Vísir - 19.12.1962, Blaðsíða 15

—SíSgF*
VISIR
Miðvikudagur 19. desember 1962.
15
Cecil Saint - Laurenf:
NÝ ÆVINTÝRI
r jr
KAROLINU
bún embættismanninn frá deg-
inum áður. Hann stóð þar,
hneigði sig fyrir henni og sagði:
— Gerið svo vel að koma nær,
kvenborgari!
Karólína sannfærðist enn bet-
ur um, að hún hafði hitt hann
fyrr, en gat ekki rifjað upp hvar
það hafði verið eða hver hann
var.
— Ég fór yfir fangaskrána í
gær, sagði hann og neri saman
höndunum alvarlegur og hátíð-
legur á svip. Ég leitaði að nafni
yðar, en gat ekki fundið það.
Ég reyndi að rifja upp eitthvað,
sem yrði til þess að minna mig
á það, og þá hugsaði ég sem
svo: Þar sem ég get ekki mun-
að nafn konunnar verð ég að
kalla hana á minn fund. Ein-
þegar hún vissi, að hann þekkti
hana, fékk hún allt í einu ein-
urð til þess að horfa beint fram-
an í hann, en ekki gat hún enn
komið honum fyrir sig, en emb-
ættismaðurinn, sem virtist
hæsta máta ánæður með sjálf-
an sig, hélt áfram brosandi:
— Og svo fikaði ég mig á-
fram og komst að raun um, að
hún Karólína mín litla hafði
gifzt Berthier nokkrum borgara,
en á listanum var ekki neitt
slíkt nafn, frekar en nafnið Bi-
évre. Og þá komst ég að þeirri
niðurstöðu, að litla, kenjótta
álfamærin mín mundi skýla sér
undir fölsku nafni. En ég álykt-
aði líka, að til þess mundi hún
hafa góðar og gildar ástæður,
Og þess vegna kom ég því svo
hvern veginn er það svo, að fyrir, að við gætum talazt við
hirðinum finnst týnd kind meira hér.
virði en heil hjörð, sem hann Hann sat nú í hægindastól og
hefur í öruggri gæzlu. Raunar Karólína stóð frammi fyrir hon-
hef ég ávallt treyst minni mínu Um. Hann hallaði sér fram og
— og viti menn: Þegar ég vakn- hélt áfram:
aði í morgun var sem ég sæi — Og ekki kemur orð yfir
nafnið Karólína de Biévre skrá.ð ^ hennar varir! Stendur þarna eins
björtu letri. Og ég athugaði, og hún hafi misst málið. Hversu
fangaskrána á nýjan leik, því má svo vera? Vek ég enn sama
að ég hugsaði sem svo: Hin beyg í huganum og-forðum daga
unga vina mín hefur vafalaust, þegar hún var kornung stúlka?
gifzt og ber nú nafn eiginmanns 1 Eru minningar hennar um mig
síns og herra ... á þá leið, að þær enn veki ótta
Karólína starði á hann. Nú, í huganum? Ég var strangur í
þann tíð, því að þess var krafizt,
en ég var réttlátur, sanngjarn
— er ég gengdi því hlutverki,
sem mér var falið, að rann-
saka hugi ungra hjarta.
Ég man eftir ungri mey, sem
ekki virtist örugg. Hún var svo
indæl í öryggisleysi sínu, þar
sem hún lá á knjám fyrir fram-
an mig. Það var rót á öldum
huga hennar og hún virtist eiga
í miklu stríði. Hún vissi ekki
hvort hún átti að áræða að opna
hjarta sitt — segja mér allt
af létta, eða þegja. Ég verð að
játa, að hún var dálítið erfið,
en enginn stóðst mig til lengd-
ar — ef ég má orða það svo, —
og áður en hún fór hafði hún
létt þungri byrði af hjarta sínu.
Og henni var það að þakka, að
tveim, svörtum sauðum“, sem
hefðu getað spillt heilli hvítri
1 hjörð, var vísað í myrkrið, þar
sem er grátur og gnístran tanna.
Það var barið að dyrum tví-
vegis. Hann varð reiðilegur á
svipinn, eins og honum þætti að I
hafa verið ónáðaður við mikil-1
vægt skyldustarf, en svo and- j
varpaði hann og kallaði: Kom
inn!
Fölur skrifstofumaður kom
inn. Hann bar fram afsakanir
lágum rómi, en hann væri hér
með nokkur skjöl, og undirritun
þeirra mætti ekki dragast. Og
fulltrúi stjórnarnefndarinnar and
vai-paði á ný, leit hrokalega á
undirmann sinn, yppti svo öxl-
um og tók fjaðrapenna og deif
honum í blekbyttu.
— Auðvitað skrifum við und-
ir, auðvitað skrifum við undir.
Það er alltaf eitthvað ...
