Vísir - 04.05.1965, Blaðsíða 15

I CAN KILLTHEM BOTH, ULI-SILEWTLY
WITH TWO AKROWS. BUT ttOWEUZZI ý
V.'AMTS PRIS0HERS...TC<?«f5r/<3/V/J
w
Eimítt
lJ«Ö
CiiM?0
SIG JOICE,TAR.ZAH! THEIK KAEIO TELLS THEWTO HI7E
EVIPEMCE, FIN7 US! K.ILL US! HA!HA.' 6007 JOK.E-
ON-THEIA—WHEN YOUK ARROWS K.ILL THE/A ! M
í leit að fósturbróður sínum, Sir Charles . . . George Lytton — Robert
Endumýjunj gömlu sængura-
ar, eigum dún- og fiðurheld
ver. æðardúns- og gæsadúns-
sængur og kodda af ýmsum
stærðurr - PÖSTSENDUM.
Rest bezt koddar
Dún- og fiður-
hreinsun,
Vatnsstíg ; Sími 18740
(Örfá skrei trá Laugavegi)
mm
VlSIR . Þriðjudagur 4. maí 1965.
i £II2U>T151XV
Á eftir Marvin Albert,byggð á samnefndri kvikmynd.
Allt gerðist þetta í einni svip-
an, einnig það, að Arthoff greip
hundinn aftur í fang sér og hljóp
með hann til skógar eins hratt og
fætur báru, þar ■ sem hann hvarf
inn á milli trjánna áður en nokk-
rum veittist ráðrúm til að átta sig
eða hreyfa úr sporunum. Dala stóð
sem steinrunninn og starði á eftir
honum og hafði gripið báðum hönd
um fyrir munn sér. Og loks, þeg
ar áhorfendum hafði tekizt að átta
sig eftir flemtrið, varð þeim það
fyrst fyrir að hlaupa þangað sem
þeir lágu í fönninni, Sir Charles
Lytton og Saloud, en engum kom
til hugar að veita Arthoff eftirför
með rakkann.
Rumurinn Saloud var studdur
á fætur; áreksturinn hafði að
vonum verið mjög harður, hefði
sennilega gert út af við veikbyggð
ari mann, en ekkert virtist á Sa-
loud að sjá annað en það, að hann
var dálítið reikull í spori fyrst í
stað, eins og hann svimaði. En
Sir Charles lá hreyfingarlaus í
fönninni, sem dauður væri. Og
kannski var hann líka dauður þar
sem hann lá. Teygði frá sér arma
og fætur, augun lokuð, annað skíð
ið brotið. Áhorfendahópurinn skip
aði sér í hljóðan hring umhverfis
hann og stóð þar, grafkyrr með
allt að því lotningarsvip, á meðan
einn af skíðaþjálfurunum hraðaði
sér eftir sjúkrabörum og lækni.
Arthoff hafði því yfrið nægan
tíma til að komast undan óséður
með rakkann. Engum kom til hug
ar að gera svo mikið sem að líta
um öxl í átt til skógar.
Það gerðist klukkustundu síðar
að Clouseau lögreglustjóri kom
akandi i bíl upp að hótelinu, og
var hin unga og fagra eiginkona
hans, Simone, í för með honum.
Þó að svo væri, var þetta ekki ein
ungis hvíldar og skemmtiferð fyrir
lögreglustjórann. Það var fyrst og
fremst þjálfað hugboð hans um, að
návistar hans mundi verða þörf
þarna, sem gerði, að hann hélt
svo langt brottu frá aðalstöðvum
sínum og rík'islögreglunnar i París.
Clouseau lögreglustjóri var sem
sagt ekki neinn heimskingi.
Og það varð jafnsnemma, að
þau, lögreglustjórinn og hin glæsi
lega kona hans, stigu út úr bílnum
og að þarna gat að líta hina drama
tísku sjón ... hvítklædda sjúkra
iiða, með sleða, sem þeir drógu
og ýttu að anddyri hóteisins. Á
sleða þessum var komið fyrir
sjúkrabörum og á sjúkrabörunum
lá Sir Charles og ofan á Sir Char
les lágu skíða hans og annað brot
ið. Og Sir Charles lá þarna með
lokuð augun, og annar armur hans
hékk máttvana út af börunum.
