Vísir - 11.06.1965, Blaðsíða 15

VlSIR . Föstudagur 11. júní 1965.
15

RACHEL LINDSAY:
ástir Á
RIYERIUNNI
Plage gistihúsi. Hún hafði séð þá,
flesta, margir kinkað kolli til
hennar eða yrt á hana. Þe'ir voru
svo til á öllum aldri. Enginn virt
ist hafa hug á neinu nema að
skemmta sér. Margir eyddu vafa-
laust meira fé en hún vann sér
inn á heilu árl
— Ósköp stynur þú þungan_ var
allt í einu sagt hláturmildri röddu.
— Alan, hvað er þú að gera hér?
Rose sneri sér við og horfði á ljós
hærða piltinn, sem hafði hlammað
sér niður við hliðina á henni.
— Sama og þú, laumaðist burt
frá leiðum lýð . . .
Hann gretti sig og strauk hand-
legg hennar.
— En ég get ekki náð sama
árangri og þú með því að sóla mig
hér á ströndinni. Þú verður öll
gullinbrún, ég eins og soðinn hum
ar.
— Ertu leiður yfir því, að geta
ekki litið út eins og þessi bronze-
stytta sem er húsbóndi þinn.
— Þér „geðjast ekki að Lance
— heyrist mér?
— Hefi ekki hugmynd um það —
enda hvorki heyrt hann eða séð.
En eftir myndunum að dæma í blöð
unum lltur hann út sem grískur
guð.
— Fyrirlíturðu mig vegna þess,
að ég starfa fyrir svona mann?
— Alls ekki, svaraði Rose og
brosti. Ef enginn Lance Hammond
væri til hefði ég aldrei kynnzt þér.
— Þetta er nú það vinsamleg-
asta sem ég nokkum tíma hefi
heyrt koma yfir þínar varir, svar-
aði Alan. Veiztu hvað ég er þakk-
látur forsjóninni fyrir að láta fund
um okkar bera saman?
— Ég er nú víst ekki eina stúlk
an, sem þú hefir kynnzt vegna
þess, að þú ert starfsmaður Lance
■"Hammonds.
— Lance Hammond er vinnuveit
andi minn, ekki leikbróðir eða
félagi.
Hann sneri sér undan og andvarp
aði.
— Ég gæti annars ekki kosið
mér betra starf. Mér geðjast að
Lance. Þú veizt nú hvemig fólk
talar. Það er ekki allt satt, sem
sagt er um Lance.
— Þú húsbóndahollur — ég met
þig fyrir það.
— Vertu nú ekki að þessu bulli,
sagði Alan. Þú hefir sjálf viður-
kennt að þú þekkir hann ekki og
getur þar af leiðandi ekki gert þér
grein fyrir hvort þér geðjast að
homim eða ekki.
— Það sagði ég líka áðan, en
það. kemur alltaf upp í mér ein-
hver efi varðandi sanngildi, þegar
ég horfi á glansmyndir. Þar að
auki, — ekki einu sinni þú veizt
um nema minnst af því sem um
þennan mann er sagt og allar vin-
konur hans. Það er varla hægt að
opna blað án þess að sjá mynd af
honum og einhverri fegurðardís,
— ef ekki hefðu nú verið nema
ein eða tvær, en hann er að
minnsta kosti með heila tylft á hæl
um sér. Maður skyldi halda að
hann skipti um vinkonu eins oft
og hann skiptir um slipsi.
— Mjá, mjá, sagði Alan, ekki
datt mér í hug að svona vinaleg
kisa hefði svona skarpar klær.
— Alan, ég veit miklu betur en
aðrir um vinkonufjöldann. — Lfður
ekki vart svo dagur, að þú komir
ekki og felir mér að sjá um að
senda blóm tii einhverrar.
— Mér finnst þetta einkar vin-
samlegt af honum, sýna, að maður
inn er kurteis og tillitssamur. Ég
mundi áreiðanlega gera hið sama
í hans sporum — ef ég hefði eins
mikil fjárráð á ég við.
Hann reis upp til hálfs og studd
ist á annan olnbogann og horfði út
á sjóinn:
— Hið fyrsta sem ég myndi gera
væri að kaupa eins bát og þennan
þarna. - _
— Vertu nú ekki leiður, Alan,
sagði Rose og klappaði á öxl hans
— ég get bara ekki verið hrifinn
af svona manngerð. Lance þessi er
„tralli", veit ekki aura sinna tal,
— vinnur ekki ærlegt handtak,
og allt snýst um að skemmta sér.
Þessu geturðu ekki neitað.
