Vísir - 25.08.1965, Blaðsíða 15

V í S IR . Miðvikudaginn 25. ágúst 1965.
15
EDWARD S. ARONS:
Spæjarar
Saga um njósnir og ástir á Ítalíu
leit á hinn sem sinn hættulegasta
andstæðing, mann, sem reyndi að
koma sínu fram og þar með eyði-
leggja allt, hvor fyrir sinni ríkis-
stjóm. Báðir voru menn, sem vissu
hvernig þeir gátu notað sér að-
stöðu sína hverju sinni.
— Hér getum við talað saman,
sagði Pacek og nam staðar þar
sem tröppur lágu niður að fljótinu.
Þér hafið verið kvaddur hingað,
bættí hann v'ið, vegna þess að mik
ið liggur við.
Durell svaraði engu.
— Hefir yður tek’izt að komast
að raun um hvar Jack Talbot er?
— Yður mun manna bezt kunn-
ugt um hvar hann er.
— Það er alltaf slæmt, ef ein-
hver starfsmaður — hvort sem
um ykkar mann er að ræða eða
okkar — fer að fara sínar eigin
götur, tautaði Pacek.
— Ég hefi ekki enn heyrt getið
neinna sannana fyrir að Jack Tal
bot hafi stolið málverkunum, svar
aði Durell.
— Ó það er víst ekk’i mikill vafi
á því, að það er hann, sem stal
málverkum prinsins, sagði Pacek
og hló, — það var annarlegur
ljómi í augum hans, sem bar vitni
um hlakk yfir, að hann hafði unn-
ið síðasta leik í taflinu. Og hann
bætti við:
— Það kemur vitanlega Tyrir, að
maður verður að notast við þá
menn, sem maður getur náð f, en
mig furðar vissulega á því, að þið
skylduð hætta á að treysta á mann
sem Jack Talbot. Þið virðizt hafa
treyst honum fullkomlega, en
hann er ekki trausts verður.
— Hvað hefur Talbot sagt yður?
Durell sagði þetta eins og í til
raunaskyni til þess að komast að
e'inhverju.
— Á ég að hafa talaS við hann?
Hefur hann sagt yður það? Ó, ég
skil, þið haldið að við höfum hann
á okkar valdi.
— Hugsanlegt er það.
— E'ins og er vantreystir prins-
inn öllum Bandaríkjamönnum.
Okkur er það vitanlega gleðiefni.
Ef þið afhendið honum ekki mál*
verkin gæti hann reynzt svo smá-
sálarlegur að vilja ekki v'ið ykkur
‘tala og láta okkur fá tinsamning-
ana. Við höfum samingana tilbúna
til undirskriftar. Og hann mun und
irrita þá. Okkar sigur, herra Durell.
— Við ráðum ekki yfir miklum
tíma, sagði Durell og hugleidd'i að
Pacek lét eins og hann vissi ekki
hvar Talbot væri, en Pecek gat
sem bezt verið að blekkja hann.
Hann hallaði sér að grindverki hjá
tröppunum. Vegfarendur veittu
honum og Pacek enga athygli. Og
Durell var viðbúinn hverju sem
Pacek kynni að finna upp á, —
og vel v'issi hann, að það sem Pac
ek áformaði kynni ekki að taka
nema nokkrar sekúndur.
— Ég vildi, að ég hefði ver'ið
í Amsterdam fyrir tveimur árum,
sagði hann og horfð'i beint fram-
an í Pacek.
— Þér hafið sjálfsagt Robert
Langstrom í huga?
— Hann var vinur minn. Það
var ekki nauðsynlegt að drepa
hann.
— Við vorum líka þe'irrar skoð-
unar. Mér þykir það enn leiðara
hvað fyrir kom vegna þess að hann
var vinur yðar.
— Hann vár eins náinn vinur
og menn í okkar starfi geta verið.
Komizt nú að efninu Pacek.
Pacek horfði á hann hvasslega.
— Hafið þér ákveðið að ryðja
mér úr vegi?
—-Ekki nema það gagni okkur.
— Ágætt. Ég hef nefnilega tek-
ið sömu ákvörðun, að því er yður
varðar. Við sk'iljum þannig hvor
annan. Og nú vil ég gefa yður gott
ráð. Gefa yður það — þér fáið
það með öðrum orðum ókeypis, en
vitanlega treyst'ir hvorugur okkar
hinum — ég dáist að yður fyrir
dugnað yðar, og maður getur vel
dáðst að hættulegum andstæðing'i,
— en ráðið er að láta þetta mál I
niður falla. Þið hafið þegár tapað
Durell. Við höfum prinsinn í „vas-
anum.“
— Hann skiptir um skoðun, þeg-
ar ég kem með málverkin.
— Fyrst verðið þér að finna
þau.
— Ég mun hafa upp á þeim.
