Vísir - 20.06.1963, Blaðsíða 15

V í S IR . Fimmtudagur 20. júní 1963.
□□□□□□□□□□□□□□aaaDacnaaoaaaD
ERCOLE PATTI:
Stúlkan, sem hafði haldið báðum
höndum um blómavöndinn, losaði
um aðra og rétti honum. Þegar
hann fann snertingu svalrar, mjúkr-
ar handarinnar fór eins og straum-
ur vellíðanar um allan líkama hans.
Elenora hlustaði þögul á masið
i signoru Fassi, hneigði höfði dá-
lítið, og Marcello þóttist verða var
hæðnisvotts í veiku brosi hennar,
og við og við leit hún upp sem
snöggvast og starði á Marcello
hezlibrúnum, djúpum augum. Hún
var allhá og grönn og stóð gleitt,
líkt og stúlka í hvíldarstöðu í tenn-
isleik. Á handleggjum hennar voru
freknur, gular eins og korn.
Meðan signora Fassi masaði á-
fram um gesti sína varð Marcello
þess greinilega var, að samúðar-
straumar runnu milli hans og þess-
arar stúlku, sem enn var ekki farin
að opna munn sinn.
Þau urðu samferða út úr búð-
inni. Signora Fassi þurfti að líta
inn til vinkonu í næsta húsi, hún
ætlaði að vera komin til hennar fyr
ir góðri stundu, svo að hún kvaddi
þau í skyndi þarna á gangstéttinni,
og sagði um leið við Eleanoru:
— Segðu foreldrum þínum, að
ég búist við þeim á fimmtudags-
kvöld.
Og þegar þau Marcello og Elen-
ora stóðu þarna ein eftir á gang-
stéttinni gat Marcello ekki dottið
neitt annað í hug en segja:
— Eigið þér heima hérna ná-
lægt?
— Nei, þarna handan götunnar,
og Elenora benti með blómavend-
inum á gamla byggingu, alveg ný-
málaða. En ég ætla ekki heim alveg
strax. Ég þarf að fara til Corsc
Trieste fyrst.
— Og ég á einmitt leið þangað.
Þau gengu hlið við hlið. Hann
veitti þvf athygli, hve göngulag
hennar var töfrandi, er þau gengu
fram hjá hverjum glugganum á
fætur öðrum — og nú fram hjá
búð þar sem rafmagnsáhöld voru
í glugga.
— Ég man það núna, að ég þarf
að kaupa straujárn, sagði Elenora
og horfði í gluggann. — En ég
get ekki notað þessi. Ég þarf að
fá létt járn, sem hægt er að hafa
með sér f ferðalög.
— I þessu hverfi finnst mér ég
alls ekki vera í Rómaborg, sagði
Marcello. Mér finnst næstum, að
ég sé kominn til Stokkhólms.
— Hafið þér verið þar?
— Ég fór einu sinni í skemmti-
siglingu um Eystrasalt. Þá kom ég
til Stokkhólms — og svo síðar til
Oslóar. Mörg húsanna, einkum í
Stokkhólmi, líkjast húsunum hér.
— En sumar þessar byggingar
eru hreint og beint ljótar. Lftið nú
á valirnar á þessari þarna. Minna
þær yður ekki á skúffur, sem hafa
verið dregnar óþarflega langt út?
Maður gæti næstum haldið, að þær
væru að detta niður á götuna.
Hún hló við.
— Ég veit annars hver þér eruð,
sagði hún allt í einu. Fassi er mik-
ill aðdáandi yðar og hann hefur
sagt mér frá yður. Einu sinni lagði
hann f hendur mér hefti af Sam-
kundunni með ritgerð eftir yður.
Þessa ritgerð yrði ég að lesa, sagði
hann.
— Um hvað var hún?
— ’Gríska ljóðagerð.
— Lesið þér oft greinar um ekki
skemmtilegra efni?
— Mér fannst hvorki efnið leið-
inlegt, né hvernig með það var
farið. Sannast að segja fannst mér
hún prýðilega rituð.
Þau ræddust við fjörlega, um
daginn og veginn, ekkert mikil-
vægt, en það fór vel á með þeim,
þau nutu þess að vera saman á
gangi og rabba saman. hlusta hvort
á annars rödd. Rödd Elanoru var
hljómmikil og þægileg. Hlátur henn
ar lét vel í eyrum. Við og við leit
hún í búðarglugga.
— Kannske er ég að tefja yður?
sagði hún, — þér hafið kannske
ætlað eitthvað?
