ÉG, sem ber
svo mikla virðingu fyrir frönsk-
um bókmenntum. Með næstu
lest?“
Fortschig greip andann á lofti
af undrun og ánægju.
„Fimm hundruð frankar og
farmiði bíða yðar hjá fjárhalds-
manni mínum í 3undesstræti,“
sagði Bárlach rólega. „Þér mun-
uð hafa gott af ferðinni. París
er falleg borg. Fegursta borg,
sem ég þekki, að Konstantinop-
el undantekinni. Og Frakkarnir
eru beztu náungar.“
„Til Parísar, til Parísar,“
stamaði vesalings karlinn.
„En fyrst þarf ég að biðja yð-
ur að hjálpa mér með nokkuð,
sem liggur mér þungt á hjarta,“
sagði Bárlach og leit fast í augu
litla karlsins. „Það er svívirði-
legt mál.“
„Glæpur?" kjökraði hinn.
„Hér er um að ræða að fletta
ofan af glæp,“ svaraði lögreglu-
fulltrúinn.
Fortschig lagði vindilinn hægt
frá sér í öskubakkann. „Er það
hættulegt, sem ég þarf að gera?“
spurði hann hljóðlega með gal-
opin augu.
„Nei,“ sagði gamli maðurinn.
„Það er ekki hættulegt. Og auk
þess er allri hættu rutt úr vegi,
með því að senda yður til Par-
ísar. En þér verðið að hlýða
mér. Hvenær kemur næsta blað
út hjá yður?“
„Ég veit það ekki. Þegar ég
hef peninga."
„Hvenær getið þér gefið út
blað?“ spurði Bárlach.
„Strax,“ svaraði Fortschig.
„Gefið þér „Eplakjarnann" út
á eigin spýtur. Hafið þér nokk-
urn yður til hjálpar?"
„Nei, ég er einn. Ég nota rit-
vélina og gamla fjölritunarvél,"
svaraði ritstjórinn.
„í hversu mörgum eintök-
um?“
„Fimmtíu og fjórum. Það er
auðvitað mjög lítið blað,“ heyrð
ist hljóðlega frá stólnum. „Það
hefur aldrei haft fleiri en fimm-
tán áskrifendur."
Lögreglufulltrúinn var íhug-
ar.di á svip.
„Næsta tölublað „Eplakjarn-
i ans“ kemur í risaútgáfu. í 300
1 eintökum. Ég borga alla útgáf-
i una. Ég krefst einskis af yðúr
) PIB
COPESHAGEN'
- Jú hún væri sannarlega ágætis
dálítið betri.
Só9
kona ef maturinn hjá henni væri
annars en að í þessu tölublaði
verði birt ákveðin grein. Að
öðru leyti ráðið þér öllu efni
blaðsins. f þessari grein á þetta
að standa (hann rétti honum á-
j ætlunina, sem hann hafði gert),
j sem ég hef skrifað hér niðúr, en
á yðar máli, Fortschig, yðar
bezta máli, eins og þér voruð
, vanir að skrifa. Þér þurfið ekki
j að vita meira en hér stendur.
Heldur ekki hver læknirinn er,
i sem um ræðir. Fullyrðingar mín
■ ar mega ekki rugla yður. Þér
i verðið að trúa, að þær séu sann-
j ar. Ég tek á mig ábyrgðina af
, þeim. í greininni, sem send verð
j ur ákveðnum sjúkrahúsum,
verða aðeins ein ósannindi,
nefnilega, að þér, Fortschig, haf-
ið í höúdum sannanir fyrir full-
yrðingum yðar og einnig nöfn
læknanna. Það er hættulegasta
atriðið, og þess vegna verðið
þér að fara til Parísar, þegar þér
hafið borið blaðið á pósthúsið.