Alan svaraði engu, hagræddi sér
betur og lokaði augunum. Rose
horfði á hann og hugsaði um, að
þegar maður sæi hann í sundskýl
unni einni kæmi f Ijós að hann
væri enn grennri en maður skyldi
hafa ætlað, er maður sá hann
klæddan. Hvað skyldi hann annars
vera gamall? hugsaði hún. Lfklega
á svipuðum aldri og Hammond? Er
hún hugleiddi þetta varð henni það
sérstaklega athugunarefni, að Al-
an hafði aldrei sagt henni neitt að
ráði frá sjálfum sér. Hún vissi þó,
að Lance og Allan höfðu kynnzt f
Oxford — Alan hafði fengið náms-
styrk og því getað byrjað nám.
Svo kom styrjöldin og leiðir skildu.
Of eftir styrjöldina varð Alan að
leita sér atvinnu. Og hann fær
atvinnu og það kemur upp úr kafl
inu, að hann hefír fengið Lance
Hammond fyrir húsbónda — hann
var sem sé forstöðumaður fyrir-
tækisins. Og brátt gerði Lance
hann að einkaritara sfnum. „Mér
finnst ég frekar vera barnfóstra
en aðalritari“, sagði hann einu
sinni, „en ég þarf engu að kvíða,
einhvern tíma fer Lance að vinna,
og þá fæ ég líka nóg að gera —
meðan við lifum báðir?“ . . . „Þeg-
ar Lance fer að vinna“, endurtók
Rose f huganum. Það myndi víst
líða ár og dagar áður en hann
færi að starfa? Hann þyrfti þess
heldur ekki. Peningarnir streyma
inn, án þess hann þyrfti fyrir
nokkru að hafa.
— Hæ, hvað er um að vera?,
sagði Alan og reis upp til hálfs og
studdist á annan olnbogann.
Rose var komin í kjólinn.
— Hefurðu gleymt að ég er
starfandi stúlka, sagði Rose.
Hún tók handtöskuna sína.
— Við hittumst vafalaust bráð-
um.
— Ef ég man rétt á ég að panta
blómvönd fyrir Lance, sagði hann
ertnislega og hló.
Rose var að binda á sig skýlu-
klútinn, þegar Jaqueline kom móð
og másandi.
— Æ, þessi Fhilippe, sagði hún.
Við erum bara trúlofuð og hapn ei|
vitlaus af afbrýðisemi. Hvemig
skyldi hann verða, þegar við erum
gift?
Rose hló, henni geðjaðist vel að
þessari dökkhærðu, kátu samstarfs
stúlku sinni.
— Ég fæ ekki einu sinni að fara
niður f borðsalinn án þess að hann
sé á hælum mér. Sjálfur hefir hann
aldrei tfma til að borða — að því
er virðist.
— Hann er að hugsa um fram-
tfðina, hann hefir metnað til að
bera sagði Rose.
— Vinna, vinna, hann hugsar
ekki um annað, og þegar að dagur
er að kvöldi kominn er hann svo
örmagna, að hann getur ekki dans
að — vantar allan kraft til þess —
og til þess að elska.
Rose hló. Hún vissi hvernig
næsti þáttur yrði. 1 hvert skipti
sem Jacqueline og Philippe höfðu
deilt fór svo, að þegar Philippe
kom næst f blómabúðina, vafði
hann hana örmum, og svo féll allt
í ljúfa löð — þar til næsti þáttur
byrjaði.
— Þú hlustar ekki á mig, sagði
Jacqueline móðguð.
— Víst hlusta ég á þig, sagði
Rose rólega en vertu nú væn og
byrjaðu að taka til blómin, sem á
að senda í herbergi nr. 11.
— Handa hverjum?
Rose leit sem snöggvast á list-
ann fyrir framan sig.
— De Santos markgreifafrú, —
það munar ekki um það. Hún á
að fá tvær körfur, aðra f stofuna,
hina í svefnherbergið. Veldu rós-
rauð, bleik og blá blóm, ekki of
mikið grænt. Markgreifinn sjálfur
kemur og sækir blómin.
— Ég kannast við hann, sagði
Jacqueline. Þetta er þriðja konan,
— sem er hérna með honum.
Þær þögnuðu og einbeittu hug-
anum að því sem þær voru að
starfa að, en eftir nokkra stund
sagði Jacqueline:
— Ég hefi ekki séð piltinn þinn
í dag.
Hún rétti úr sér.
— Alan er ekki pilturinn minn,
sagði Rose í léttum tón. Hann er
enskur eins og ég, og við erum góð
ir kunningjar, og þar með búið.
