Vísir - 18.05.1965, Qupperneq 15

V1S IR . Þriðjudagur 18. maí 1965.
11

^ eftir MarvinÁíbertbyggð ásamnefndrl kvikmynd.
undir hökuna í mesta bróðerni,
sem hafði þó þau áhrif að Arthoff
flæmdist undan og baðaði út báð
um höndum, eins og til að ná
jafnvæginu, en þá fékk hann ann
að högg, álíka þungt, undir bring
spalirnar, og enn eitt á kjamm-
ann, og féll í skaflinn. Sir Char-
les, sem sá að gamli skrjóðurinn
/ar nú örskammt undan, tók stökk
að fólksvagninum og náði í pok-
mn með hundinum, reikull í spori
;ins og honum fannst með þurfa.
Þeir urðu fyrstir út úr skrjóðn
im, Clouseau lögreglustjóri og
cappinn Salout. Þeir ösluðu snjó-
nn í átt að fólksvagninum, en
Dala prinsessa og herra Tucker
'rá Lundúnum fylgdu þeim fast
sftir. í sömu svifum komst Arthoff
tftur til meðvitundar og laumaðist
iftan að Sir Charles, þar sem hann
stóð með hundinn í fanginu.
Dala prinsessa æpti upp yfir
sig, en um séinan, og Arthoff
lauzt Sir Charles því feiknahöggi
í hnakkann, að nægt hefði til að
hálsbrjóta naut, enda hnaut Sir
Charles við svo hart, að það var
með naumindum að honum tókst
að vinda sér þannig til, að hann
lent'i á bakið í skaflinum með hund
inn í fanginu. þar lá Sir Charles,
hreyfingarlaus með lokuð augun.
„Fljótur á brott...“ hvíslaði hann j
til Arthoffs án þess að bæra var- ■
irnar. i
Arthoff stökk inn í fólksvaginn
og ræsti hreyfilinn, sem fór sam- :
stundis í gang — en hjólin snar- .
snerust og gusuðu mjöllinni í al'- ;
ar áttir og bíllinn stóð kvrr. Art;
hoff sótbölvaði; nú voru góð ráð :
dýr... skjótur sem Ijón snar-
aðíst hann út úr bílnum, stökk upp
á sleðann, greip annarri hendi. j
taumana og svipuna með hinni, j
sem hann lét hvína og smella á
lendar gæðingsins blakka. Gæðing
urinn tók þegar til fótanna, og
mátti ekki heldur broti úr andrá
seinni vera, því að Saloud tók
undir sig stökk — og kom niður
rétt fyrir aftan sleðameiðana.
Hann hljóp spölkom á eftir hon
um, en sá brátt að það var með
öllu þýðingarlaust, svo að hann
sneri aftur til þeirra hinna, sem
stóðu yfir Sir Charles.
Dala prinsessa lá á hnjám við
hlið hetju sinnar í skaflinum.
„Sir Charles .. ertu ...“ hvíslaði
hún blíðlega.
Hann rétt opnaði augun. „Halló,
mín fagra...“ stundi hann svo
lágt að það varla heyrðist. „Yðar
hátign ...“ stundi hann enn lægra.
„Ertu ... ómeiddur?“ aði Sir Charles.
„Vona það. . En hérna hef-. Það varð h!é á harmonikkuleikn
urðu ... hundinn þ'inn... og það 1 um. Þau gengu yfir að borðinu,
varðar mestu.“ í þar sem Clouseau lögreglustjóri
hélt uppi samræðum.
11. j ......og ég þori að veðja tiu
Það var mikil ljósadýrð I þorps : þúsund frönkum við hvern sem er
kránni þetta kvöld, þar sem gest! um það, hann er staddur hérna
irnir á skíðahótelinu höfðu safn j í þorpinu. .TA. kannski hérna I
azt saman, ásamt þorpsbúum og ; sa!num.“
gestum þeim, sem dvöldust á setr • „F.n æsilegt!“ varð Simone að
unum þar í grennd. Sumir komu á l orði, þegar Sir Charles og Daia
skíðum, aðrir akandi á sleðum og | rrínsessa tóku sér cæti við borðið.
enn aðrir I bílum. Það var sungið j ,,0g hvað segið bér um bað. herra
við fjörugan harmonikuundirleik j Tucker?"
