Vísir - 30.10.1962, Blaðsíða 15

V i á IR . Þriðjudagur 30. október 1962.
75
Cec/7 Saint - Laurent:
JF
NY ÆVII KARÓLÍ NTYRI INU
— Lifi lýðveldið, kallað iskip-
stjórinn til þess að vera mönn-
um sínum fyrirmynd og æddi
gegn fjandmönnunum.
Karólína lá í skjóli við tvær
kaðalhrúgur og bærði ekki á
sér og horfði óttaslegin á skip-
stjórann, sem æddi fram fyrst-
ur manna gegn hinum nýju
fjandmönnum. Sólin brauzt nú
fram milli skýja og blikaði á
sverðið í hendi hans, sem hann
enn sveiflaði yfir höfði sér. Þeg-
ar hann hafði fellt tvo Englend-
inga féll hann sjálfur og enskir
sjóliðar ruddust fram og tröðk-
uðu á honum þar sem hann lá
í andarslitrunum.
Þótt foringinn væri fallinn
börðust skipverjar áfram — von
lausri baráttu gegn ofureflinu.
Einn þeirra kom veinandi af
sársauka í áttina til hennar.
Bún gat ekki séð framan í hann,
pví að hann hafði borið sundur
:ættan handlegg að andliti sínu
Dg blóðið lak úr höfði hans og
svo datt hann yfir aðra kaðal-
irúguna og á Karólínu, æpandi
íitthvað, sem hún skildi ekki,
Dg er hún skelfingu lostin
reyndi að losa sig þekkti hún
hann.
— Jean, Jean, veinaði hún.
í sömu svifum ruddist áhöfn
Ruby inn á þilfar Pomonu og
mgin hugsun komst að hjá
Karólínu nema þessi: Ég vil ekki
deyja, og hún æpti eins hátt og
hún gat:
— Ég vil ekki deyja.
Að eyrum hennar barst nú
skipun fyrsta stýrimanns til
þeirra sem enn stóðu uppi:
Samfylkið hjá mér.
Og Karólínu tókst nú að losa
sig. Hún reis á fætur og hljóp
til hans og í hinn fámenna hóp
kringum hann. I honum voru að
eins fjórir menn, þeirra meðal
hásetinn, sem hafði verið við
stýrið í ofviðrinu, — og Thom-
as, enn ferlegri en nokkurn tíma
áður með sveðju milli tann-
anna, skammbyssu í hægri hendi
og sverð í vinstri. Hann hrækti
út úr sér sveðjunni, þegar fyrsti
stýrimaður hafði yfir fyrsta vísu
orð franska þjóðsöngsins, og
hrópaði þar næst:
— Skjótið!
Þetta var tilgangslaust. Fjand
mennirnir æddu fram gegn
þeim. Karólína lyfti sverðinu,
lyfti sverðinu, sem var allt of
þungt vopn fyrir hana og sveifl-
aði því gegn hverjum sem fyrir
var, hermönnum seglum og köðl
um.
— Ég er skipherra á Ruby,
Gefizt upp, það hefðuð þið
átt að gera fyrir löngu.
Gripið var heljar taki um
handlegg hennar, og hún missti
sverðið og féll á kné. Fyrir fram
an hana ruddist Thomas fram
og hjó á báðar hendur og hún
gat ekki varizt því nú að dást
að honum. Það var engu líkara
en að hann þættist viss um, að
geta einn ráðizt gegnum óvina-
skarann.
— Ég gefst upp, kallaði há-
setinn, sem staðið hafði við stýr
ið. Hann stóð við sigluna og
lyfti upp höndunum til þess að
sýna, að hann hefði varpað frá
sér vopnunum.
— Thomas, gefstu upp, það
er tilgangslaust að berjast leng
ur!
Matsveinninn risavaxni hikaði
andartak, svo kastaði hann frá
sér sverðinu til merkis um, að
hann einnig gæfist upp, og þetta
var það seinasta, sem Karólína
sá, áður en hún hneig í yfirlið.
Þegar hún vaknaði lá hún á
þilfarinu. Við hlið hennar sat
hásetinn og tuggði tóbak, en við
og við rak hann út úr sér tung-
una til þess að sleikja blóðið af
vörum sér. Hjá þeim stóð ensk-
ur hermaður sem átti að gæta
þeirra. Dökkir skýjabólstrar
voru í lofti. Skipverjar á her-
snekkjunni Adventure voru önn-
um kafnir að flytja varning úr
Pomonu yfir í skip sitt. Pomona
lá við hliðina á Adventure. Ann
að veifið fjarlægðust skipin
hvort annað lítið eitt og skullu
svo saman með dynkjum, sern
minntu Karólínu á andvörp og
stunur hinna deyjandi. Karólína
var rennblaut, af svita en ekki
blóði, eins og hún fyrst hélt.
