Vísir - 18.12.1962, Blaðsíða 15

V í S IR . Þnðjudagur 18. desember 1962.
75
Peyrodes svaraði hikandi —
sitt hlutverk væri að gæta fang-
anna, sem hann tæki við —
daglegur rekstur væri hans
verk, en ekki rannsóknir á lífi
fanganna fyrir komu þeirra.
— Ágætt, sagði fulltrúinn
valdsmannlega, ég kom að eins
til þess að líta sem snöggvast á
þessa stofnun, og nú hefi ég gert
það Er nokkur hér, sem hefur
kvartanir fram að færa?
Stutt þögn ríkti. Svo barst lág
ur kliður frá föngunum og loks
potaði sér gegnum raðir þeirra
tötralega klæddur fangi, smávax
inn sem dv«rgur, og tautaði eitt
hvað á mállýzku. Peyrodes
reyndi að hægja honum frá.
— Lofið honum að tala, sagði
fulltrúinn. Ég óska þess, að fang
elsaðir borgarar fái að bera fram
umkvartanir sínar.
Fanginn var fljótur að grípa
tækifærið og hóf mikinn reiði-
lestur á málýzku sinni um allt,
sem honum þótti aðfinnsluvert,
en fulltrúinn botnaði ekkert í
því, sem hann sagði, og lét það
nægja að kinka kolli og segja:
— Alið engar áhyggjur! Lýð-
veldið gleymir ekki börnum sín
um — hver svo sem þau eru!
Á þessu andartaki varð hon-
um litið á Karólínu og varð hon-
um starsýnt á hana, en hún
hafði í þessum sömu svifum ver
ið að reyna að grafa upp hvar
hún hafði heyrt áður þessa rödd,
sem lét svo kunnuglega í eyrum
hennar. Hún reyndi að virða fyr-
ir sér andlitsdrætti hans, en sól-
1 in skein beint framan í hann svo
að sú athugun færði henni ekki
neitt svar, en hún var þó sann-
færð um, að fundum hennar og
: þessa manns hafði borið saman
fyrr. Og enn frekara sannfærð-
ist hún um þetta, er hún varð
þess vör, að hann var farinn að
stara á hana. Hún varð gripin
kvíða, leit niður fyrir fætur sér,
og reyndi að hylja andlitið með
höndum sínum, — því að hún
var hrædd um, að þessi heim-
sókn fulltrúans kynni að hafa ó-
þægilegar afleiðingar fyrir hana.
— Kannske hafði hann veitt
henni athygli í fangelsinu i Par-
ís.
Svo hljómaði rödd hans aftur:_
— Verið rólegir, ég ábvrgist,
að tafarlaust og rættlátlega skal
verða um mál ykkar fjallað.
Hann gekk á braut, jafn hátíð
lega og hann hafði komið, en
Peyrodes snart með staf sínum
við einum veslingnum í hópi
fanganna, s^m jafnan var reiðu
búinn að æpa sem Peyrodes
vildi, og nú kallaði fanginn
þessi háum rómi:
— Lifi lýðveldið! Lifi stjórn-
arnefndin!
Að morgni næsta dags kom
Peyrodes inn til Karólínu. Hann
virtist óstyrkur á taugum og
beitti stafnum til þess að reka
burt fangana, sem næstir voru.
Svo klóraði hann sér í höfðinu
og spurði Karólínu:
— Ef ég man rétt yrtuð þér
ekkert á Lacost borgara, er hann
var hér í gær?
— Lacoste borgara? Hver er
hann?
Sá, sem kom hingað í gær,
fulltrúinn frá stjórnarnefndinni.
Afhentuð þér honum bænar-
skjal?
Karólína hristi höfuðið.
— Eitthvað hlýtur að hafa
gerzt. Hann boðar yður á sinn
fund. Eitthvað hlýtur að hafa
gerzt, sem hefur haft þau áhrif,
að hann vill fa að tala við yður.
— Alls ekkert frá minni hálfu
— þér getið því verið alveg
kvíðalaus. Treystið því — þér
munið ekki missa bezta við-
skiptavin yðar.
— Ég verð víst að trúa yður,
en furðulegt er þetta, og það,
sem furðulegast er af öllu er,
að hann vissi ekki hvað þér
heitið. — Hann sendi einkafull-
trúa sinn með lýsingu á yður.
En flýtið yður nú. Vagninn bíð-
ur fyrir dyrum úti.
