Vísir - 01.06.1963, Blaðsíða 15

V 1 S I R . Lnugardagur 1. júní 1963.

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
ERCOLE PATTI:
ÁSTARÆVINTÝRI
í RÓMABORG
— Af hverju hefði ég átt að
gera það? Það skiptir ekki neinu
máli um hann, sagði hún og lagði
hönd sína á handlegg hans og
leiddi hann öt.
Marcello hefði viljað spyrja
hana frekara, hvers vegna hún
þúaði Curtatoni, hvar þau hefðu
kynnzt og hvenær. en hann gerði
það ekki — hann vildi forðast að
vera ónotalegur, en það hafði
gert honum gramt í geði, að
Curtatoni þessi var kominn til
skjalanna.
Það var þröng manna f matstofu
kvikmyndaversins. Þarna sátu
hlið við hlið forn-Rómverjar og 18.
aldar menn af ýmsum stéttum,
ungir menn í köflóttum skyrtum,
stúlkur skartbúnar með púðruð
parruk, allar æpandi, masandi,
kallandi til þeirra, sem sátu við
önnur borð. Við borð úti í horni
sat leikkonan með bronsearmband-
ið með snákshöfðinu. Hún fór með
hlutverk Messalínu og var um-
kringd Ieikurum, og voru sumir í
stálbrynjum, en aðrir í hvítum
rómverskum skikkjum.
— Ég er alveg glorhungruð,
sagði Anna og leit í kringum sig
en hvergi var sæti að fá nálægt
þeim, ... og héldu þau áfram
rangli sínu milli borðanna.
— Við skulum sitja hérna, sagði
hún svo, eftir að hafa litið kring-
um sig og komið auga á borð, en
þar voru tvö s'æti laus. Á borð-
inu voru óhreinir bollar og undir-
skálar og diskar með matarleifum
og ávaxtahýði. Við annan borð-
endann sat leikkona, máluð í
framan með lit sem minnti á
brenndan leir. Hún heilaði Önnu
af náð sinni með þvf að kinka lít-
iliega kolli til hennar, svo vel
mátti ætla að hún teldi sig all-
miklu ofar í metorðastiga leiklist-
nrlífsins. Aðrir við borðið voru
karlar. Voru þeir snöggklæddir og
höfðu brett upp skyrtuermarnar,
nema ungur Ieikari, sem var með
hvíta, púðraða hárkollu, og hafði
lagt átjándu aldar þrístrenda hatt-
inn sinn á stól við hlið sér. Þarna
Var í hópnum lítill maður og
grannur, með svart efrivarar-
skegg og með gleraugu með þykk-
um glerjum. Tal hans bar ákefð
og jafnvel ágengni vitni, og lét
hann greinilega engan bilbug á sér
finna, og var framkoma hans í
einkennilegu ósamræmi við ves-
ældarlegt útlit hans.
— Sæl, Anna, kallaði hann, er
hann kom auga á hana, og vakti
það furðu Marcello, að slík bylm-
ingsrödd skyldi koma úr ekki
sterklegri búk.
— Segðu þessari vinstúlku
þinni, hélt hann áfram án þess að
virða Marcello viðlits, að vera
ekki að setja sig á háan hest. Hún
lítur nokkuð stórt á sig ...
— Það er ekki svo, sagði Anna
rólega. Henni er eðlilegast að
vera blátt áfram. Hún er bara
taugaóstyrk, dvölin hér hefir haft
þau áhrif á hana.
— Hver er þessi maður? hvísl-
aði Marcello að henni.
— Marcacci, kvikmyndatöku-
maðurinn. Hann er í rauninni ind-
æll, hvíslaði Anna enn lægra.
— Anna, kallaði nú leikarinn í
átjándu aldar búningnum, en hann
sat við hinn borðenda. Ég skildi
peysua mína eftir f búningsher-
berginu þfnu. Fannstu hana?
—■ Hún er þar. Þú getur komið
og sótt hana. Ég var sannast að
segja að hugsa um að tileinka mér
hana. Þetta er Iaglegasta peysa.
— Skildi hann ekki eftir eitt-
hvað fleira? spurði Marcassi kvik-
myndatökumaður og hló hásum
rómi ... Það er ,svo sem auðséð,
að þú ert ,búin ,að géra hann vit-
Iausan í þér. Vonandi hefur hann
ekki gleymt brókunum sínum þar?
Þau hlógu öll, nema Marcello.
Morano kvikmyndastjóri kom
askvaðandi inn. Hann var í rú-
skinnsjakka og með doppóttan
hálsklút. Hann heilsaði hressilega
öllum sem þarna voru og settist
svo úti í horni. Leikkonan, sem
var máluð í framan með leirlitn-
um gekk til hans og settist hjá
honum.
Reykhaf mikið var í matstofunni
og skvaldur mikið, en Marcello
sá og heyrði greinile^a, er leik-
konan, sem lék Messalínu, sagði
hátt og greinilega:
— Hann er bófi!
— Mér þykir sannast að segja
gaman að vera hérna, sagði Mac
cello, og dreypti á glasi, sem var
fleytifullt af hvítvíni, og reyndi
að set.ja á sig bragð virðingar-
manns .. . þrátt fyrir það, bætti
hann við, að þessi kvikmynda-
tökumaður, vinur þinn, sé hvim-
leiður náungi og grófur í sér.
— Hann er nú samt sá lang-
bezti af þeim öllum, hvíslaði
Anna í eyra hans, ... ef þú þekkt-
ir hann betur, myndirðu játa, að
það er hann, sem stendur með
pálmann í höndunum.
