Vísir - 17.10.1962, Blaðsíða 15

VIS i R . Miðvikudagur 17. október 1962.
75
Friedrich Dúrrenmsitt
GRUNll
©P!B
CCPENHAGEN
©©
hvers alúðlegs borgara, nýlokið
enn einni útgáfu „Eplakjarnans"
sem raunar ■ var sérlega ömur-
legt eintak, þar sem hann réðist
á læknastéttina og beindi örv-
um sínum að óþekktum, og
sennilega upplognum lækni, aug
sýnilega í þeim tilgangi einum,
að vekja hneyksli. Hversu til-
hæfulaus árásin var má sjá af
því, að rithöfundurinn, sem í
greininni skorar á lækninn að
gefa sig fram við ríkislögregl-
una í Zíirich, hældi sér á sama
tíma um af því, að hann væri að
fara í tíu daga ferð til Parísar.
En til þess kom ekki. Hann
hafði þegar frestað förinni um
einn dag, er hann bauð þrem
kunningjum sínum, þeim Bötz-
inger tónskáldi og stúdentunum
Friedling og Stúlrer, til kvöld-
verðar f hinni fátæklegu íbúð
sinni. Um fjögurleytið um nótt-
ina fór Fortschig, sem var mjög
drukkinn, á salemið, sem er and
spænis herbergjum Fortschig
hinum meginn í ganginum. Þar
sem hann skildi dyrnar eftir opn
ar, til þess að lofta eilítið út
reykjarsvælunni, sáu hinir þrír,
sem sátu við borð Fortschigs,
aílan tímann salernishurðina, og
tóku ekki eftir neinu sérstöku.
Þegar Fortschig var ekki enn
kominn að hálftíma liðnum,
urðu þeir órólegir, og er hann
svaraði ekki hrópum þeirra og
barsmíð, hristu þeir og skóku
hurðina, en gátu ekki opnað
hana. Lögregluþjónninn Gerber
og öryggisvörðurinn Brenneis-
en, sem Bötzinger sótti niður á
götuna, brutu hurðina upp með
valdi. — Vesalings maðurinn
fannst liggjandi í hnipri á gólf-
inu. Dauðaorsök er ekki ljós.
Samt kemur ekki til mála, að
hér sé um glæp að ræða, eftir
því sem Lutz rannsóknardómari
hefur upplýst. Enda þótt rann-
sókn bendi til, að einhver þung-
ur hlutur hafi hæft Fortschig að
ofan, gera kringumstæðurnar
það að engu. Ljósraufin, sem
salernisglugginn opnast út í (sal
ernið er á 4. hæð), er mjó, og
það er óhugsandi, að maður
hafi getað klifrað upp eftir
henni. Tilraunir lögreglunnar
sanna það, svo ekki verður um
villzt. Og hurðinni var lokað
að innan, á því er enginn vafi.
Á henni er ekkert skráargat,
heldur er henni lokað með
þungri loku. Og enda þótt við
getum gengið út frá því sem
vísu, að rithöfundurinn hafi fall-
ið, ekki sízt þar eð hann var
dauðadrukkinn, að því er pró-
fessor Dettling staðfesti, þá
verður það engin skýring á
dauða Fortschigs.
Er gamli maðurinn hafði les-
ið þetta, lét hann blaðið síga.
Hendur hans klóruðu ofsafengið
í ábreiðuna.
„Dvergurinn, dvergurinn,"
æpti hann upp yfir sig, er hon-
um hafði skilizt hvernig Forts-
chig hafði látið lífið.
„Já, dvergurinn,“ svaraði ró-
leg, en þóttafull rödd úr dyrun-
um sem hljóðlaust höfðu opn-
azt.
„Þér verðið að fyrirgefa, herra
lögreglufulltrúi, að ég skuli hafa
aflað mér böðuls. sem erfitt er
að hafa upp á.
í dyrunum stóð Emmenberger.
KLUKKAN.
Læknirinn lokaði dyrunum.
Hann var ekki í lækniskyrtli,
eins og gamli maðurinn hafði
séð hann fyrst, heldur í dökk-
um, röndóttum fötum, með hvítt
bindi við silfurgráa skyrtuna.
Útlit, sem virtist fengið með
nákvæmri yfirvegun. Hann var
1 með gula skinnhanzka, eins og
hann væri hræddur um að ó-
hreinka sig.
„Nú skulum við tala saman
eins og tveir Bemar-búav,“
sagði Emmenberger og hneigði
sig kurteislega, fremur en
hæðnislega fyrir hjálparvana
sjúklingnum, sem líktist engu
fremur en beinagrind. Síöan
greip hann stól fram undari tjald
inu, sem hann ýtti til hliðar.
Svo settist hann við rúm gamla
mannsins. Hann sneri stólbak-
inu að rúmi Barlachs og settist
á hann klofvega með brjóstiö
að stólbakinu og krosslagði
Hættu ao elta mig — — —
handleggina á því. Gamli mað-
urinn hafði áttað sig á ný. Hann
tók dagblaðið, braut það vand-
lega saman og lagði það á nátt-
borðið. Síðan krosslagði hann
handleggina undir hnakkanum,
af gömlum vana.
