Vísir - 23.10.1962, Blaðsíða 15

V í S IR . Þriðjudagur 23. október 1962.
15
KALLI
og super-
filmu-
fiskurinn
Nýi viðskiptavinur Kalla mrtci-
ist inn í krána. „Jósep J. Bizn:."“
tilkynnti hann hárri rfiddti
„Bizniz frá Superskóp filmu
félaginu". „Já sagði Kalli, ég
fékk símskeyti frá yður. Mé-
skilst að hér sé um meiri háttar
dráttarvinnu að næða“. „Meiri
háttar, sögðuð þér hvað? öskraði
Herra Bizniz. Gamli vinur pett.-t
er risastykki, sem þér eigið að
draga, skal ég segja yður. Það
er hvalur.“ Hvalur sagði Kaili
vantrúaður á svip. Gamli vinur,
og það er nú hvalur sem segir
sex, hrópaði Herra Bizniz, „morð
ingi, sem hefur eyðilagt fjöldah
allan af skipum, reglulegt æfin-
týri.“ „Guð hjálpi mér, sagði
Kalli, og þér viljið að ég dragi
þennan hval?
Friedrich Durrenmutt
Klukkuna vantaði tuttugu og
eina mínútu í sjö, tuttugu mín-
útur, nítján mfnútur. Tíminn
leið. Loftið titraði af miskunn-
arlausri hrynjandi klukkunnar.
Nú vantaði hana tíu mínútur í
sjö. Bárlach reisti sig upp til
hálfs og hallaði sér upp að
skurðaborðinu, sjúkur og van-
megnugur maður, en rólegri.
Að baki hans var klukkan, en
honum til auglitis, hurðin, sem
hann starði á í auðmýkt. Þessi
rétthyrningur, sem sá hlaut að
koma inn um, er hann beið
eftir, er myndi drepa hann, hægt
og sígandi, eins og klukka.
Þarna sat gamli maðurinn og nú
var tíminn í sjálfum honum.
Hann tifaði eins og klukka. Nú
þurfti hann ekki lengur að líta
upp, því að hann vissi, að hann
þurfti aðeins að bíða í fjórar
mínútur enn, þrjár mínútur,
tvær mínútur. Nú taldi hann
sekúndurnar, sem voru samtaka
hjartslætti hans sjálfs. Hundrað
sekúndur, sextíu, þrjátíu. Varir
hans voru hvítar og þurrar.
Hann taldi jafnt og hefðbundið
og svo starði hann eins og lif-
andi klukka á hurðina, sem nú
opnaðist, á slaginu sjö. Opnar
dyrnar komu Bárlach fyrir sjón-
ir sem svartur hellismunni eða
opið gin, en í því miðju skynj-
aði hann óljóst risavaxna,
skuggalega veru, en það var
ekki Emmenberger, eins og
gamli maðurinn hélt. Úr galopn-
um dyrunum drundi í eyrum
lögreglufulltrúans lítil barna-
vísa, sunginn hásri, hæðnisfullri
röddu:
„Hánschen klein
ging alein
in den grossen wald hinein.
og þarna stóð, í allri sinni stærð
og breidd, gyðingurinn Gulliver,
og gauðrifin skikkjan hékk milli
ur um kröftuga fótleggina.
„Komdu sæll, lögreglufull-
trúi“, sagði risinn og lokaði dyr
unum“. Svo að nú finn ég þig
aftur, dapri, en óttalausi ridd-
ari, sem hefur tekið þér ferð á
hendur, til þess að berjast við
anda hins illa. Hér finn cg þig
sitjandi frammi fyrir borði, sem
ekki er ósvipað því, sem ég var
lagður á í hinu fagra þorpi, Stutt
hof v. Danzig“. Og hann tók
gamla manninn upp, og hann lá
við brjóst gyðingsins eins og
barn. Síðan lagði hann hann í
rúmið á ný.
Þegar gamli maðurinn gat enn
engu orði upp komið, heldur lá
grafkyrr og nábleikur í framan,
hló gyðingurinn og tók flösku
og tvö glös upp úr gauðrifnum
kyrtlinum.
„Vodka á ég ekki lengur",
sagði gyðingurinn, um leið og
hann fyllti glösin og settist við
rúm gamla mannsns. „En í göml
um niðurníddum bóndabæ í
Emmendal stal ég nokkrum ryk
ugum flöskum af þessum ágæta
kartöflusnafs. Dauðum manni
hlýtur að fyrirgefast það, —
ekki satt, lögreglufulltrúi? Þegar
lík, eins og ég, sækir skattinn
sinn til mannanna í húmi nætur
inar, áður en það skríður að
nýju í grafir sínar við Sovjét-
ríkin, þá ætti það að vera í lagi.
Drekkið þess vegna, lögreglu-
fulltrúi".
Hann hélt glasinu að vörum
Bárlachs, og hann drakk. Hon-
um varð gott af því, enda þótt
hann hugsaði með sér, að það
væri á móti læknisráði.
„Gulliver“, hvíslaði hann og
snerti hönd risans. „Hvernig
gast þú vitað, að ég væri í þess-
ari bölvaðri rottugildru?“.