Þegar Karólína bjó sig til far-
arinnar fyrirvarð hún sig mjög
! fyrir tötraleg klæði sín. Hún
I hefði-vei getað keypt önnur föt,
. en henni hafði ekki fundið það
1 ómaksins vert vegna eymdartil-
verunnar í fangelsinu — og hún
fyrirleit hina fangana meira en
svo, að það flögraði að henni
að ganga þokkalega til fara
þeirra vegna.
Þegar vagninum var ekið yfir
brúna á síkinu umhverfis fang-
n s <--------©P1B
copínhacen
S9S
Ég sagði alltaf að versta svarið
sem við gætum fengið væri nei.
elsið minntist Karólína þess
dags, er hún var flutt í það
fyrir næstum eihu misseri frá
Bosseny. Hún hafði verið hrædd,
en var ekki búin að missa kjark
inn. Þrátt fyrir óttann var lífs-
gleði hennar og löngun sterk,
alltaf var eitthvað að gerast, og
hún átti fleygar vonir. Hún hafði
orðið vör aðdáunar hjá her-
mönnum þeim, sem gættu henn-
ar. Aðdáuniinu á henni, ungri,
fagurri konu, sem næstum nak-
in var allt í einu komin í þeirra
hóp, gátu þeir ekki dulið. Nú
hnipraði hún sig saman í horni
vagnsins, sem skrönglaðist á-
„Það þarf geysistóra veru til
að skjóta þessari ör, sagði Tarz-
an“. „Ég geri ráð fyrir að þú
Barnasagan
KALLS
og super
filmu-
fiskurinr
eigir ' við að það þurfi ÁTTA
feta háa veru til að skjóta henni,
sagði Bart Cody skelfdur".
Mennirnir litu kvíðafullir í anlegt að strandlóparnir stóru
kringum sig, því að nú var áreið voru til.

Þegar Joe Deal var yfir hvaln
um lét hann reipi síga niður fró
þyrilvængjunni og fetaði sig nið-
ur á bak hvalsins. Borgarstjóran-
um og íbúum Hausboden fannst
þetta nýja skemmtiatriði stór-
kostlegt, en Bizniz og Kalli voru
fokvondir. „Ykkur landkröbbun-
um þykir þetta skemmtilegt"
öskraði Kalli og Josep Bizniz til-
kynnti hátt að hann vildi gefa
1000 dollara fyrir bát. „Hverjir
eru þessir menn“, spurði borgar-
stjórinn aftur. „Ja“, svaraði
herra Schaupel utan við sig,
líklega dýratemjarar frá dýra-
garðinum". Sjómennirnir heyrðu
ekki hvað hann sagði, því að þeir
hlupu á eftir Bizniz, sem kallaði
á bát. En þetta gerði fólkið alveg
ruglað, því að allir vildu selja
bát fyrir 100 dollara, en þar sem
allir bátarnir voru úti á fljótinu
gát enginn boðið Bizniz bát til
kaups.
fram með hana. Hún fyrirvarð
sig fyrir vanhirtar hendur sín-
ar, tötraleg klæði sín, tjásulegt
hárið og sljóleika sinn. Henni
fannst, að henni væri þrotnar
allar orkulindir, — hún ætti
blátt áfram ekkert þrek til þess
að mæta fjandmanni þeim, sem
hún nú varð að horfast í augu
við.
Komið var á leiðarenda. —
Henni var sagt að stiga úr vagn
inum, og þar næst var hún leidd
upp tröppurnar og vísað til sæt-
is á bekk.
Fulltrúar ýmsir gengu fram-
hjá henni, þar sem hún sat á
bekknum. Þeir voru að koma og
fara. Enginn þeirra virti hana
viðlits. Þeir virtust allir í önn-
um og voru ýmist að rýna í ein-
hver skjöl eða báru skjalabúnka
undir hendinni. Gömul kona
kom til hennar. Hún virtist ekki
vita hvert hún ætti að snúa sér
og spurði hana um „innritunar-
skrifstofuna". Karólínu flaug í
hug að hér kynni að gefast tæki
færi til flótta, reis á fætur og
sagði:
— Nú skal ég vísa yður leið!
Henni hafði dottið í hug, að
fara inn í skrifstofuna með
gömlu konunni — bíða þar eftir
henni meðan hún ræki erindi
sín og verða henni svo sam-
ferða út. Þeir höfðu skilið hana
eftir eina og sjálfsagt var að
reyna að nota sér þá smugu,
sem opnazt hafði til þess að kom
ast burt, en svo opnuðust dyrn-
ar allt f einu, hermaður kom í
Ijós, og sagði:
— Herra Lacoste bíður eftir
yður!
Karólínu rann í skap, en hún
varð að snúa við, og var henni
nú vísað um göng nokkur að
opnum dyrum. Er inn kom sá
Leikfanga-
markaður