Vísir - 21.07.1965, Blaðsíða 15

V í S IR . Miðvikudagur 21. júlí 1965.
JENNIFER AMES:

/5
wm
Mannrán
og
ástir
SAGA FRÁ BERLlN
— Það þarftu ekki að títskýra
fyrir mér, sagði hún háðslega.
Harm hló hátt.
— Við skulum að minnsta kosti
látast vera vinir. Hefirðu séð síð-
degisblöðin. Já„ ég sá þau. Hvern-
ig finnst þér myndirnar af þér?
— Ég skil ekki hvers vegna þú
hefir sett þessar myndir í blöðin.
Þar sem ég er hér undir fölsku
nafni hefði ég trúað að bezt væri,
að ég væri auglýst sem minnst.
— Ég vissi ekki betur en að þú
hefðir komið hingað til þess reyna
að ná til föður þíns, svaraði hann
rólega.
— Já, að sjálfsögðu.
— En hvernig ætti hann að fá
vitneskju um að þú ert hér ef þú
værir ekki auglýst með þessu móti.
Sjái hann myndina af þér mun
hann leggjá saman tvo og tvo, að
þú hafir tekið þetta starf í hópnum
að þér undir fölsku nafni, til
þess að reyna að hjálpa honum
— Afsakaðu, sagði hún og beit
á vör sér og bætti svo við.
— Ég gerði mér ekki grein fyrir,
að þessi væri tilgangurinn. Ég vona
svo sannarlega, að hann lesi blöðin.
Sjái hann þau mun han vafalaust
reyna að ná sambandi við mig sjálf
ur ef hann getur, annars með að-
stoð annarra.
Hann kinkaði kolli.
— Þessi var tilgangurinn, Linda.
— Þakka þér fyrir, sagði hún.
Afsakaðu fljótfærni mína, sagði
hún óstyrkri röddu.
Hann brosti til hennar og það
brá fyrir glampa í augum hans.
Hann þrýsti hönd hennar.
— Mér virðist þú eiga allerfitt
með að láta þakklæti þitt £ ljós?
Hún svaraði þessu engu.
— Ég verð víst að flýta mér að
hafa fataskipti, flýtti hún sér að
segja. Geturðu sagt mér hvernig
ég kemst til Grand Hotel.
— Ég þarf ekki að segja þér það, j
ég ætla að fylgja þér þangað, svar |
aði hann í léttum tón.
8. kapituli.
Það var þröng manna í salnum,
Grand Hotel, þar sem meyjaflokk
ur Daviðs Holdens átti að
skemmta. Það var ósjaldan sem f-
búar Austur-Berlínar fengu tæki-
færi til þess að sjá slíka skemmti
flokka frá öðrum löndum. Linda
uppgötvaði sér til furðu, þegar hún
var kominn inn á sviðið með hinum
stúlkunum, að henni þótti gaman
að þessu. Að skemmtuninni lokinni
var hlutverk þeirra að ræða við
gestina, dansa við þá — og fá þá
til þess panta vínföngin óspart.
— Þetta er það mikilvægasta,
ungfrú sagði gistihússtjórinn við
hana, fyrir okkur — og ykkur. Það
er á þessu sem við græðum — og
þið hagnist á þessu líka.
En ég er ekki vön, sagði Linda.
En hún lauk ekki við setninguna.
Hún sá, að hún varð að horfast í
augu við það, að þetta var þáttur
í starfinu, sem hún hafði tekið að
sér.
—.......ég skal leggja mig fram
sagði hún ' brosandi, við gistihúk-':
stjórann, sem var maður gildvax-
inn, of klappaði henni feitri
hendi á nakta öxl hennar. — Þér
eruð ung og fögur — og ákaflega
sakleysisleg, þér getið verið viss
um, að það kunnum við karlmenn
irnir að meta. Gangi yður vel, ung
frú.
Lindu fannst það erfiðari raun,
en að komast inn í Austur-Berlfn
að ganga milli borðanna, með allra
apgu starandi á sig, enda slíku alls
óvön. Henni leið sannast að segja
eins og hún gengi þarna um alls-
nakin, í flegnum kjólum og að-
þrengdum svo að líkamsvöxtur
inn nyti sín sem bezt. Hún ósk-
aði sér þess að jöðin gliðnaði sund
ur og gleypti hana, en þá varð hún
þess vör að augu gistihússtjórans
hvíldu á henni, og um leið sá hún
að rosknir kaupsýslumenn, sem
sátu þama við borð, gáfu henni
bendingu um að koma. Hún varð
að taka á öllu, sem hún átti til,
til þess að halda áfram í áttina að
borði þeirra en þá reis hávaxinn
maður allt í einu á fætur ,en hann
hafði setið út við vegg, og gekk
hann nú í veg fyrir hana og sagði:
— Komdu, og drekktu glas með
mér, Linda.