Riinn hló. „Kristni maður“,
svaraði hann, og hörð augun
tindruðu í öróttu, augnahára- og
brúnalausu andlitinu. Hann
hafði auðsjáanlega þegar drukk-
ið nokkur vínglös. „Til hvers
léztu mig koma til Salem. Ég
vissi upp á hár, að þú hafðir
fengið grun um, að ef til vill
væri möguleiki á að finna þenn
an Nehle enn á lífi. Ekki eitt
ándartak trúði ég, að það væri
af sálfræðilegum áhuga einum,
sem þú spurðir um Nehle, eins
og þú fullyrtir hina frægu Vodka
nótt. Átti ég að láta þig hlaupa

Ég spuröi fyrst: HVAÐA Mary —--------------?
beint í tortíminguna, án þess að
skipta mér af því. í dag er ekki
lengur unnt að berjast einn gegn
hinu illa, eins og riddararnir
gerðu í gamla daga, er þeir börð
ust einir við risavaxna dreka.
Þeir tímar eru liðnir, er skarp
skyggnin ein nægði til þess að
koma upp um glæpamenn, eins
og þá, sem við eigum við að
stríða í dag. Heimski leynilög-
reglumaður. Tíminn sjálfur hef-
ur leitt þig út í hið fjarstæðu-
kennda. Ég hef fylgzt með þér
og í nótt birtist ég hinum hug-
hrausta dr. Hungertobel, Ijóslif-
andi. Ég varð að hafa mig allan
við, að ná honum úr yfirliðinu,
svo hræddur varð hann. En svo
fékk ég að vita það, sem ég
þurfti að vita, og nú er ég hér.
til þess að koma aftur reglu á
hlutina“.
„Hvernig komst þú?“ spurði
Bárlach hljóðlega.
Risinn glotti.
„Ekki falinn undir sæti í ein
hverjum lestarvagni, eins og þú
heldur“, svaraði hann, „heldur
í bíl Hungertobels“.
„Er hann lifandi?" spurði
gamli maðurinn, sem loks var
að ná sér, og starði eftirvænt-
Hið næma lyktarskyn apa-
mannsins kom honum brátt á
spor kattardýra. Ibúarnir höfðu
verið klóraðir og tættir í sundur
á óhuggulegan hátt.
Skyndilega gáfu trumbuslög til
kynna að hin villtu kattardýr
frumskógarins væru aftur á ferð-
inni
Hvað lá að baki þessum leynd
ardóm? Hvers vegna voru kjöt-
ætur farnar að ráðast á innfædda
menn?
Barnasagan
ingarfullur á gyðinginn.
„Hann mun aka þér aftur til
Salem eftir nokkrar mínútur",
sagði gyðingurinn og teygaði
kartöflusnafsinn af ákafa.
„Hann bíður á meðan í bifreið
sinni, fyrir utan Sonnenstein“.
„Dvergurinn“, hrópaði Bárlach,
nábleikur í framan, því að hann
þóttist vita að gyðingurinn vissi
ekki um hann. „Dvergurinn.
Hann drepur hann“.
„Já, dvergurinn“, sagði risinn
og hló óhugnanlega. Hann lét
tvo fingur hægri handar milli
varanna og blístraði hátt og
hvellt. Þá lyftist málmskjöld-
urinn frá glugganum, og í sama
bili sveiflaði sér inn í herbergið,
eins og api, lítill skuggaleg vera,
sem gaf frá sér óskiljanleg kok-
hljóð og stökk eins og elding
upp í fangið á Gulliver og þrýsti
afmynduðu og ellilegu andlitinu
að gauðrifnu brjósti gyðingsins
og slengdi litlum vansköpuðum
handleggjunum um stórt hár-
laust höfuð hans.
„Þarna ertu þá, litli apinn
minn, litla skepnan mín, litla
afskræmið mitt“, sagði gyðing-
urinn syngjandi röddu og gældi
við dverginn. „Veslings Minot-
aurusinn minn, svívirti búálfur-
inn minn, sem svo oft sofnaðir
grátandi og volandi í örmum
mínum á hinum blóði drifnu
nóttum í Stutthof, þú, sem einn
átt samleið með minni vesælu
gyðingasál. Litli sonurinn minn,
töfrarótin mín. Minn vanskap-
aði Argos. Odysseifur hefur
snúið aftur til þín, eftir enda-
lausa ferð í villu. Ó, mér datt
einmitt í hug, að þú hefðir flutt
hinn drukkna Fortschig yfir í
annað líf, með því að síga niður
í ljósraufina. Hinn illi galdra-
meistari, Nehle, Emmenberger,
eða hvað hann nú heitir, hefur
tamið þig til þess arna. Hérna,
bíttu í fingurinn á mér, já, svona,
greyið mitt. Og þegar ég sat í
bifreiðinni við hlið Hungerto-
bels, þá heyrði ég ánægjuvæl
fyrir aftan mig, eins og í ketti,
sem klórar sér. Það var þá litli
veslings vinurinn minn, lögreglu
Ódýr sófa-
bori, aieins
kr. 975.00
THE AF'E-MAH'S ACUTE NOSTRILS
rERCEIVEP A LINSERINS FELINE
THE VILLAGERS HAF 5EEN
/•i K\kicn\
A5RUPTLY* TREMULOUS FRUMSEATS
ANKI0UNCE7 THAT SAVASE JUNGLE
CATS HAC? STKUC< ASAISl!
WHAT WAS
5EHIN7 THIS
MYSTER.Y?
WHY WE<E
SJATIVES
5EING ATTACKEF
BY THE
CAKNIVOKBS/
l-lð-5760
0O
GRUNURINN