Lögreglustjórinn og kona hans
fylgdust með því, þegar sleðinn
staðnæmdist úti fyrir hóteldyrun
um, en tveir af sjúkraliðum
spörkuðu af sér skíðunum. lyftu
börunum af sleðanum og báru
kæruleysislega. „Það lítur út fyrir,
að hann hafi ekki verið í nægi-
legri þjálfun."
En henni lé.tti sýnilega, þegar
eiginmaðurinn varð önnum kafinn
við að segja vikadrengjunum, sem
báru inn farangurinn, fyrir verk
um. Sir Charles raknaði furðu fljót
lega úr rotinu, þegar hann hafði
verið borinn inn í hótelíbúð sína.
Stuttu eftir að sjúkraliðamir tveir
voru farnir út með börumar, reis
Wagner.
hinn meðvitundarlausa , slasaða
mann af mikilli varúð inn í and-
dyri hótelsins. Það var í senn
átakanleg og hátíðleg athöfn.
Clouseau sneri sér að Simone,
hinni ungu eiginkonu sinni. „Þetta
var Sir Charles Lytton og enginn
annar“, hvíslaði hann.
Simone, sem borið hafði kennsl
á manninn, lét sem hún hefði ekki
tekið eftir neinu, en átti í rauninni
erfitt um svar. „Hver?“ spurði hún,
og það var með naumindum að hún
kæmi upp orðinu.
„Hinn heimskunni íþróttamaður, j
Sir Charles Lytton", mælti lög- j
reglustjórinn, eilítið hærra.
„Einmitt það“, svaraði Simone |
hann upp í rekkju sinni, klæddist
náttfötum, !ét annan fótinn, sem
vafinn var sáraumbúðum, hvíla
á hægindi og kveikti sér í síga-
rettu, og fylgdist með því, er lækn
irinn gekk frá áhöldum sínum.
„Ég er öldungis viss um að þér
hafið ekki einu sinni tognað í
ökklaliðnum“, sagði læknirinn.
„Þér þurfið ekki einu sinni að
óttast að hann bólgni."
„Engu að slður verkjar mig i
hann svo að það hálfa væri nóg“,
svaraði Sir Charles góðlátlega.
„Kannski það sé tognun", sagði
Iæknirinn. „En hvað um það; til
allrar hamingju eruð þér að
minnsta kosti hvergi beinbrotinn.
Haldið kyrru fyrir í rúminu og
farið eftir ráðleggingum mínum.
Ef þér komizt einhverrar hluta
vegna ekki hjá því að fara á fætur,
og sársaukinn í ökklanum helzt,
skuluð þér ganga við staf til þess
að reyna sem minnst á fótinn. En
hyggilegast væri það fyrir yður,
að hreyfa yður ekki framúr éinn
eða tvo daga.
„Þakka yður fyrir, læknir. Þér
hafið reynzt starfi yðar vaxinn,
eins og yðar var von og vfsa.“
„Og þér megið svo sannarlega
happi hrósa. Það hefði hæglega
getað orðið yður að bana, er þér
lögðuð yður í slíka hættu til þess
að bjarga Iffi hundsins." Læknir
ifin lokaði áhaldatösku sinni. „Mun
ið nú hvað ég sagði, hyggilegast
að halda sig í rúminu næstu dag
ana. Þetta hefur tekið verulega á
yður, þð að ekki færi verr, en sem
betur fer eruð þér þrekmenni."
„Ég skal reyna að vera góða
bamið.“
„Ég geri mér það ljóst“, mælti
læknirinn enn, „að manni með yð-
ar skapgerð muni veitast það örð
ugt að halda kyrru fyrir til lengd-
ar. En það er, sem betur fer
úslegt, sem maður getur dund
sér við í rúminu.“
Hann áttaði sig á tvlræðni orð
na um leið og þau voru hrokk-
af vörum hans. „Hver er ég,
ég sé þess umkominn að segja
ur fyrir verkum þar ...“
Læknirinn brosti í kampinn,
addi sjúklinginn og fór.