Hún andvarpaði af ánægju og
var smeyk um, að það hefði heyrzt
um allan salinn.
— Þökk, sagði hún, er hún næst-
um hneig niður við borð hans. Það
munaði minnstu, að hún brysti í
grát.
— Þetta er í annað skiptið f dag
sem þú kemur mér til hjálpar,
hvfslaði hún.
— Ég sá þá þarna gefa þér bend
ingu, sá gimdina f augum þeirra
— og ég hefði getað kyrkt þá.
Rödd hans var köld, næstum ógn
andi.
— En þetta er vfst það, sem ég
hef tekið að mér með undirskrift
minni, sagði hún og reyndi að
hlæja.
— Þú ert meiri kjáninn, sagði
hann alvarlega, að láta þér detta
í hug, að þú gætir gert annað
eins og þetta.
— En gleymum þessu í bili.
Hvað viltu drekka — kampavfn?
— Ég vildi helzt glas af aldin-
safa, hvfslaði hún.
Hann brosti.
— Þú kannt víst ekki við orðið
„kampavíns-skylda“ — hér em
menn skuldbundnir til þess að
panta kampavfn og ég gæti trúað
að gistihússtjóranum líkaði það
ekki vel, ef þú pantaðir aldinsafa.
Það var uppgjafarsvipur á brosi
hennar, er hún svaraði:
— Það er víst satt, að ég muni
til annars betur fallin en starfs
sem þessa. Ég vona bara, að ég
komist sem fyrst í samband við
föður minn, svo að ég þurfi ekki
að halda þessu áfram.
— Ég sá myndir af þér f blöðun
um f dag, Linda. Var hyggilegt að
birta þessar myndir?
— Það kom ekkert til minna
kasta með þetta. Davfð setti þær
í blöðin án minnar vitundar.
— Mér virðist þe?si Dayid Hold
en nöílcuð éinráSur óg"fr&kkur,
sagði hann kuldalega.
— Jú, svaraði hún. Hún gat ekki
neitað að svo væri.
— Ég hef aldrei séð þennan ná-
unga, og ég verð að segja, að ég
hlakka ekkert til að kynnast hon-
um.
Hans Seller gat ekki dulið
gremju sína. N
— Ég sé enga ástæðu til þess að
þú komir þér f kynni við hann, eða
að ég kynni þig fyrir honum.
Linda var allfljótmælt, er hún
sagði þetta.
Henni hafði allt f einu orðið ljóst
að ekki var æskilegt að þeir hitt-
ust David og Hans — það vaknaði
jafnvel beygur f brjósti hennar af
tilhugsuninni að það gæti haft ein
hverjar alvarlegar afleiðingar.
— Ég vil nú samt kynnast hon
um, þótt ekki sé til annars en að
segja honum í allri hreinskilni
hvaða álit ég hef á honum.
Hann kreppti hnefana svo að
hnúamir hvftnuðu.
— Ferðast um með dansmeyjar
— fráleitt karimenni, sennilega
kvenlegur f sér, hugleysingi...
— Nei, Hans, flýtti hún sér að
segja, en svo varð það ekkj meira, I
því að hún iann, aö hún 'gat en!t:j
lýst David fyrir Hans.
Hvernig svo sem David var. náöi,
það engri átt að hann væri kven-
legur eða hugleysingi. Hún bar þá
saman. Hans var kannski hærrj og
glæsilegri, en David var krai -
legri, já, karlmannlegr? maöur.
Hann greip allt í einu um báðar
hendur hennar.
— Þú ætlar þó ekki að fara að
heillast af þessum náunea Linda?
Hún var dálítið hreykin af því
að hún gat svarað eðlilega:
— Auðvitað ekki. Mér geðjast
ekki að honum hvað þá meira.
Hann sleppti höndum hennar
skyndilega.
— Það er ágætt, sagði hann. Eg
hef uppgötvað allt í einu, að ég
mundi verða hræðilega afbrýðis-
samur, ef þú yrðir um of hrifinn
af einhverjum — hverjum sem
það væri.