úti fyrir dyrum, enn inni í kránni; Tucker tottaði pipú sína, íbvgg
■var drukkið og dansað af enn; ;nn á svipinn. „ftg er lögreglu
meira fjöri, og altir skemmtu sér . stjóranum ];.nr sammáia, Síðast-
e'ins og bezt varð á kosið. Að sjálf j iiö'in fimrr, ár hefur Vofan ails
sögðu var Angeln Dunning þar i; fram'ið tuttugu og átta mikilshátt-
miðjum hópnum, ásamt hirð sinni ; ar gimsteinaþjófnaði. TIu af síð-
— Sarajos skipakóngi, Mary banda j ustu fimmtán skartgripaeigenduro,
rísku og Feiix Tovvn-c brezka skáld ■ sem urðu fyrir barðinu á honum.
sagnahöfundinuirj. ; iinfðu tekið þátt í samkvæmum
Þau Ciousea" 'ögreglustjóri, ' ungfrú Ange-Iu Dunning um það
Simone hin fagra, eiginkona hans, ; Ieyti.“
herra Tucker frú Lundúnum og I „Þér eru þó ekki að gefa í skyn
George sátu við stórt borð úti í! að Angeia Dunning...“
horni, bar sem húmrökkur var ' „Nei, auðvitað ekki. F.n...“
þrátt fyrir kertaljðsin.; Tveir stó! . Sir Charles spurði sakleysislega:
arn'ir við borðið stóöu aoðir þá j „Um hvað eruð þið eiginlega að
stundina. ; tala?“
Þau, sem þar höfðu =etið, Sir ; ..Vofuna frægu“, sv'araði Simone
Charles og Daia prinsessá voru j r,!eg blíðu brosi.
semsé t höpi dansendanna. Og.j. Dgia jiringessa leit spyrjandi á
hau virtust eiga vei-^Jíft^í danjsi*j *e£ap£ÍEgl man ekki eftir að ég
það varð hennarjhátign að v’iðbr t háfí heyrt.þess fyrirbæris getið."
,Heýrt hef ég þess getið“ sagði
kenr.a fvrir
fcún fcvfídi vlí
jálfri sér, þar sem
barm Sir Charles,
Sir Charles. „Atbyglisverður ná-
ungi, sem meða! annars virðist
er stýrði af mikii'i ’ipurð hin rnjóu
IvJ miiU^ hinna í þröngmm. Hún j getH ]eíkið þá list að vera staddur
:y:ti hörð: og brosti til hans. i a tveim stöðuni samtím'is. Eða
. • ha^;‘S' tofranai bros“, j hvað segið þér, herra lögreglu-
!iv:slaði hann. j stjóri, um ailar þær ýktu frægðar
„Ég hef L’ka fyilstu ástæðu til j sögur, sem birzt hafa í blöðum
að brosa", hvíslaði hún á mót'i. j og borizt út á meðal aimennings
„Ég hef heimt Amber aftur. heilan j um afreksverk þessa dularfulla og
á húfi ... og ég skemmti mér dá- ; fílfldjarfa ...“
samlega." ,,Það eru ekki neinar ýkjusögur,
,.En þér misstuð af lestinni.•' það get ég fullvissað yður um“,
„Það fer önnur lest á morg- j greip Tucker framí fyrir honum.
un..“ „Er það samt sem áður hugsan
„Kannski ég verðí að láta ræna : legt, að eitthvað af þeim áfreks-
hundinum aftur, svo að þér verð j verkum, sem þið eignið Vofunni,
ið um kvrrt“, mælti Sir Charles j hafi verið unnin af öðrum?“
og brosti við. „Það er ekki um nema eina
Dala hló. „Þér hafið þá kannski Vofu að ræða“, fullyrti lögreglu-
látið ræna honum... einungis
til þess að kynnast mér?“
„Nema hvað ...“ svaraði hann
með uppgerðaralvöru.
Hún hló enn sínum lága, dillandi
og hljómþýða hlátri. „Gerið það
fyrir mig að grípa ekki tii slíkra
örþrifaráða í því skyni aftur.“
„Það er einmitt það, sem ég hef
verið að brjóta heilann um“, svar
stjórinn.
„Já, — en þegar starfsaðferðir
hans eru orðnar öllum kunnar,
ætti að vera auðvelt að líkja eftir
þeim“, mælti Sir Charles enn.
Það sýnist ekki ósennilegt
varð George að orði.
„Ég man eitt dæmi“, hélt Sir
Charles áfram, „þar sem blöðin
töldu öruggt að Vofan hefði verið
að verki Osló — og i sömu vik-
unni var framinn annar gimsteina
þjófnaður í Osló, og Vofunni einn
ig um hann kenot. Það er harla
ólíklegt að þar hafi verið sami
n^aðurinn á fe-ðinni S báðum þess
um stöðum."
Clouseau lögreglustjóri hristi
höfuðið. „Enginn þiófur er viðlíka
snjall og Vofan“, sagði hann.
,,Og einmitt þar fyrir fá rök yðar
ekkj staðizt. Vofan endurtekur sig
altlrei; sérhver þjófnaöur hans er
einstakur í sinni röðj ólíkur öllum
þeim fyrri, meistaraverk út af fyrir
; SÍg.“
Aðdáunm : rödd lögreglustjór-
nns gat ekki farið framhjá neinum.
