Vísir - 07.10.1965, Blaðsíða 11

/
ssarri
Léttúðarlifnaður lögreglufólks
S.iÐAN

Þýzka kvenlögreglan er ekk
ert lamb að leika við. í Cologne
í Vestur-Þýzkalandi er þess
æskt að hver lögregluþjónn sé
ósigrandi, skjótur í viðbragði og
sterkur sem skógarbjöm — en
auk þess er það álitinn mikill
kostur að lögregluþjónn eða lög
reglufreyja kunni vel að dansa
og geti stundað knæpur og
skemmtistaði. Með því að dansa
— á fullu kaupi auðvitað og í
vinnutímanum — er til að
mynda álitið að kvenlögreglu-
þjónn geti komizt í rétta snert
ingu“ við líf glæpamanna á
subbu-krám borgarinnar. Þann-
ig heldur yfirmaður glæpadeild
ar lögreglunnar í Cologne því
fram að tekizt hafi að hand-
sama margan bófann og ljótan
kallinn á leiðinni frá dansgólf-
inu að bamum.
☆
„Bar-löggumar“ nota þessa
aðferð ekki einungis við stóm
kallana, heldur gefst hún mjög
vel við leit að bílaþjófum og
öðrum smærri lögbrjótum.
Baum 'lögregluforingi hefur nú
á sinum snæmm föngulegt lið
kvenna, sem mæta til vinnunn-
ar síðla dags, klæddar gervi-
léttúðardrósa og skemmti-
kvenna, og halda sig auðvitað
mest í námunda við þær krær
og „bullur“ sem bílaþjófar
stunda helzt. „Við dönsum

