Vísir - 31.10.1962, Blaðsíða 15

V1SIR . Miðvikudagur 31. oktðber 1962.
5SBSSW
15
Cecil Saint - Laurent:
NÝÆVINTÝRI
KARÓLÍNU
gæta. Veður var nú aftur mjög
versnandi.
Stormurinn var nú að komast
í sinn versta ham og allt í einu
var skotið af fallbyssu og voru
skotdrunurnar enn ægilegri inn
an um stormhvininn.
— Nú skjóta þeir á okkur,
sagði Karólína.
Aldrei hafði hún verið slegin
ótta af tilhugsuninni u'm að
drukkna — ekki einu sinni þeg-
ar hún var á bugspjótinu, en nú
óttaðist hún að skipið mundi
sökkva þá og þegar og að hún
mundi sogast með því niður í
djúpið. Hásetinn yppti enn öxl-
um og tautaði nú eitthvað, en
hún gat ekki heyrt nein orða-
skil. Tvisvar sinnum til heyrð-
ust fallbyssuskot ,en það var
eins og skotið væri úr meiri
fjarlægð, og nú, er hásetinn sá
hve skothríðin gerði Karólínu
óttaslegna,- f$r hann að skelli-
hlæja.
, Heimskinginn þinn, kallaði
hgnn, skilurðu ekki, að þeir eru
al]s ekki að skjóta á okkur, þeir
eru að „talast við“ með skotum.
Við sökkvum kannski í hafsins
djúp, en ekki vegna þess að
Englendingar eru að skjóta.
Karólína fannst reynsla sín
þessar stundir vera í líkingu við
eitthvað, sem kannske væri lýst
í bókum, en fyrir ofan hennar
skilning, að hún gæti verið mitt
í þessum hildarleik. Hún ldifr-
aði upp á þak stýrishússins og
lá þar á grúfu og hélt sér af
öllum kröftum. Hún lá þar lengi
og hugsaði. Ég hefi drepið
mann, hugsaði hún, kannske
fleiri en einn. Það var nótt og
það var kalt í veðri og hún var
vot og þreytt og skalf eins og
hrísla. Nú kom hún auga á há-
setann, sem var íarinn að tala
við Thnmas, matsveininn. Hún
kipptist við, hann hafði verið
henni gleymdur. Hann var þá
líka á þessari skipstjóralausu,
áhafnarlausu fleytu, sem rak
stjórnlaust fyrir veðri og vind-
um þar sem hel var fyrir stafni.
Hún klifraði niður og nálgað-
ist þá, lagði við hlustirnar.
Henni til mikillar undrunar voru
þeir að hnakkrífast. Þeir tóku
ekkert eftir henni og hún gætti
þess, að grípa ekki inn í við-
ræður þeirra.’Þegar hún komst
að því hvert ágreiningsefnið var
fannst henni það fram úr máta
hlægilegt. Þeir voru nefnilega að
rífastum hvor þeirra ætti að
stjórna á skipinu. Vind hafði
heldur læ^t í bili og þeir sátu
með lukt á milli áfn, en hún bar
daufa birtu því að glerin í henni
voru svört af reyk og óhrein-
indum..
— Fyrr mundi ég hlýða fyrir
skipunum landkrabba en kokks,
sagði hásetinn með fyrirlitningu.
Eftir hverju ertu annars að bíða,
lómurinn þinn, ætlarðu að láta
okkur sálast úr hungri?
Karólínu var ljóst hve skop-
legir þeir voru, en samt var hún
svo fávís að bæla ekki niður
mikilmennskulega löngun til
þess að láta að sér kveða: Hví
gæti hún ekki tekið við stjórn
og skipað þessum.bjálfum fyrir?
I barnslegri einfeldni hugleiddi
hún hve hinir innbornu á strönd
Ameríku myndu undrandi, er
skipið væri lagst þar fyrir
akkeri og í ljós kæmi, að skip-
stjórinn væri ung kona ,— og
nú gat hún ekki stillt sig um
að grípa fram í:
— Ég hefi tillögu fram að
færa. Þú Thomas annast matar-
gerð, hefur eftirlit með farmi og
gerir við það, sem viðgerðar er
þurfi, og þú þarna stendur við
stýrið. Sjálfur skal ég . . .
— Haltu ér saman, dreng-
stauli, urraði matsveinninn,
óvitaskapur er þetta? Ertu full-
ur? Gættu þín, að við hendum
þér ekki fyrir borð.
Karólína varð hrædd og hörf-
aði undan.
— Við skulum fara undir þilj-
ur, allir þrír, og laga eitthvað
til.
