Vísir - 09.10.1962, Síða 15
VÍSIR . Þriðjudagur 9. Okíóbcr 1832.
75
Friedrich Diirrenmatt
GRUNL'
oo
vernstað í Sviss, áður en hann
siapp burt frá hinum taumlausa
heimi stríðsglæpanna. En innst
í hjarta sínu grunar hann, að
það sé hann, sem ég leita og
enginn annar. Aðeins hann. Og
hræðslan grípur hann, stöðugt
fastari tökum, enda þótt honum
í aðra röndina kunni að finnast
heldur ólíklegt að ég leiti hans
á meðan ég ligg hér á sjúkra-
húsinu í vanmætti mínum " —
Hann þagnaði.
Emmenberger ieit undarlega
á hann, næstum með meðaumk-
un í ;vipnum. Hann hélt á
sprautu’-mi í öruggri hendinni.
„Ég efast um árangur yðar,"
. gði hann rólega. „En ég óska
yður góðs gengis."
„Hann mun sligast undir ótt-
anum,“ svaraði gamli maðurinn
ó'nagganlegur.
Emmenberger lagði sprautuna
varlega á glerborðið, sem stóð
við hlið sjúkravagnsins. Þar lá
hún nú, óhugnanlegur, oddhvass
hlutur. Emmenberger hallaði sér
eilitið fram á við. „Eigið þér
við?“ sagði hann loks. „Trúið
þér?“ Augu hans drógust sam-
an, unz þau voru næstum ósýni-
leg bak-.við gleraugun. „Það sæt
ir furðu, að hitta nú á dögum
slíkan bjartsýnismann, sem yð-
ur. Þér eruð mjög djarfur í hugs
unum yðar. Við skulum vona,
! að raunveruleikinn valdi yður
ekki of milum vonbrigðum
væri leitt. ef þér kæmust að
; neikvæðrí niðurstöðu" Hann
sagði þetta hljóðlega. hálf-
hissa. Síðan gekk hann aftur inn
í myrkur herbergisins, og allt
varð bjart að nýju. Skurðstof
,an var böðuðu hjáleitri skjanna-
I birtu. immenberger stóð við
j ijósaborðið.
j „Ég ætla að rannsaka yður
j seinna, hr. Kramer", sagði hann
1 brosanai „Sjúkdómur yðar er al
j varlegs eðlis. Það vitið þér.
Grunurinn um að þér kunnið að
| vera í lífshættu, er nn í glidi.
Það er bezt að vera hreinskil-
inn. Rannsóknin verður ekki
beinlínis auðveld, þar sem hún
þarfnast uppskurðar. Þess vegna
held ég, að við ættum að bíða
þar til eftir nýár, “innst yður
það ekki? Það sem mestu máli
skiptir ,er að þér eruð nú hér
f mínum höndum".
Bárlach svaraði ekki.
Emmenberger slökkti í síga-
rettunni: „Hver skollinn, lækn-
ir“ sagði hann við aðstoðar-
lækninn. — „Nú hef ég reykt í
skurðstofunni. Hr. Kramer er
taugaæsandi sjúklingur. Þér ætt
uð að hundskamma okkur
báða“.
„Hvað er nú þetta?“ spurði
gamli maðurinn, þegar aðstoðar
læknirinn rétti honum tvær rauð
pillur.
„Aðeins róandi meðal“, sagði
hún. Samt drakk hann - atnið,
sem hún rétti honum, með vax-
andi óhugnaði.
„Kallið þér á systurina", sagði
Emmenberger frá ljósaborðinu.
í dyrunum birtist systir Klári.
Hún minnti Bárlach á góðlegan
L 3ul. Allir böðlar eru góðleg-
ir“ hugsaði hann.
„Hvaða herbergi hafið þér
ætlað hr. Kramer?" spurði lækn
irinn.
„Númer 72, læknir“, svaraði
systir Klári.
„Við skulum heldur hafa það
nr. 15“, sagði Emmenberger.
„Þá getum við haft betri stjórn
; honum“,
Þreytan, sem lögreglufulltrú-
inn hafði fundið til í bifreið
Hungertobels, sagði nú til sín á
ný
Þegar systirin ýtti gamla
manninum aftur út á ganginn,
snéri hún vagninum snöggt í
hring. Þá sá Bárlach enn einu
sinni andlit Emmenbergers.
Hann sá, að læknirinn virti
hann fyrir sér, brosandi og af
athygli. En svo leið hann út af,
skjálfandi af köldu.
HERBERGIÐ.
