Vísir - 13.06.1963, Side 15

V1S IR . Fimmtudagur 13. júní 1963.
□aoQnnnc3DDDDCDDnannnc3ncsnnnc
ERCÖLE PATTI:
ÁSTARÆVINTÝRI
í RÓMABORG
stúlku, milli þeirra var allt orðið
eins náið og orðið gat milli karls
og konu. Þau voru eitt, fannst hon-
um, tilfinningar beggja sameinuð-
ust í einn farveg.
En stöku sinnum minntist hann
Meneghini og var það honum til
kvalræðis, en þó mátti heita, að
sárið, sem hann hlaut í Napoli
væri gróið.
Svo var það dag nokkurn, að
hringt var til Önnu frá Treviso.
Móðursystir hennar var dáin.
Það var móðir Önnu, sem hringt
hafði til hennar, og beðið hana að
koma til Treviso, meðan verið væri
að ganga frá arfi, sem systir henn-
ar hafði skilið eftir sig. Og-Mar-
cello fylgdi henni á stöðina.
— Ég verð ekki fjarverandi
nema tvo til þrjá daga i lengsta
lag,i sagði hún, er þau kvöddust.
Hún stóð við opinn glugga í járn-
brautarvagninum. Hún hafði bund
ið grænan klút um höfuð sér. Ekki
hafði hún annað meðferðis en litla
ferðatösku. Þetta var á miðviku-
degi. Næstkomandi mánudagsmorg
un átti hún að vera komin aftur
í vinnuna í kvikmyndaverinu.
Þegar lestin var farin, fannst
Marcello að sér væri iéttir að
skilnaðinum, en þannig leið hon-
um ávallt fyrst í stað, er leiðir
þeirra höfðu skilið um stundarsak-
ir. Hann gekk rösklega frá stöð-
inni og hugsaði með gleði til
þeirrar stundar, er aftur yrði breyt
ing og hann færi að hlakka til end-
urfundanna. En vissulega mundi
hann njóta þess að vera einn þenn-
an stutta tima, sem hún yrði fjar-
verandi. Sú staðreynd, að hún
hafði farið til heimilis móður sinn-
ar, vakti með honum öryggis-
kennd. Hann gat verið öruggur um
hana þar. Ekkert mundi koma fyr
ir. Og fyrir bragðið gat hann notið
fjarvistar hennar enn betur. Svo
var það, að hann hafði verk að
vinna fyrir tímarit nokkurt, og
honum fannst að hann þyrfti að
fara að gefa sig meira að athugun-
um á sögulegu efni, en hann hafði
i huga að skrifa doktorsritgerð. Og
hann hlakkaði fil að hitta vini
sína í hópi menntamanna og ræða
við þá. Sambúð hans og Önnu, sem
veitti honum mikla ánægju, hafði
Iíka allmikil taugaþensluáhrif á
hann og hafði einangrað hann frá
vinum hans. Hann mundi hafa á-
kaflega gott af breytingunni þessa
fáu daga, sem framundan voru,
ekki sízt vegna þess að hann gat
verið öruggur um Önnu á heimili
móður hennar.
Þriðji kafli.
Þegar komið var fram á sunnu-
dag og Marcello hafði ekkert heyrt
frá Önnu, símaði hann í íbúð henn
ar. Karlmaður svaraði í símann.
Þar sem Marcello hélt að hann
hefði fengið skakkt númer, spurði
hann hver talaði.
— Þetta er símanúmer signorinu
Padoan, svaraði maðurinn.
— Vitið þér hvort hún er komin
aftur?
— Hún kom í gær, en eins og
stendur er hún í baði, svaraði mað
urinn og hafði Marcello veitt at-
hygli sterkum Abruzzihreim radd-
arinnar.
Marcello reyndi að hringja síð-
ar. Það var ekki svarað í símann
og þetta endurtók sig nokkrum
sinnum.
Hvers vegna hafði Anna komið
daginn áður án þess að gera
nokkra tilraun til þess að gera hon
um aðvart? Hver var þessi maður,
sem hafði svarað í sfmann? Hvers
vegna gat hann ekki náð sambandi
við hana nú?
Marcelio ákvað'að'fára heim til
hennar. En hann hikaði, er hann
var að því kominn að fara upp.
Og f stað þess að fara unp, gekk
hann fram og aftur um Piazza Re
di Roma í miklum vafa um hvað
gera skyldi. Hann fór inn í vín-
stofu og hringdi þaðan. Ekkert
svar. Þegar hann kom út úr vín-
stofunni, var ekið fram hjá litlum,,
grænum bíl af Fiat-gerð. I fram-
sætinu sat ungur maður við stýr-
ið. Hann var svarthærður, og hár-
ið gljáandi af hársmyrsli. Anna sat
við hlið hans. Maðurinn hægði ferð
ina, er þau óku fyrir næsta horn,
og þá veitti Marcello athygli lítilli
,,pjerrot“-brúðu, sem lafði niður
fyrir innan rúðuna aftan á bílnum
og flaksaðist til. Bílnum var ekið
að húsdyrum Önnu og Anna og
ungi maðurinn stigu út. Hún hélt
á nokkrum bögglum. Hann var
klæddur köflóttum jakka í sterk-
um litum og hélt á flösku, sem var
vafin inn f bréf. Hann læsti bfl-
hurðinni og fór á eftir Önnu inn
í húsið. Marcello hafði horft á eftir
þeim frá horninu og hvorugt hafði
séð hann.