/ Cologne stunda lögregluþjónar og lögreglufreyjur knæpurnar
til að hafa upp á glæpamönnum
eins og það sé okkur eðlilegt
og reynum að láta eins og aðrir
menn þar inni“, segir Baum lög
Nema hvað
J7f eitthvað, sem maður tekur
sér fyrir hendur, reynist
ekki aðeins árangurslaust held
ur og stórskaðlegt hættir
hann þá ekki við það? Jú, það
er að segja ef hann er ekki ann
að hvort svo sauðþrár, að hann
fæst ekki til að viðurkenna og
horfast i augu við óvefengjan-
legar staðreyndir, eða eitthvað
gallaður á skynseminni, nema
hvorttveggja sé. Og ef eitthvað,
sem maður hefur bundið glæsi-
legar vonir við, veldur gersam
legum vonbrigðum — er þá ekki
hyggilegast að sleppa því? Eða
ef einhver gata, sem reyndist
greið, liggur skyndilega fram
á hengiflug — er þá ekki ráð
legast að snúa við? Þessar
spumingar virðast ekki eiga sér
nema eitt skynsamlegt svar, og
svo augljóst, að það sé í sjálfu
sér móðgun að leggja þær fyrir
heilvita menn... nema hvað?
Hvemig er það með íþróttastarf
semina í Iandinu? Höfum við
ekki bundið við hana glæsileg
ar vonir? Að þær yrðu æsku
landsins til ómetanlegs þroska,
bæði lfkamlega og andlega,
efldu hana að dáðum og dreng
skap, sköpuðu henni heilbrigða
sál í hraustum líkama og allt
það? Höfum við ekki lagt fram
of fjár til að styðja og styrkja
þessa starfsemi I landinu, ein-
mitt þess vegna? Og hver hef-
ur svo árangurinn orðið? Al-
hliða þjálfun líkama og sálar,
sem segir ekki aðeins til sín í
glæsilegum afrekum, sambæri-
legum við þau, sem bezt era
unnin af æskumönnum annarra
þjóða, heldur og drengileg fram
koma á leikvangi og utan? Eða
... ég endurtek, nema hvað?
Getur það verið, að þama sé
um sjálfsblekkingu óskhyggj-
unnar að ræða? Getur það ver
ið, að við höfum eytt milljóna
tugum a fekki of miklum efnum,
reist glæsileg íþróttamannvirki,
veitt æskufólksins sem beztan
aðbúnað til einskis? Látum svo
vera. En ef það reyndist til
verra en einskis, ef íþróttimar
hefðu brugðizt algerlega von-
um manna, ef þær reyndust ala
á ríg, raddaskap og neikvæð-
ustu kenndum bæði meðal iðk-
enda og áhorfenda, hvað þá?
Ef íþróttimar reynast hættuspil
fyrir líkama og sál æskunnar í
stað þess að skapa henni heil-
brigða sál í hraustum líkama —
hvað þá? Hvernig mundi sæmi
lega skynsamur maður svara
þeim spurningum, sem varpað
var fram í upphafi þessa pist-
ils Nema hvað ...
regluforingi, — „og með því að
dansa við vinkonur glæpamann
anna eða við bílaþjófana kom-
umst við i snertingu við and-
rúmsloftið sem ríkir þama, svo
enginn innan dyra gerir grein-
armun á lögregluþjóni eða
glæpamanni, Þegar viðkomandi
lögregluþjónn hefur svo um sið
ir haft upp á öllum þeim „glæp-
onum“ sem hann heldur að þar
sé að finna og grípur til sinna
ráðstafana verða viðstaddir
venjulega undrandi, en halda
síðan áfram að twista, — sum-
ir úr hópnum þó ekki fyrr en
komið er niður á lögreglustöð.
En þetta er þó ekki það eina
sem Cologne lögreglan hefur
fram yfir þá fslenzku. Til að
mynda er lögreglufólk oft
kvöld eftir kvöld f gluggum
skammt frá almenningsbílastæð
um, og hefur þá jafnvel lagt
gildru fyrir þjófana, og þegar
þeir era búnir að rata á rétta
bflinn, — þann sem lögreglan
skildi eftir opinn — og ætla að
aka af stað, sendir viðkomandi
eftirlitsmaður merki, og fyrsta
bifreiðin sem þjófurinn mætir
er lögreglubifreið.
aura
fimm
• •
kúlur
Köttur nokkur í eigu austur-
þýzka bóndans Albert Kummer
í bænum Erlau drap hænu bónd
ans og lá síðan á eggjunum og
ungaði þeim út.
Kettinum og kjúklingunum líð
ur vel.
Glæpamenn f New York geta
lent í ævintýralegum vandræð-
um.
Út úr skartgripabúð þar f borg
komu nýlega hlaupandi tveir
þjófar og stukku upp í bílinn
sinn og ætluðu heim að skipta
ránsfengnum.
Þeir gátu ekki komið honum í
gang.
Ljósmyndari nokkur kom hlaup
andi að og tók mynd af þeim
gegnum afturrúðu bílsins, sem
brotnað hafði í æsingnum.
Annar glæpamannanna dró
upp skammbyssu sfna og ætlaði
að skjóta ljósmyndarann. en ör-
yggislæsing byssunnar sat þá á
sér.
Þjófamir hlupu þá út úr bfln-
um og ætluðu að stela þeim
næsta, en eigandinn gat tekið
lyklana og hlaupið burtu.
Þriðja bílnum gátu þeir ekki
komið f gang og í fjórða bflnum
sat kona, og tókst henni að
koma sínum bíl í gang og aka
burt frá þessum ósköpum.
Aðvífandi kom þá lögreglu-
þjónn á mótorhjóli, glæpamenn
irnir miðuðu á hann byssu og
skipuðu honum að yfirgefa mót-
orhjólið — en löggan kunni júdó
og gat komið þjófunum báðum
undir.
Ljósmyndarinn sat ekki auð-
um höndum meðan þessi (
skemmtilega „kvikmynd" átti i
sér stað, enda hafði hann sjald |
an komizt í jafn feitt.
Fyrir dyrum: Bráðskemmtiieg
réttarhöld.
Kári skrifar:
„Vesturbæingur“
skrifar:
J^jskaplegu umferðarslysin á
vegunum, óskaplegi frétta
lesturinn f útvarpinu og óætu
kartöflurnar í búðunum —
þetta þrennt virðist nú um hríð
vera almennast til umræðu hér
í bænum. Það er talið innbyrð-
is óskylt, en ætli nú ekki samt
að ræturnar Iiggi saman ef
nógu djúpt er grafið?
Óætt og dýrt.
Hér verður aðeins vikið að
síðasta liðnum: kartöfluhneyksl
inu. Því hneyksli er það, á sið
aðra þjóða mælikvarða, að al-
menningi skuli mánuð eftir mán
uð ætlað að kaupa óæta mat-
vöru. Komist hefur málið inn f
a. m. k. eitt dagblaðanna. Ein-
hver úr hópi lesenda gerði fyr
irspum og var svarað, að þvf
er telja mátti, út í hött, sagt
að kaupa þær einar kartöflur,
sem kartöflumatsnefnd hefði
flokkað. En hvað svo þegar hið
flokkaða reynist sama óætið?
Ég keypti nýlega 2%kg. af
flokkuðum kartöflum. Þegar
heim kom, reyndust þær lftt
ætar. Reynt var þó að nota
eitthvað af þeim. En sýnt þótti
að ég hefði ekki næga greind
til þess að kaupa kartöflur, og
kvaðst húsmóðirin mundu fara
og annast kaupin sjálf. Hugðist
hún standa við orð sín, en þeg
ar hún kom í matvörabúðina
og fékk að sjá birgðimar, þá
var þar einungis sami óþverr-
inn. „Við fáum ekki annað en
þetta, og er talið 2. flokks",
sagði kaupmaðurinn. Þar með
var málið útkljáð, og við vero
um nú að sætta okkur við
brauð í staðinn, enda vandræða
laust, og sízt dýrara. Því svo
era þessar vondu kartöflur dýr
ar að það sýndist furðu gegna.
Flytjum heldur inn.
Englendingar era nú teknir
að þurrka kartöflur og mala
sfðan. Er þetta selt á Englandi
sem „mashed potatoes“ og er
hreinasti kóngamatur. Ekld hefi
ég orðið þess var að þetta væri
til í verzlunum hér. Væri þó
þarfleg ráðstöfun að flytja það
inn, þangað til kartöflurækt okk
ar og kartöfluverzlun hafa kom
izt f betra horf. En hvenær ætli
það verði?
Vesturbæingur.