Vísir - 19.10.1962, Blaðsíða 15

V1SIR . Föstudagur 19. október 1962.
Friedrich Diirrenmatt
c.
GRUNURINN
©0
margir, sem þekkja mig, en samt
hefur þeim ekki dottið í hug að
þekkja mig af henni. Myndin
sýnir of lítið af andliti mínu.
En hver hefði getað þekkt mig
af henni? Annað hvort einhver,
sem var í Stutthof og sem
þekkir mig hér í dag. Það er ó-
líleg skýring, vegna þess að þær
manneskjur, sem ég hafði með
mér frá Stutthof, hef ég í hendi
minni, en samt er sú skýring
möguleg, eins og allar tilviljan-
ir. Önnur skýring er sú, að ein-
hver muni eftir mér við líkar að
stæður hér í Sviss fyrir 32 ár-
um. Ég man eftir atburði, sem
gerðist í litlum fjallakofa, þegar
ég var ungur stúdpnt. Já, —
ég man það greinilega — það
gerðist við eldrauðan bjarma
kvöldsólarinnar. Hungertobel
var einn þeirra fimm, sem voru
viðstaddir. Þess vegna dreg ég
þá ályktun, að það hafi verið
Hungertobel, sem þekkti mig af
myndinni“.
„Vitleysa,“ svaraði gamli mað
urinn ákveðinn. „Það er algjör-
lega gripið úr lausu lofti, algjör-
lega tilhæfulaus hugmynd.“ — •
Hann Mli hugboð um, að vin-
ur hans var í mikilli hættu, ef
honum heppnaðist ekki að leiða
allan grun frá honum. Samt
gerði hann sér ekki grein fyrir
í hverju þessi hætta lægi.
„Við skulum ekki fella dauða-
dóminn yfir vesalings lækninum
allt of fljótt. Fyrst skulum við
aðgæta aðrar líkur, sem benda
gegn mér. Við skulum reyna að
hreinsa hann af öllum grun,“
hélt Emmenbergar áfram og
studdi hökunni á krosslagða
handleggina, sem lágu á stólbak
inu. „Málið í sambandi við
Nehle. Það hafið þér einnig graf-
ið upp, herra lögreglufulltrúi. Ég
óska yður til hamingju. Það
kalla ég furðulegt. Ungfrú Mar-
lok sagði mér það. Það er bezt
að ég játi það. Ég skar sjálfur
í augabrún Nehles og veitti hon-
um einnig brunasárið á vinstri
handlegg, sem er alveg eins og
það, sem ég hef á sama stað.
Þetta gerði ég til þess, að lík-
ingin yrði meiri með okkur. Til
þess að annar okar gæti komið
í stað hins. Síðan sendi ég hann
til Chile undir mínu nafni, og
síðan er hann kom til baka, eins
og við höfðum um samið neyddi
ég hann til að gleypa blásýru-
hylki í hrörlegu hótelherbergi í
Hamborg. Cést ca, eins 'og ást'n
mín fagra myndi segja. Nehle
var náttúrubarn, traustur og
trygglyndur, sem aldrei gat lært
latínu né grísku, en hafði furðu-
lega hæfileika til lækningaiðk-
ana. Og hann var heiðursmað-
ur, sem tók örlögum sfnum með
jafnaðargeði og framdi fyrirtaks
sjálfsmorð — ég þegi um þann
þátt, sem ég átti'í því. Við skul-
um ekki tala meira um þann at-
burð, sem gerðist í grárri morg-
unskímunni, innan um skækjur
og sjóliða í hálfbrunnum rúst-
um rotnandi borgarinnar. — í
fjarska heyrðust harmþrungnar
stunur í þokulúðrum skipa, sem
voru að sökkva undan strönd-
inni. Þetta ævintýri var mesta
fífldirfska, því að ég get ailtaf
átt von á að upp um mig kom-
ist. Hvað veit ég hvað þessi
gáfaði leikmaður hafði fyrir
stafni í Santiago, eða hverjum
hann kynntist þar. Hingað gætu
komið alls kyns menn til þess
að heimsækja Nehle. En við skul
um halda okkur við staðreyndir.
