Vísir - 15.06.1963, Blaðsíða 8

8
VÍSIR . Laugardagur 15. júní 1963.
VÍSIR
Utgefandi: Blaðaútgáfan VÍSIR.
Rltstjóri: Gunnar G. Schram.
Aðstoðarritstjóri: .Axe) Thorsteinsson.
Fréttastjórl: Þorsteinn Ó. Thorarensen.
Ritstjórnarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingar og ^greiðsla Ingó'.fsstræti 3.
Áskriftargjald er 65 krónur á mánuði.
I lausasölu 4 kr. eint. — Sími 11660 (5 linur).
Prentsmiðja Visis. — Edda h.f.
Flokkur ofbeldisins
Það er auðséð á því, hvemig kommúnistar taka
ósigrinum í kosningunum, að þeir hafa ekkert lært og
engu gleymt. Hvort sem þeir kalla sig Alþýðubanda-
lag, Sósíalistaflokk eða eitthvað annað er stefna þeirra
og hugarfar óbreytt. Þeir þykjast vilja berjast eftir lýð-
ræðislegum reglum meðan það hentar, en jafnskjótt
og þeir tapa fylgi, sýna þeir sitt rétta innræti og hóta
að beita ofbeldi áformum sínum til framdráttar.
Stríðsyfirlýsing Hannibals Valdimarssonar á hend
ur ríkisstjóminni og viðreisninni er gott dæmi um það,
hvemig kommúnistar líta á verkalýðssamtökin. Þau
era f þeirra augurn fyrst og fremst tæki til þess að
koma því fram með ofbeldi, sem þeir fá ekki áorkað
með öðram hætti.
Tíminn verður ekki skilinn á annan veg en þann,
að Framsókn ætli hér eftir sem hingað til að styðja
kommúnista í skemmdarstarfinu. Þeir muni þvi senni-
lega eiga aðstoð Framsóknarleiðtoganna vísa, þegar
þeir fara að reyna að stoína til pólitískra verkfalla og
stöðvunar atvinnutækjanna. Hefði Framsókn ekki
stutt þá eins og hún gerði á síðasta kjörtímabili, hefði
ósigur þeirra orðið miklu meiri nú en raun varð á.
En þróunin sýnir að með samkomulagi allra lýðræðis-
flokkanna um að ráða niðurlögum kommúnista, væri
að mestu hægt að þurrka þá út úr íslenzkum stjórn-
málum á örstuttum tíma. Sem betur fer bendir allt til
að svo fari áður en mjög langt líður, þrátt fyrir stuðn-
ing Framsóknar við þá — en því ekki að framkvæma
hreinsunina sem fyrst?
Meðan kommúnistar hafa aðstöðu til að stunda
niðurrifsiðju sína innan verkalýðshreyfingarinnar,
verður aldrei hægt að ná þeim árangri í viðreisn efna-
hags- og atvinnulífsins, sem annars mundi nást. Og
það er aukinn skilningur alþýðunnar á þessari stað-
reynd, sem veldur þvf, að fylgi þeirra fer nú síþverr-
andi með þjóðinni.
Bætir Framsókn ráð sitt?
Eftir þá traustsyfirlýsingu, sem viðreisnarstefnan
fékk í kosningunum verður því að óreyndu ekki trúað,
að skemmdaröflin komi vilja sínum fram. Úrslitin sýna
að meirihluti þjóðarinnar vill ábyrga stjórnarstefnu;
og sá meirihluti ér stærri en fylgi stjórnarflokkanna
segir til um, því að auðvitað er fjöldi fólks í Fram-
sóknarflokknum sömu skoðunar um þetta atriði, þótt
það brysti kjark til að veita leiðtogum sínum þá ráðn-
ingu, sem þeir verðskulda fyrir þjónkunina við komm
únista.