Marcello fór aftur inn í vínstof-
una og hringdi. Anna kom í sím-
ann.
— Halló, sagði hún. Ég ætlaði
að hringja til þín í fyrramálið. Ég
hef haft svo mörgu að sinna. Ég
er ákaflega þreytt og ætla að fara
að hát'ta. Við skulum hittast á
morgun.
— Getum við ekki hitzt í kvöld?
— Það væri betra á morgun. Þá
get ég útskýrt allt.
Það var ofarlega í hug Marceilo
að segja, að hann væri þarna niðri,
og hefði séð hana fara inn með
ókunnugum manni. En hann lét
það kyrrt liggja. Kannske var
þetta nákominn ættingi hennar og
hún vildi ekki að hann fengi vitn-
eskju um samband þeirra.
— Þú ætlar þá að hringja til
mín?
— Já, ég skal hringja til þín und
ir eins og ég vakna. En ég sef
sjálfsagt fram eftir morgninum,
því að ég er út úr þreytt. Og ég
ætla að taka símann úr sambandi
í nótt.
Á göngu sinni inn f miðhluta
borgarinnar hugsaði Marcello sem
svo, að sennilega hefði einhver
ættingi hennar komið með henni
til borgarinnar og gæti þetta verið
vegna arfsins eða af einhverjum
öðrum ástæðum. Og Anna hafði
ekki viljað, að hann fengi að vita
um hann, svo að hann færi ekki
að blaðra um samband þeirra í
eyru móður hennar. Og svo sann-
arlega hafði rödd hennar verið
þreytuleg. Vafalaust var hún undir
niðri leið yfir að verða að sinna
þessum ættingja, eða hvað sem
hann nú var, en samt hefði hún
nú getað beðið hann að hringja
seinna, þegar hann væri farinn. Lík
lega var það satt, að hún væri
þreytt og vildi fara snemma að
sofa. En þessir bögglar — og flask
an? Kannske gjafir frá móðut henn
ar eða öðrum ættingjum eða hún
hafði keypt þetta?
Klukkán um eliefu varð löngun
hans að sjá hana og fá að vita
hvað væri að gerast sterkari en
svo, að hann gæti bælt hana
niður. Hann hringdi af nýju. Ekk-
ert svar. .Tá. hún hefur látið verða
af því að taka símann úr sam-
bandi, hugsaði hánn. Eða var hún
farin út? Ef svo væri. hefði hún
sagt ósatt. Hvers vegna?
Þannig hugsaði hann um þetta
fram og afíur og hélt áfram að
rangla um göturnar í miðbænum.
Hann langaði ekkert til þess að
fara heim. Kvöldloftið var hress-
andi. Hann nam staðar fyrir utan
glerdyrnar á Café Berardo og
horfði á fólk ganga inn og út um
þær. Hann sá hóp leikara og
söngvara. Þeir voru allir í gömlu
frökkunum sínum og virtist kalt
sumum, en þeir ræddu saman vin-
samlega og voru ekkert að flýta
sér. Frá auglýsingaljósunum á
Palazzo Scarra lagði appelsínulita
birtu.
Ef þetta væri nú nýtt ástarævin-
týri? Nei, það var óhugsandi. Þau
höfðu verið saman heilan mánuð
og hún hafði engan hitt. Hann gat
ekki gert sér í hugarlund, að á
tveimur sólarhringum hefði hún
komizt í svo náin kynni við mann,
að hún hefði boðið honum að vera
hjá sér að næturlagi. Og svo var
þetta heldur óviðfelldinn náungi,
með svart, blautt hár, og svo var
þessi græni Fiat. Eftir útlitinu að
dæma gat maðurinn verið farand-
sali. Nú, væri hann úr þeirri stétt,
sem líklegast var, gat skýringin
verið sú, að hann væri bróðir henn
ar eða frændi. Kannske hafði hann
ekki komið með henni til borgar-
innar, en þau hitzt og henni fund-
izt að hún yrði að bjóða honum að
vera, en skammazt sín dálítið fyrir
hann og því ekki viljað kynna
hann.
Nú var komin þröng manna á^
göturnar, enda streymdi fólkið nú
úr Carso-kvikmyndahúsinu. Og
þar, á Lucina-torgi, sá hann allt
í einu Toni Megneghini í stuttum,
köflóttum jakka. Stórskorin, dökk
hærð stúlka, með mikið hár, sem
náði niður á herðar, gekk utan í
honum. Toni var hlæjandi, en var
þó með pípuna í munninum sem
tíðast. Marcello hafði ekki séð
hann síðan fundum þeirra bar nam
an í Napoli. Nú virtist Anna vera
gleymd Toni Meneghini. Þau höfðu
bara hitzt svona af tilviljun, er
þau unnu við kvikmynd suður í
Napoli og sofið saman nokkrar
nætur. Hann var með öðrum stúlk-
um nú. Anna var bara minning —
eða kannske alveg gleymd honum.