Og bar var einhver undirhreimur,
. gat átt sér stað að þar væri um
• öfund að ræða?
' Dala virtist enn ekki skilja til
, fulls hvað Við var átt. „En ég
heyrði ekki bctur en að þið byggð
; uð einmitt á þeirri kcnningu, að
hann endurtæki s'jg?“
„F.inungis hvað eitt atriði snert
ir — satnkVfnmi Angeiu Dunn-
ing ...“ Clousenu lögreglustjóri
fét olnbogana hviia ■'; borðinu og
sveifiaði vísivingri íiægri handar
til áherzlu, e:ns óg skóiakennari,
serr> viil benda temendunum sér-
staklega á eir.hverja bráðsnjalla
og hárnákvæma skiigreiningu á
. sériega flóknu viðfangsefni. „Og
' raunar er um aðra endurtekningu
að ræða“. sagði hann, „vörumerk
ið, ef svo mætti komast að orði,
eða kannski væri réttara að kalla
það nafr.spjaldið hans. Hann skilur
eftir hvíta hanzka, merktan með
; „V“-i, á staðnum þar sem hann
i hefur ver'ið að verki “
„Já. ég hef heyrt þess getið —
j og raunar séð eitt af þessum svo-
kölluðu nafnspjöldum sjálfur,"
sagði Sir Charles, ,,og auðvitað hjá
einum af þeim, sem orðið hafði
fyrir barðinu á Vofunni — honum
Sarajos þarna. Við snæddum sam-
j an morgunverð, daginn eftir að
i Vofan hafði heimsótt hann í Róm.
Hann var með einn af þessum
j hvítu hönzkum í fórum sínum
j sem eins konar minjagrip um heim
; sóknina — og var að mér fannst,
j ekkert óánægður með hann, þar
sem skartgripimir höfðu verið
þjóftryggðir fyrir það háa upp-
hæð, að hann fékk tjón'ið fyllilega
hsett"
„Húsbændur mínir lita á þetta
alvarlegri augum. Sérhver þessara
hvítu hanzka kostar þá gífurlegt
fé,“ mælti herra Tucker frá Lund-
únum og blés hægt frá sér pípu-
reyknum.
Daia prinsessa virtist hafa gam-
an af umræðunum. „Þetti virðist
svipað og maður sér á leksviði",
varð henni að orði.
Tucker tók pípuna út úr sér og
benti með munnstykkinu á hennar
hátign. „Vitið þér það, prinsessa
að ef ég væri Vofan, mundi ég þeg
ar hafa ráðið Við mig hvar ég bæri
niður næst.“
„Og hvar mundj þeð verða?“
„Hver á frægasta, verðmætasta
og stærsta demant í heimi?“
spurði herra Tucker frá Lundún-
um.
„Ætli það sé ekki ég?“
Hef onnað nýja hárgreiðslustofu í
á Frákkhsti'e 7 undir nafninu \
Hárgreiðsiustofan ARNA.
Simi 19779. ______________
Hárgreiðslu. og snyrtistofa
-iTF.T'NU og DÓDÓ
Langavegí 18 3. hæð (lyfta)
? C16
iárgreiðslustofan PERMA
, Garðsenda " sími 33968.
1 Hárgreiösó. stofa Ólafai
I 8jörn;doitur
• HÁTÚNl 6, sími 15493.
Hárareifrlustofan
, PIROl
, Grettisgoti 31, simi 14787
Hárgreiðslustoia
VESTURBÆJAR
r. ">imt-, 9, simi 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656
Nnrld=rofa á sama stað_______
Dömuhargreiðsla við allra hæfi'
TJARNARSTOFAN
Tjarnargöti 11 Vanarstrætis-
meniri slnn 14662. '
Hárg, Hðslustotan DIS
á="arði 22. sfmi 3.r 10
HARGREIÐSLU
STOFAN
ÁSTHILDUR KÆRNESTED-i
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
iny s
Grurlarstig 2A
Sími 21777
Hárgreiðslustofan
í
A
R
Z
A
h
Sólvallagötu 72
imi 18615
v ■ ■
Verzlunarleiðangur þinn fer á að nota ljái, þjalir og sveðjur. og við getum ekki látið þá hafa bálkurinn okkur marga góða
með tæki til Köngulóarættbálks- Við kaupum allt sem þeir vilja frá okkur. I staðinn gefur ætt- hluti. Þeir eru svo sannarlega
ins Miti -inur. Þéir vita hvernig sterkir.
Rest bezt koddar
Endurnýjum gömlu sængurn- j
ar, eigum dún- og fiðurheld
ver, æðardúns- og gæsadúns-
sængur og kodda af ýmsum
stærðum — PÓSTSENDUM.
Dún- og fiður-
Vai.,sstig 3 — Simi 18740
(örfá skref frá Laugarvegi).
T