Vísir - 18.10.1962, Blaðsíða 15

V í S IR . Fimmtudagur 18. október 1962.
15
Friedrich Durrenmatf
GRUNURINN
©0
Emmenberger hikaði andar-
tak. „Það gleður mig“, sagði
hann loks, um leið og hann
hristi höfuðið, „að þér skuluð
ekki hafa glatað kímni yðar.
Það hafði Fortschig gert. — Nú
hefur hann verið dæmdur til
dauða og tekinn af lífi. Dverg-
urinn minn hefur unnið gott
verk. Það var ekki auðvelt, ekki
einu sinni fyrir hann, að kom-
ast niður í ljósaraufina, eftir
erfiða göngu eftir röku þak-
steinunum, með snuðrandi ketti
í kringum sig, og síðan inn
um gluggann, þar sem hann
veitti hinum fjálglega skáld-
prinsi kröftugt banahögg. Ég
var verulega taugaspenntur, þar
sem ég sat í bílnum við gyð-
ingakirkjugarðinn og beið eftir
litla apanum mínum, og eftir að
fá að vita hvort honum hefði
tekizt tilræðið. En slíkur djöfull,
sem ekki mælist 80 centimetra,
starfar hljóðlaust, og umfram
allt ósýnilega. Að tveim stund-
um liðnum kom hann hoppandi
í skugga trjánna. Yður, herra
lögreglufulltrúi, ætla ég sjálfur
að sjá um. Það verður ekki erf-
itt. Við getum sparað okkur
frekari orð um það. En hvern
fjáran eigum við að gera við
okkar sameiginlega kunningja,
okkar kæra Samuel Hungerto-
bel, lækni á Baenplatz.
„Hvað eigið þér við með því?“
spurði gamli maðurinn og lét
sem ekkert væri.
„Hann flutti yður hingað,
ekki satt?“
„Honum kemur þetta ekkert
við“, sagði lögreglufulltrúinn
hraðmæltur.
„Hann hringdi hingað tvisvar
á hverjum degi, og spurði hvern
ig sínum gamla vini herra Kram-
er liði, og vildi fá að tala við
yður“, sagði Emmenberger þung
lega og hrukkaði ennið áhyggju
fullur.
Bárlach leit ósjálfrátt á klukk
una yfir glerskápnum.
„Já, reyndar, hana vantar
kortér í ellefu", sagði læknirinn
og virti gamla manninn fyrir
sér hugsandi, en ekki fjandsam-
legur. „Eigum við að snúa okk-
ur aftur að Hungertobel“.
„Hann sýndi mér vinsemd og
hafði áhuga á sjúkdómi mínum,
en að öðru leyti er ekkert sam
band okkar á milli“, svaraði lög-
reglufulltrúinn þrjózkur.
„Þér hljótið að hafa lesið,
hvað stóð undir myndinni af
yður í dagblaðinu?"
Bárlach þagði andartak og
velti fyrir sér hvað Emmenberg
ætlaði með þessari spurningu.
„Ég les engin dagblöð".
„Það stendur, að með yður
sé horfinn góðkunnur persónu-
leiki, og samt lætur Hungerto-
bel innrita yður hér undir nafn-
inu Blaise Kramer“.
Lögreglufulltrúinn lét engan
bilbug á sér finna. Hann kvaðst
hafa innritast hjá Hungertobel
undir sama nefni.
„Enda þótt hann hafi séð mig,
hefði hann ekki getað þekkt
mig, vegna þess hve sjúkdóm-
urinn hefur breytt útliti míu“.
Læknirinn hló: „Þér fullyrðið
þó ekki, að þér hafið orðið veik
ur, til þess að innritast hér hjá
mér á Sonnenstein".
Bárlach svaraði ekki.
Emmenberger leit dapurlega
á gamla manninn. Minn kæri
lögreglufulltrúi", hélt hann á-
fram, með mildum ávítunar
tón. „Þér komið ekki til móts
við mig í yfirheyrslunni".
„Það er ég, sem á að yfir-
heyra yður, en ekki þér mig“,
svaraði lögreglufulltrúinn
þrjózkufullur.
„Þér eigið erfitt um andar-
drátt“, sagði Emmenberger á-
hyggjufullur.
Bárlach svaraði ekki lengur.
Ekkert heyrðist nema tikkið í
klukkunni. Það var í fyrsta
skipti, sem gamli maðurinn
heyrði það. Nú myndi hann allt
af heyra það, hugsaði hann.
„Er ekki kominn tími til, að
viðurkenna ósigur yðar?“ spurði
læknirinn vingjarnlega.
„Ekkert er mér fjær, svaraði
Bárlach, dauðþreyttur, um leið
og hann tók hendurnar undan
höfðinu og lagði þær á ábreið-
una. „Þessi klukka, ef aðeins
þessi klukka væri ekki þarna“.