Meðan hann beygði sig yfir
skjölin og páraði nafn sitt á
þau hugsaði Karólína um sína
eigin heimsku og sljóleika. Hún
stórfurðaði sig sannast að segja
á því, að hún var ekki búin að
bera kennsl á hann fyrir löngu.
Hann var nefnilega enginn ann-
ar en skriftafaðirnn hennar
i pib
COPENHAGtN
Hefur þú nokkuð á nóti því að ég gifti mig meðan ég bíð eftir
þér — — ?
gamli úr klausturskólanum!
Hann átti hún þá eftir að hitta
fulltrúa hinnar voldugu
sem
stjórnarnefndar! Henni datt ekki
í hug, að hann gæti borið nokk-
urn illvilja í hennar garð. Hún
minntist þess hversu smeðjuleg-
ur hann hafði jafnan verið, hátíð
legur og laginn að fá stúlkurnar
til þess að ljósta upp leyndar-
málum stallsystra sinna, og
henni og þeim hafði ávallt fund
ist einkennilegur sá vani hans,
kennimannsins, að halda miklu
lengur en þörf xar í hendur
þeirra. Upp á hverju mundi hann
nú stinga við hana? Hverra launa
yrði krafizt fyrir henni? Hún
THEY IMMEtWELY BEGAN TO
RIG A PyNAMITE CHARIGE —
UNAWAKEj IN THE EXCITEMENT,
THAT A HlP'EOUS CKEATUKE .
WATCHEP' THEIK EVEKY MOVE!
N
Daprir í bragði grófu leiðang-
ursmenn hinn látna félaga.
„Jæja þá, sagði Teitur próf-
essor ákveðinn, sækjum sprengju
efnið“. „Er þér alvara með að
halda leiðangrinum áfram, sagði
Greene. „Já, mér er alvara. Þetta
er starf mitt, sagði Teitur".
Pick Greene andvarpaði. „Allt
í lagi... en það mun líklega
fara eins fyrir okkur hinum.“
Barnasagan
KALLI
og super-
filmu-
fiskurimi
Feiti Moby flaut niður eftir
fljótinu og Joe Deal stóð stcltur
á baki hans. Þegar hann kom að
brú á fljótinu sá hann strax að
Feiti Moby kæmist naumlega
undir brúna án hans. Það var
því ekki um annað að ræða en
grípa i handriðið og stökkva upp
á brúna. „Vel af sér vikið. Joe“,
hrópaði Bizniz sem hljóp eftir
árbakkanum í leit að bát. „Ég
hef aldrei fyrr hlaupið á eftir
fljótandi hlut“, kallaði Kalli til
meistarans, þegar þeir- hlupu á
eftir Bizniz, blásandi eins og
gamlar gufuvélar. „Hvað er þessi
landkrabbi að gera uppi á brúnni
spurði Kalli og stundi. „Þetta er
keppinautur okkar“, svaraði Bizn
iz, „Feiti Moby kastaði honum
af sér. Sannkallaður súperfiskur.
vissi að prestar þeir, sem geng-
ið höfðu byltingarsinnum á
hönd, höfðu yfirleitt varðveitt
sinn gamla strangleika, og komu
vanalega fram sem miklir öfga-
menn. Og nú sat hún þarna og
horfði á vel hirtar hendur þessa
fyrrverandi sálusorgara og nú
lýðveldissinna í valdastöðu.
Hann ýtti frá sér skjölunum.
Skrifarinn tók þau og hneigði
sig djúpt. Undir eins og hann
var farinn hló Lacoste djúpt,
horfði um stund strangur á svip
í þá átt, sem skrifarinn hafpi
farið, og sagði:
— Aldrei fær maður að vera
í friði. Og samt gleðst ég yfir,
að þessi vesalingur kom inn og
gerði mér ónæði, því að koma
hans varð til þess að minna mig
á, að ég hafði rausað og rausað,
án þess að hlusta á það, kæra
barn, sem þér kynnuð, að hafa
við mig að segja. Þér hljótið að
hafa frá mörgu að segja og
kannske er langt síðan þér hafið
hitt vin, sem þér gátuð rætt við
í trúnaði.
Karólína brosti allt í einu.
Hann var alveg óbreyttur. Það
var engu líkara en að hann
hefði setið þarna og leikið sjálf-
an sig eins og hann var þegar
hann var sálusorgari í klaustur-
skólanum.
— Nú er röðin komin að yður
að leysa frá skjóðunni, sagði
hann. Gerið það, stúlka mín.
Hvernig hefur líðan yðar verið?
Segið mér hvernig stendur á
því, að þér voruð fangi á þess-
um hræðilega stað, en hamingj
unni sé lof, það var vilji örlag-
anna, að ég fyndi yður eftir öll
þessi ár.
— Já, sagði Karólína hikandi
. . . ég . . . ég var handtekin
og svo var ég flutt hingað.
Leikfangn-
markaður
'-9 vmnaxaMiem

9