I næstu hótelibúð við herbergi
• Charlesar, var Simone Clou-
íu önnum kafin við að taka
p farangurinn, þegar eiginmað
hennar kom inn.
„Það er víst von um að þessi
• Charles, maðurinn, sem þéir
ru inn á sjúkrabörunum, nái
• bráðlega aftur“, sagði hann.
vo heyri ég að minnsta kosti
Simone hafði líka heyrt það,
ínar gegnum skráargatið á hurð
ii ‘f dyrunúm á' milli íbúÖár þeirr
gem þau hjónin höfðg) fengið
herbergjanna, sém Sir Charies
) í. „Það gleður mig að frétta
ð“, sagði hún um léið og hún
c minkafeldinn sinn og hengdi
nn inn í einn skápinn. „Það
iri heldur leiðinlegt að byrja
ölina hérna í næsta nágrenni
S dauðan skíðagarp."
Lögreglustjórinn virti hana fyrir
sér með aðdáun. „Þú ert í rauninni
stórfurðuleg kona“, varð honum að
orði.
„Þú munt hafa sagt það ein-
hvemtíma áður“, varð henni að
orði.
„Ég á við það, hvað þér getur
orðið mikið úr launum mínum,
ekki hærri en þau eru. Það mundu
ekki margar leika það eftir þér, að
fara svo sparsamlega með heimils
peningana, að geta keypt sér
minkafeld.“
„Það er ekki heldur neinn léik
ur“, viðurkenndi Simone.
Lögreglustjórinn vafði hana örm
um. „Þú ert alltaf jafn dásamleg",
varð honum að orði.
„Ég er éinungis ástfangin kona“,
svaraði hún hæversklega.
2997 • GrettisgiÝtu 62 u.
| Hef opnað nýja hárgreiðslustofu |
á Frakkastíg 7 undir nafninu i
1 Hárgreiðslustofan ARNA.
I Sími 19779._________________
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU og DÓDÓ
Laugavegi 18 3. hæð Oyfta)
Simi 24616
I Hárgreiðslustofan PERMA
I Garðsenda ?1, sími 33968.
Hárgreiðslustofa Ólafar
Björnsdóttur
HÁTÚNI 6, simi 15493.
Hárgreiðslustofan
PIROL
Grettisgötu 31, simi 14787
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
Grenimel 9, simi 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13, simi 14656
Nuddstofa á sama stað.
Dömuhárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötu 11. Vonarstrætis-
megin simi 14662.
Hárgreiðslustofan DlS
Ásgarði 22, sími 35310.
HÁRGREIÐSLU
STOFAN
Sk
9
ÁSTHILDUR KÆRNESTED
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
V E NII S
Grundarstig 2A
Simi 21777
Hðrgreiðslustofan
Sólvallagötu 72
Simi 18615
Þetta er mesti brandari, Tarzan.
Talstöðin segir þéim að fela
sönnunargögnin, finna okkur og
drepa okkur. Ha, ha þetta er góð-
ur brandari, sem snýst upp á þá,
ttOMBUZZI'S T00 CIVILIZEP TO MAKE 6UNMEN
SO FRI6HTENE17-SO HURT-THEY TELL
EVERYTHINS THEY K.NOW1. BETTERI MAK.E
THEM TALK... BEFOEE WE 61VE THEÍATO
s—r GENERAL YEATS. I K.NOW HOW! jg
—‘v—
þegar þú drepur þá. Ég get drep
ið þá báða Uli, með tveim örvar-
skotum á hljóðlausan hátt. En
Mombuzzi vill fá fanga til þess
að spyrja. Mombuzzi er of mennt
aður til þess að gera vopnasalana
svo hrædda eða pína að þeir
segi frá öllu, sem þeir vita. Það
er betra að ég láti þá tala áður
en við látum Yeats hershöfð-
ingja fá þá. Ég veit hvernig á að
fara að því.