Þegar ha,. i vaknaði, (það var
_ PIB
n ’COPEKHAGEN
Ég er nýkominn, á að gefa drykkjupeninga?
enn nótt, hann hlaut að hafa
sofið einar þrjár stundir) iá
hann í herbergi, sem hann virti
fyrir sér áhyggjufullur, en þó
með nokkrum létti: Þar sem
hann hataði sjúkraherbergi, lík
aði honum vel, að þetta herbergi
líktist fremur tilraunastof :. 1
bláu IjósinU frá náttborðslamp-
anum virtist honum það kulda-
legt og ópersónulegt. Rúmið,
sem hann lá í var ekkert annað
en sjúkravagninn, sem hafði
flutt hann hingað. Hann þekkti
hann undir eins, enda þótt hon-
um hefði verið bréytt í rúm
með nokkrum handtökum.
„Hér eru meijn hagsýnir",
TARZAN S.ESOLUTELV
a CONTINL'EE EUKSUIT,
Brátt voru mennirnir tveir verjinn flýtti sér upp allstóran og kastaði reipinu upp á kletta-
komnir út úr göngunum, Spán- klett. nibbu og festi það þar.
Tarzan hélt eftirförinni áfram En þegar hann tók að klifra
5UT AS HE SEGAM CLIANSING,
JUAN SNEAK.E7 TOWAKE THE
KOCK.. SAS'L INS TI?IUANPHANTL.Vv
HE GKIPPc!-' HIS PiCK! 14.574.S
3TL-!-■U-gg-Srr'V---
upp eftir klettinum læddist Juan
að klettanibbunni með illkvittnis
legt bros á vör. Hann þreif öxina.
‘arnasagan
KALLI
09 9ræm
páfo'
pukur'
inn
Undir handleiðslu eins hinná
fjölhæfu páfagauka eyjarinnar
hófust stýrimaðurinn og Mester
handa á ný. „Við fáum ágætis
leiðsögn", viðurkenndi Mester,
„lóðrétt niður... dýpra... stopp...
, sagði gamli maðurinn hálf hátt
1 við sjálfan sig.
Hanr. lýsti með hreyfanleg-
um lampanum um herbergið.'
Stórt tjald var frammi fyrir hon
um. Bak við það hlaut glugginn
að vera. Tjaldið var skreytt alls
kyns fáséðum jurta og dýra-
myndum, sem glömpuðu í ljós-
geislanum.
Hann ’agðist aftur áEoddanr,
og hugsaði um hverja-hann.hefð]
áorkað. Það var langf frá þvi
nóg. Hann hafði staðiZÉ Ssetlur
fram að þessu. Mö VSSt UM a?
gera, að halda áffcain aíí setti.
marki, ríða netið þéttaivJÞað'Vc
nauðsynlegt, að hafast að, e:.
hvar og hvernig, vissi hann
ekki. Hann þrýsti á hnapp. sem
h~nn fann á náttborðinu, og
systir Klári birtist.
„Er það sjúkrasystirin frá
Biglen við járnbrautalínuna
Burgdorf-Thun“, sagði gamli
maðurinn. „Þarna sjáið þér,
hvort ég þekki ekki Sviss, þótt
ég hafi verið lengi í burtu“.
„Jæja, hr. Kramer. Loksins er
uð þér vaknaður", sagði hún og
stúddi höndunum á mjaðmirnar.
Gamli maðurinn leit að nýju
á úrið sitt. „Klukan er ekki
1 nema hálf ellefu".
I „Eruð þér svangur?“ spurði
hún. .
„Nei“, svaraði lögreglufulltrú-
inn. Hann var heldur máttfar-
inn.
| „Þarna sjáiJ þér Þér eruð
ekki einu sinni svangur. Ék skal
kalla á aðstoðarlækninn. Þér haf
til vinstri, þú heyrðir Jim, að
þetta hljómar ekki svo vitlaust
En Mester hafði hrósað páfa-
gauknum of snemma, því nú tók
hann að gefa þeim þveröfug fyrir
mæli. „Til hægri lóðrétt niður,
dýpra.. grafið dýpra... stopp...
einn meter í viðbót". Þegar menn
irnir skreiddust loks upp úr gryfj
unni, uppgefnir, var þar fyrir
heill hópur af páfagaukum. Allir
vildu þeir hjálpa til, og hróp-
uðu þeir hver sína fyrirskipun.
Þegar páfagaukarnir höfðu
skemmt sér nóg á þessum stað,
flugu þeir áfram til hinna leitar-
mannanna, til þess að rugla þá
einnig alveg.
btud'íá^u^ur
fezluitin