Vísir - 02.10.1965, Blaðsíða 15

VlSIR . Laugardagur 2. október 1965.
15
SOON THEy WILL BE ASLE TO KETUEKJ HOME!..
SUT MY HAF’f’INESS IS MIXEP WITH SA7NESS-
FOR I KVJOW THAT. T THIS MOMENT THOSE
WHO REMWViTN MV VILLAGE AKE FYING1.. >
„Nei“, svaraSi hann fólskulega.
,Það var fyrst síðastliðna nótt“.
• „Væri nokkur lægri staða en ó-
breyttra innan hersins", greip ég
fram í fyrir honum, „yrðuð þér
lækkaður og látinri dúsa þar til
æviloka. Reynið að beita þeirri tak
mörkuðu skynsemi, sem yður er
gefin. Kemur yður til hugar að
nokkur hefði farið að efna til þessa
blekk’ingarleiks við þá á jeppanum
reiðubúinn til þess að notfæra sér
frávik þeirra og beita klippunum,
ef sá hinn sami hefði ekki þótzt
viss um, að þér yrðuð ekki til eftir
lits i viðkomandi hólfi, einmitt á
þeim tíma? Sennilega hafið þér
haldið rakleitt inn í sfmaherbergið
og setzt þar að á hverri nóttu lengi
að undanförnu, um leið og Clandon
lauk eftirlitsferð sinni meðfram
girðingunni klukkan ellefu. Er það
kannski ekki rétt til getið?“
Hann stóð og starði í þögulli
þvermóðsku á fætur sér. Loks gat
liðþjálfinn ekki lengur orða bund-
'izt. „Fyrir alla -muni Ferguson,"
mælti hann hörkulega, „reyndu að
sjá þetta. Þetta liggur svo í augum
upi, að hvaða heimskingi sem er
kemst' ekki hjá að sjá það jafnvel
ekki þú . . . “
Enn varð þögn, en nú var hún
ekki lengur eins þvermóðskufull og
áður.
„Jæja, þetta er strax í áttina“,
varð mér að orði. „Hvernig er
hann, þessi víghundur yðar?“
„Hann mundi blta hvern mann
á barkann að æðstu herforingjum
ekki undanskildum", svaraði Fergu
son með nokkru stolti. „Nema mig,
auðvitað“.
„Honum láðist það nú samt 1
nótt er leið. Og spurningin er -
hvers vegna?“ sagði ég.
„Það hlýtur einhver að hafa gert
honum eitthvað“, svaraði Ferguson
af sama þráanum.
„Hvað eigið þér við með því, að
einhver hafi gert honum eitthvað?"
spurði ég. „Þér hafið vitanlega at-
hugað hann, áður en þér fóruð
með hann í byrgi sitt í nótt er
leið?“
„Athugað hann? Nei, því skyldi
ég hafa gert það? Þegar við sáum,
að klippt hefði verið á girðinguna
töldum við vlst að Rollo hefði kom
ið til skjalanna og náunginn flúið
eins og fætur toguðu. Það mundi
ég að minnsta kosti hafa gert,
fjandinn hafi það ..."
„Sækið hundinn“, skipaði ég. „En
I öllum guðanna bænum setjið á
hann bitmúl áður en þér komið
með hann hingað inn“.
Ferguson hélt á brott. Hardang
er kom inn aftur I sömu svifum.
Ég sagði honum hvað komið hefði
á daginn, og að ég hefði látið
sækja víghundinn til frekari at-
hugunar.
Hardanger spurði hvað ég gerði
eiginlega ráð fyrir að finna „Klóro-
formsvampur lætur ekki eftir sig
nein för. Sama er að segja, þó
að þeir hefðu stungið hann með ein
hverju oddhvössu sem áður hefði
verið difið 1 eitthvert svæfandi eit
ur. Nálarstunga og ekki annað“.
„Eftir þvl að dæma, sem mér
hefur verið sagt af kvikindinu vildi
ég ekki reyna að halda klóro-
formsvampi að vitum þess, þó að
mér stæðu allri krúnugimsteinarn
ir til boða. Og hvað þessi svæfandi
eitur snertir, þá geri ég ráð fyrir
að varla séu fleiri en einn af hverj
um hundrað þúsundum, sem kom-
izt geta yfir þau og enn færri sem
með þau kunna að fara. Og loks
er það ekkert áhlaupaverk að koma
stungu á kolsvrta og kafloðna
skepnuna á harðahlaupum I niða-
myrkri. Og það eitt er víst, að I
þessi kunningi okkar, sem á ferð-1
inni var I nótt er leið, var ekki
þannig skapi farinn, að hann ætti
neitt undir heppni og hendingu".