En leiðtogar Framsóknarflokksins hafa enn tæki-
færi til að bæta ráð sitt. Þeir geta sýnt í verki að þeir
vilji vera ábyrgir stjómmálamenn, með því styðja
kommúnista ekki nú í hinum fyrirhuguðu pólitísku
verkföllum.
íHiiiiiiiiiiaiPiiiil
1 Maure stræti f Austur-Berlín, (efri myndin). Verkamenn hafa ráðizt á ríkisbyggingu í mótmælaskyni
og eru að brenna skjölum og ýmsum gögnum úr skrifstofum byggingarinnar. Óvinsælir starfsmenn
voru teknir og barðir. Sagan endurtók sig í fleiri borgum og bæjum Austur Þýzkaiands. Það var 17.
júní 1953, sem austur þýzkir kommúnistar snerust til varnar, af öllum mætti sínum. Uppreisnarmenn
lutu í lægra haldi og urðu að flýja, (neðri myndin) Á fundi 50 þúsund manna og kvenna á torgi f
Austur Berlín. Kommúnistar réðust á fundarmennog hröktu þá óvopnaða burtu.
10 á,r frá uppreisn
verkamanna í A-Berlín
ÍP
Á mánudag, 17,- júní á degi
fslenzkrar þjóðhátfðar, minnast
milljónir Þjóðverja uppreisnar-
innar í Austur Þýzkalandi árið
1953, fyrir réttum tíu árum. Ó-
taldar milljónir annarra landa
munu votta hinum ógæfusömu
Austur Þjóðverjum hijóðláta
samúð sfna.
Engir fundir engar guðsþjón-
ustur, engar opinberar athafnir
verða leyfðar í Austur Þýzka-
landi til minningar um þá
mörgu,, sem féllu f uppreisninni.
Þeir, sem eiga um sárt að binda
og vilja gjarnan minnast látinna
ættingja eða vina verða að fara
með sorg sína í felur, eða eiga
hefndir á hættu. Svo gjörsam-
lega er austur þýzkum borgur-
um haldið í skefjum af lögreglu
sveitum landsins, sem hafa sí-
vakandi auga á landsmönnum,
að enginn gerir sér vonir um að
fara sfnu fram á þessum sorgar
degi — nema þá þeir helzt, sem
vildu svívirða minninguna um
17. júní 1953.
Uppreisnin vakti athygli um
allan heim. I „verkamannarf'■-
inu“ voru það einmitt vei* \
mennirnir sjálfir, sem uppreisn-
ina hófu og ákafast börðust þar
til yfir lauk. Þúsundir höfðu fall
ið fyrir rússneskum skriðdrek-
um og byssukúlum og nokkrir
tugþúsunda höfðu verið hand-
teknir. Talið er' að enn séu f
vinnufangabúðum meira en 5000
Austur Þjóðverjar, sem hand-
teknir voru þessa dagana.
Verkamennirnir kröfðust
bættra lífskjara. Hið alsterka
ríkisvald hafði skömmu áður
krafizt af þeim meiri vinnu og
afköst en þeir töldu sig geta
látið í té krafta sinna og heilsu
vegna. Að dómi þeirra voru
kröfur ríkisvaldsins ómannleg-
ar. Þeir töldu sig einnig hafa
fórnað þjóð sinni miklu erfiði
á undanförnum árum án þess
að fá að njóta ávaxtanna af erf-
iðinu, í samræmi við það sem
þeim bar. 1 stað þess hafði
frelsi þeirra verið skert, kröf-
urnar um meiri vinnu verið
auknar og lífið að verða lítt
þolanlegt undir járnhælnum,
vopnuðum skara njósnara og
hermanna austur þýzkra og
rússneskra. Gremjan, sem hafði
grafið um sig á árunum eftir
síðari heimsstyrjöldina, brauzt
út í ofsalegri reiði og hatri á ó-
löglegum stjórnarvöldum lands-
ins, sem þóttust þess umkom-
in að segja þeim í einu og öllu
Frh. á bls. 7.