— Hvað ætli þeir geri við
okkur?, spurði hún hásetann.
I-íann yppti öxlum og spýtti mó-
rauðu, en svaraði engu.
jEn Karólína þráaðist við að
spyrja:
— Veiztu nokkuð um hina?
Heldurðu að þeir séu allir dauð-
ir?
— Sumir voru bara særðir,
en Englendingar hentu þeim fyr
ir borð líka. Fyrsti stýrimaður
???
Þú mátt hengja
Iegu kvefi-----—
©PIB
C0PERHÍ5EK
mig, ef þessi hræðir ekki líftóruna úr venju-
er á lífi. Hann er um borð í!
Adventure. Þeir ætluðu að fara
eins að og varpa honum fyrir
borð, en hann varði sig svo
hraustlega, að ég held það hafi
haft þau áhrif, að þeir tóku hann
til fanga. Nú segir hann þeim
kannske frá öllu, sem á daga
hans hefur drifið, og þeir skilja
ekki eitt orð af því, sem hann
rausar. — Hefurðu tekið eftir
því festarnar milli skipanna eru
að kubbast sundur, en sjóliðarn
ir ensku eru svo fullir, að þeir
taka ekki eftir neinu, þeir
þamba bara þetta andstyggilega
öl sitt og stela várningnum úr
skipinu okkar. Ætli það verði
ekki endir Pomonu að brotna í
spón fyrir augunum á þeim?
f
A
p
u
''THE CA.T5 FINISHE7 THEIfc
SLAUGHTEK. ANI7 QUIC<LV
LEFT/ CONTINUE7 MO<A.
' "IT WAS THEN THAT I SAW-
THE PSV/L--"
fyq
4FIRSTV A GLISTENING
PANTHEK. AFFEAPLE7 ON
A NEAK5Y HILLOCK.,
TEKKlPLEv AN7 YET
MAGNIFICENT--" (.25.5766
Kattardýrin luku slátrununni
og flýttu sér í burt, hélt Moka
áfram. Það var þá að ég — —
sá DJÖFULINN.
Fyrst birtist glitrandi pardus-
dýr á hól í grendinni, hræðilegt
en um leið stórkostlegt — —.
Ég deplaði augunum og um
leið breyttist ófreskjan í geysi-
stóra mannlega veru sem var
klædd í draugalegan svartan bún-
ing.
Barnasagan
KALLI
super-
fíEmu-
fiskurSnu
Skömmu sei.ana stóð Kalli og
meistarinn á Járnbrautastöðinni
í Mudanoozes. Herra Bizniz
kvaddi þá og sagði að hann ætl-
aði að hafa samband við þá þeg-
ar hann hefði lokið við nokkur
mipg aðkallandi verkefni. Með
hálfum huga gekk Kalli að far-
miðasölunni: „Ég ætla að fá tvo
miða til Batavariu, og sjáið um
að fái góða k -tu“. Hvorki
Kalli né meistarinn vissu að mjög
vel búinn maður fylgdist
nákvæmlega með þeim. „Skip-
stjórinn og vélameistarinn á
Krák á leið til Batavariu. Gott,
gott, ég skal verða á undan
Bizniz.
En Karólína endurtók spurn-
inu sína:
— Hvað heldurðu, að þeli
geri við okkur?
— Þeir slá ekki upp veizlu,
vertu viss. Þeir flytja okkur yfir
í skip sitt og henda okkur í eitt
hvert svarthol þar, og þar verð-
um við að dúsa þangað til þeim
dettur í hug að leita einhverrar
hafnar. Og okkar eina von er,
að við verðum látnir í skiptum
fyrir fanga — en það getur orð
ið tíu ára bið — minnst, en hver
segir að við tórum svo lengi?
Karólína heyrði ekki seinustu
setninguna, því að nú kom dynk
ur miklu meiri en hinir fyrri.
Það ýskraði í taugunum og stefn
ið á Pomonu fór að síga ískyggi-
lega í sjó. Karólína valt um koll,
en brátt urðu hreyfingar skips-
ins léttari, það var næstum eins
og það vaggaðist hægt á öldun-
um, og það var engin furða því
að festar höfðu slitnað og það
var nú komið kippkorn frá
Adventure.
Ensku sjóliðarnir sem eftir
höfðu orðið á Pomonu bjástruðu
við að losa um björgunarbát á
þilfari Pomonu. Hersnekkjan
Ruby var nú horfin sjónum.
Ensku sjóliðunum tókst loks að
koma bátnum á sjó, og æptu
hásum rómi eitthvað sem þau
skildu ekki, en þeir voru að
reyna að koma í veg fyrir að
báturinn brotnaði við skips
hlið, og við að komast í hann,
og loks tókst þeim það og svo
reru þeir burt án þess að skeyta
um fangana, sem þeir áttu að
Ódýrir krep-
nyíonsokkar
kr. 49.00