— Það er ekki víst nema búið
sé að fara með þau úr landi.
— Það liggur ekkert fyrir um
það.
— Talbot getur líka verið fíú-
inn — úr land'i.
Tillit hinna bláu augna Durells
var kuldalegt:
— Vit'ið þér ekki Pacek, hvort
svo er eða ekki?
— Þér getið ekki skil'ið það, að
salandi yðar getí gerzt sekur
um landráð.
— Það er auðveldara að álykta
að þið hafið hann í haldi og mál-
verkin, til þess að geta engt prins
inn upp á móti okkur.
— Ég gerð'i ráð fyrir að þér
kynnuð að komast að þessari nið-
urstöðu.
— Er hún rétt?
Hann bjóst ekki við svari og það
kom ekk’i heldur. Hann beit á vör
sér og horfði á skuggalegt fljótið.
Leigubifreið var ekið framhjá og
um leið gaf bílstjórinn veikt merki
með flautu sinni — vafalaust Pac
ek. Án þess að hafa augun af
Pacek gaf Durell bílnum gætur
þar til hann var horfinn. Nær-
staddur var enginn vegfarandi, sem
hafði numið staðar.
Durell sá sér greinilega í hag
að láta hann koma með ág'izkanir,
en jafngreinilegt var, að Pacek
vildi honum e'itthvað — ef til vill
stinga upp á einhverjum „viðskipt-
um.“ Hann vissi allt sem um Pac
ek var vitað, að hann var slæg-
vitur, snarráður, hættulegur,
sveifst einskis, og var vel gefinn,
og málamaður engu síðri en Dur
ell — hann taiaði ensku frábær-
lega vel.
Hann minntist Bobby Lang-
ströms. sem eitt andartak var ekki
varkár, og féll fyrir hendi Pac-
eks. Hann horfði á sterklegar hend
ur Paceks. Nú studdi hann þeim
á efstu þverslá stálgrindanna þarna
við tröppurnar. Svo horfði hann
framan f hann og Pacek mælíi:
— Ég vildi gjarnan mega stinga
upp á, að við báðir reyndum að
haga okkur skynsamlega. Sannast
að segja veldur mér það áhyggjum,
að einm'itt þér skylduð vera kvadd
ur til þess að taka að yður þetta
mál Við vorum ekki við því bún
ir að maður af yðar málmi
steyptur skyldi koma fram á sjón
arsviðið. Ég hef fengið mínar fyrir
skipanir, eins og þér vafalaust haf
ið ályktað og það verður ekki fyr-
irgefið, ef mér verða einhver mis-
tök á. Og mér stafar Viss hætta
af yður, en ég virði yður ,eins og
ég áður sagði. Þess vegna vildi ég
helzt, að þér færuð strax frá Genf
Það væri ósköp auðvelt. Ég gæti
komið yður á falska slóð og þann
ig orðið þess valdandi að þér —
til dæmis — færuð íil Parísar. Þér
gætuð verið þar í þrjá daga. Mis
tök myndu ekki hafa eins hættu-
legar afle’iðingar fyrir yður og fyr
ir mig.
— Ég vildi helzt, að yðar eigin
menn hengdu yður, sagði Durell,
— eruð þér að reyna að múta mér?
— Munduð þér þiggja fé?
— Þér vitið vel, að þér gætuð
ekki boðið nóg.
— Vitanlega ve'it ég það.
— Þá er þetta hótun.
— Aðeins uppástunga. Ég get
ekki þolað neina íhlutun. Ég verð
að líta á það sem tilraun til að
koma mér fyrir kattarnef, ef þér
verðið hér kyrr og reynið að finna
,Jack Talbot.
— Þér eruð örlátur og stórlynd-
ur, Pacek, sagði Durell og hló. Þér
skiljið þann’ig eftir smugu fyrir
mig til þess að reyna að finna
hann, en í rauninni telj'ið þér það
lífsspursmál fyrir yður, að ég sé
ekki að flækjast fyrir yður hér,
Pacek.
— Vissar aðstæður — Vissir
keppinautar 1 aðalstöðinni — nei,
sleppum því. Ég hef mín vandamál
og þér yðar. Við hugsum báðir
skipulega og vitum, að ef við höf
um tækifæri til að kre'ista aldinið
fáum við safa til þes að gæða okk
ur á.
— Ég skil, sagði Durell, þér
hafið von um að framast — fá
kannski vara-ráðherrastöðu sem
yfirmaður VAJA - yfirstjórnar
KGU í Prag, en það er bara sá
galli á gjöf Njarðar ,að hann veit
hvað fyrir yður vakir og myndi
feginn vilja losna við yður til
þess að þurfa ekki að óttast ,að
þér nálguðust veldisstól hans —
þótt til þess þyrfti að gera yður
höfðinu styttri.