— Alls ekki. Ég nýt þess sann-
arlega að ganga með yður í góða
veðrinu.
— Ég líka. Stundum get ég geng-
ið klukkustundum saman og horft
í búðarglugga.
Blásið var í verksmiðjuflautur
einhversstaðar í nágrenninu.
— Ég nýt þess að ganga með
yður, sagði hann aftur.
— Hvers vegna?
— Margra hluta vegna — líka
vegna þess, að það er svo auðvelt
að ganga í takt við yður. Það er
gott að vera í nálægð yðar.
— Ég get sagt það sama, sagði
Elenora, og var henni horfin öll
feimni.
— Svo að ég segi yður eins og
er, hef ég oft kosið að vera með
fólki, sem ekki er mikið við —
kannske er einhverjum skapgerðar
galla mínum um að kenna.
— Á ég að skilja þetta sem lof,
— að ég sé kannske örlítið ofar
en þetta fólk, og þér ánægður yfir
tilbreytingunni?
— Ég var nú bara að skýra frá
sannreynd, svaraði Marcello og
bætti við eftir dálitla þögn: — Þér
eruð gáfuð stúlka.
— Hvernig getið þér vitað nokk-
uð um það? Ég hef ekkert sagt
sem slíka ályktun mætti draga af.
— Þér þurfið ekki að segja neitt
til þess, að ég sannfærðist um það
á svipstundu, að þér eruð gáfuð
stúlka Slfkt leynir sér aldrei. Það
kemur fram á þúsund mismunandi
vegu, jafnvel þótt þér segið ekk-
ert.
— Sannast að segja er ég ekk-
ert sérlega vel gefin, sagði Elen-
ora, — ef ég væri gáfaðri, væri
ég kannske hamingjusamari.
— Þér eruð þó ekki — óham-
ingjusamar?
— Ekki óbærilega, sagði hún og
brosti. Hana var þegar farið að iðra
hve opinská hún hafði verið.
— Það kemur nú fyrir alla, að
þeim finnst þeir vera óhamingju-
samir. Hvers vegna finnst yður
það?
— Stundum alveg að ástæðu-
lausu, Stundum af því, að ég næ
ekki einhverju marki, sem ég hef
ásett mér, — eða það, sem mér
áskotnast er eitthvað, sem ég raun-
verulega hef ekki áhuga fyrir.
— Hvað er bað. sem þér þráið?
Segið mér það.
— Það er ekki auðvelt að út-
skýra það. Og — auk þess, því
skyldi ég segja yður það?
Bros hennar sýndi, að henni hafði
ekki mislíkað þótt hann spyrði.
— Við getum ekki fengið allt,
sem við óskum okkur, sagði Mar-
cello. Mér er það vel kunnugt. Á
slíkum degi sem þessum langar
mig mest af öllu til þess að neyta
hádegisverðar f einhverju sveita-
gistihúsi með stúlku sem er alveg
eins og þér.
— Eins og ég, sagði Elenora og
lagði hönd sína á brjóst sér.
— Eins og yður. eða sem betra
væri, með yður, en mér er vel
ljóst, að betta kann að vera ósk,
sem ekki getur rætzt af ótal ástæð
um, sem flestar eru mér ókunnar.
Og ein þeirra — ef til vill sú mik-
ilvægasta, að þér munduð að lík-
indum ekki vilja koma.
— Þar ályktið þér skakkt. Mig
langar mjög til þessa. En ég hafði
áður lofað vinstúlku minni að koma
til hennar og það get ég ekki rofið.
Þau voru nú á gangi í hinum
gamla hluta Eritrea. Beggia vegna
voru gríðarstórar byggingar, sem
minntu á fangelsi eða herskála.
— Reynið nú ekki að telja mér
trú um, að þessar byggingar minni
yður á Svfþjóð, sagði Elenora hlæj-
andi.
— Nei, öðru nær. Mér dettur f
hug pósthúsið f Teccaccio, eða
hegningarhús með rafmagnsstól f.
Þau gengu áfram þögul og Elen-
ora fitlaði. við blómvöndinn sinn.
— Langar yður virkilega til að
borða hádegisverð uppi í sveit?
spurði hún allt f einu.
— Mjög fnikið.
— Kannske væri hægt --?
•— En vinstúlka yðar?
— Ég gæti hringt til hennar og
borið einhverju við. Mig langar ekk
ert til að vera Iokuð inni á svona
degi.
— Hringið þá til hennar án taf-
ar.
— Ég skal segja yður hvernig
við skulum hafa bað. Ég fer og
hringi til hennar. Svo tökum við
bfl föður míns í Corso Trieste. Ég
átti að sækja hann þangað í dag.