Setjum svo, að einhver komist
á slóð mína, hvað mælir þá gegn
mér. Það er þá fyrst og fremst
það uppátæki Nehles að fara
að skrifa í „Lancet" og „Sviss-
neska læknaritið". Það gæti orö
ið hættuleg sönnun gegn mé*,
þ..e a. s. svo framarlega sem ein
hverjum dytti það í hug, og ef
þessar greinar yrðu bornar sam
an við nokkrar af mínum grein-
um. Nehle skrifaði ósvilcna
Berlínar-mállýzku. En til þcss
að greina mismuninn glöggt.
þarf það helzt að vera læknir,
sem les greinarnar. Þér sjáið,
að böndin berast aftur að vini
okkar. Að vísu er hann ekki tor-
tryggiitój^ofe 'Við skulum telja
honum það til málsbóta. En þeg-
ar lögreglufulltrúi stendur við
hlið háns, sem ég neyðist til að
álíta, get ég ekki lengur tekið
upp hanzkann fyrir hann.“
„Ég er hér í umboði lögregl-
unnar,“ svaraði lögreglufulltrú-
inn rólegur. „Þýzka lögreglan
grunar yður. Þér munuð ekki
skera mig í dag, því að dauði
minn kæmi upp um yður. En
Hungertobel mun láta yður í
friði.“
„Tvær mínútur yfir 11, sagði
læknirinn.
„Ég sé það,“ svaraði Bárlach.
„Lögreglan, lögreglan,“ hélt
Emmenberger áfram og leit
hugsandi á sjúklinginn. „Það er
aðeins eðlilegt að reikna með
henni. Þó virðist mér þetta ekki
sennilegt, vegna þess að það
væri heppilegasta skýringin fyr-
ir yður. Að þýzka lögreglan feli
lögreglunni í Bern að hafa upp
á glæpamanni í Zúrich. Nei, það
virðist mér afar ótrúlegt. Ef til
vill hefði ég trúað því, ef þér
hefðuð ekki verið fárveikur, ef
þér ættuð ekki í stríði við ban-
vænan sjúkdóm: Uppskurðurinn
og sjúkdómur yðar hafa ekki
verið sett á svið. Það get ég,
sem læknir, staðfest. Þaðan af
síður frásögnin í blaðinu um að
þér hafið látið af starfi. Hvers
konar maður eruð þér þá? Um-
fram allt þrautseigur, sauðþrár
gamall maður, sem ógjaman við
urkennir ósigur sinn, og sem á
bágt með að sætta sig við, að
vera kominn á eftirlaun. Það er
mögulegt, að þér hafið upp á eig
in spýtur, án nokkurs tilstyrks
og án aðstoðar lögreglunnar, á-
kveðið að sækja til atlögu gegn
mér, eftir að hafa' fyllzt óljósum
grun, sennilega í viðræðum við
Hungertobel, en án þess að hafa
nokkrar raunverulegar sannanir.
Sennilega voruð þér of stoltur
til að láta nokkurn annan en
Hungertobel vita um ráðagerð
yðar, en einmitt það var ógæti-
legt af yður. Það vakti aðeins
fyrir yður, að sanna, að þér.,sem
gamall maður vissuð fleira en
þeir, sem sögðu yður upp starf-
inu. Þetta allt tel ég líklegra,
heldur en þá skýringu, að lög-
reglan hafi sent sársjúkan mann
til þess að inna af hendi svo erf-
itt verkefni. Og þeim mun síð-
ur, þar sem lögreglan komst
ekki á rétta sporið viðvíkjandi
T
A
R
1
A
j
A VÍCI0U5 STOKW
KAGEP 0UTSI7E
TH5 C.RCUS CANVAS\
SUrP’ENLV, LIGHTWING
STI?EA<E7ACROSS
Tl IE 5<V ÁN7
STK.UCK... PLAWiES
LICKE7 THE S<Y
AW7A 7KEA7
CZy KANG
TKftOUGH THE
NíGHT!