„Þér hafið látið drepa Forts-
chig,“ sagði Bárlach.
„Þegar maður kveður -svo á-
kafur upp dauðadóm yfir öðr-
um, finnst mér hann eiga skilið
að fá eftirminnilega refsingu,“
svaraði ninn sömu rólegu rödd-
inni. „Sem sagt ritmennskan
á ný orðin hættuleg, og af því
hefur hún aðeins gott.“
„Hvað viljið þér mér?“ spurði
lögreglufulltrúinn.
Emmenberger hló. „Það er þó
fyrst og fremst ég, sem ætti að
spyrja: Hvað viljið þér mér?“
„Það vitið þér upp á hár.“
„Reyndar," svaraði læknirinn.
„Það veit ég upp á hár. Og þér
munuð komast að raun um hvað
ég vil yður.“
Emmenberger stóð upp og
gekk yfir að veggnum með dans
andi konunum og körlunum og
virti hann fyrir sér. Hann sneri
baki í lögreglufulltrúann. Ein-
hvers staðar hlaut hann að hafa
þrýst á hnapp, því að veggur-
Tarzan kcvm aftur í Indíána- og þegnum hans, að nú gætu um boga, kvaddi hann og hélt mikil ævintýri, og í þetta skiptið
þorpið og tilkynnti höfðingjanum þeir lifað í friði. á braut var það dýratemjari nokkur sem
________________________________________Þegar hann hafði orðið sér út en eins og ávallt, biðu hans átti sinn þátt í þeim.
40^
Barnasagan
KALLf
9 græn
púfa-
(jaukub
inn
Þegar allir fjársjóðsleitarmenn
irnir voru búnir að fá sinn hlut
af perlunum, héldu þeir til skips
Stýrimaðurinn var sá eini sem
hikaði. Hann hafði fundið gaml-
an páfagauk, sem gat ekki verið

inn opnaðist hljóðlaust. Handan
við hann kom í ljós stórt her-
bergi með glerskápum, og í
þeim voru alls kyns handlækn-
ingatæki. Gljáandi hnífar og
skæri í málmhylkjum, baðmull-
arhnoðrar, sprautur, flöskur
með alls kyns vökvum og þunn,
rauð leðurgríma. Öllu þessu var
raðað niður af stökustu reglu-
semi. í miðju herberginu var
skurðarborð. Þungur málm-
skermur seig hægt og ógnandi
fyrir gluggann. Herbergið bað-
aðist skærri birtu frá neon ljós-
rörum, sem fest voru á milli
speglanna í loftinu og yfir skáp-
unum hékk neðan á loftinu í
bláleitu ljósinu stór, grænleit
sjálflýsandi skífa. Þetta var
klukka.
„Þér ætlið að skera mig án
deyfingar," hvíslaði gamli mað-
urinn.
Emmenberger svaraði ekki.
„Þar sem ég er veikburða
gamalmenni, geri ég ekki ráð
fyrir, að yður finnist ég hug-
hraust fórnardýr,“ hélt gamli
maðurinn áfram. „Ég er hrædd-
ur um að ég reki upp óp.“
Þessu svaraði læknirinn held-
ur engu. „Sjáið þér klukkuna?"
spurði hann aftur á móti.
„Ég sé hana,“ svaraði Bár-
lach.
„Hún er nú hálf ellefu," sagði
hinn og bar hana saman við arm
bandsúr sitt. „Klukkan 7 mun
ég skera yður.“
„Eftir átta og hálfa klukku-
stund."
„Eftir átta og hálfa klukku-
stund,“ staðfesti læknirinn.
„En nú skulum við tala svo-
lítið saman, herra minn. Við
komumst ekki hjá því, en síðan
skal ég ekki ónáða yður. Sein-
ustu stundirnar er bezt að eiga
fyrir sig, ekki satt? Jæja, þér
valdið mér óþægindum.
Hann settist aftur á stólinn,
með brjóstið við stólbakið.
„Ég geri ráð fyrir, að þér sé-
uð því vanur,“ svaraði gamli
maðurinn.
annar en Jakob, gamli góði
Jakob. „Ég hef aldrei treyst þéi
tautaði hann hrærður í huga, og
að lokum færir þú mér mikla
hamingju“. Hann virti fyrir sér
sjóræningjahatt Jakobs. „Ég
vildi gjarnan taka þig með, en
Kalli krefst þess þá, að þú færir
okkur áfram hamingju slíka sem
þessa, en til þess ertu orðinn of
gamall". — „Eruð þér að koma,
■MIIWII II I lll'lll I I..
stýrimaður, hrópaði Kalli óþolin-
móður. Skiljið fuglinn eftir hér.
Honum Iíður miklu betur innan
um alla hina talandi páfagauk-
ana.
Sokkar
Nylonsokkar
með saum
aðeins kr. 15
i /
/ / ■' ' ! 11 11 I I
f i I I
i 'ii i í’; i i)i
l i í
/ / ’