Strax sömu nóttina."
r
"TWE FUSITIVE SUCCESSFULLV KEACHEF HIS
H0fAELAH7, SUT HE WAS 7ELIKIOUS ANP
7YIMS. HE JABSESEV HIS SECKET TO A
SOKI AN7 HESICEFORTH THE STOKY WAS
PASSEP—//
"WOST OF THE FAlAILV CONSI7ERE7 IT
THE KAVINGS OF A MAWIAC--BUT ONE
ME/ASEK SELIEVE7 THE TALE—"
"I tóRGOT TO MEHTIOW
THE MAN'S NAME/JUASI
COWCLU7E7 SLVLV.
"MANUEL TOKKES-MV
ANCESTOfcl' H-31-5744-
„Strokumaðurinn komst heim
til föðurlandsins, sársjúkur og
með óráð. Hann sagöi syni sínum
leyndarmálið og þaðan hef ég
söguna....“
„Flestir í fjölskyldunni álitu
þetta óráðsdrauma deyjandi
manns, — en EINN trúði sög^
unni..“
„Ég gleymdi að segja hvað
maðurinn hét, sagði Juan íbygg-
inn á svip. Manuel Torres hét
hann ... forfaðir minn.“
’rnasagan
græm
imi
Alls staðar á eyjunni var unn-
ið af kappi við að hremsa mold-
ina af steinunum, sem umluktu

fjársjóð James Tar. Kalli og
•Tommi urðu fyrstir til að lesa
áletrunina á steininum. Þeir urðu
einnig fyrstir til að fjarlægja
steininn og gera hina hræðilegu
uppgötvun. „Fari það..“ öskraði
„Ég skal skrifa, og ég skal
fara,“ fullyrti rithöfundurinn. —
Hann hélt á áætluninni, sem
Bárlach hafði rétt honum.
„Þér talið ekki við nokkurn
mann um ferð yðar til Parísar,"
skipaði lögreglufulltrúinn.
„Engan. Ekki nokkurn lifandi
mann,“ fullyrti Fortschig.
„Hversu mikið haldið þér að
útgáfan kosti?“ spurði Bárlach.
„Fjögur hundruð franka,“
sagði litli maðurinn. Hann var
orðinn allur annar maður, dans-
aði kátur fram og aftur, og aug-
un tindruðu af stolti yfir að fá
loks eitthvað mikilsvert að
starfa. ,
Lögreglufulltrúinit Jcinkaöi
kolli. „Þér getið vitjáS pening-
anna hjá Butz fjárhaldsmtmni
mínum. Ef þér flýtid yöui^ £ei-
ið þér fengið þá þegar ítJagL Ér
hef talað við hannt í símamv og
síðan verðið þér a'ðfhræstrax og
blaðið er komið út,“ sagði hann
enn einu sinni og fylltist óvið-
ráðanlegum kvíða.
,,Strax,“' sagði litli karlinn og
teygði þrjá fingur upp í loftið.
„Sömu nóttina. Til Pafísar.“
En gamli maðurinn gat ekki
verið rólegur eftir að Fortschig
var farinn. Honum fannst rit-
höfundurinn óáreiðanlegri en
nokkru sinni. Hann velti fyrir
sér, hvort hann ætti að biðja
Lutz að láta gæta hans.
„Vitleysa,“ sagði hann síðan
við sjálfan sig. „Þeir eru búnir
að reka mig. Ég skal koma upp
um Emmenberger á eigin spýt-
ur. Fortschig skrifar greinina
um Emmenberger, og þcgar
hann er farinn, má ég engan
tíma missa. Ekki einu sinni
Hungertobel þarf að vita það.
Hann hlýtur að fara að koma.
Mig langar í eina „Rose oí Su-
matra“.
Kalll þegar hann sá það, sem
átti að vera mikill fjársjóður:
beinagrind af páfagauk.
ildhúsborð
\
fró kr. 950.
Verzlunin

TmwmxatsaswtairsBmvr
■.■xrjBsxra*
h Jr fi fi ii
i i 1 'i ■