„Þessi klukka, ef aðeins þessi
klukka væri ekki þarna“, endur-
tók læknirinn. „Til hvers er að
blekkja sjálfan sig? Klukkan sjö
sker ég yður. Það mun létta af
yður fargi, að geta íhugað með
mér hlutina í næði og án allra
hleypidóma. Við erum báðir vís-
indamenn, enda þótt á gjörólík-
um sviðum sé, skákmenn, sem
sitjum að tafli. Þér hafið leikið
yðar leik ,en nú kemur að mér.
En tafl okkar hefur eitt sér
kenni: Annaðhvort tapar annar
okkar, eða báðir. Þér hafið þeg-
ar tapað yðar leik, en nú er ég
forvitinn, að vita hvort ég hljóti
einnig að tapa mínum“.
„Þér munuð tapa honum“,
sagði Bárlach hljóðlega.
Emmenberger hló. „Það er
mögulegt. Ég væri lélegur skák-
maður, ef ég tæki þann mögu-
leika ekki með í reikninginn. En
við skulum gæta nánar að. Þér
eigið ekkert tækifæri framar.
Klukkan sjö kem ég með hníf-
ana mína, og jafnvel þótt svo
vildi til, að úr því yrði ekki,
í margra mílna fjarlægð var
frægur dýratemjari, Buck Sears,
að heilla áhorfendur með glæsi- Skyndilega gerir mikið óveður með þrumum og eldingum.
legum sýningaratriðum.
Barnasagan
KALLI
ig græm
pófa-
?aukur-
inn
Jack Tar tók feginn tilboði
Kalla, um að vera dreginn út úr
víkinni, og stuttu síðar voru bæði
skipin á leiðinni heim. Það síð-
asta, sem heyrðist frá eyjunni
var gargið í páfagaukunum, en
rödd Jakobs yfirgnæfði allar hin-
ar: „Þrunur og eldingar, galaði
hann, lengi lifi James Tar og ógn
ir Djúphafsins". Stýrimanninum
vöknaði um augu. „Svona, svoha,
látið þetta ekki á yður fá, sagði
Kalli hughreystandi. Þér getið
keypt yður annan fugl, fugl, sem
getur ekki talað.“ „E-en þessi
færði okkur mikla gæfu, sagði
stýrimaðurinn, og mér þótti svo
vænt um hann.“ „Verið ekki hjá-
trúarfullur, stýrimaður, sagði
Kalli. Þér eigið ekki að trúa slíku
— „Þrumur og eldingar, hvar
setti ég perlurnar mínar? sagði
Kalli“ „Hvað er að heyra hróp-
aði stýrimaðurinn undrandi.
Yður hefur þá líka þótt vænt
um Jakob, þetta sagði hann
alltaf“. — Hum, hum, tautaði
Kalli, hann var eins og óstöðv-
andi talvél...“
ENDIR
þá mun sjúkdómur yðar draga
yður til dauða innan árs. En
við skulum aðgæta mín tæki-
færi betur. Ég verð að viður-
kenna, að þér eruð kominn á
slóð mína“.
Læknirinn hló enn.
„Þér virðist hafa mjög gaman
af þessu“, sagði gamli maðurinn
undrandi. Hann furðaði sig stöð
ugt meira á lækninum.
„Ég skal játa, að ég hef gam-
an af hugsa mér mig sprikla
eins og fugl í neti yðar, og þeim
mun frekar, þar sem þér hangið
á sama tíma í mínu neti. En
svo að við komum að öðru.
Hver hefur komið yður á slóð
mína?“
Gamli maðurinn fullyrti, að
hann hefði komizt það á eigin
spýtur.
Emmenberger hristi höfuðið.
„Við skulum heldur snúa okk-
ur að sennilegri skýringu sagði
hann. „Svo auðvelt er ekki að
komast að glæpum mínum, ef
við köllum það því vinsæla
nafni. Og þótt í hlut eigi lög-
reglufulltrúi borgarlögreglunn-
ar í Bern, verður það hreint
ekkert auðveldara, því ekki hef
ég framið reiðhjólaþjófnað eða
fóstureyðingar. Við skulum líta
á þetta frá minni hlið. Ég var
mjög aðgætinn, nákvæmur og
tók öll smáatriði með í reikn-
inginn. Ég þóttist hafa náð þeim
tilgangi mínum að afmá öll mín
spor. En þrátt fyrir alla mína
aðgæzlu erú auðvitað til sann-
anir gegn mér. Hinn fullkomni
glæpur er ekki hugsanlegur i
þessum heimi tilviljananna. Sjá-
um nú til: Hvar gat Bárlach
lögreglufulltrúi byrjað? Það var
að vísu þessi mynd í „LIFE“,
hver sem haldinn var þeirri fífl-
dirfsku, að taka hana, eins og
ástatt var þá. Ekki veit ég það,
mér er nóg að vita að hún er
fyrir hendi, og það er út af fyrir
sig nógu slæmt. En við skulum
ekki gera úlfalda úr mýflugu.
Milljónir manna hafa séð þessa
myþd, og þar á meðal eflaust
Sokkar
Nylonsokkar
með saum
aðeins kr. 15