Það var eins og augun í Pacek
hefðu minnkað um helming, en
hann horfði jafnhvasst á hann.
— Þér vitið furðulega mikið,
Durell.
— Nákvæmar upplýsingar fyrir
hendi efizt ekki um það. Ef þér
skylduð detta nú rísið þér ekki á
fætur aftur. Er það þess vegna,
sem þér viljið hafa hér greiða braut
þar sem ekkert getur orðið ýður til
þindrunar?
— Durell, ég vildi helzt kom-
ast hjá að drepa yður.
Durell brosti.
— Það er líka allsendis óþarft.
—Það verður persónulegt hlut-
verk mitt, ef þér hafið afskipti af
hlutverki mínu hér.
— Hvað óttizt þér Pacek?
— Ég er ekki hræddur. Ég er
fastákveðinn í að inna hlutverk
mitt af hendi.
— Ef þér hafið drepið Talbot...
— Það hef ég ekki, svaraði Pac
ek.
— Er hann á lífi?
— Mér er ókunnugt um það.
— Eru hólkarnir hérna í Genf?
— Það veit ég ekki heldur. Ég
er blátt áfram að aðvara yður. Far-
ið til Parísar. Eða éitthvað ann
að ,en ef þér haldið kyrru fyrir
í Genf mun yður iðra þess.
Durell kunni betri skil á Pacek
en svo, að hann færi að draga ör-
uggar ályktanir af því, sem hann
hafði sagt, en hann gat heldur
ekki gert sér grein fyrir ástæðum
þess, að hann vildi hafa tal af hon
um einslega. Hann vissi enn ekki
hvort Pacek hefði náð Talbot —
og málverkunum, eins og Ellen
helzt vildi trúa, en svo datt honum
állt í einu I hug, að alveg Jeins
væri ástatt fyrir Pacek bg honum
sjálfum: Að hann væri í vafa um
allt eða flest varðandi hvarf mál-
verkanna, en auðvitað var það
Tékkanum í hag, að frestur til að
verða við úrslitakostum var settur
aðeins 3 dagar. Það mundi nægja
til þess að Tékkar fengju samning
ana undirritaða. En Pacek óskaði
ekki að starfa f blindni frekar en
hann.
Durell hafði sannfærzt um það
allt f einu, að Pacek hafði ekki Tal
bot á valdi sínu. Hann fann það á
sér — hér var um að ræða erfðan
eiginleika frá Jónatan afa í Bayou
Peche Rouge, fjárhættuspilaranum
sem ávallt fann á. sér, ef hann
með góðu móti gat gabbað and-
stæðingana.
I — Ég held, að þegar þessu verð
ur lokið verði annar hvor okkar
dauður, ofursti, en mér virðizt þér
vera áhyggjufyllri en ég er. Þér
eruð ákafari í að fjarlægja mig en
svo til þess að ég geti engin af-
skipti haft af málunum.
Pacek var orðinn reiðilegur á
svip.
— Það er nákvæmlega það sem
ég ætla mér að gera.
BPWW.S
SNYRTISTOFA
STELLA ÞORKELSSON
S nyrtisérfræðingur
Hlégerði 14 . Kópavogí
Sími40615
♦WWV,fVWWW\AAA/VW
VISIR
ASKRIFENDAÞJONUSTA
Askriftar-
Kvartana-
síminn er
11661
virka daga kl. 9 — 20, nema
laugardaga ki. 9—13.
VÍSIR
I flytur dagiega m. a.:
— nýjustu fréttir í máli og
myndum
— sérstak; efni fyrir unga
fólkit
— íþróttafréttir
— myndsjð
— rabb uin mannlifiS, séð
i spegilbroti
— bréf fr* iesendum
— stjömuspá
— myndasögur
— framhaldssögu
— þjóðmálafréttir
— dagbók
og greínar
VÍSIR
er ódýrasta dagblaðið
til fastra kaupenda.

- áskriftarsími f
Reykjavik er:
116 6 1
AKRANES
Afgreiðslu VISIS á Akranesi
annast Ingvar Gunnarsson,
sfmi 1753.
Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur og þangað
ber a8 snúa sér, et um
kvartanir er að ræða.
AKUREYRI
Afgreiðslu VlSIS á Akureyri1
Íannast Jóbann Egilsson,
sími 11840.
Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur. og þancað
ber a1 snúe sér ef urr
Kvartm. e. at ræða

Meduð tréð okkar getur borið
enn ein fullþroska matimatiá-
vöxt og það í dag. Við verðum
að nota hann, við verðum að
gera allt t'il þess að koma lífi 1
fætur Tarzans. Ef okkur tekst
það ekki, verður hann að nóta
töfrakassann sinn og kalla á
himnavélina. Medu — Mombai,
éég fipn eid í mjöðmunum og
leggjunum, niður að hnjám, kom-
lð.
*