Ferguson kom aftur að stundar-
korni liðnu, og átti fullt I fangi
með víghundinn, sem bæði var
stór og sterklegur og gerði sig
líklegan til að ráðast á sérhvern
iLLJJ LL J1JLUI1 ABMWIHife A'i .‘sfe.HBHBMi)
þann, sem hann kom I námunda
við. Að vísu var hann með bitmúl,
en engu að síður fannst fér hann
óárennilegur. Ég efaðist ekki um
þá fullyrðingu liðþjálfans, að sú
skepna væri mannskæð, eftir að ég
hafði séð hátterni hans.
„Hagar hundurinn sér alltaf
þannig?" spurði ég.
„Venjulega gerir hann það ekki“,
svaraði Ferguson allundrandi.
„Yfirleitt reynir hann ekki að ráð
ast á fólk fyrr en ég hef sleppt
honum lausum, en þá ræðst hann
líka á hvem sem er. En áðan lá
við sjálft að hann réðist á mig,
aldrei þessu vant — að vfsu ekki
af grimmd, en mér fannst samt nóg
um“.
Það tók ekki nema andartak að
sjá orsökina fyrir þessu óvenjulega
háttarlagi hundsins. Hann hlaut að
þjást af sárustu kvölum I hausn-
um. Rétt fyrir ofan annað augað
var stór bólguhnútur, og þurfti
fjóra menn til að halda skepnunni
á meðan ég athugaði kúluna nánar.
Við lögðum hundinn á bakið, og
ég greiddi til þykka loðnuna á
kverkinni, unz ég fann það, sem
ég le’itaði að — tvö óhugnanleg
sár með alltað þriggja þumlunga
millibili.
„Ég held að þér ættuð að hvíla
kunningjann I nokkra daga“, sagði
ég við Ferguson. „Qg eins ættuð
þér að bera eitthvað sótthreinsandi
I þessi sár — en ekki öfunda ég
yður af því, á meðan á því stendur.
Þér megið fara burt með hann“.
„Hvorki klóróform né svæfandi
eitur,“ viðurkenndi Hardanger þeg
aar við vorum orðnir einir. „Og
þessi sár — þau vom eftir gadda
vír. eða hvað?“
„Auðvitað, bilið á milli þeirra
tók af allan vafa um það. Einhver
hefur dúðað á sér hendina, stungið
henni inn á milli vírstrengjanna og
Rollo bitið um hana, þó að tennur
hans næðu ekki inn úr vafinu.
Hann hefur ekki gelt, þessum hund
um er kennt að láta ekkert I sér
heyra. Þá hefur viðkomandi dregið
að sér hendina, en þar sem Rollo
sleppti ekki takinu, hefur hann lent
með hausinn á milli gaddavlrs-
strengjanna, unz gaddarnir á þeim
neðri gengu inn I hálsinn, svo að
hann gat ekki hreyft sig. Og um
leið barði náunginn fyrir utan girð
inguna hann svo I hausinn að hann
sleppti takinu og missti meðvitund.
Einfalt og gamaldags, en gerði sitt
gagn engu að sfður. Nei, hann er
ekki neinn heimskingi þessi ná-
ungi, sem við eigum I höggi við,
hver svo sem hann er“.
„Hann er að minnsta kosti hund
inum snjallari" mælti Hardanger
þunglega.
Þriðjl kafli.
Þegar við nálguðumst „E*‘-áIm-
una, ásamt tveim aðstoðarmönn-
um Hardangers, sem nýkomnir
voru frá Lundúnum, biðu þeir okk
ar þar fyrir utan, Cliveden, Wey-
bridge, Gregori og Wilkinson,
Wilkinson dró upp lykilinn að hin
um rammgeru dyrum.
„Það hefur enginn stigið sínuml
fæti inn I álmuna, eftir að þér
læstuð henni, þegar þér höfðuð
fundið Clandon?" spurði Hardang-
er og sneri sér að Wilkinsson.
„Ég þori að fullyrða, að enginn
hefur komið þar inn“, svaraði Wilk
inson. „Það hefur verið stöðugur
vörður við dyrnar".