Hann fór á undan með luktina
og veittist erfiðlega, því að skip
ið valt nú ýmist á þessa hliðina
eða hina, og allt var á hreyf-
ingu. Loks fór hann að velta
víntunnu á undan sér, en þá
var eins og kassar og tunnur
qg annað beggja vegna við hann
ri á skrið og sprakk tunnan
og vínið rann út um allt. Karó-
línu langaði til að kalla til hans,
að það skynsamlegasta, sem
hann gæti gert væri að fara í
koju og sofna, en þorði ekki að
yrða á hann. Hann hafði nú náð
Jú, jú, ég er að tala í símann,
Imba nokkuð til að segja.
en eins og er finn hvorki ég né
í taugarenda, sem festur var í
hring í lofti, og hafði honum
dottið í hug að nota kaðalinn
t;i að halda kössum vinstra meg
in við sig, en einmitt þegar hann
þokaðist áfram kassa af kassa,
var eins og allt beggja vegna
við hann færi á stað, og þegar
hún ætlaði að fara að æpa, var
tekið fyrir munn henni.
Þegar skruðningurinn hætti
linaði sá, sem hélt fyrir munn
henni, á takinu.
— Jæja, þá erum við tveir ein
ir á Pomonu, sagði hann .
Það var matsveinninn.
Karólína hafði verið vitni að
margir menn féllu og blóðið
T
Q

„Þegar villidýrin höfðu gert
innrás sína birtist mjög kynleg
mannleg vera, hélt Moka höfð-
*IT WAS SURELY THE
F’EVIL, BECAUSE ONLY
AO/AENJTS SEPORE iT *
VHA7 SEEN A PAKITHEft--*
♦THE THINS SHUFFLEP THROUGH THE VILLAGE
INI AN7 OUT OF SUIL7INGS—AN7 THEN I
HEAKI7 MANIACAL LAUGHTEfc!"
1-27-5767 r
ingi áfram. Hún var áreiðanlega
djöfullinn, því að skömmu áður
hafði hún verið pardusdýr. Þessi
undarlega vera þaut í gegnum
þorpið, inn í kofana og út úr
þeim aftur--------og skyndilega
heyrði ég tryilingslegan hlátur."
Barnasagan
KALLI
©g super»
filmu-
fisbrinr
Kalli og meistarinn stigu upp
í járnbrautarvagninn og hann
þaut af stað. „Þá erum við lagðii
af stað, me.ð járnbrautinni“, and-
varpaði Kalli, „það er ekki auð-
velt fyrir sjómenn að vinna fyrir
.........**** ; < Í.A./ "•
daglegum þörfun sínum nú á dög
um, kæri vinur.“ „Verið nú ekki
á svipinn eins og fýldur Asni.
svaraði meistarinn, „Þér hafið
enga ástæðu til að kvarta. Huðsið
um 50.000 dollarana, sem þér
fáið fyrir að draga Feita Moby
og annað eins fáið þér fyrir að
draga hvalinn.“ „Það er ekki það
,svaraði Kalli og hristi höfuðið."
„Vissulega höfum við vindin i
seglin, en það skiptir engu fyrir
mig. Ég er vantrúaður á þetta
allt saman. „Kalli hafði varla
lokið við setninguna þegar ó-
kunnugur maður kom inn í klef-
ann.
rann, er vopnum var beitt, en
hún vissi líka að Thomas gat
beitt hættulegu vepni, — vepni
þagnar hins vonda manns. Að
eins ein hugsun komst að hjá
henni: Að flýja, hendast upp á
þilfar, og fela sig þar einvhers-
staðar. Og henni fannst byrði
þagnar mannvonskunnar einnig
hvíla á sér, því að með einu að-
vörunarorði hefði hún getað
bjargað lífi hásetans, og ætlaði
að vísu að reyna það, er gripið
var fyrir munn hennar.
Mikil alda lyfti skipinu allt í
einu og luktin fór á hliðina og
slökknaði á henni. Nú var kola-
myrkur og það ætti að auðvelda
henni flóttann. Hún þorði varla
að hreyfa sig af ótta við að
lenda milli hramma ófreskjunn-
ar, sem hlaut að vera á næstu
grösum við hana, en svo missti
hún vald á sér og fór að gráta
og svo fann hún, að hún var
tekin upp og borin upp á þilfar,
án þess að nokkurt orð væri
mælt.
Undir eins og hún fann þilj-
urnar undir fótum sér snerust
hugsanir hennar um það eitt, að
flýja frá þessum andstyggilega
manni, og hún tók stökk áfram,
án þess að vita hvar hún myndi
koma niður, kannske á sjónum,
en hún hafði svifið niður um
lestaropið, og til allrar hamingju
meiddi hún sig ekki, og hún fik
aði sig áfram að stórum skáp,
sem hún vissi að var við dyr inn
í lestina. Hún opnaði skápdyrn-
ar. Það var heilmikið af verk-
færum þarna. Hún gætti þess,
Ódýrir krep-
nylonsokkor
kr. 49.00