l-l«7
5757
Eldingu sló niður í tjaldbúð- báli. Óp og köll kváðu við í myrkrinu. ELDUR
irnar, og brátt stóðu þær í björtu
n—mraiiiwTnTir--i n i ■irTTTnmwinri—i«—i—mii——iiiimm >iiiihiiii ■"ii i c
Barnasagan
KALLI
og super-
filmu-
fiskurinn
Eftir að skipið KRÁK kom úr
ferðinni til Fjársjóðaeyjunnar
varð það að fara í viðgerð, sem
tók marga mánuði. Þann tíma
notaði skipshöfnin til að
skemmta sér eins vel og kostur
var á. Daginn sem þetta æfin-
týri byrjaði var vélameistarinn
að taka hjólið sitt í sundur i
þúsund stykki til að geta haft
ánægju af að setja það saman
aftur. Hann var skyndiiega ó-
náðaður af bremsuískri, og þegar
hann ieit upp sá hann Kalla
koma í einu hendings kasti út
úr leigubíl. „Hættið strax þessu
fánýta dútli yðar, vélameistari",
hrópaði Kalli. „Farið heim og
pakkið niður farangri yðar. Við
sigium eftir stutta stund".
Jc
morðinu á Fortschig, sem þeir
hlytu þó að hafa gert, hefðu
þeir haft mig grunaðan. Þér er-
uð einn gegn mér, herra lög-
reglufulltrúi. Ég held líka að
rithöfundurinn: sem nú er látinn
hafi einnig verið grunlaus."
„Hvers vegna hafið þér þá
drepið hann?‘ ‘hrópaði gamli
maðurinn.
„Af varúðarráðstöfunum,"
svaraði læknirinn kæruleysis-
lega. „Tíu mínútur yfir 11. Tírn-
inn flýgur, herra minn, tíminn
flýgur. Ég verð einnig að láta
drepa Hungertobel af varúðar-
ráðstöfunum."
„Ætlið þér að drepa hann!“
hrópaði lögreglufulltrúinn og
reyndi að rísa upp.
„Liggið þér kyrr,“ skipaði
Emmenberger svo ákveðið, að
gamli maðurinn hlýddi. „I dag
er fimmtudagur," sagði hann.
„Þá tökum við læknarnir okkur
frí um eftirmiðdaginn, ekki
satt? Þess vegna datt mér í hug
að biðja Hungertobel að gera
okkur þá ánægju að heimsækja
okkur. Hann kemur í bílnuni
sínum.“
„Og hvað mun gerast?“
„í aftursætinu í bílnum verð-
ur litli dvergurinn minn,“ svar-
aði Emmenberger.
„Dvergurinn," hrópaði lög-
reglufulltrúinn.
„Já, dvergurinn,“ staðfesti
læknirinn. „Enn einu sinni
dvergurinn. Hann er nytsamt
verkfæri, sem ég hafði með mér
frá Stutthof. Hann var mér til
skemmtunar meðan ég dvaldist
þar. Samkvæmt ríkislögum
Himmlers hefði ég átt að láta
drepa hann, þar sem hann var
óverðugur þess að fá að lifa,
eins og einhver ariskur risi verð
skuldaði það frekar. Mér hefur
alltaf þótt gaman af afbrigðum
og svívirtur maður er líka alltaf
bezta verkfærið. Og þar sem
vesalings apinn minn litli fann,
að hann átti mér lífið að launa,
leyfði hann mér að þjálfa sig
til minna nota.“
Klukkan var 14 mínútur yf-
ir 11.
Lögreglufullarúinn var svo
þreyttur, að stundum lokaði
hann augunum. Og í hvert skipti
sem hann opnaði þau á ný, sá
hann klukkuna, stóra, kringlótta
klukkuna, svífandi í lausu lofti.
Nú skildist honum, að honum
var engrar undankomu auðið.
Emmenberger hafði séð við hon-
um. Hann var glataður og Hung
ertobel einnig.
„Þér eruð Nihilisti," sagði
hann hljóðlega, næstum hvlsl
andi. Tikkið í klukkunni barst
um þögult herbergið.
Sokkar
Nylonsokkar
með saum
aðeins kr. 15