Hann horfði á hana rannsakandi
augum.
— Þú ert indæl, Linda, indælasta
stúlkan, sem ég hef nokkurn tíma ,
kynnzt. O, Linda, ég vildi að við |
værum einhvers staðar ein — þá
mundi ég ekki geta stillt mig um
að taka þig f faðm mér og kyssa j
þig-
— Nei, Hans ... hún stóð upp ;
eins og skelfingu lostin.
Hann brosti.
— Vertu ekki svona óttaslegin á
svip, væna mín. Þú veizt, að þú
getur alltaf treyst mér — ég
myndi aldrei gera neitt, sem þér
væri á móti skapi.
Lilli op Lou voru búnar að sýna
sitt atriði og það var auðheyrt á
lófatakinu. að mönnum hafði geðí
azt vel að þeim og nú kom Fav
Montague fram á sviðið og fór að
svngja. Hún gekk um sviðið og svo
niður af því og milli borðanna og
hélt áfram að syn|ja. fremur
dimmri röddu. seiomágháðri.' og
hún var miöf? fögur og hið liósa
hár hennar glitraði f birtunni frá
geisla lióskastarans. sem fvlgdi
henni eftir hvert sem hún fór.
— Hún er sannarleg mjög fögur
stúlka, sagði Hans.
— Já, hún er það víst, sagði
Linda þurrlega. og var siálfri sér
reið samstundis fvrir að hafa ekki
getað stillt sig um að láta þetta
út úr sér.
Hans hló — og var dálítið
skemmt. F.kkert fór framhiá hon-
um — heldur ekki hver var orsök
þess, að Linda hafði sagt þetta.
— Þú þarft ekki að vera afbrýð
isöm út í hana, Linda, sagði hann
þú ert fegurri en hún hefur meiri
persónuleika.
— Hvers vegna ætti ég að vera
afbrýðisöm út f hana? spurði hún
og reyndi að tala f léttum tón.
Hann yppti öxlum.
— Ég var ekki fæddur í gær,
væna mín, sagði hann. Já, hvers
vegna skyldir þú vera afbrýðiscöm
út f hana? Vegna þess, sem ég
sagði? Ég vona, að sú hafi verið
ástæðan. Eða var það vegna þess
að eitthvað er á milli hennar og
vinar þíns, Davids Holden.
■
ASKRIFÉN D AÞJON UST A
Askriííaí-
Kvartana-
siminn er
1661
virka daga kl. 9 - 20. nema
iaugardaga tti. 9— 13.
HÝSIiS
I VSSi
e^fer viÍsldptSn
iJ't m
Afgreiðslu VfSIS í Kópa
vogi annast frú Birna
ííCarlsdóttir, sími 41168.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa ,
sér, ef um kvartanir
er að ræða.

HAFNARFJÖRÐUR
Afgreiðslu VÍSIS i
Hafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
sími 50641.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.

VOU CONTINUE T0 5E STUPI7, kOZENKU!/
X HAVE N0 PLAN TO TOCTUkE SO 7
VALUABLE' AN ENEWV! HE ONLV
CAUSEÞ VOU TROUBLE BECAUSE HE'S f
/SttARTERTHANYOU! HOTAif, KOZENKU!
SEMTO! TAKZAN'S SAVASES
AKE CLIIABINS OVEK OUK
FENCEl 6ETGUNS,QUlCK'
Ég skal ekki valda þér von-
brigðum herra. Tarzan sefur
segna svefnmeðals þíns þangað ti!
að flugvél'in kemur eftir honum.
Get ég farið af varðstöðunni og
horft á þig pynda hann. Hann
hefux valdið mér miklum vand-
ræðum. Þú veður áfram í vill-
Unni Kozenku. Ég hef engar ráða
gerðir um að pynda svo dýr-
mætan óvin. Hann olli þér að-
eins vandræðum vegna þess að
hann er sniðugri en þú. En ekki
:
mér Kozenku, Benito, viilimenn-
irnir hans Tarzans eru á leiðinni |
yfir girðinguna okkar. Náðu f
byssurnar fljótt.
KEFLáyiK
Afgreiðslu VÍSIS í Kefla
vík annast Georg Orms-
son, sími 1349.
Aigreiðsiart skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa;
sér, ef um kvartanir'
er að ræða.
f