Vísir - 20.10.1962, Blaðsíða 9
V í SIR . Laugardagur 20. október 1962.
v
í þessari fjórðu grein segir Anna frá sorgar-
dögum í Kaupmannahöfn, frá sálarstyrk móður
sinnar. Síðar segir hún frá framhaldi leiknáms.
og þegar hún er ráðin að Konunglega leikhúsinu
og svarar „Já, takk“.
mín. Hann hafði þegar beðið
margar klukkustundir og þegar
hann sá mig, spurði hann aðeins:
— Er nokkuð sem ég get gert
fyrir þig?
Þannig hefur Erling Schröder
spurt mig í hvert skipti sem mig
hefur vantað vin. Þó oft líði
langur tími milli þess sem við
hittumst, vitu..i við að vináttan
sem stofnað var til á leikskólan-
um mun haldast alla ævi.
"É'g fylgdi líkkistunni heim til
Reykjavíkur. Á íslandi átti
mamma að bera sín bein. Þegar
ég sigldi nú heim frá Danmörku-
hélt ég að þar með hefði ég kvatt
Konunglega Ieikhúsið fyrir fullt
og allt, en pabbi sagði: — Þú átt
að sigla aftur út og ljúka námi
þínu. Það var ósk móður þinnar.
Og ég sigldi aftur út á Ieik-
skólann og í einmanaleikann í
Kaupnfannahöfn. En ég sigldi
einnig út til starfsins, fastákveð-
in að ljúka því. Næsta sumar fór
ég ekki heim í sumarfríinu af
ótta við að eyðileggja hinn
danska framburð, sem mér hafði
tekizt að tileinka mér með svo
..úkilli fyrirhöfn. Allt sumarið
starfaði ég sem aukaleikari við
útileiksviðið í Dýragarðinum, þar
sem leikflokkur Adams Poulsens
sýndi „Einu sinni var“.
fj'vö ár voru liðin síðan ég
sigldi út og nú var námstfmi
minn framlengdur um enn eitt ár.
Nú þegar mér fannst ég hafa náð
valdi á málinu og var tekin upp
í félagshópinn, skyldi ég ekki
lengur, hvað mér hafði fundizt
svo erfitt og ókunnuglegt fyrstu
tvö árin.
Og þegar framkvæmdastjóri
Konunglega leikhússins William
Norris spurði mig óvænt að því,
hvort ég vildi ekki ráða mig að
leikhúsinu sem leikkonu, svaraði
ég — Já takk, án þess að hugsa
mig tvisvar um og án þess svo
mikið sem að spyrja um Iaun
eða hlutverk. Hér var allt í einu
komið tækifæri til að læra meira
áður en ég sneri heim til leik-
hússins í Reykjavík.
Cunnudagurinn 14. október
1928, kl. 3 síðdegis er mjög
þýðingarmikið tfmamark í lífi
mínu. Á þeirri stundu stóð ég f
fyrsta skipti í lífi mínu á sviði
Konunglega leikhússins. Ég fékk
að vita það með stuttum fyrir-
vara að ég ætti að koma inn sem
uukaleikari í forföllum annarrar
í „Kærlighedens Komedie“. Þar
lék Bodil Ipsen Svanhildi en Poul
Reumert lék Guldstad.
Mér fannst eins og ég svifi í
draumi. Ég hafði víst aldrei áður
verið jafn glöð og hamingjusöm.
Loksins var þörf fyrir mig, loks-
ins átti ég að koma fram á svið-
ið.
Löngu áður en sýningin skyldi
hefjast klæddi ég mig f leikbún-
inginn, en ég hef ekki hugmynd
um hvernig hann leit út. Til þess
var ég alltof spennt að taka eftir
því og ég þaut niður á sviðið þar
sem verið var að undirbúa sýn-
inguna og flæktist fyrir öllu og
öllum. Þó var hlutverkið ekki
mikið. Ég átti aðeins að segja
tvær setningar í fyrsta danska
hlutverkinu mínu og ég hefði
getað talað þær upp úr svefni:
„— Hvað, er það satt“, var sú
fyrri og sú seinni einni klukku-
stund síðar: „ - Já, dansa, dansa
og aldrei stanza!“
"1/Teðan ég stóð þarna í gleði-
vímu og beið eftir þvf að
komast inn á sviðið til að segja
þessar tvær setningar, kom Poul
móður minnar
Poul Reumert hlaut mesta frægð fyrir leik sem Alceste í Misantrophen
eftir Moliere og fór þá meðal annars f gestaleik til Parísar 1927 og
var þessi mynd þá tekin af honum í því hlutverki. Þetta var um
sama Ieyti og Anna Borg stundaði nám í leikskólanum í Kaupmanna-
höfn.
