Vísir - 23.10.1965, Blaðsíða 7

V í SIR . Laugardagur 23. október 1965.
7
Grasib visnar, blómin fölna, en orð
guðs vors varir eiliflega. (Jes. 40.8.)
af að sama skapi sjáandi og
heyrandi, sízt af öllu í þeirri
merkingu, sem Kristur lagði I
þau orð.
Grasið visnar, blómin fölna.
Það er óraskanlegt lögmál lífs-
ins. En í miklu víðtækara skiln
ingi á sér stað visnun og hrörn-
un. Það haustar að vlðar en I
ríki náttúrunnar.
Boðskapur haustsins, sem að
vísu er margskonar, kennir oss
þó fyrst og fremst þá staðreynd,
að allt hið jarðneska líf sé háð
fallvaltleikanum — undirorpið
hrömun og dauða. Boðskapur
haustsins undirstrikar orð
skáldsins: „Allt, sem lifir deyja
hlýtur“, en hann lætur oss jafn
framt eygja „æðra h'fið þó að
deyjum“, því að orð guðs vors
væri eilíflega.
Vér þekkjum fallvaltleikann I
ríki hinnar ytri náttúru. Á
hverju vori, með hækkandi sól,
vekur h'fsins herra grösin og
blómin af vetrarsvefninum. Þau
taka að gæjast upp úr frjómold
inni upp í birtuna og ylinn,
mönnum til gagns, yndis og
gleði.
Á hverju hausti andar guðs
blær á þau, svo að þau visna
og fölna — deyja, en aðeins
til að afla sér nýrrar næringar
fyrir nýtt líf og starf. Saga
blómsins er saga vor. Vér fæð-
umst inn í þenna heim, lifum
hér starfsævi vora langa eða
skamma — og þó raunar ávallt
stutta ævi, þegar hún er öll og
horft er til baka yfir farinn ævi
veg. Og vér erum háð sama lög
málinu og blómið. Líkaminn
hrömar og deyr. En eins og
blómið rls aftur af moldu til
þess að opinbera mönnunum
dýrð guðs, þannig rísum vér og
upp I nýjum líkama til nýs lífs.
Þannig predikar haustið.
Vér sjáum hvar sumar rennur
með sól yfir dauðans haf,
og lyftir I eilífan aldingarð
því öllu, sem drottinn gaf.
Það er þetta tvennt, sem
haustið á að minna oss á: Ann
arsvegar visnunina — dauð-
ann, og hins vegar lífið bak við
Hel. Þetta, að dauðinn sé aðeins
undirbúningur undir nýtt og
æðra líf.
Þannig er hverfleikinn aðeins
Sr. Kristinn Stefánsson.
á yfirborðinu, á bak við er
annað að sjá og annað að reyna.
Mættu þessi árstiðskipti vekja
oss til íhugunar um þessi stór
kostlegu sannindi. Og þá jafn-
framt hafa þpu áhrif á mótun
lífsskoðunar vorrar, sem efni
standa til.
Og nú stöndum vér innan
við þröskuld nýs vetrar. Enginn
veit hvað þessi vetur kann að
bera I skauti og tekur til manns
sjálfs eða þjóðarinnar allrar.
Framtfðin er oss hulin. En nú-
tímamaðurinn getur þó horft
bjartari augum fram til vetrar
ins, en fyrri kynslóðir. Forfeðr
um vorum, jafnvel allt fram á
daga elztu manna núlifandi,
þótti allt ótryggt fram að líta
við byrjun hvers nýs vetrar,
uggur og kvíði snart þá margt
brjóst. Margur veturinn var þá
erfiður og voldugur óvinur
mönnum og málleysingjum. Þá
var tími baráttunnar við kuld-
ann og myrkrið. Þetta reyndist
oft erfið barátta og margur stóð
höllum fæti I þvl stríði.
Nútímamaðurinn þekkir lítið
til og hugsar yfirleitt því minna
um þá voðaglímu, sem þjóðin
varð svo oft að heyja vetrar-
mánuðina til þess að bjarga llfi
sínu.
Kuldinn og myrkrið eru engir
erkifjendur þjóðarinnar nú. Vax
Framh. á 6. sfðu.
Þegar hjörtun brunnu á Hofi
„Þitt orð er, Guð, vort erfðafé, þann arf vér beztan fengum“.
fíiin er mér kær...
„Hún er mér kær sú blessuð
' bók,‘ ‘söng fjölmennur, prúðbú-
inn söfnuður I Dómkirkjunni sl.
sunnudagskvöld á hátíðarsam-
komunni Það var verið að minn
ast þess, að nú eru liðin 150
ár frá stofnun Biblíufélagsins.
Það er elzta félag Islands.
Sá eiginlegi stofnandi þessa
félags var göfugmennið og gáfu
maðurinn Ebenesar Henderson
sá er skrifaði sína ágætu
Ferðabók sem Snæbjörn Jóns
son hefur þýtt og gefið út „af
frábærri vandvirkni og smekk-
vísi“ sér til mikils sóma.