Svo ökum við upp í sveit. Er þetta
ekki góð hugmynd?
— Alveg dásamleg.
Meðan Elenora brá sér inn f
næsta bar og fékk að hringja þar,
fann Marcello betur með hverju
andartakinu sem leið, að honum
hafði aldrei á ævinni liðið betur.
Hann var á valdi hamingjukenndar
yfir, að þessi stúlka hafði birzt
allt í einu algerlega óvænt.
Elenora kom út úr barnum eitt
bros.
— Ég er búin að kippa þessu í
lag. Annars fyrirverð ég mig dá-
Iftið, því að ég skrökvaði því að
henni, að ástæðan væri að skyld-
menni hefði komið óvænt frá Sar-
dinfu. En nú skulum við fara og
ná f bílinn.
Þau greikkuðu nú sporið og
héldu í áttina til Corso Trieste.
— En hvert upp í sveit eigum
við að fara? spurði Elenora og
kenndi tilhlökkunar í rödd hennar.
— Það verðum við að íhuga,
sagði Marcello.
Bíllinn beið tilbúinn fyrir utan
viðgerðarverkstæðið. Það var bfll
af Alfa Romeo gerð, á litinn eins
og brennt silfur. Elenora henti
blómvendinum f baksætið og sett-
ist undir stýrið og Marcello við
hlið hennar.
— Jæja, hvert skal halda? Eigum
við að aka Via Cassia, Flaminia
eða Salaria?
— Við skulum aka Via Cassia.
Þegar við sjáum eitthvert sveita-
gistihús eða matsölustað sem okk-
ur lízt á, þá nemum við staðar.
— Þetta er Alfa föður míns,
sagði Elenora og ræsti vélina. Minn
er af Giardinetta gerð. en pabbi er
með hann í dag, svo að ég hef
hans. Ekki nema sanngjarnt, að ég
fái hans bíl f staðinn, eða hvað?
Hún ók hratt eftir Corso Tri-
este. Hún var hvorttveggja í senn,
gætin og örugg. Hún virtist enn
grennri en hún var í raun og veru,
því að sætið var breitt. Hakan
lyftist dálítið upp, er hún leit fram
og upp, og fléttan hennar hreyfðist
lítið eitt, alltaf er hún sveigði til
hliðar. Ekkert fór fram hjá Mar-
cello.
Brátt ók hún yfir Flaminiobrúna
og svo jók hún hraðann heldur en
ekki þegar komið var á Via Cas-
sia.
— Hafið nú augun hjá yðúr,
sagði Elenora, og þegar þér sjáið
stað, sem yður líkar, skal ég nema
staðar. Ég skemmti mér prýði-
lega.
IF YOU WILL NOT TELL US YOUK
NAWE- AN7 WHY YOU 7K077EP
HEKE By 7AKACHUTE-AN7
WHERE yOU COME FROM-WE'LL
HAVE TO THIUK yOU WO MAN
PEACE! SPEAK UP.STRANGE!:!
R
z
A
N
Tarzan: Ef þú vilt ekki segja
okkur nafn þitt, og af hverju
þú komst hingað, þ getum við
ekki litið á þig sem vin. Talaðu
nú. (Skyndilega stekkur maður-
inn á fætur og reynir að flýja).
Tarzan og Ito þjóta á eftir hon-
um. Ito veifandi exinni, víga-
mannlegur ásýndum, og Tarzan
með reipi. Ito hrópar: Ég SAGÐI
pér aö nann væn dlur andi.
W/
615
Viggó, við verðum að fara að finna
annan stað fyrir stefnumótin.
SICU^
• SEtUR 8/^^Q\
t1

Vörubíll Chervrolet ’53
Góður bfll.
Dodge Weapon ‘51 fyrir
15 manns.
Fordson ’46 sendibíll,
De Soto ’53, gott verð ef
samið er strax, Austin
10 ’46.
Gjörið svo vel og skoð
ið bflana.
BIFREIÐASALAN
BORGARTÚNI 1,
Símar 19615 og 18085
16 mm filmuieiga
Kvikmyndavélaviðgerðir
Skuggamyndavélar
Flestar gerðir sýningarlampa
Ódýr sýningartjöld
Filmulím og fl.
Ljósmyndavörur
Filmur
Framköllun og kópering
Ferðatæki (Transistor)
FILMUR OG VÉLAB
Freyjugötu 15
Sími 20235
Saumliiusir
næbnso
kr. 25.00
lllP