Marcello drakk annað glas til
og var farinn að finna til vaxandi
vellíðunar.
Á borðinu, sem þau sátu við
var pappírsdúkur með víni — og
sósublettum. Hverju sinni er
dyrnar opnuðust og lokuðust og
dragsúgurinn sópaði burt reykhaf-
inu sem snöggvast, sá hann koma
inn, hverja af annari, leikkonur,
þykkt smurðar andlitsfarða — en
glitfagur og ginnandi þótti honum
ljómi augna þeirra. Hér var hið
rétta andrúmsloft, hugsaði hann,
hér var ævintýraheimur, hér gat
hvað sem var gerzt, og það eitt
olli honum áhyggjum, að Anna
yrði að vera þarna án verndar.
IV.
Daginn eftir varð Marcello að
Ijúka við ritgerð, sem átti að birt- ,
ast í Samkundunni. Það var kom-1
ið á fremstu nöf með þetta, því
að hann átti að skila handritinu 1
fyrir kvöldið. Hann hringdi þess
vegna til Önnu og sagði henni, að
hann þyrfti að vinna síðdegis.
Þeim kom saman um að hittast
klukkan átta um kvöldið fyrir
utan húsið við Via Germanico.
— Hvað ætlar þú að gera síð-
degis? spurði Marcello.
___ Ég verð líklega heima og,
tek til í herberginu mfnu. Kann-
ski legg ég mig. Við hittumst þá
klukkan átta.
Marcello settist við skriftir ;
herbergi sínu. Hann vann ekki að i
bessari ritgerð af neinum áhuga.
Hann var óeirinn, stóð upp og drö
frá gluggatjöldin og horfði niður
Via Boezio. Gatan var næstum
mannlaus þetta vetrarsíðdegis. Við
hana voru flest hús fveruhús, nær
engar sölubúðir með uppljómuðum
gluggum, svq að það var skugga-
svipur á henni. t kjallara eins
hússins var kolaverzlun og knippi
n\eð upgkveikju við dyrnar.
HúsVörðurírin í rrsesta tó^.kgjp.;
út á trönpurnar vio óg Viðf' <Harin,
var með ullarglófa á höndum, en
samt neri hann saman höndunum
eins og honum væri kalt, og hvarf
svo aftur inn í óvistlega íbúð sína.
Klukkan var að byrja að ganga
fimm. Hann var á norðan og sól-
skin, en þessi vetrarbirta var dauf
og minnti á birtu gerviljósa frem-
ur en skin sjálfrar sólarinnar.
Þarna gekk stúlka eftir gangstétt-
inni og var asi á henni. Kolakaup-
maðurinn kveikti á lampa í búð
sinni og lagði frá honum út á
gangstéttina ljósrák, sem var
daufari en ella vegna þess að loft-
ið var mettað kolaryki. Marcello
hafði horft út um stund, og heyrði
nú, að skarað var í eldavélinni í
eldhúsinu. Það hlaut að vera
gamla þernan. Hann lagði leið sína
þangað til þess að fá sér kaffi-
sopa. Þernan var að setja heitt
vatn á hitapoka handa Cenni
greifa, sem sat öll síðdegi í hæg-
indastól í viðhafnarstofunni og
las myndskreyttu vikuritin. í við-
hafnarstofunni ríkti þögn og þar
var allt með hrörnunarbrag. Það
lá við, að það heyrðist í skorkvik-
indum þeim, viðarátunum, ormum
og bjöllum, sem voru að eyðileggja
bjálka og sperrur. Þegar Marcello
gekk eftir göngunum kom hann
auga á föður sinn gegnum hálfopn-
ar dyrnar, — sá hann sitja þar
með heilan stafla vikurita á borði
hjá stól sínum. Hið gráa hár öld-
ungsins var vandlega kembt og
strokið, svipurinn virðulegur hirð-
mannssvipur. Hann var niðursokk-
inn í það, sem hann var að lesa.
Hliðarsvipur hans var göfugmann-
legur, en bar þó nokkurri undir-
gefni vitni.
Þegar Marcello var kominn aftur
til herbergis síns kveikti hann á
skrifborðslampa sínum. Hann las
yfir þessa ritgerð, sem hann hafði
skrifað með hálfgerðri ólund,
teygði sig svo eftir bók, sem hann
leit í sem snöggvast, og skrifaði
Opnum
í dag
Heimilistækja-
sýningu
að Laugavegi 170.172
1 sýningunmi verða:
KELVINATOR kæliskápar, frystiskápar
og kistur og þvottavélar. — Kenwood hrærivél-
ar. — Servis þvottavélar. — Ruton ryksugur og
Janome saumavélar.
Happdræfti
Sýningargestum eldri en 16 ára, er gefinn kost-
ur á að taka þátt í ókeypis happdrætti. —
Glæsilegir vinningar.
Sýningin verður opin frá kl. 2—9,30 laugardag-
innn 1. júní, mánudag 3. júní (II. í Hvítasunnu)
og þriðjudag 4. júní.
Sjón er sögu ríkari — Gjörið svo
vel að lífa inn
HEKLA H.F.
Það er ekki um annað að
ræða Ito, við verðum að reyna
að læðast fram hjá þeim ...
svart kvarts! Það hefði aðeins
getað komið hingað við eldgos.
Við erum á toppinum á gömlu
eldfjalli. Ito: Þessi steinn yrði
góður spjótsoddur. Tarzan: Rétt
Ito, þetta var góð hugmynd.
Auglýsið s V3SB