En það kom ónotalega við Mar-
cello að sjá Toni Meneghini. Hann
sá hann aftur fyrir hugskotsaug-
um sínum, eins ög hann hafði gert,
þegar Anna játaði allt í Zi’Teresa.
Hann sá hann ganga að riíini Önnu
og halia sér niður, lokkarnir laf-
andi niður'á enni, alveg eins og
hún hafði lýst því, og hún, fyrst
hálfvöknuð, undrandi, sagt í til-
hlökkun kannske: En hver er það?
Hver eruð þér? — Kannske Toni
hefði líka sagt þessa sögu vinum
sfnum, eins og ménn 'Sesgjá frá
skemmtilegu en ekki mikilvægu
atviki. En þetta var eitt hið þung-
bærasta, sem fyrir Marcello hafði
komið í lífinu.
Þegar hann nú virti Toni Meneg-
hini fyrir sér, vaknaði aftur löng-
unin til þess að sjá Önnu. Án þess
að háfa tekið nokkra fasta ákvörð-
un, gaf hann leigubílstjóra bend-
ingu og lét aka sér í San Glovanni
hverfi. Hann steig út úr bílnum á
Via Appia, sem nú var næstum
mannlaus. Dyraverðirnir voru að
loka Appia-kvikmyndahúsinu og
piltdr var að bera sand á gólfið
í vínbar, sem var nýbúið að loka.
Marcello gekk hægt í áttina til
húss Önnu. Græni Fiatinn stóð enn
fyrir dyrum úti á mannlausri göt-
unni.
Þessi maður var þá enn í íbúð
Önnu. Hvers vegna svaraði hún þá
ekki? Vissulega ekki til þess að
geta sofið, ef maðurinn var þarna
enn. Anna hafði iogið að honum.
Ef þetta væri nú nýtt ástarævin-
týri? Nei, það var óhugsandi. Þau
R
Z
A
N
15
höfðu verið saman heilan mánuð
— Ég hringi aftur, hugsaði Mar-
cello. Hún hlýtur að svara. Hann
fann vínbar, sem átti að fara að
loka, en fékk að hringja þaðan. —
Ég ætla að segja henni, hugsaði
hann, að ég hafi séð hana koma
með þessum manni og séð þau
fara upp saman, — að ég viti að
hann sé þar enn og að ég krefj-
ist skýringar. Þegar hann hringdi,
var klukkan að verða hálftvö. Þeg-
ar hann var að snúa skífunni,
veitti hann því athygli, að hendur
hans titruðu og að varir hans voru
þurrar, og tungan. Það var ekki
svarað í símann. Marcello hvolfdi
f sig konjaki úr glasi og gekk út.
— Ég ætla að bíða þangað til ein-
hver. kemur, sem hefur útidyra-
lykil, fá að fara inn, og svo fer
ég upp, hugsaði hann, og kný dyra.
Ég verð að hitta haná, heyra hvað
hún hefur að segja. En kannske
væri betra að bíða þar til mað-
urinn er farinn, en undir eins og
hann er farinn, fer ég upp og slít
öii tengsl við hana.
Djúpt hugsandi um allt þetta
gekk hann um auða Via Appia —
fram hjá þyggingunum miklu með
öllum stóru gluggunum. Asfaltið á
yfirborði gatnanna var rakt. Hann
heyrði að iokað var dyrunum á
vínbarnum, þar sem hann hafði
fengið að hringja. Þá var öllu lok-
að við götuna, frá Piazza. San Gia-
vanni á hinn enda götunnar, þar
efnalaugin björg
Sólvallogötu 74. Sínii 13237
Barmohlíð 6 Simi 23337
SELUR 8I(^S0A

Vörubíll Chervrolet ’53
Góður bíll.
Dodge Weapon ‘51 fyrir
15 manns.
Gjörið svo vel og skoð
ið bíiana.
81FREÍÐASALAN
BORGARTÚNI 1
Símar 19615 og 18085
Það hefur einhver einstaklega
handlaginn maður gert þetta.
Ito. Og með frumstæðum áhölri
um. Sá sem bjó hér hlýtur að
hafa verið hamingjusamur. Við
erum einu mennirnir hérna
núna, heldur Tarzan áfram, en
við erum ekki þeir fyrstu sem
finnum þennan „dal gleðinnar".
Jæja, það þýðir ekki að hugsa
um það. Við skulum byggja okk
ur kofa úr bambustrjám hérna
á fljótsbakkanum.
Ito: Þetta er dásamlegur ntað
ur.
Sciumlciusir
uælonsokkar
kr. 25.00