„Eitt megintakmark mitt
með að fara til íslands og með
ferðum mínum út um landið“,
skrifar Henderson, „var það,
að koma þarlendum mönnum I
skilning á því hve mikilsvert
það væri að mynda Bibllufélkg
I landinu." Þetta takmark náð
ist 10. júlí 1815. Þá var félagið
stofnað þótt ekki væri gengið
frá lögum þess fyrr en um
haustið ári síðar.“
Fagurlega kemst Henderson
að orði um þennan unga, veik-
burða félagsskap. Sjálfsagt hef
ur hann rennt grun I það, að
erfitt ætti hann uppdráttar 1
þessu kalda, fátæka landi, jafn
vel þótt allir helztu forustu-
menn þjóðarinnar tæki sæti I
stjóm þess með biskupinn I
broddi fylkingar: „Satt er það,
að unga fræið er gróðursett I
nokkuð óvænlegum jarðvegi og
á því mun mæða óblíð og ó-
stöðug veðrátta. Ein eigi að
síður varið himneskri umönnun
og vökvað himneskri dögg,
mun það vaxa og dafna, unz
greinar þess yfirskyggja land-
ið til yztu andnesja."
(E Henderson: Ferðabók)
—O—
í tilefni afmælisins hefur
Biblíufélagið gefið út einkar
snoturt og læsilegt rit Það er
ekki burr saga með köldum
tölum og fölnuðum nöfnum,
heldur gripið á nokkrum minn-
isstæðum atburðum og brugðið
upp lifandi myndum. Hefur hinn
ósérhlífni vökumaður, Ólafur
fyrrum kristniboði Ólafsson,
séð um gerð þessa rits og sam
ið flestar greinar þess ásamt
hr. biskupnum. Hann hefur líka
verið eins konar framkvæmda-
stjóri félagsins I sambandi við
afmælið, t.d. safnað fé í Afmæl
issjóð þess og orðið vel ágengt.
Munu hafa komið inn I hann á
3 .hundrað þúsund krónur. 1
sambandi við fjáröflun til fé-
lagsins samþykkti héraðsfund-
un Kjalamesprófastsdæmis á-
skorun til sóknamefnda um að
þær beittu sér fyrir þvl að
söfnuðurnir leggðu félaginu
fjárupphæð sem svaraði 1 kr.
frá hverjum sóknarmanni.
Mundj með því fást traustur
fjárhagslegur grundvöllur fyrir
útgáfustarfsemi félagsins, svo
pð hppgt sé að selia Ritninguna
rno* vroogrn verði
þá skal þess nú líka minnzt,
að fi! er félag hér á landi —
Frh. á bls. 6.
Og
ÞJOÐIN
Misseraskiptin er efni hugvekjunnar í Kirkjusíðunni í dag —
á fyrsta vetrardegi. Hún er skrifuð af sr. Kristni Stefánssyni
áfengisvamarráðunaut. Hann hefur verið prestur Frfkirkjunn-
ar í Hafnarfirði í næstum tvo áratugi. — Sr. Kristinn er mikill
prédikari, en kunnastur er hann þó fyrir starf sitt i þágu Good-
templarareglunnar og áfengisvarnarmála á flestum sviðum.
Hann er Skagfirðingur að ætt og uppruna, fæddur á Brúna-
stöðum í Fljótum 22. nóv. 1900.
„Enn einu sinni, úti er s im-
artíð“ segir I haustsálminum
fagra. Það er angurvær hljómur
I röddinni, þegar sumarið hverf
ur á braut með fegurð sína.
„Grasið visnar, blómin fölna“.
Þetta er boðskapur haustsins,
ekkert orðskrúð, látlaus og sann
ur. Og ekkert er jafn voldugt og
sannleikurinn hvar og á hvern
hátt, sem hann birtist. Hitt er
svo annað mál, hvort hann
rumskar ávallt við oss, eins og
efni standa til. Á því er mikil
hætta að vér komum ekki auga
á sannleikann, eins og hann er,
þegar vér mætum honum I
hversdagslífinu og það hvað eft
ir annað. Vér höfum bæði sjón
og heyrn, en vér erum ekki allt
Á ferðum sfnum hlttl Henderson alla presta, sem hann gat.
Ber hann þelm yflrleltt góða sögu. Að afliðnu hádegi 22. ágúst
1814 kom hann að Hofi í Vopnafirði og hittl þar prófast Norð-
Mýlinga. Ræddu þelr mikið saman um útbreiðslu Biblfunnar og
Iöngun fólksins til að lesa Ritninguna, en hingað til hefðu verið
takmarkaðir möguleikar til að fulinægja þeirri. löngun, svo tor-
gæt væri Biblían í þeim landsfjórðungi. „Eftir því sem ég var
meira með prófastinum og þvf víðara, sem samtalið barst eftir
þvi urðum við melr einhuga og það var eins og með lærisvein-
ana forðum, að hjörtu okkar brunnu þegar vlð töluðum um
vizku þá og gæzku er lýsir sér f áformi guðlegrar stjómar, um
kærleika guðssonar ,er hann tók á sig syndir annarra ,um þann
rétt, sem hann hefur fyrir það tii elsku okkar og hlýðni.“
En prófasturinn á Hofi er þannig settur að „hann á þess engan
kost að fræðast um það hveraig ástatt er um trúmálin úti um ver-
öldina, og það sem ég gat sagt honum um þau efnl, var honum
því eins og kaldur svaladrykkur þyrstum mannl. Einkum gat
hann ekki litið á stofnun Bibliufélaganna öðru visi eil með eins
konar tilbeiðslu, blandaðri hinni gleðiríkustu aðdáun."
(Ferðabók Hendersons)
KIRKJAN
Boðskapur haustsins