Vísir - 13.10.1962, Síða 9

9
V 1 S I R . Laugardagur 13. október 1962.
......
ffi Wiliiii
*:■. ::::
allt svo ókunnuglegt. Mér fannst
ég vera ókunnug í ókunnugu
landi. Allar hugmyndir og skoð-
anir sem ég hafði haft á Dan-
mörku þurrkuðust út á einu
augnabliki. Ég missti sjálfstraust
ið og' þegar maður hefur misst
það verður maður hræðilega
viðkvæmur og óöruggur.
Ég hafði verið lífsglöð og hlát-
urmild ung stúlka en breyttist
og varð innilokuð, þunglynd og
þögul. í tvö ár má heita, að ég
hafi varla talað við nokkum
við að sýna ágengni og heilsaði
aldrei öðrum en þeim sem ég
þekkti. Seinna var mér sagt að
það væri siður í Konunglega leik-
húsinu að allir heilsist á göng-
unum, en þá hafði enginn sagt
mér það.
Á þessum árum skreið ég inn
í sjálfa mig eins og snigill f
kuðung. En samtímis styrktist
þrákelkni mín og ákvörðun mín
varð óhagganleg. Ég skyldi hvað
sem það kostaði ljúka þessu.
Þegar ég gekk síðdegis frá leik-
hans settist ég eins aftarlega og
ég framast þorði svo það verkaði
ekki sem mótmælaaðgerð. Strax
og ég fann á einhverjum gang-
inum eða tröppunum ilminn af
hárvatninu sem hann notaði
flýtti ég mér burt. Hann er ein-
hvers staðar rétt hjá hugsaði ég
dauðhrædd. — Kannski mæti ég
honum og svo hljóp ég niður á
næstu hæð.
Tjegar við höfðum hópæfingar,
kinkaði Poul Reumert stund-
Æ* Það var mikill viðburður í leiklistarlífi Reykjavíkur, þegar
Leikfélagið færði upp söngleikinn „Einu sinni var“ og fékk danska
leikarann Adam Poulsen til að leika aðalhiutverkið prinsinn á móti
Önnu Borg, sem lék prinsessuna. Sjást þau á miðri myndinni í ioka-
atriðinu, en á bak við þau sjást m. a. þessir leikarar og söngvarar,
talið frá vinstri: Soffía Guðlaugsdóttir, Óskar Borg, Hreinn Pálsson,
Þóra Garðarsdóttir, Þuríður Sigurðardóttir, Elísabet Einarsdóttir, Gest-
ur Pálsson, Svanhildur Þorsteinsdóttir, Hafliði Helgason, Emilía Borg,
Júlíus Pálsson, Elsa Sigfúss, Hallur Þorleifsson, María Markan,
Brynjólfur Jóhannesson og Bjarni Bjarnason.
Kaupmannahöf n
*
Anna Borg á fermingaraldri i Þing-
holtunum með kisu sina. y&'
mann, ég aðeins hlustaði, —
hlustaði á dönskuna og danska
skaplyndið.
Alls konar misskilningur kem-
ur auðveldlega upp þegar maður
ætlar að gleypa í sig nýtt þjóð-
erni, ekki sízt þegar um er að
ræða jafn geysilega ólíkar þjóðir
og Dani og íslendinga, öll hugsun
og orð og túlkunarháttur þjóð-
anna eru ólík. Og ég fann það
eins og ósjálfrátt, að ég sem var
gesturinn yrði að laga mig að
umhverfinu. — Drottinn minn
að ég væri eins og hinir, var mín
brennheita ósk. — En ég var ekki
eins og hinir og gat ekki orðið
það.
p’élögum mínum á leikskólanum
hlýtur að hafa fundizt ég
vera einkennilegt og framandi
fyrirbrigði. Þeir skildu mig
ekki né heldur viðbrögð mín og
hefur víst fundizt ég afundin og
fráhrindandi.
Mér hafði verið innrætt frá
barnæsku að maður ætti fyrst og
fremst að vera heiðarlegur, en
kannski var ég of heiðarleg og
'.íreinskilin, talaði of beint út frá
hjartanu og var ekki nógu kæn
í svörum, þegar ég var spurð um
skoðun mína. En síðan þagði ég.
Ég tilheyrði ekki hinum glaða
félagahópi. Þeir hlógu og mösuðu
og gamansemi þeirra verkaði
svo undarlega á mig, vegna þess,
að ég skildi ekki að hverju þeir
voru að hlæja og þekkti ekki
folkið, sem þeir töluðu um. Þeir
eru háðfugiar og hlæja í tíma og
ótfma, hugsaði ég. Ég var hrædd
húsinu út að Finsen sjúkrahús-
inu, þar sem móðir mín lá, talaði
ég loksins, — ég talaði við sjálfa
mig á dönsku. Hundrað sinnum,
— nei þúsund sinnum gat ég æft
mig í að segja eins lítið orð og
„nej“ — Nei. Hvernig segja hin-
ir það? hugsaði ég og endurtók
orðið i sífellu.
Á leikskólanum var Poul
Reumert kennari okkar.
Mamma hafði séð hann leika í
® SKRÁÐ
• HEFUR
• INGA
• MÖRCK
Konunglega leikhúsinu og talaði
um hann með djúpri virðingu.
Hinir nemendurnir dáðust. að
kennslu hans og hlökkuðu til
kennslustunda hans. Ég var sú
eina sem hann gat ekki notað,
— til þess var dönsku minni of
ábótavant.
— Maður getur ekki túlkað
neitt á tungumáli sem maður
kann ekki að tala, sagði hann
vingjarnlega við mig. En ég var
svo viðkvæm að ég leit á þessi
ummæli hans sem fjandsamleg
Ég hélt að hann væri ergilegur
út í mig og í kennslustundum
um hvetjandi kolli til mín og
sagði: — Og hér höfum við gest-
inn! Það var einhver stutt setn-
ing, sem ég gæti kannski gert
rétt. Ég fann til sársauka í
hjartanu og ég skreið enn meira
inn í sjálfa mig og varð.enn þög-
ulli. Og þó var það Poul Reum-
ert sem tókst í fyrsta skipti að
draga mig út úr skelinni.
Þegar annar íslenzkur leikari,
Haraldur Björnsson, kom til
leikskólans um þetta leyti, stakk
Poul Reumert upp á því að þessir
tveir íslenzku gestir skyldu flytja
sameiginlega nokkur atriði úr
leikritinu Galdra Lofti, eftir
Jóhann Sigurjónsson. Þegar við
höfðum lokið því lagði Poul
Reumert dóm á framkomu okk-
ar. Við mig sagði hann: — Sumt
var gott, sumt var lakara en sumt
var ágætt (ypperligt).
í^rling Schröder sem líka gekk
á leikskólann kom á eftir til
mín og hrópaði ósjálfrátt: —
Þér hafið mikla hæfileika. Eigum
við ekki að vera vinir og segja
„þú“ hvort við annað.
Guð minn góður, hugsaði
ég. Hef ég þá loksins eignazt
/in í Konunglega leikhúsinu.
— Heyrðirðu hvað Poul Reum
ert sagði, hélt Erling áfram. —
Ég hef aldrei heyrt hann segja
svona við neinn.
En ég var áfram vantrúuð og
ortryggin. Hvað gat orðið
,,ypperligt“ þýtt. Hafði það ein-
hverja aukamerkingu, sem ég
skildi ekki, — ég var viðbúin
hinu versta.