Er Wilkinson hafði opnað dym-
ar, gengum við allir inn fjrrir og
um langan gang til vinstri. Aðal
rannsóknarstofan var á hægri hönd
innst I þeim gangi, þangað voru
að minnsta kosti um tvö hundruð
metrar, en ekki nema um þá einu
leið að ræða, þar sem ekki voru
nema einar útidyr á álmunni. ör-
yggið var sett öllu ofar. Á leiðinni
inn ganginn urðum við að fara
gegnum fimm dyr. Sumar þeirra
vom opnaðar af rafeindaauga,
þegar maður nálgaðist. Á öðrum
var snerill, fimmtán þumlunga lang
ur, til þess að opna mætti þær
með olnboganum. Vlsindamenn-
imir, sem þarna störfuðu, bám oft
hluti, sem óþægilegt var að halda
með annarri hendi eða setja frá
sér.
Loks komum við að dymm aðal
rannsóknarstofunnar — og líkinu
af Clandon. Það lá þama rétt hjá
dyrunum. Mér var ógerlegt að átta
mig á, að það væri af kunningja
mínum, stórvaxna, harðgera og
káta Iranum, sem ég hafði þekkt
mjög náið ámm saman. Hann virt
ist svo undarlega lítill og vamar-
laus, þarna sem hann lá I hnipri;
allur annar en Neil Clandon var
Jafnvel ásjóna hans var öll önnur
augun óeðlilega víð og starandi,
varirnar herptar, tennurnar saman
bitnar. Enginn sem virti fyrir sér
líkið gat verið I vafa um að hann
hefði dáið hinum hræðilegasta og
kvalafyllsta dauða.
Ég varð þess var að hinir störðu
allir á mig. En ég hef náð því
valdi yfir andliti mlnu og svipbrigð
um, að þeir gátu eiriskis orðið vís
ari um tilfinningar mínar. Ég gekk
skrefi nær líkinu, laut að því og
þefaði. Blygðaðist mín hálft I hvoru
gagnvart hinum látna fyrir það
hvílfkur viðbjóður greip mig. Ekki
átti Neil Clandon neina sök á þvi.
Mér varð l’itið til Waybridge höf
uðsmann, sem kom nær og laut
einnig að líkinu. „Þú hafðir lög að
mæla“, sagði hann og sneri sér
að Wilkinson. „Blásýra — það
leynir sér ekki“.
Ég dró baðmullarhanzka upp úr
vasa mínum. Annar aðstoðar-
manna Hardangers lyfti Ijósmynda
vél sinni, en ég hratt honum til
hliðar. „Það er um seinan“, sagði
ég. „Ef þú þarfnast endilega að
ljósmynda eitthvað, skaltu heldur
snúa þér að stáldyrunum þarna.
Þar skortir varla fingraförin —
en þau munu samt sem áður ekki
veita minnstu upplýsingar".
Aðstoðarmennirnir litu á Hard-
anger, en hann yppti öxlum og
kinkaði kolli. Ég dró á mig hanzk
ana og fór að leita I vösum Cland
ons — veski, sígarettuhylki, eld-
spýtur. fen 1 vinstri jakkavasanum
fann ég litla, gagnsæa papplrsmiða,
utan af sælgætismola.

...THEY STILL SEUEVE THE AKCHAIC AN?
tkaþitiokial'methoþs of oue.. r
MEÞICINE MAN WILL CURE THEM! )
ITS TOO BA7, KAANU,
THEY CANNOT UNÞEEr
STAN7, AS YOU TO,
THAT EPUCATION
„ SKEEFS PROGKESS!
iNf
Heilsuvernd
Námskeið mín I tauga- og
vöðvaslökunar- og öndunaræf-
ingum fyrir konur og karla
hef jast mánudag 4. október. —
Uppl I síma 12240.
VIGNIR ANDRÉSSON
_____—Iþróttakennari ■—
VISIR
ÁSKRIFENDAÞJÓNUSm
Áskriftar-
Kvartana-
siminn er
11661
virka daga kl. 9 — 19 nema
laugardaga kl. 9 — 13.
Tarzan kondu og sjáðu hve ágætt fólkið
mitt er.
En ánægja mín er blandin harmi, því ég
veit að þeir sem eft'ir eru heima munu deyja.
Þeir trúa því enn að einungis töframaður
inn geti læknað þá. — Það er leiðinlegt,
Kaanu, að þeir geti ekki skilið það elns og
þú, en þekking er grundvöllur framfara.
VISIR
er
eino
síðdegisblnðið
kentur
út
alla
virka
daga
AfgreiBslan
Ingólfsstræti 3
skráir
nýja
kaupendur
Simi 11661
auglýsing
f
VÍSI
kernur
víða
við
VÍSIR
er
auglýsingablað
almennings
AFGREIÐSLA
AUGLÝSINGA-
SKRIFSTOFUNNAR
ER I
INGÓLFSSTRÆTI 3
Slmi 11663.