Reumert niður stóru tröppurnar
frá ganginum og út að sviðinu
— og það var engin leið að
flýja.
— Hvað eruð þér að gera
hérna? spurði hann undrandi,
þegar hann sá mig.
Nú verður hann líklega reiður,
hugsaði ég í vandræðum mínum,
því að ég leit stöðugt á Poul
Reumert sem svarinn fjandmann
minn! En nú varð ég að segja
það, — og ég svaraði honum
fullum hálsi, en roðnaði þó um
leið:
r— Ég hef verið fastráðin sem
leikkona við leikhúsið.
— Það var þó skemmtilegt!
Til hamingju og velkomin, frök-
en Borg, sagði Poul Reumert og
brosti.
Og meðan ég hélt áfram að
ráfa um og vera fyrir öllum sviðs-
mönnunum hugsaði ég yfir mig
hrifin: — Þetta verð ég strax
að skrifa heim
Allt í einu kom grannvaxin
kona niður bratta stigann
bak við sviðið og ég rétti höndina
fram til að styðja hana í sfðustu
bröttu þrepunum. Allt f einu
sneri hún sér að mér og ég sá
að þetta var engin önnur en
Bodil Ipsen. Hefði ég vitað það,
hefði ég fremur viljað skríða í
músarholu, heldur en að gerast
svo djörf að rétta henni höndina.
— Þér eruð mjög góð stúlka,
sagði Bodil Ipsen og brosti vin-
gjarnlega til mín um leið og hún
tók í framrétta hönd mína. —
Eruð þér nemandi við leikhúsið?
Enn einu sinni mátti ég roðna
og skýra frá því að ég hefði verið
ráðin leikkona og þegar Bodil
Ipsen óskaði mér einnig til ham-
ingju og bauð mig velkomna, —
9
wjga
Anna Borg f íslenzkum skautbúningi sem fjallkonan á 17. júní hátíða-
höldunum 1948. Myndin er tekin í Alþingishúsgarðínum.
ja — þá átti gleði mín bókstaf-
lega engin takmörk.
— Nú get ég hin rólegasta
siglt heim til íslands, hugsaði ég.
Því að nú hef ég náð því marki
sem ég ætlaði mér, og tveir
mestu listamenn leikhússins hafa
boðið mig velkomna!
Tj'nn var þó eftir að ganga inn
á sviðið og það átti eftir að
valda mér mikilli angist. I gleði-
vímu minni hafði ég einhvern
veginn staðsett mig á bak við
SKRÁÐ
HEFUR
ÍNGA
MÖRCK
kórinn og þorði ekki að ryðja
mér braut gegnum alla þessa há-
vöxnu, fullorðnu menn. Ég var
að verða taugaóstyrk," en allt í
einu fann ég að einhver tók í
arm minn. Mér varð litið við og
— það var Poul Reumert.
— Eigið þér ekki að fara inn
núna? spurði hann og skildi
samstundis alla angist mína.
— Jú, en það eru svo margir
menn fyrir ...... stundi ég upp.
— Viljið þið gera svo vel að
gefa pláss, fröken Borg á að fara
á sviðið, sagði Poul R^aæiert
rólega. Og statistarnir véku sam-
stundis til hliðar.
— Hann þarf ekki að segja
nema eitt orð, og vötnin klofna,
hugsaði ég um leið og ég gekk
hreykin inn á sviðið og mælti
upphátt: — Hvað, er það satt?
j „Kærlighedens Komedie“ kem-
ur fyrir atriði þar sem rök-
rætt er um, hvaða blóm ástin sé
og Poul Reumert sagði þar í !
gervi Guldstads: i
— N.i, hún er eins og íslenzk- 1
ur mosi, hún læknar ungfrúr af 1
brjóstveiki, — og um leið leit
hann til mín og brosti lítið eitt.
Við höfum oft haft gaman af
þessari setningu síðar.