— Er það, sagði Jacqueline
glettnislega, og hann kemur hing-
að upp á hvern einasta dag.
— Það er vegna starfs hans,
sem hann kemur að kalla daglega
— ekk'i mín vegna.
— Það eru nú fleiri blómaverzl-
anir í bænum en þessi, sagði Jacq-
ueline, en það lítur nú annars út
fyrir, að Lance Hammond lfti á
þetta gistihús, sem éins konar
einka-veiðisvæði. Annars hlýtur
það nú að vera spennandi fyrir
stúlku ef Lance reynir að gera
hosur sínar grænar fyrir henni.
Rose svaraði engu.
— Hugleiddu bara, hélt Jacq-
ueline áfram, gimsteinar frá Cart
ier, kjólar frá Dior og blóm frá
okkur kvölds og morgna og um
m'iðjan daginn..
— Já það gseti verið gaman —
að fá blómin en ég held að ef þú
lentir í slíku myndirðu vakna við
vondan draum einn góðan veður-
dag,— þau eru ekki vön að eiga
Sér Iángan áldiir ástaraevintýrin
hans Lance Hammonds ...
— Þú hefur greinilega ekki
heyrt um Enid Walters, sagð'i
Jacqueline.
Rose svaraði ekki, — hún hug
leiddi nafnið. Henni fannst, að
hún kannaðist við það, hafð'i
sjálfsagt heyrt það fyrr • • • hún
hélt áfram að hlusta á masið í
Jacqueline með öðru eyranu.
— Það er sagt, að hvert sem
hún leggi leið sína komi hann á
eftir.
— Ekki höfum við orðið þess
varar seinustu vikumar, sagði
Rose þurrlega.
— Lestu ekki blöðin, sagði Jacq-
ueline, hann er brjálaður í henni
segja þau. En Við fáum nú tæki-
færi til að fylgjast með öllu, því
að hún kemur hingað f dag, —
veiztu það ekki? Þau ætla víst að
fara að opinbera...
— Kannski það verði hlutverk
okkar að ganga frá brúðarvendin-
um, sagði Rose hlæjand'i og greip
báðar blómakörfurnar, sem voru
tilbúnar.
— Ég skrepp upp með þær....
T
A
R
Z
A
N
Miti höfð'ingi Ururuætthvísl-
arinnar, sem hefur tekið að sér
að vernda Köngulóarættbálkinn
kemur skyndilega til nýlendu
þessara einkennilegu vera með
Rose var á leið niður, þegar
henni skildist, að eitthvað var um
að vera, sérstakt. Eitthvert stór-
menni hlaut að vera að koma, því
að verið var að bera upp koffort
og handtöskur og virtist þetta eng
an enda ætla að taka.
En það var konan, sem vor 1
fararbroddi í lestinni, sem mesta
athyglina vakt'i. Rose starði á
hana af aðdáun, sem hún gerði
VESTMANNA-
EYJAR
Afgreiðslu VÍSIS í Vest
mannaeyjum annast
Bragi Ólafsson, sími
2009.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir er
að ræða.
SUÐURNES
Útsölustaðir VÍSIS á
Suðurnesjum eru:
Vogar: Klöpp, Pétur
Jónsson. x!, ,
Grindavík:
Verzl. Aldan
Sandgerði:
Bókabúð Axels.
Gerðar:
Verzlun Bjöms Finn-
bogasonar.
Keflavík og Njarð-
víkur:
Georg Ormsson.
Keflavíkurflugvöllur:
Sölu- og veitingavagn
inn.
Aðalstöðin.

slæmar fréttir. Tarzan, verzlunar
maðurinn, sem ég seldi gull
Köngulóarættbálksins hafði
njósnara í þorpinu okkar. Hann
veit um staðinn sem gullið er
frá og hann er hérna. Verzlunar
maðurinn og menn með byss-
ur koma hingað ef til vill á
morgun til þess að drepa Köngu
lóarættbálkinn og stela gullinu
þeirra. Það sem þú varst að
segja Tarzan Miti vinur segðu
mér á okkar tungumáli.
ARNESSYSLA
Útsölur VÍSIS í Árnes-
sýslu eru:
Hveragerði: Verzlunin
Reykjafoss
Selfoss: Kaupfélagið
Höfn.
Arinbjöm Sigurgeirs-
son.
Eyrarbakki: Lilian
Óskarsdóttir.
Þorlákshöfn: Hörður
Björgvinsson.

VISIR
ASKRIFENDAÞJONUSTA
Askri,tar' siminn er
Kvartana-
11661
virka daga ki. 9-20, oenia
laugardaga kl. 9—13.